Geplaatst gedicht 1:
De laatste snee,
dan kap ik ermee.
Voorgoed vaarwel.
Ik ga het vertellen,
tegen mijn vriend.
Want ik kan hem vertrouwen.
Dan vertel ik al die dromen,
hoe de problemen in m ijn leven komen.
Het zal niet uitmaken dat ik huil.
Hij zal mij troosten.
Dan troost hij mij,
houdt me stevig vast.
En draagt samen met mij de last,
van het lijden dat ik leed.
*die vond ik wel super mooi, rijmde niet op elk stukje maar dan nog*
gedicht 2:
In de spiegel,
zie ik dat meisje.
Vol van angst,
vol van verdriet.
Best raar, want al
mijn vrienden zien het niet.
Niemand mag het weten hoe ik me voel.
Maar toch wil ik dat ze snappen,
wat ik met mijn woorden bedoel.
Help me, ik heb jullie nodig...
Maar het stille roepen is overbodig.
Ze zien het niet, ze zien het niet.
En dan heb ik nog meer verdriet.
En de rode sneden in mijn pols,
worden meer en meer...
*die vond ik ook wel mooi, omdat ik me zo eerst ook echt voelde*
gedicht 3: *gaat meer over mijn vriend*
Hij verlinkt mij niet,
hij troost mijn verdriet.
Hij maakt mij niet zwart,
hij zet mij niet apart.
Hij houdt mij niet vast,
hij draagt mijn last.
Hij luistert,
tot de dag in nacht verduistert.
Dat is mijn vriend,
die ik vertrouw...
gedicht 4: *gaat ook over mijn vriend*
Zo mooi,
niets is mooier.
Zo blauw,
niets is blauwer.
Zo lief,
niets is liever.
Zo vertrouwlijk,
niets is vertrouwlijker.
Zo gewoon,
niets als hem, is meer apart....
die laatste vond ik ook wel mooi...
mijn vriend is echt heel speciaal voor mij
en ik heb ook echt super veel moetten huilen om dingen
...vraag: wat vinden jullie ervan?
