Je bent er bijna maar loopt niet door.
Je laat de ander wel even voor.
Je blijft staan waar je staat, omdat het niet zo goed meer met je gaat.
Het voelt een beetje als het randje tussen leven en dood.
Het zweet breekt je uit, je wangen worden rood.
Je dacht dit doe ik zoals elke dag wel even,
Nooit gedacht dat je het als zoiets ergs zou beleven

Je spiekt voorzichtig door het gordijn en kijkt naar daar waar de spotlights zijn.
Je voelt je klein en behoorlijk nietig.
Een beetje in shock en ietwat verdrietig.
Je had nooit verwacht hier ooit te staan.
En dit is eigenlijk het moment om op te gaan
Je collega roept vanaf het podium; 'kom aan het werk'.
Maar je voelt je nu niet meer zo sterk.
Je doet een poging, loopt en slaakt een zucht.
Je denkt bij jezelf, kom op, straks is er geen vuiltje meer aan de lucht.
Je kijkt de zaal in maar niemand begint te klappen.
Je hoort een dweil en onze voetstappen.
Nooit had je verwacht ooit te staan in een theater.
Met plankenkoorts, betreed je de planken als schoonmaker.
Als niemand anders het voor je doet, voelt een applaus voor jezelf achteraf ook best wel goed.