Geplaatst lezen.
Hier is het:
***********************************************************
**Hoofdstuk 1** Mooie zwarte ogen.
Eindelijk was het dan zo ver! Brenda mocht eindelijk naar een manege! Ze wacht daar al zo lang op! En vandaag gaan ze eindelijk kijken voor een geschikte manege.
“Mam schiet nou eens op!” Brenda wordt een beetje ongeduldig.
“Ja doe jij eens rustig mevrouw! We hebben nog de hele dag hoor!”, roept mevrouw Harling van boven.
Na een kwartier kom mevrouw Harling naar beneden. Brenda zit al helemaal klaar om weg te gaan.
“We moeten ook nog paardrijkleding kopen hè?”, herinnert Brenda haar moeder.
Mevrouw Harling zucht. “Ik weet het, ik weet het.” Waar ben ik aan begonnen, denkt ze.
“Nou ben je klaar?”
“Ik wel!” Brenda springt op en rent naar de auto. Mevrouw Harling volgt in een rustig tempo.
“Mam! Schiet nou op!” Brenda staat op springen. Mevrouw Harling begint te lachen.
“Haasje ongeduld!”, lacht ze.
Ze stappen in de auto en Mevrouw Harling start de auto. Ze rijden eerst naar de dichtstbijzijnde manege. Die is in eindhoven. Maar vijf kilometer van het huis verwijderd.
De manege heet: ‘De pferdhoeve’.
Ze zijn er al bijna en zien de paarden buiten in de wei staan. Ze draaien de auto het erf op. Ze staan tegenover een grote verlichte buitenbak, waar net een les bezig is.
Brenda springt uit de auto en rent naar de bak toe. Er komt gelijk al iemand van de manege aan. “Zou je niet op dit erf willen rennen, meisje?”, vraagt deze vriendelijk.
“Oh, sorry.” Brenda weet niet welke kant ze op moet kijken. “Het zal niet meer gebeuren.”
Mevrouw Harling komt er net aangelopen. Ze ziet de begeleidster staan en vraagt wat er is. Deze legt geduldig uit wat er net gebeurt is.
“Het spijt me, het zal niet meer gebeuren. Maar nu ik u toch spreek, mijn dochter wil graag op een manege rijden. We zijn een beetje aan het rondkijken voor een geschikte manege voor Brenda. Kan Brenda hier toevallig een lesje meedraaien, om te kijken hoe het is?”
“Maar natuurlijk kan dat! Alleen ga ik niet over die dingen. Dan zult u even naar mevrouw Kappert moeten gaan. Die zit in dat kantoortje, links van u.”
Mevrouw Harling kijkt links van zich en ziet een klein gebouwtje staan.
“Daarzo?”, vraagt ze.
“Ja daar ja.”
“Oké, bedankt voor uw hulp!”, bedankt mevrouw Harling en loopt richting het kantoortje.
“Oh mam, ik kan niet wachten!” Brenda staat voor zich uit te staren naar alle mooie paarden.
“Wil je even buiten wachten, Brenda? Dan spreek ik even wat dingen af met mevrouw Kappert.”
“Oké.” Brenda gehoorzaamt en loopt naar de buitenbak om te kijken naar de les.
Mevrouw Harling loopt het kantoortje binnen.
Achter het bureau zit een fors gebouwde vrouw met een vriendelijk gezicht.
“Waarmee kan ik u helpen?” Ze schuift de papieren opzij.
“Mijn dochter wil graag leren paardrijden. We zijn een beetje aan het rondkijken voor een geschikte manege voor mijn dochter. Ze is nu 12 jaar.
Zou het mogelijk zijn een proefles te rijden?”
“Maar natuurlijk is dat mogelijk.” Mevrouw Kappert staat op en loopt naar en grote grijze kast. Ze trekt hem open en haalt er een mapje uit. Vervolgens haalt ze daar een formulier uit en geeft die aan mevrouw Harling.
“Hier, vult u daar uw gegevens maar in.”, zegt mevrouw Kappert.
Mevrouw Harling vult het formulier in en geeft die aan mevrouw Kappert.
“Dank u wel. Welke dag komt u en uw dochter het beste uit voor een proefles?”, vraagt mevrouw Kappert.
“Woensdag zou fijn zijn.”, antwoord mevrouw Harling.
Mevrouw Kappert duikt weer in de papieren en haalt er een agenda uit.
“Aankomende?”, vraagt ze. “Aankomende is goed.”, antwoord mevrouw Harling.
“Goed, dan moet u zich woensdag eerst even hier melden. Dan zullen we een paard voor uw dochter uitzoeken.”
“Oké, dan zie ik u woensdag.”
Ze nemen afscheid. Mevrouw Harling loopt naar buiten en ziet dat Brenda bij de buitenbak staat te kijken. Ze loopt naar Brenda toe.
“Woensdag krijg je een proefles. Dus we gaan van de week even paardrijkleding halen voor je.”
“Yes!”, juicht Brenda. Brenda rent blij naar de auto toe en gaat achterin zitten.
Mevrouw Harling stapt in en start de auto. Rustig rijden ze naar huis. Brenda is erg opgewonden en kan niet wachten tot woensdag.
Eenmaal thuis belt Brenda gelijk haar hartsvriendin Kerstin op.
“Ik heb woensdag mijn eerste paardrijles!”, schreeuwt Brenda juichend door de telefoon.
“Oh, wat leuk!” Kerstin klinkt wat minder enthousiast.
“Wat is er?”, vraagt Brenda.
“Ik mag niet op paardrijden…” Kerstin klinkt verdrietig.
“Oh… Dat is niet leuk. Waarom mag je niet?”
“Mijn ouders vinden het te duur. En ze zeggen dat het slecht voor je is.”
“Wat een onzin!” Brenda heeft niet eens door dat ze heel hard praat.
“Maar ik moet nog huiswerk maken dus ik ga nu ophangen. Ik vind het erg voor je dat je niet op paardrijden mag.”
“Ja, maar daar is niks aan te doen. Doei, ik spreek je nog wel!”
“Doei!” Brenda hangt op. Ze vindt het erg zielig voor Kerstin.
Brenda gaat naar boven en gaat huiswerk maken. Na 2 uur aan haar huiswerk te hebben besteed, gaat ze slapen. En ze droomt over een carrière in de paardensport.
Eindelijk is het dan woensdag. Brenda krijgt haar 1e paardrijles!
Ze heeft er zoveel zin in! Ze heeft hele mooie laarzen gekregen, een zwarte paardrijbroek en een mooie veiligheidscap.
“Ben je klaar om te gaan, Brenda?”, roept mevrouw Harling.
Brenda laat zich geen tweede keer roepen en rent naar beneden. In een mum van tijd staat ze in haar laarzen en trekt ze haar jas aan.
“Kom mam!” Brenda rent voor haar moeder uit naar de auto.
Brenda zit allang in de auto als mevrouw Harling eraan komt. Ze moet alweer lachen.
“Dat word wat met jou.”, zegt ze lachend en knipoogt naar Brenda.
Ze start de auto en rijden naar de ‘pferdhoeve’.
Zodra ze net stil staan op het erf, gooit Brenda de deur open en rent naar het kantoortje.
Ze bedenkt zich plotseling dat dit niet mocht en gaat snel lopen voor iemand het ziet.
Ze wacht tot haar moeder er is en vervolgens gaan ze samen het kantoortje binnen.
“Goedemorgen!”, klinkt het achter het bureau. “Ik verwachte u al.”
Brenda bekijkt mevrouw Kappert van top tot teen.
“Jij bent vast Brenda.”, zegt mevrouw Kappert ineens.
Brenda schrikt en knikt ja.
“Zullen we dan maar een leuk paard voor je uit gaan zoeken?” Dat hoefde mevrouw Kappert niet eens te zeggen, want Brenda wil al naar de deur lopen. Mevrouw Kappert begint te lachen.
Ze lopen gezamenlijk naar de stallen. Alle paarden staan binnen. Maar lang niet alle paarden zijn van de manege.
Na een korte rondleiding door de stallen, gaan ze naar de manegestallen.
Er staan 15 paarden.
“Zijn die allemaal van de manege?”, vraagt Brenda verbaast. Ze kijkt haar ogen uit.
“Ja die zijn allemaal van de manege.”, antwoord mevrouw Kappert en wenkt dat ze haar moeten volgen.
Ze beginnen bij het begin van de stallen. Daar staan 3 c-pony’s.
“Ik denk dat je het beste op een wat kleine pony kan beginnen.”, zegt mevrouw Kappert.
Brenda vind dat helemaal niet erg en staat weg te dromen bij een bruine pony met prachtige zwarte ogen. Zo helder als een glas water. En ze glinsteren als sterren.
“Ik denk dat uw dochter al een keuze heeft gemaakt.”, zegt mevrouw Kappert tegen mevrouw Harling. Deze knikt glimlachend.
“Kom maar mee, dan zal ik laten zien hoe je een pony verzorgt. Je moet hem voor het rijden altijd even poetsen.” Mevrouw Kappert gaat mevrouw Harling en Brenda voor naar de zadel kamer, waar tevens ook de poetsspullen liggen.
“Elk paard heeft zijn eigen poetsspullen en tuig. “Hier is het tuig van Summy, het paard waar je op gaat rijden.” Vervolgens loopt mevrouw Kappert met het tuig naar Summy en haalt deze uit de stal.
Ze knoopt de pony vast aan het traliehek en laat Brenda zien hoe je moet poetsen.
Daarna mag Brenda het zelf proberen. Ze vind het erg leuk om te doen. Nadat ze Summy hebben gepoetst, zadelen ze Summy op. “Je moet altijd met het zadel beginnen.”, legt mevrouw Kappert uit. Ze laat zorgvuldig zien hoe je een paard opzadelt.
Daarna laat ze zien hoe je het hoofdstel om doet.
“Nou, neem jij Summy maar mee naar de buitenbak.”, zegt mevrouw Kappert.
Brenda pakt de teugels over en loopt met Summy naar de buitenbak.
Er komen nog meer meisjes aan. Ze rijden vandaag met 5 mensen in de les.
“We rijden nooit met meer dan 5 mensen.”, legt mevrouw Kappert uit. “Want anders word het te druk en is het moeilijk lesgeven. Stap maar op hoor Brenda.”
Mevrouw Kappert legt uit hoe je op moet stijgen en het lukt Brenda in 1 keer. Ze voelt zich erg trots en kijkt naar de anderen. Ze ziet dat het allemaal beginners zijn. Op 1 meisje na, die lijkt al aardig wat ervaring te hebben.
Mevrouw Kappert gaat in het midden van de bak staan en zegt dat ze moeten gaan stappen. Ze legt Brenda kort uit hoe je een paard moet laten stappen en hoe je de teugels vast moet houden. Ook legt ze uit hoe je moet sturen.
“Oké, we gaan een paar leuke wendingen maken in stap. HXF van hand veranderen! Brenda volg jij de anderen maar.”
Brenda heeft nog heel veel moeite met het sturen, maar uiteindelijk lukt het haar toch.
Zo doen ze de hele les een beetje oefeningen met het sturen.
Het meisje dat al wat meer ervaring heeft, mag ook draven en andere oefeningen doen.
Brenda vind het heerlijk en vind de manege helemaal te gek. Ze wil hier echt rijden.
De les was afgelopen en mevrouw Kappert loopt mee naar de stal van Summy. Ze laat zien hoe je moet afzadelen.
Nadat ze klaar zijn en mevrouw Kappert weer terug gaat naar het kantoortje, gaan Brenda en mevrouw Harling ook weer naar huis.
Mevrouw Harling en mevrouw Kappert hebben afgesproken dat Brenda de eerstvolgende keren gewoon op de woensdag kan rijden. En dan mag ze op Summy.
Toen ze thuis waren, wilde Brenda gelijk even naar Kerstin bellen, maar ze bedacht zich. Ze vind het niet leuk voor Kerstin dat ze niet op paardrijden mag, dus zal ze Kerstin ook maar niet gek maken.
Brenda ligt de hele dag te dromen en kan niet wachten tot de aankomende woensdag. Ze vind het een geweldige manege en is blij dat ze mag rijden.
“Kom je eten, Brenda?” Haar vader roept naar boven.
“Ik kom eraan!”, roept Brenda en loopt naar beneden. Ze is zo blij en opgewonden, dat ze bijna niet kan eten. “Je moet wel eten hoor!”, zegt mevrouw Harling.
“Ja, mam.” Brenda gehoorzaamt en gaat eten.
Nadat ze klaar zijn met eten, loopt Brenda naar boven en gaat nog even huiswerk maken. Ze is er de hele avond mee bezig en gaat om 9 uur slapen. Ze is veel te opgewonden om te kunnen slapen. Pas om 11 uur valt ze in slaap.
**Hoofdstuk 2** Een gemeen meisje.
De volgende dag word ze vroeg wakker. Ze moet naar school toe. Ze heeft er helemaal geen zin in. Ze is niet van plan te vertellen aan Kerstin hoe het was, gewoon omdat ze het te zielig vind. Ze verteld het alleen als Kerstin erom vraagt.
Ze kleed zich aan, stopt een boterham in haar mond, pakt haar tas en gaat naar school.
Ze loopt het schoolplein op en Kerstin komt op haar aflopen.
“En hoe was je eerste les?”, vraagt ze. Brenda slikt even en verteld eerlijk hoe het was.
Ze ziet dat Kerstin het moeilijk heeft.
“Waarom ga je geen verzorgpony zoeken?”, vraagt Brenda. “Je hoeft niet persé te rijden.”
“Nee, als mijn ouders erachter komen dan ben ik de pineut.” Kerstin zucht diep.
De bel gaat. Kerstin en Brenda lopen naar binnen.
“Zucht… Nog 5 jaar op deze school…”, zucht Brenda. Ze zitten in de 1e klas van de Havo.
“Ja, en dan ga ik heel veel paarden kopen!”, zegt Kerstin. “Wanneer moet je weer rijden?”
“Aankomende woensdag.”
“Mag ik een keertje mee?”
“Als dat van je ouders mag.”
“Ja inderdaad… Nou ja ik hoop het!” Kerstin draait zich om, om een pen te vragen bij de achterbuurman.
Die heeft er nog wel 1.
De dag duurt lang en Brenda is blij als ze uit zijn.
“Zullen we vanmiddag even een paar leuke paarden zoeken. Gewoon om te aaien enzo. Misschien dat ik ze mag verzorgen! Dan verzorg jij ze ook, en als je ouders erachter komen zeg je gewoon dat het mijn verzorgpaarden zijn.”, stelt Brenda voor.
Kerstin twijfelt een beetje, maar ziet dat Brenda het echt meent. “Vooruit dan maar.” Ze vind het nog steeds geen prettig idee, maar het lijkt haar wel wat.
Ze gaan de buurt een beetje af, maar vinden niet echt leuke paarden.
Ze willen net terug gaan als ze een mooi paardje in de wei zien staan. Er is iemand bij.
Ze lopen richting het paardje en zien dat het meisje net aan het opzadelen is.
Brenda en Kerstin gaan zachtjes langs het hek zitten kijken.
Het meisje stapt op en stapt rustig weg. Na 5 minuten te hebben ingestapt gaat ze draven. Brenda ziet dat het meisje erg aan de teugels van het paardje loopt te trekken. De mond van het paardje staat helemaal open! “Zie je dat!”, vraagt Brenda aan Kerstin.
“Ja!”, antwoord ze. Ze staren naar het meisje met de pony. De pony wil in stap overgaan, maar dat wil het meisje niet. PATS! Ze zien dat het paardje begint te steigeren. “Ophouden jij, rotknol!”, schreeuwt het meisje. PETS! Weer een knal met de zweep.
Het paardje gaat nu erg lopen trekken om van het getrek van het meisje af te zijn. Maar dat pikt het meisje niet en stijgt af en schopt het paardje 3 keer onder de buik.
Brenda schrikt zich rot en wil naar het meisje toe rennen. “Niet doen!”, sist Kerstin.
“Je moet je er niet mee bemoeien! Hoe erg het ook is! Kom we gaan! Ik hoef dit niet te zien.”
Ze staan op en lopen richting huis. Brenda krijgt het beeld maar niet uit haar hoofd. Ze is vastberaden morgen weer bij het paardje te kijken.
*************************************************************
Het verhaal is nog lang niet af
Groetjes Babeth
