[Kort verhaal] Realisatie
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Pagina 1 van de 1
- Anoniem
[Kort verhaal] Realisatie
Geplaatst: 28-12-04 19:16
Realisatie
In mijn kamer, in de hoek. Met mijn rug tegen de kachel aan, mouwen opgestroopt.
Langzaam zet ik het zakmes op mijn vel en duw het erin. Kijk hoe het vel eerst lichtjes indeukt, en niet stukgaat.
Alsof het nog probeerd te verzetten. Maar dan geeft het de strijd op, en er ontstaat een sneetje.
Een snee. Langzaam welt er bloed op uit de snee, maar het is niet genoeg. De snee moet groter.
In één woedende beweging, haal ik het zakmes naar me toe. Rats.
En open is het vel, waar het bloed inmiddels uit komt druppelen.
Langzaam rolt de eerste druppel van mijn pols, en raakt de grond. Geheel geluidloos.
Diep in me schreeuwt iets. En dat iets wilt eruit gelaten worden. Het heeft al te lang gevangen gezeten.
En nu is de tijd van het Iets gekomen. Het wilt eruit. En het vindt zijn weg naar buiten.
Dit is de enige manier om dat onbekende Iets te bevrijden. Bij iedere snee voel ik een grotere opluchting.
Stukjes van het Iets verdwijnen. Hoe meer sneden, hoe minder Iets. En hoe minder Iets, hoe beter.
Wat het Iets eigenlijk is weet ik niet. Ik vraag het me ook niet af, dat hoeft niet.
Laat mij maar lekker snijden, want dat voelt zo goed. Laat mij het Iets maar lekker als excuus gebruiken,
om mezelf te verminken. Verminken en snijden totdat... tot.. tot wat eigenlijk?
Tot er niets meer overblijft. Tot er niets meer te snijden valt. Tot alles op is.
Mijn armen zijn één en al litteken. Opgebruikt, opgesneden. Geen ruimte meer. Klaar.
De littekens zijn ontelbaar. En allemaal hebben ze een eigen geschiedenis, een apart stukje verleden.
Die was omdat Hij doodging. Die was omdat ik ruzie met Haar kreeg. En die daar, die was...
Zoveel dingen die ik heb meegemaakt. Zoveel mensen die ik heb ontmoet. En weer heb verloren.
Je ontmoet ze, praat met ze. Wordt vriendinnen. En dan inene verdwijnen ze uit je leven. Voorgoed.
Of soms voor een poosje. Maar later zie je ze weer terug, en zijn ze veranderd. En dan verschillen we.
Alles veranderd, alles wordt anders. Iedereen gaat zijn eigen weg, maar wanneer kruizen onze paden weer?
Nooit. We groeien alleen maar meer uit elkaar. Onze paden lopen strak vooruit. Geen kruizingen.
Jou pad ging naar links. Het mijne naar rechts. En zo blijven ze doorlopen, tot aan de horizon. Weg van elkaar.
Maar als alle paden een andere kant uitgaan, wat blijft er dan nog voor mij over? Niets, toch?
Stuk voor stuk verlies ik alles en iedereen. Allemaal op een andere manier.
Zoveel paden, zoveel verschillende richtingen. Ongelooflijk dat het allemaal nog past.
Maar binnenkort is er vast geen ruimte meer voor al die paden. Dan moeten we wel bij elkaar blijven.
Als slachtvee op elkaar gedrukt, klampachtig elkaar vasthoudend. Want we hebben alle ruimte die er was opgebruikt.
En langzaam realiseer ik me, dat het op het laatst niet meer uitmaakt dat er niets overblijft.
Dat alles uiteindelijk toch wel veranderd, verdwijnd, of stukgemaakt wordt. Dat hou je niet tegen.
Ik pak mijn zakmes, en zet nog een kras. Er was toch nog ruimte. Een klein beetje. Ruimte, voor de laatste kras.
Ik klap het zakmes in en gooi het uit mijn raam. Voorgoed verdwenen.
Verdwenen uit mijn leven. Opgebruikt. Klaar.
*er zitten vast veel spelling-grammaticafouten in, dat weet ik. Daar aub geen commentaar over!
Laatst bijgewerkt door Anoniem op 28-12-04 19:19, in het totaal 2 keer bewerkt
Allemaal! 
- Coot
-
- Berichten: 3182
- Geregistreerd: 21-02-04
- Woonplaats: ergens in Nederland
Pagina 1 van de 1