Mijn eigen paard heb ik na zijn dood nooit echt kunnen schilderen. Het voelde niet goed. En toen bedacht ik dat ik hem niet fotografisch wilde schilderen zoals hij was toen hij nog leefde, maar dat ik wilde schilderen wat hij voor mij betekende, niet alleen toen, maar ook nu nog steeds. En ik wilde hem niet alleen schilderen zoals hij toen was, maar ook hoe hij nu is: vrij en verlost van alle pijn. En mijn verdriet mag er ook gewoon zijn, want dat betekent alleen maar hoeveel hij voor mij betekende, dus moest ook ik eraan geloven: mijn eerste zelfportret...
Dit was de schets:

En dit werd het schilderij...

Het is iets heel anders dan een normaal portret, maar ik wilde hem toch ook hier delen.