Geplaatst Ze zou naar huis lopen – al was dat best een stuk lopen – en daar haar vader bellen.
Ze probeerde zich te herstellen. Ik hoef haar niet eens aardig te vinden, ze heeft iets met mijn vader, niet met mij.. En aan die gedachte probeerde Iris zich, de weg naar huis vast te houden.
Of zou ze..”Hé! Iris!” het was Elise die haar gedachten verstoorde.
“ha!” zei Iris zachtjes..
“wat doe jij hier in je eentje joh? Het is zaterdag.. dan hoor je nu nog op bed te liggen, of bij mij te zijn.. en eerlijk gezegd was ik net onderweg naar jou!” Zei Elise in een raas van woorden.
“oh nou.. dan spring ik nu wel achterop” Zei Iris wat vrolijker. Ze kon wel wat afleiding gebruiken, en haar beste vriendin was daar de perfecte persoon voor!
“Nou, Iris.. vertel op! Wat was er?” vroeg Elise met haar haast altijd opgewekte stem.
“dat leg ik je nog wel een keertje uit.. Zullen we naar de bossen gaan?” vroeg Iris als afleiding. Ze snapte eigenlijk niet zo goed waarom ze het zelfs Elise niet gewoon vertelde, zij was toch tenslotte haar beste vriendin?
Maargoed, op dit moment had ze geen behoefte om er met die dan ook, over te praten.
“Natuurlijk! Zullen we de picknickmand meenemen?” Riep Elise haast.
Toch bleef Elise zich afvragen wat er met Iris aan de hand was. Maargoed, ze kende Iris; wou ze er niet over praten, zou ze dat ook zeker niet doen.
Even later waren ze met de picknickmand vol chocolade en cake, onderweg naar de bossen.
“waar is je vader eigenlijk?” vroeg Elise terwijl ze de cake aanbrak.
“Oh, hij zal nog wel liggen te slapen, denk ik” Probeerde Iris zo luchtig mogelijk te antwoorden.
Elise hoorde de gespeelde toon, maar reageerde er niet op.
“Weetje nog, die Tom?” vroeg Elise met volle mond
“ja, hoezo?” antwoordde Iris.
Ze wist maar al te goed wie dat was, Tom.. Die jongen uit de vierde.
En Elise was daar smoorverliefd op.
“Nou, luister.. ik..” dat was alles wat Iris nog verstond.
Want opeens herinnerde ze zich aan wat er vanmiddag was gebeurt.
Stel dat Stella en papa samen gaan wonen, dat Stella hier in huis komt wonen?!
Elise bleef maar doorpraten, en Iris hoorde af en toe de naam ‘Tom’ nog vallen.
“Dus vanavond kunnen we eigenlijk niet logeren, ik hoop niet dat je het erg vind?”
Wat! Hoorde ik dat goed? Niet logeren, geen afleiding vanavond, net die keer dat ik dat nodig had?
“Nee, maakt niet uit hoor volgend weekend weer dan?” Zei Iris
Ze wou zich niet laten kennen, dan zou Elise het meteen doorhebben.
“oké, gelukkig” zei Elise.
Toen viel er een stilte, alsof ze zojuist ruzie hadden gemaakt.
Het duurde misschien wel een kwartier totdat de stilte werd verbroken.
Verbroken, door de telefoon van Elise die afging..
“Hai, met Elise” Elise nam op.
“Hallo Elise, met de vader van Iris.. Zeg met alsjeblieft dat Iris bij jou is!
Ik heb haar al zovaak geprobeerd te bereiken, maar haar telefoon staat steeds uit!”
Het was Iris’ vader
Oh nee! Dacht Iris, hoe erg zal ik op m`n donder krijgen?
“Ja, het is goed.. ze is bij mij” Antwoordde Elise.. die ondertussen Iris verbaasd aankeek.
Iris begon een beetje overstuur te raken, wat zou haar vader haar voor straf geven?
Het liefst zou ze opstaan en wegrennen.
Nu besefte ze pas, dat ze het zelf zo erg had gemaakt.. Zij was degene geweest die weg was gelopen.. zij was degene geweest die zo’n toestand ervan had gemaakt, dat haar vader met Stella zoende.
Elise drukte het gesprek uit.
“Iris, ik weet niet wat er allemaal aan de hand is? Maar je vader wil in ieder geval dat je om 6 uur thuis bent.”Zei Elise.
Waarom was haar vader niet kwaad geworden? En had hij haar niet meteen naar huis gestuurd?
“ik denk dat het beter is dat ik nu maar ga, Elise.. Het was gezellig. Veel plezier vanavond!” zei Iris al weglopend.
“hé zeg! Laat je me nu hier achter?!” riep Elise verbaasd.
“O nee, natuurlijk niet! Loop je mee?” Vroeg Iris
Wat dom, nu werd het voor Elise natuurlijk alleen maar verdachter en verdachter.
Wat was ze gek bezig.
“Je zult wel een verklaring willen nu he?” Vroeg Iris
“Hm, eigenlijk wel ja.. maar we spreken morgen wel weer af” Antwoordde Elise.
Iris begon een doodnormaal gesprek, alsof er niets aan de hand was.
En tot haar verbazing praatte Elise gewoon mee.
“doei, tot morgen! Veel plezier vanavond” Riep Iris Elise na, toen ze afscheid namen.
“Ja, tot morgen!”
Nu moest ze naar huis, wat stond haar te wachten?
----------------------------------------------------------
Graag weer het nodige commentaar.
en mening.
