Geplaatst 
Ik weer, weer een nieuw verhaal begonnen. Deze zint me meer dan de anderen, dus ik denk dat ik hier wel wat langer mee door zal gaan. Als ik
dan goede reacties krijg natuurlijk.
Maandag 20 December. 20:52 uur.
Waarom? WAAROM?! Waarom moeten ze mij nu altijd hebben? Ik snap
het niet, echt niet. Ik dacht dat het eíndelijk over was, maar nee hoor.
Vanmiddag weer.
4 Uur al. Ik moet opschieten, want tante Heleen kan er ieder moment
zijn. Snel naar het fietsenhok. Ik liep naar mijn fiets en zocht naar het
sleuteltje in mijn zak. Ah, daar is het al. Hè? Waarom wil hij nou het slot
niet in? Ik boog me voorover en keek naar het slot. Gatver! Onthutst
keek ik om me heen om te kijken of er nog iemand het lef had gehad om
achter een bosje te gaan staan om me eens goed uit te kunnen lachen.
Niemand.
Nee, natuurlijk niet, die zijn al lang naar huis. Ik zuchtte, en zocht op de
grond naar een haarspeld of iets dergelijks om de plakkerige kauwgum
uit mijn slot te peuteren. Niets, totaal niets te vinden. oliebol! De tranen
begonnen al weer achter mijn ogen te branden, en het duurde niet lang of
ze stroomden over mijn wangen. Ze hadden ook mijn banden lek geprikt,
voor het geval dat het me toch was gelukt het smerige goedje uit mijn
slot te krijgen. Ik zuchtte en stond op. Pakte mijn rugtas van de grond en
slingerde hem over mijn rug heen.
Whaah! Boos trapte ik tegen een overvolle vuilnisbak, wat een stroom
van afval tot gevolg had. Langzaam slenterde ik weer naar de ingang van
de school, om bij de conciërges naar huis te bellen. Het geluk dat ze me
zullen komen ophalen, zal ik wel weer niet hebben. Veel te druk met het
betuttelen van tante. Ik kan het wel begrijpen, maar ik voel me zo… zo buitengesloten…
Alleen.
Zuchtend sloeg Nouk haar dagboek dicht, en deed het zorgvuldig op slot. Met een zachte snik stond ze op van haar bureaustoeltje en liep naar de boekenkast waar haar dagboek een speciaal geheim plekje had gekregen. Gelukkig was er toch nog iemand die geduldig op haar wachtte, en al haar problemen aanhoorde. Ook al was het maar een boekje samengebonden papier, het was haar enige punt waar ze alles aan kwijt kon.
Ze zuchtte eens diep. Hoe heeft het zo kunnen lopen? Het ging allemaal prima, voordat ze gingen verhuizen. Ze woonde in een rustig dorpje aan de rand van een meer, waar ze iedere zomer met haar vriendinnen ging zwemmen of vlotvaren. Ze hadden zo veel lol gehad… Totdat ze moesten verhuizen vanwege het werk van Nouks vader. Ze was er echt kapot van geweest, ze moest al haar vriendinnen achterlaten, haar dansclub waar ze zo ontzettend veel van hield, alles. Ook het hondje van de buren waar ze wel eens mee wandelde. Trouwe pikzwarte ogen, mooi goudbruin golvend haar waar ze zo graag overheen aaide. Ze zou het waarschijnlijk nooit meer zien. Nooit meer voelen, nooit meer.
Warme tranen liepen ogen haar wangen.
Vader en moeder hadden haar nog beloofd dat het hier net zo zou gaan. Ze woonden dan wel niet meer langs een meer, maar ze zou in de grote stad nog veel meer vrienden krijgen. Daar waren ze zeker van. Ze zeiden, dat het gemakkelijk voor Nouk was om nieuwe vrienden te maken, omdat ze zo sociaal aangelegd is.
Klopt, is ze ook. En ze heeft het geprobeerd, echt waar. Ze kwam in een klas met 27 leerlingen, die haar allemaal nieuwsgierig aankeken. De eerste dag ging het nog, ze had zelfs even het gevoel dat haar ouders gelijk zouden krijgen. Ze praatte met een aantal meisjes en jongens over waar ze eerst woonde, en over hier. Al snel waren ze alle interesse verloren, omdat Nouk geen merkkleding droeg, omdat ze een beugel had, omdat haar gezicht niet zo zuiver was als die van hen. Ze zat bij bijna alle vakken alleen, en wist veel. Daarom werd ze vaak uitgescholden voor leerpik, of lievelingetje van de leraar. Ze kreeg vaak complimentjes van de leraren, omdat ze haar huiswerk zo goed had gedaan, of omdat ze zo perfect antwoord gaf op een vraag die gesteld werd. Als dit gebeurde, dan voelde ze gewoon de kwade ogen in haar rug prikken.
Verdrietig schudde ze haar hoofd, schoof haar voeten uit haar sloffen en ging op haar bed zitten. Nu maar hopen dat ze snel kon slapen, de laatste tijd ging dat niet zo makkelijk meer. Ze piekerde zo veel, dat ze er slapeloos van werd.
Ze trok haar benen ook op bed, schoof onder het dekbed en knipte het licht uit. Ze deed haar ogen dicht, en daar kwamen de gedachten al weer. Ze pakte haar gele teddybeer en trok hem tegen zich aan. Ze schaamde zich er diep voor dat ze op haar leeftijd nog met een beer sliep, maar het gaf haar troost. Naast haar dagboek was haar gele beer haar dierbaarste bezit. Nou ja, zo ongeveer dan. Hij hielp haar in slaap te komen, ook al kon dat nog uren duren. En inderdaad, na een aantal uren viel Nouk in een hele onrustige slaap, waarmee haar beer op de grond viel.
-.-.-.-.-.-.-
PS: Vage titel, ik weet het, maar ik weet niets anders, en dit komt den kk nog, kweenie.
Iemand een suggestie? 
