Geplaatst Liefste,
Daar lig ik weer.
Op hetzelfde bed, in hetzelfde huis.
Alweer huilend.
Omdat ik het weer gedaan heb. Ik mag het niet meer van mezelf, maar het is zo moeilijk.
Zo moeilijk om te stoppen, het is de enige manier.
De enige manier zodat ik weet dat ik er ben, dat ik echt besta. Maar dat echte bestaan glipt steeds verder weg, ik lijk een pop. Een soort slap aftreksel van het meisje wat ik vroeger was.
Vroeger, toen alles toen goed was.
Toen ik nog helder kon denken, toen ik nog alleen was. Want die stemmen in m’n hoofd gaan door, stoppen nooit. Ze zeggen dat ik mezelf moet vermoorden, dat ik beter van de brug kan springen.
Ik probeer me ertegen te verzetten, maar het lukt niet.
Ze zitten in me, en willen er niet uit, niet door therapie en ook niet door snijden. Ze zitten er, en willen niet weg. Ze laten me steeds meer voelen alsof ik het niet ben.
Een beroemde filosoof zei ooit: ‘Ik denk, dus ik besta’
Ik ben bang dat ik niet meer besta, ik kan niet meer denken. Het denken is overgenomen door de mensen in mijn hoofd.
Ik ben zo bang.
Liefs,
Sophie
8-6
Liefste,
Ik heb je meegenomen naar de stenen. Ik had frisse lucht nodig, het was te benauwd binnen.
Het is overal benauwd, er zijn te veel mensen hier. Zelfs hier, in de donkere nacht, op de stenen. Niemand die me ziet, wie zou me moeten zien ? Maar toch, het voelt alsof er een voetbalwedstrijd aan de gang is. Iedereen ziet het, behalve ik. Ik voel het alleen maar.
Eng, maar ook weer niet. Het is het enige wat ik nog voel, ik voel geen pijn meer, geen emoties. Helemaal niets.
Misschien ben ik wel dood…
With love,
Soof
9-6
Liefste,
De stemmen zeggen dat ik het moet doen.
Sorry, maar ik moet het echt doen.
Het is de enige manier om overal vanaf te komen
Ik hou van je.
Liefs,
Soof
En ?
