

Allee, veel plezier met lezen, ik hoop dat je het wat vind.

Proloog.
We renden op het vechtende tweetal af. Verschrikte en geamuseerde gezichten stonden eromheen, maar grepen niet in. Het was een schouwspel met veel kabaal en maaiende armen en benen. Wat moeten we nu doen? Zal ik ertussen komen, of wat? Hulp halen? O jeetje… Ik probeerde eerst maar eens te ontdekken wie er nu precies aan het vechten waren. Ik boog mezelf een beetje voorover, maar kreeg geen goed beeld. Toen hoorde ik iemand roepen: “Zet ‘em op Jeroen! Maak ‘em af!” Ik wist genoeg. Ik greep Jeroen bij z’n arm en sleurde hem weg van zijn vechtpartner, die hem weer wilde pakken. Gelukkig handelde Astrid ook snel, en greep Mark ook bij z’n arm zodat hij Jeroen niet meer kon raken met zijn keiharde vuisten. Ik hield Jeroen tegen die de smaak van het vechten te pakken had gekregen, en nog een paar klappen wilde uitdelen. Desnoods met zijn nagels nog een paar sneeën maken. Ik zei niets, ik duwde hem alleen tegen zijn borst, waarbij ik werd geholpen door een paar andere mensen.
Een straaltje lichtrood bloed sijpelde van zijn wang richting zijn nek. Waarschijnlijk had hij zich opengehaald aan één van de vele veiligheidsspelden die mark altijd aan zijn afgesleten spijkertuinbroek droeg. Heel even liet ik los, en bukte me om een tissue uit mijn schooltas te pakken. Ik vouwde de tissue om mijn wijsvinger en streek voorzichtig over de snee. Het schone wit werd al gauw bloedrood, en ik keek naar Jeroen’s ogen. Hij keek nog steeds erg haatdragend richting Mark.
De stilte was om te snijden tussen ons, terwijl iedereen toch rumoerig rond liep, en roddels verzon over wat er zojuist gebeurd was. Durf ik het? Natuurlijk durf je het. Kom op schijterd, dit wilde je altijd al doen, en dit is je kans. Hij kan hoogstens vragen wat je aan het doen bent, en kwaad weglopen. Ik likte zenuwachtig langs mijn bovenlip en streek hem teder met mijn duim over zijn wang. Hij boog zijn hoofd naar me en keek me diep in mijn ogen. Ohoh… nu krijgen we het. Ik bereidde me al voor op de harde woorden die zouden volgen, maar die kwamen niet. Hij keek me afwezig aan en wilde zich omdraaien en weglopen. “Waar ga je heen?” Vroeg ik zacht. Hij draaide zich half om en wenkte me. Mark keek nog steeds met vuurspuwende ogen naar Jeroen en Astrid had moeite om hem vast te houden. Ik liep verwachtingsvol naar Jeroen toe, en bleef naast hem staan. Nog steeds zei hij niks, maar pakte mijn arm en trok me zachtjes mee. Ik kreeg bijna een hyperventilatieaanval. Wat was hij van plan? Wat ging hij doen? Correctie: Wat gingen wij doen? Tegen beter weten in liet ik me meevoeren de hoek van de aula om het blinde hoekje in waar we altijd in de pauze zaten. Jeroen draaide me een halve slag en drukte mijn rug tegen de muur aan. Hij zag blijkbaar dat mijn ogen groot werden van verbazing, want hij glimlachte bemoedigend keek me oprecht aan. Langzaam plantte hij zijn hand op de muur vlak naast mijn hoofd, boog steeds dichter met zijn gezicht naar het mijne. Was hij van plan te doen wat ik dacht? O jemig.. Ik stond nu al te trillen op mijn benen, en het was nog niet eens begonnen. Wie zegt dat hij me inderdaad wilde gaan zoenen? Het gevoel van vlinders in mijn buik als hij langs kwam, en kaugombenen als hij me aanraakte, hoefde hij toch niet óók te hebben?
Zeer zachtjes voelde ik toen zijn lippen op de mijne. Ze voelden zijdezacht en vochtig aan. Ik stond nog steeds te trillen op mijn benen. Merkte hij dat dan echt niet?! Ik was zo nerveus als het maar kon! Hij was dit vast wel gewend. Hij zoende vast met een dozijn meisjes per dag, maar zo ben ik niet. Als ik met iemand zoende…ja… dan was het toch wel een speciaal persoon voor me. Zachtjes legde ik mijn hand op zijn schouder en kuste terug. Dit was zo slecht nog niet! Maar toch klopt er iets niet aan.. Maar wat? Hij begon iets van zijn tederheid te verliezen en eiste wat meer van mijn mond op. Mijn hersens draaiden op volle toeren rond in hun doosje om toch maar te bedenken wat hier mis was, mis met dit fantastische, hemelse gevoel. Bingo! Hoe kon hij me hier staan zoenen en niks zeggen, terwijl hij net met Mark had gevochten?
Ik duwde met mijn hand die nog op zijn schouder lag tegen zijn borst zodat hij een stap achteruit moest doen. Een mengeling van verbazing en vraag lag op zijn gezicht te lezen. Hij wilde weer dichterbij komen, maar ik hield hem op veilige afstand met mijn nog steeds half uitgestrekte hand. Nu begon hij geïrriteerd te raken en streek met zijn hand over zijn donkerblonde haar, wat leuk om zijn hoofd heen viel. “Wat is dit?” Vroeg hij, zijn kalmte bewarend. Ik haalde eens diep adem, en zocht de juiste woorden om te zeggen. Ik wist dat hij snel zijn kalmte verloor, dus moest ik dit goed aanpakken. “Nou.. Weet je..” “Vond je het niet lekker?” Onderbrak hij me. Nu was het mijn beurt om verbaasd te kijken. “Wat? Nee! Natuurlijk wel. Het was meer dan ik had durven dromen, maar… Het klopt gewoon niet. Niet nu.” Ik keek hem in zijn lichtbruine ogen en zag dat hij het nog steeds niet begreep. “Ehm..” Hij dacht diep na. Althans, zo leek het. “Wil je dit uitleggen? Ik snap het totaal niet. Ik snap trouwens ook niet waarom je de zoen verbroken hebt. Jij vond het lekker, ik vond het lekker,
What’s the problem?”