Ik voel me onbegrepen en heb verdriet,
Ik voel ontevredenheid,
Ik voel verdriet en pijn,
Maar zonder dat iemand het ziet,
Hopend dat het ooit anders zal zijn.
Alsof ik niets voorstel in dit leven,
Dat ik mezelf zou kunnen accepteren,
Zo'n gevoel kunnen zij mij geven.
En mezelf weer zou kunnen waarderen.
Ik ben achterbaks,verwend en dom,
Maar op dat punt ben ik nog lang niet,
En alles wat ik uitkraam is stom.
En tot die tijd voel ik verdriet.
Ik heb een grote mond en laat me niet kennen,
Maar van binnen zou ik huilend weg willen rennen.
Schaamte om wie ik zelf ben,
Tegenover iedereen die ik ken.
Ik ben wat ik ben, ik doe wat ik doe,
Zo moet ik gaan denken,ik weet alleen niet hoe.
Te groot, te klein, te dik, te dun,
Er moet altijd wel een reden zijn.
Soms zelfs zonder enkele reden,
kunnen onzekerheden optreden.
Misschien zo wat beter leesbaar enzo