Ze giechelde, een beetje onnozel, als een verliefd schoolmeisje. Maar die bewoording sloeg ook wel op haar, dacht ze bij zichzelf. De 1e keer dat ze hem had gezien, werd ze overspoeld door een vreemd gevoel. Ze had staan trillen op haar benen, een lichte druk in haar onderbuik had haar overmand. En nog steeds was ze niet zichzelf als hij in haar buurt was. Zijn stem, zijn lach, haar lichaam tintelde bij het horen daarvan. Maar hoe erg ze ook genoot van zijn aanwezigheid, tegelijkertijd baalde ze ervan. Het zelfverzekerde meisje liet hij veranderen in een onhandige pup. Ze kon niet uit haar woorden komen, haar normaal gesproken zo vlotte opmerkingen verdwenen als sneeuw voor de zon. En nu stond hij hier weer, en kon ze alleen maar giechelen.
**Mm.. op mn a4tje leek t langer
