De kleur van het bloed wat je gaf
Een geknakte steel
Gebroken, nooit meer heel
Doornen prikten door je huid
Jij, nu des doods bruid
Het leven was nooit je vijand
Alleen je eigen hand
Wit wordt langzaam rood
Wordt bruin, wordt dood
Je porceleinen gezicht, als een pop
Een bloem, afgesneden in de knop
Weet niet meer of ik deze hier al eens had geplaatst, kwam em weer tegen op m'n computer
