[VER] Een leven lang paarden!
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
[VER] Een leven lang paarden!
Geplaatst door de TopicStarter : 18-09-25 18:03
We kregen vaak te horen dat ze een boek moest gaan schrijven, nu zal dat er misschien niet van komen maar alles opschrijven is wel heel leuk!
Mijn moeder heeft parkinson, waardoor schrijven/typen lastig gaat.
Mijn moeder verteld dus, en ik schrijf het op.
We hebben ook een insta-account aangemaakt, te vinden in mijn onderschrift.
Alles wat beschreven word is non-fictie, en het start eind jaren 1960.
Mijn moeder is de eerste van de familie die gek was op paarden, zij kreeg weinig support van haar ouders/familie en heeft dan ook veel zelf uit moeten zoeken en er zullen soms ook dingen geschreven worden wat in de huidige tijd niet (meer) acceptabel is.
Een eerlijk, humoristisch en soms emotioneel verhaal van een paardenvrouw in hart en nieren!
Hoofdstuk 1: hoe het allemaal begon...
Paardenvirus!
Op de basisschool leerde ik kinderen kennen die op de manege reden.
Toen ik dat hoorde kon ik aan niks anders meer denken!
Paarden, paarden, paarden!
Ik mocht een keer mee met een klasgenootje, en vanaf mijn eerste voetstap op het manege-terrein voelde ik iets bijzonders...
Ik was thuis!
Ik ging vaker mee en merkte al heel snel dat ik tussen de paarden mezelf kon zijn, gelukkig kon zijn.
Ademloos kon ik naar de lessen kijken, en ik hielp al snel mee met alle werkzaamheden die op een manege vanzelfsprekend zijn.
Het gevolg was wel dat ik continue te laat thuis kwam, maar met zoveel enthousiasme dat het hele gezin toch eens moest gaan kijken waar het middelste kind nou zo gelukkig van werd...
De hele weg van huis naar de manege huppelde ik naast mijn ouders, broer en zus.
Ik voelde me zo licht dat ik het gevoel had dat m'n voeten de straat niet meer raakte.
Op de manege was een kantine, en dat was stiekem mijn geluk.
Mijn ouders dronken graag een glaasje, en besloten ter plekke dat ik lessen mocht gaan volgen.
Ik was zo gek op paarden, dat ik hele dagen op mijn rubberen rijlaarsjes rondliep, capje op m'n hoofd, zweepje in m'n hand...
Als ik met mijn zus kolen moest halen had ik mijn laarzen al aan, maar ik moest en zou naderhand nog naar de manege om te helpen met de beginnerslessen.
Naast de pony's mee rennen in stap, draf en zelfs galop!
Ik liep, rende, letterlijk de blaren op mijn voeten maar niks kon me weerhouden van die uurtjes bij de paarden.
Zelfs de norse, autoritaire baas van de manege kon me niet afschrikken!
Mijn zus en broertje reden ook een korte tijd, maar haakten al snel af.
Het virus had mij echter wel volledig te pakken, dit was vanaf nu mijn plekje op deze wereld...
Bij deze dus, compleet paardengek!
Laatst bijgewerkt door Essie73 op 14-10-25 08:08, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Tag in titel gezet.
Reden: Tag in titel gezet.
- MarlindeRooz
-
- Berichten: 37463
- Geregistreerd: 27-02-10
- Woonplaats: Onder de rook van Zwolle
Re: Een leven lang paarden!
Geplaatst: 18-09-25 18:10
- juval
-
- Berichten: 15683
- Geregistreerd: 05-04-03
- Woonplaats: Culemborg
Re: Een leven lang paarden!
Geplaatst: 19-09-25 08:17
- Rocamor
-
- Berichten: 12385
- Geregistreerd: 21-11-02
Re: Een leven lang paarden!
Geplaatst: 19-09-25 08:34
Wat leuk dat je dit samen met je moeder kunt doen (hoewel de achterliggende reden natuurlijk verdrietig is)
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
Geplaatst door de TopicStarter : 19-09-25 13:32
Allereerste wedstrijd, wat een spanning!
Op een dag, toen ik al eventjes manegelessen volgde, werd de tent waarin we reden gesloopt en kwam er een luxer gebouw met stands en een heuse binnenbak.
Het was een groot feest, met een officiële openingsavond en de volgende dag werd er een wedstrijd georganiseerd.
Ik mocht me inschrijven maar er dook ook een probleem op...
Ik had geen wedstrijdtenue!!
Ik mocht van een klasgenootje een blazer komen passen, maar wat een ellende, deze was veel te klein en ik durfde niks te zeggen.
Voor de witte rijbroek had ik wel zelf kunnen zorgen, ik knipte mijn witte spijkerbroek af tot net over de knieën zodat ik wel in mijn rijlaarzen kon.
Ik had alleen niet stilgestaan bij het feit dat de broek korter was als je met gebogen benen in het zadel zat...
Er was dus een witte broek, een stuk blote huid en dan mijn laarzen, wat schaamde ik me!
Tijdens de feestavond ben ik ontelbare keren naar de stand van Brunette gelopen, waar ik haar vertelde dat ze goed haar best moest doen en haar allerlei lekkers toestopte inclusief gepikte suikerklontjes van de tafels uit de kantine...
Het probleem met het jasje was echter op de dag van de wedstrijd ook nog niet opgelost, en ik had totale paniek!
Gelukkig zagen kennissen mijn struggles en werd het jasjes-probleem vlot opgelost.
Eind goed, al goed.
Het commentaar van de jury herinner ik me nog goed: "toen je binnen kwam, dachten we dat je de winnaar van de dag zou zijn. Helaas waren er teveel rommeltjes waardoor de 1e plaats er niet meer in zat".
Wat was ik trots!!
Ondanks dat ik zoveel spanning had en dus niet heb kunnen laten zien wat ik kon, was ik wel dolgelukkig met het jurycommentaar.
Natuurlijk heb ik Brunette na de wedstrijd nog meer lekkers gegeven, want vooraf omkopen is één ding, maar de nazorg is net zo belangrijk.
En zie hier, de wedstrijdambities zijn geboren!
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
Geplaatst door de TopicStarter : 19-09-25 13:56
Hoofdstuk 3:
Scheiding... maar toch op ponykamp!
Helaas was het plezier van de manegelessen van korte duur, want mijn ouders gingen scheiden waardoor er niet genoeg geld meer was voor de lessen.
Mijn oma zag mijn verdriet en bood mij een week ponykamp aan waar ik samen met mijn nichtje naartoe mocht!
We werden gebracht door opa en oma met de auto, een avontuur op zich want auto's waren toen zeker niet vanzelfsprekend.
Het regende pijpenstelen, en ik had geen regenjas bij....
De jas werd opgestuurd met de post door mijn moeder, en de eerste dagen heb ik een jas kunnen lenen.
Ik was enorm teleurgesteld dat we de eerste dag niks met de paarden gingen doen, maar een boswandeling gingen maken.
'S avonds, in de hooischuur waar we ook zouden slapen, kregen we te horen welke pony die week voor ons was gereserveerd.
Ik had het erg koud waardoor ik weggedoken zat in mijn slaapzak, en hierdoor was alleen mijn gezicht te zien.
Pas de volgende dag bleek bij het verdelen van de pony's dat ik een shetlander toegewezen had gekregen!
Ik was verbolgen en de leiding wisten even niet hoe ze dit op moesten lossen, want op basis van mijn kleine gezicht hadden ze mijn lengte verkeerd ingeschat.
Ik moest die dag toch op de shet, maar kreeg later een grotere pony toegewezen: Kortnek.
Deze naam had hij gekregen omdat hij zijn hals volledig opkrulde wanneer je teugels op maat nam, dus losse teugels was het devies.
Kortnek was verder wel heel braaf en ik heb met volle teugen genoten van die week ponykamp.
Het leven is geen ponykamp!
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
Geplaatst door de TopicStarter : 20-09-25 14:06
Tussen hoop en vrees...
Ja, en dan?
Geen lessen meer, eenmalig een week ponykamp, maar voor mij was het niet genoeg...
Maar hoe dan verder, hoe kon ik toch tussen de paarden blijven?
Want die paarden waren toch wel een verslaving geworden.
Het toeval wilde dat de vader van een klasgenootje een autosloperij had, en hij had een auto geruild voor een pony.
Ik mocht mee om de pony te bekijken en te verzorgen.
Daar was mijn hoop!
Ik zag hem staan tussen de autowrakken, lege accu's en kapotte autobanden: een prachtige zwarte pony waar mijn hart sneller van ging kloppen.
Ik ging fanatiek aan de slag met de pony, uren kon ik poetsen en wandelen.
De pony was niet geschikt om te rijden, maar wat genoot ik van de uurtjes samenzijn!
Mijn klasgenootje nam meer afstand van de pony, en van mij...
Dat was erg pijnlijk, en daar werd mijn vrees werkelijkheid.
Andere klasgenootjes werden wel frequent uitgenodigd om mee te gaan,maar ik werd steeds vaker overgeslagen.
Toen al kreeg ik te maken met een naar kantje van de paardenwereld: jaloezie en een ander weinig gunnen.
Na een tijdje ging ik nog eens bij m'n zwarte vriendje kijken, en trof ik een lege stal....
Mijn hart was gebroken!
De pony was verkocht wegens desinteresse van m'n klasgenootje, en ik had zo graag willen weten waar hij heen was gebracht maar moest het doen met de herinneringen.
Geen wereld zo naar als de paardenwereld!
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
Geplaatst door de TopicStarter : 20-09-25 14:07
Grenzen vervagen...
Tijdens het buitenspelen leerde ik een groepje kinderen kennen, die inmiddels ook op de hoogte waren van mijn overweldigende liefde voor paarden.
Dit groepje vertelde me dat ze een pony verzorgden en ik mocht mee!
Er was wel een stemmetje in mijn achterhoofd wat het niet helemaal vertrouwde, maar ja, zodra ik ook maar iets hoorde over paarden vergat ik alles en bestond er nog maar 1 ding.
Aan het eind van een landweggetje met boerenwoninkjes stond inderdaad een voskleurige pony, maar er was geen tuig dus rijden zou niet kunnen.
Ik was niet voor 1 gat te vangen, en maakte van strotouwtjes een halster en een "bit", en bond 2 touwtjes rond z'n buik alszijnde beugels.
Ik had er alle vertrouwen in dat het zou lukken, maar dat vertrouwen werd zéér snel beschaamd: zo snel als ik er op zat, lag ik er ook weer naast!
Het groepje kinderen lachten zich kapot, pakten hun fietsen en ik wist niet hoe snel ik op moest krabbelen en achter hun aan moest gaan.
Bij één van de woninkjes zag ik een gordijntje bewegen...
We hadden nog een keer afgesproken bij de pony, en vol goede moed ging ik weer naar het weiland.
Tot mijn verbazing was het groepje kinderen nergens te bekennen, maar ik ging alvast wel naar de pony toe.
Op het moment dat ik het weiland in stapte, kwam er een enorm grote man het schuurtje uit....
Ik schrok me kapot!!
Deze man maakte met niet mis te verstane woorden en gebaren duidelijk dat ik op moest hoepelen, en plots zag ik het groepje kinderen gierend van de lach achter een bosje tevoorschijn komen en hard wegfietsen.
Ik was er ingeluisd, en niet te zuinig ook!
Zou ik nu genezen zijn van het paardenvirus?
- NelvR
-
- Berichten: 42
- Geregistreerd: 03-04-07
Re: Een leven lang paarden!
Geplaatst: 20-09-25 14:42
....prachtig verhaal
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
! Wat een lieve complimenten al, m'n moeder vind het helemaal leuk.- xPearl
-
- Berichten: 3364
- Geregistreerd: 29-01-14
- Woonplaats: Een klein dorpje onderin Drenthe
Re: Een leven lang paarden!
Geplaatst: 20-09-25 16:35
- Rocamor
-
- Berichten: 12385
- Geregistreerd: 21-11-02
Re: Een leven lang paarden!
Geplaatst: 20-09-25 17:07
Heerlijk om zo te lezen
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
Re: Een leven lang paarden!
Geplaatst door de TopicStarter : 20-09-25 17:48
Het doel was 1 hoofdstuk per dag, maar 2 lukt ook aardig zoals jullie zien.
En ik verheug me al op de volgende hoofdstukken, m'n moeder heeft nog zoveel te vertellen
- Ragdollcat
- Berichten: 14828
- Geregistreerd: 03-08-08
- Woonplaats: Daar waar ik woon
Re: Een leven lang paarden!
Geplaatst: 20-09-25 19:56
Zeer herkenbaar.
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
Geplaatst door de TopicStarter : 21-09-25 14:06
Afwasborstel...
Na het drama met de grote boze man en het onbeleerde voskleurige pony'tje was ik nog steeds niet genezen van het paardenvirus.
Ik fietste regelmatig rond op de dijkjes rond Rotterdam Zuid in de hoop dat er toch ergens een pony beschikbaar was om voor te mogen zorgen.
Zo kwam ik een pony met veulen tegen in een weitje aan een dijk, welke ik regelmatig een appeltje ging voeren.
Op een dag raakte ik aan de praat met de eigenaar van de pony, en gaf hij aan dat ik de pony mocht rijden tegen een tarief van 2,50 gulden.
Ik ben zo hard als ik kon naar huis gefietst, om thuis geld op te halen en samen met mijn buurmeisje gingen we vol enthousiasme terug naar de pony, genaamd Sita.
Daar aangekomen zagen we een groepje oudere meiden bij de pony rondhangen...
Tijdens het poetsen kwamen ze steeds dreigender over en trokken zelfs aan mijn been toen ik op de pony zat waardoor ik ten val kwam.
We zijn huilend op onze fiets gesprongen om thuis hulp te halen, maar die kregen we niet.
Dus ook deze droom eindigde in een nachtmerrie...
Maar de zoektocht ging door, en enkele dagen later zagen m'n vriendin en ik een witte pony in een weiland.
De eigenaresse kwam direct naar buiten en knoopte een praatje met ons aan.
We mochten ook deze pony voor een paar gulden verzorgen en rijden.
Hier kwam de afwasborstel eindelijk goed van pas, die ik uit m'n moeders keukenkastje had gepikt.
Deze pony had overigens geen tuig behalve een halster, maar wederom met 2 strotouwtjes en zonder zadel konden we ook prima rijden.
De strotouwtjes als beugels gebruiken liet ik maar achterwege, dat was de laatste keer ook niet zo goed bevallen...
Mijn vriendin haakte snel af, maar ik heb er uren lang met veel plezier rondgehobbeld.
Op deze boerderij werden ook regelmatig kittens geboren, en omdat de boerin mij zo'n lief kind vond mocht ik een kitten uitzoeken en mee naar huis nemen.
Thuis waren ze hier, voor de verandering, ook erg blij mee!
Eind goed, al goed... voor nu!
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
Geplaatst door de TopicStarter : 21-09-25 14:07
Droompony's of nachtmerrie's...
Via via kwam ik in Barendrecht terecht bij een fokkerij van Welsh pony's, de dekhengst stond gewoon tussen de fokmerrie's en alle pony's konden gereden worden.
In eerste instantie mochten de pony's gereden worden met als tegenprestatie het uitmesten van de stal van de pony die je die dag gebruikte, en het poetsen van het tuig.
We deden alles met een gezellig groepje, van rijden in de wei tot buitenritten met pony en wagen.
Totdat de eigenaresse van de fokkerij naar mij toekwam dat ik, net als de rest, een kwartje per tuigdeel moest betalen alszijnde huur.
Ik kon dit simpelweg niet betalen en werd hier enorm verdrietig van, want dit betekende weer afscheid nemen van waar ik zo vreselijk veel van hield...
Het hele stuk naar huis huilde ik tranen met tuiten!
Mijn moeder zag direct dat er wat mis was en nam contact op met de fokkers, en zo kwamen ze tot een deal: als ik de stallen van de ezels en de duiventil zou schoonmaken, hoefde ik de kwartjes niet te betalen.
Zo gezegd, zo gedaan en ik ging weer vol goede moed aan de slag.
We gingen regelmatig op buitenrit en reden dan langs de flat waar we woonden.
Jantine, mijn favoriete pony en voormalig kampioenspony, was nogal steegs (stakerig dus).
Toen we terug naar stal wilden, weigerde Jantine over de spoorlijn te stappen en meerdere malen gingen we samen achterover..
Uiteindelijk ben ik terug naar huis gereden, waar de fokker gebeld is om Jantine met de trailer op te halen.
Ook hadden deze fokkers een weiland in een dorpje verderop waar de jonge pony's opgroeiden.
De eigenaresse van de pony's vroeg aan een vriendin en mij of we de pony's van Mijnsheerenland naar Barendrecht wilden rijden.
Het enige probleempje was dat de pony's letterlijk niks anders kenden een halster...
We besloten de uitdaging toch aan te gaan, en reden de 2 onbeleerde pony's zonder zadel en met enkel een halster zo de Heinenoordtunnel door.
Dit was echt onwijs spannend maar wonder boven wonder kwamen we gelukkig heelhuids in Barendrecht met de pony's!
Soms heb je meer geluk dan wijsheid nodig...
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
Re: Een leven lang paarden!
Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-25 14:48
Mijn eerste eigen paard!!
Een kennis van m'n zus wilde haar paard verkopen, en ik was daar natuurlijk als de kippen bij!
Ik deed inmiddels de opleiding tot verzorgende, en dacht dat ik dat makkelijk kon combineren met een eigen paard.
Ik ging een proefrit maken, en ik ontdekte dat het een enorm fel paard was.
Toen hij het strand zag was hij niet te houden, maar ik vond het helemaal geweldig en moest en zou dit paard kopen.
Ik kon een stal huren bij de Welshpony fokkerij, en zo werd ik eigenaar van mijn allereerste paard "Spencer"!
Dit paard was voor mij, ik was feitelijk nog een beginner, veel te veel paard maar ik kende geen angst.
Dit paard móést elke dag uitrazen, en hoe kon dat beter dan over de vangrail springen en laten rennen in de berm naast de snelweg?
Tevens had ik een brommer gekocht, zo dacht ik de opleiding, werk en paard makkelijk te kunnen combineren.
Maar ik merkte al snel dat dit te ambitieus was, waardoor ik de opleiding ben gestopt en een advertentie plaatste in "de hoefslag":
Ik bood me aan als werkzoekende in de paarden.
Zo kwam ik terecht op de Duinmanege in Rockanje.
Er werd een slaapplek gerealiseerd in de zadelkamer en m'n paard kon mee!
Ik reed de dag voor mijn officiële werkdag op m'n brommertje van Rotterdam naar Rockanje om te laten zien hoe gedreven ik was...
Ik werkte me drie slagen in de rondte, en één van de eisen om daar te blijven werken was het behalen van een rijbewijs en een instructeurs diploma.
Helaas was Spencer daar totaal niet geschikt voor, en werd zonder mijn medeweten bij een handelaar ingeruild.
De sfeer werd er niet beter op, ik wilde niets van het nieuwe paard weten en ben weer terug naar Rotterdam verhuisd...
Mijn brommer was gestolen en een rijbewijs had ik ook nog niet kunnen behalen, wat voelde ik me rot en moest vanaf nul beginnen! Alweer...
De paarden die de haver verdienen, krijgen ze niet....
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
Re: Een leven lang paarden!
Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-25 15:02
Nieuw paard en een kind...
Eenmaal weer gesetteld in Rotterdam Zuid ging ik op zoek naar een nieuw paard.
Via via kwam de 2,5 jarige halve Groninger merrie Zota op mijn pad.
De vorige eigenaren van Zota wisten gelukkig een plek waar ik haar kon stallen.
Vrij snel zat ik in de box op haar rug, en omdat ze dat goed accepteerde durfde ik ook al gauw met haar in de bak te gaan rijden.
Ook was er een park in een woonwijk vlakbij, waar ik veel met haar op de grasvelden voor de flats trainde.
Al snel ging ik ook wedstrijden rijden.
Enkel in de zomer op gras tussen de losse bordjes, niks geen luxe hekjes of zandbanen.
In de winter werden nauwelijks wedstrijden georganiseerd.
Ik ontdekte dat ik graag dressuur reed, maar Zota was vrij lui en gaf me weinig uitdaging...
Behalve die ene keer op wedstrijd dat ze m'n neus brak!
Ze schrok en gooide haar hoofd omhoog, waar ik net voorover boog om mijn cap op te doen, en ik kreeg het kopstuk vol tegen mijn neus!
Het was een groot bloedbad, en toen ik bij de wc's het bloeden wilde stelpen zag ik dat mijn neus krom stond.
Toch reed ik eerst mijn proef, om daarna direct door te gaan naar het ziekenhuis waar ze me niet wilden behandelen vanwege de ernst van de verbrijzeling.
Ik werd doorgestuurd naar een specialist in het academisch ziekenhuis, alwaar mijn neus met behulp van 2 spatels werd recht gezet.
Een verbrijzelde neus en geen winstpunt.
Balen!!
In deze tijd werd ik ook zwanger en in 1986 werd mijn dochter geboren.
Ik had een meisje bereid gevonden om Zota in conditie te houden, maar Zota accepteerde haar bijna niet.
Zo braaf als ze bij mij was, zo bokte ze, ging er vandoor en steigerde enorm bij de bijrijdster!
Uiteindelijk gaf Zota zich toch over, maar het heeft wel heel wat bloed, zweet en tranen gekost...
3 weken na de bevalling zat ik alweer op het paard, maar de uitdaging bleef uit en ik verkocht haar aan een man wat een match made in heaven bleek te zijn!
Zo kreeg ik de smaak van het handelen te pakken.
Intussen had ik een ander paard op proef....
Mijn kind was bijna mooier dan het behalen van winstpunten!
De kraamvisite was geschokt... Hahaha!
- Rocamor
-
- Berichten: 12385
- Geregistreerd: 21-11-02
Re: Een leven lang paarden!
Geplaatst: 22-09-25 15:05
Bijna?
- Ianrowan2009
-
- Berichten: 1517
- Geregistreerd: 26-10-13
Geplaatst: 22-09-25 20:01
En op jou profiel zie ik dat het verhaal van Tani ook van jullie is! Wat een geweldig verhaal is dat geworden! Opgenomen in het stamboek en Ster worden op latere leeftijd… echt een geweldig paard!!
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
Geplaatst door de TopicStarter : 23-09-25 14:25
Voor begeleidende foto's bij de verhalen van mijn moeder kunnen jullie volgen op instagram.
Hoofdstuk 10:
Valiant, de onverwachte topper!
Het paard wat ik inmiddels op proef had via de lokale handelaar beviel me zo goed dat ik hem kocht.
Algauw ontdekte ik waarom de achtergrond van dit paard niet bekend was.
Dressuurmatig was hij fantastisch, maar hij had een behoorlijke gebruiksaanwijzing: stilstaan tijdens de parade's kon hij niet, hij sloeg meermaals achterover...
Hij kon niet vaststaan (ook niet op de wagen!), hij zoog lucht, toiletteren was een drama en hij kon niet lopen zonder ijzers met zooltjes.
Maar ik reed met hem al gauw zeer succesvol in het M dressuur, we reden mee in het viertal op Z niveau en behaalde zelfs 3 winstpunten per proef!
Wegens persoonlijke omstandigheden heb ik hem niet heel lang gehad.
Hij kwam te koop en de proefrit werd gereden op de grasvelden voor de eerder genoemde flats.
Het meisje zocht een leerpaard waarmee ze door kon groeien.
Ze zijn samen succesvol in de Prix st.Georges uitgekomen, dat doorgroeien was duidelijk gelukt!
Uiteindelijk heeft ze een pension-/trainingstal opgezet en naar hem vernoemd, waar hij nog lang van z'n pensioen heeft kunnen genieten.
Als je het verleden niet in het verleden laat, zal het je toekomst kapot maken...
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
Geplaatst door de TopicStarter : 24-09-25 15:55
Ik kon de paarden toch niet weerstaan...
Ondanks dat ik even geen eigen paard had wegens drukte en andere omstandigheden, kon ik de paarden toch niet helemaal vaarwel zeggen.
Ik ging zo nu en dan naar de rijvereniging en van het één kwam het ander.
Ik ging paarden rijden voor derden en ik werd veel gevraagd om de lastige paarden bij te rijden, zowel privé- als manegepaarden.
Ze konden me niet gek genoeg zijn, ik stapte overal op!
Ik ontdekte dat ik het leuker vond om paarden te corrigeren, jonge paarden te beleren en kort door te rijden, dan langer een paard aan te houden en zo hoog mogelijk te klasseren.
Ook ging ik in deze periode vaker mee met kennissen die op zoek waren naar een nieuw paard, mede omdat ik veel lef had en overal als eerste op stapte.
Daarnaast hielp ik ook mensen die hun paard wilde verkopen, en zo begon mijn handelsgeest steeds meer en meer gevoed te worden.
Via via hoorde ik over de wekelijkse paardenmarkt in Utrecht.
Ik ging daar eens een kijkje nemen met wat vriendinnen en werd gepakt door de, toen, magische sfeer:
De handelaren zaten al heel vroeg aan de koffie in het restaurant wat blauw zag van de sigaren- en sigarettenrook.
De heren hadden hun lange stofjassen aan en de houten wandelstokken stonden naast de tafels.
Het geroezemoes was oorverdovend, koffiekopjes tikten op de tafels en de handelaren waren al hevig aan het onderhandelen.
Later op de ochtend, als de handel gedreven was, werd de koffie ingeruild voor bier.
Op een gegeven moment liep het restaurant leeg, de echte handel kon gaan beginnen!
Hele rijen paarden en pony's stonden aangebonden in de overdekte hal van de Utrechtse veemarkthallen.
Omdat ik zo duidelijk geïnteresseerd was in de paarden en de handel, werd ik al snel een bekend gezicht op deze markt.
Ik deed daar enorm veel kennis op over alle aspecten van paarden en zoog dit op als een spons...
Op naar de volgende Episode!
- different1
- Berichten: 3984
- Geregistreerd: 12-10-10
Geplaatst door de TopicStarter : 24-09-25 15:56
De volgende... Episode!
Een van de handelaren in Utrecht vroeg mij of ik op zoek was, want hij had thuis nog een 2,5 jarige ruin die hem wel geschikt leek voor mij.
Natuurlijk ging ik kijken en mijn eerste blik ging naar de benen, hij móést 4 witte voeten hebben anders hield het hier al op.
Daarna bekeek ik het paard verder en ik zag er wel wat in.
De handelaar wilde hem vanuit Zeeland naar Rotterdam brengen, maar dit zou wel laat in de nacht zijn zodat hij daarna door kon naar Utrecht met de rest van zijn handelspaarden.
Zo gezegd, zo gedaan en midden in de nacht kwam daar mijn nieuwe paard, Episode!
Eenmaal op stal vertoonde hij veel hengstengedrag, waardoor ik ging twijfelen of hij überhaupt wel gecastreerd was.
Ik was afgegaan op het verhaal van de handelaar maar zag toch één bal, een klophengst...
Alleen Universiteit Utrecht konden deze operatie uitvoeren, dus daar bracht ik hem heen en eenmaal op tafel en open bleek dat hij geen klophengst was, maar eerder al eenzijdig gecastreerd te zijn.
Het inrijden ging verder zonder problemen, hij bleek een heel braaf en eerlijk paard met bijzondere bewegingen te zijn.
Onderweg naar een wedstrijd werd ik aangesproken door onbekenden met de vraag of hij pijn had, want hij stapte zo bijzonder.
Anderen vroegen weer of zijn bandages niet te strak zaten...
Op de concoursen waren er altijd mensen geïnteresseerd om hem te kopen, en uiteindelijk ben ik overstag gegaan.
Deze mensen wilden hem juist hebben omdat hij zo enorm braaf was.
Ik zou hem na de verkoop nog wel doorrijden tot Z niveau.
Hij was écht heel braaf dus reed ik ook op zijn nieuwe plek zorgeloos met hem rond, totdat... Hij schrok van eenden die uit de bosjes vlogen, draaide 360° om, gaf een enorme bok en lanceerde mij van zijn rug.
Ik landde op mijn hoofd, hoorde *krak* en viel plat op m'n rug!
Mijn nog heel jonge dochter stond langs de kant te kijken...
Ik kon me niet bewegen en had ook geen gevoel meer in mijn benen.
Ik werd met de ambulance opgehaald en werd van top tot teen op de foto gezet.
Een whiplash, gescheurde nekwervel en, weken later, bleek ook een gebroken rugwervel...
Maar ook dit kon me niet weerhouden van m'n paardenmanie!