Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-11-20 20:37

Geplaatst: 05-11-20 20:37

Joltsje schreef:
Duidelijk, ze laat niks horen.
Al vind ik niet naar de oratie gaan heel duidelijk haha.

Haha nou dat bedoel ik ook met duidelijk. Weggaan, volledige radiostilte en hem laten stikken in z'n oratie. Go Nina!

**Geplaatst**: 05-11-20 23:44

Geplaatst: 05-11-20 23:44

IMJ schreef:
Cookie is dood gegaan toen haar moeder op hem paste..

Dat was poppy dacht ik. Ik dacht ooit eens 2 hondjes te hebben gelezen maar zal me vergissen dan.

Edit: ik heb me idd vergist! Sorry sorry!

**Geplaatst**: 06-11-20 02:55

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 06-11-20 02:55

Nou zo duidelijk vind ik die radiostilte niet. Dat kan ook overkomen als: de bal ligt bij jou om dit weer goed te maken. Als je er klaar mee bent en niks meer met die vent en zijn ellende te maken wilt hbeben, dan zeg je héél duidelijk dat die je met rust moet laten en ga je niet de lijn open houden om elke keer weer berichtjes te krijgen.

**Geplaatst**: 06-11-20 07:32

Geplaatst: 06-11-20 07:32

MarcoBorsato schreef:
IMJ schreef:
Cookie is dood gegaan toen haar moeder op hem paste..

Poppy toch?

Oh ja! Je hebt gelijk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-11-20 08:51

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst door de TopicStarter : 06-11-20 08:51

WHOOPS Cookie is mijn hondje nu dus misschien een keer ertussen geslopen in de namenbingo haha! Waar je hart van vol is... :-p! Je bent dan trouwens wel de eerste die dat opgemerkt geeft, goed! Maar Cookie hoort niet in het verhaal in ieder geval, die zit nu naast me met brokjes te spelen.

Vanmiddag update en dan zullen we we zien........

**Geplaatst**: 06-11-20 12:31

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 06-11-20 12:31

Nou, jas nou die oratie er eindelijk maar eens een keer doorheen :))

**Geplaatst**: 06-11-20 12:43

Geplaatst: 06-11-20 12:43

pmarena schreef:
Nou, jas nou die oratie er eindelijk maar eens een keer doorheen

Die is al geweest toch?

**Geplaatst**: 06-11-20 13:05

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 06-11-20 13:05

Nauwelijks

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-11-20 14:23

Geplaatst door de TopicStarter : 06-11-20 14:23

Oh, sorry dit stukje heeft ook nog dingen tussen haakjes. Zal het in het vervolg erin verwerken. Ik vond het zelf wel vlot haha, dus was even een probeersel.

Haha, pmarena,
Slowly slowy, catchy monkey

.

5.
Zaterdag 12 oktober 2019

Er gaat een rilling door me heen. Wat lief, wat bijzonder van Prem; ik had dit niet verwacht. Maar misschien heeft hij het alleen maar gezegd tijdens de oratie omdat hij niet zeker wist of ik toch nog ergens in de zaal zat. En trouwens; wie weet heeft hij het niet eens gezegd.
Het maakt niet uit. Ik was er niet; ik had een date met Tosti.

“Dat maakt alles goed” reageert Wouter nonchalant als ik mijn telefoon even later onder zijn neus druk terwijl ik ondertussen met verheven stem oplees wat Prem zojuist gestuurd heeft.
“Dit zegt weer veel over hem dat hij dit met je wilt delen. Hij wil stiekem dat jij je rot voelt omdat je er niet bij was. Bijzondere man, zullen we maar zeggen” zegt Wouter lachend.
Hij heft zijn glas en knipoogt naar Esther, die met Robin aan het praten is. Esther (42, blond haar, lang en slank maar vooral lang, smal, streng gezicht, dikke, zwarte eyeliner en lieslaarzen) kijkt hem woedend aan. Esther is niet van de poes.

Mijn telefoon stopt mijn dagdromen abrupt; ik lig nog altijd in bed. Hij heeft al een aantal keer gepiept om een nieuw bericht aan te kondigen.
Verschrikt ga ik rechtop zitten als ik het volgende lees: “Ik heb je ticket geboekt, babe. Volgende week ben je bij me in Frankfurt”.

Mike. Oh god, dit moet ik echt niet meer doen, denk ik berouwvol als ik terugdenk aan gisteravond. Snel scroll ik naar boven. Ik wist nog dat ik hem gisteravond geappt had om te vertellen dat het uit was.
“Het was een beetje een rare dag. Ik heb een punt gezet achter mijn relatie" lees ik mezelf gisteren vertellen. "Ik weet ook niet waarom ik dit met je deel. Het leven is te kort om in een spel te blijven hangen, tegen beter weten in, met iemand die er andere normen en waarden op nahoudt, nietwaar?”.

Mike reageerde gelijk. “Zeker, moet ik nu leren tennissen?” Hij refereert aan mijn idee dat je een relatie moet zien als een tennis dubbelspel; iets wat je doet voor je plezier. Maar als je partner zich constant met jouw spel gaat bemoeien (het moet niet zus, maar zo), is er al snel geen 'bal' meer aan. Het plezier wordt overschaduwd door perfectie. De aardigheid is er dan snel vanaf.

“Het gaat er niet om hoe goed iemand is. Als je maar plezier hebt” reageerde ik resoluut. “Een jackpot is alleen maar bonus, geen noodzaak. Plezier hebben is noodzaak. Positieve energie. Samen shinen. En dat miste ik al langer. Maar, ik zie het als een leerproces en ben mezelf gelukkig niet verloren”.

“Ik ben het frame om jou als plaatje te laten schijnen. Kom me volgend weekend opzoeken in Frankfurt; ik ben daar de hele week voor een opdracht. Ik wil je zien”.
Ik sla een hand voor mijn mond als ik lees hoe ik vol enthousiasme op Mike’s aanbod inga. En nu kan ik er nu niet meer onderuit. Vrijdag 16h vlieg ik naar Frankfurt, Zondag 19h20 vlieg ik weer terug., lees ik op het ticket wat Mike me inmiddels door heeft gestuurd. Die laat er geen gras over groeien, zeg. ‘Waar een deur dichtgaat, gaat een ander open’ geldt dus blijkbaar echt. Eerlijk is eerlijk, het is een leuke afleiding. En ik ben nu toch vrijgezel. En dat vind ik vreselijk.

De overige berichtjes die in de tussentijd binnenkwamen, waren van Kiki – haar poging om op te sommen wat we allemaal gedronken hadden gisteren – ik denk dat ze beter op had kunnen noemen wat we niet genomen hadden. En daar betaal ik nu de prijs voor.

Aangezien ik inmiddels toch klaarwakker ben, besluit ik maar uit bed te gaan en ik schrik als ik de tijd zie: 11h30. Ik heb afgesproken om met mijn moeder naar Lisse te gaan – ik vind het heerlijk om met mijn moeder te winkelen. Mijn ouders kunnen alles kopen wat ze willen, maar zijn vreselijk zuinig. Waarschijnlijk kunnen ze daarom ook alles kopen; het gat in mijn hand is niet erfelijk bepaald. Mijn moeder kan uren dubben bij de Claudia Strater, na lang wikken en wegen besluiten het toch te nemen om het vervolgens uiteindelijk toch weer terug te brengen: beleid waar ik niets van snap. Maar ik ben gek op mijn moeder en het laatste wat ik wil, is nu alleen zitten.

Ik schrik trouwens ook als ik mezelf zie in de spiegel - mijn mascara zit op mijn wangen – dus snel spring in onder de douche om me enigszins op te laden. Vandaag is make-uploze zaterdag neem ik mezelf voor, al is het maar omdat mijn hand zo bibbert dat mijn eyeliner gedoemd is om te mislukken.

De douche doet me zo goed dat ik niet veel later vol energie (maar zonder make-up en met natte haren - charming) in de auto spring. De eerste stop is de Albert Heijn; ik ren door de winkel (ik wil Bubbles niet te lang laten wachten) en koop bij de bakkerij-afdeling twee chocolate chip cookies die ik tijdens het korte ritje van Warmond naar Sassenheim beide soldaat maak.

“Gaan jullie vanavond nog mee naar het feestje van Carlo? vraagt Wouter, als ik hem aan de telefoon heb terwijl ik naar mijn ouders in Sassenheim scheur, ondertussen mopperend op de langzame zaterdagsrijders.
Ik moet lachen; ik was haast alweer vergeten dat een oude vriend ons uitgenodigd had toen we hem gisteren tegenkwamen. Wouter onthoudt echt alles. “Kiki en ik waren net aan het kijken wat we gedronken hadden. Laat maar even” antwoord ik lachend. Ik ga vanavond vroeg naar bed, dat is een ding wat zeker is.”
“Jullie hebben een goede invloed op mij” zegt Wouter serieus. “Ik ben nu The Secret aan het lezen”.
Kiki en ik geloven heilig in de wet van de aantrekkingskracht en raakten er gisteren niet over uitgepraat. “Nou, daar is Kiki het denk ik niet helemaal mee eens, dat ik een goede invloed op haar heb. Die moet binnenkort naar de Bacadioloog” grap ik terug. Kiki had gisteren – ondanks mijn ‘waarschuwingen’ – bijna een dokter aan de haak geslagen.

Niet veel later staan mijn moeder in de Be One: een chiquemensenwinkel voor mensen met een ruime begroting.
“Wat zal ik doen” vraagt mijn moeder, die zichzelf ondertussen kritisch in de spiegel bekijkt terwijl ze van voor naar achter draait “vind je het leuk, Nien?”. Ik vind alles wat mijn moeder draagt leuk; ik ben dol op haar. Mijn moeder (69) heeft een gemiddelde lengte en een gemiddeld figuur (ze zeurt altijd over haar buik maar ik denk dat ze vergeet dat daar 4 kinderen in hebben gezeten), natuurlijk grijs, kort haar van een centimeter of 6 en een niet te opvallend designerbrilletje. Ik zou mijn moeder omschrijven als één van de chique dames van de Bridgeclub (praktiserend; de hele familie kan bridgen), maar dan veel sportiever. Veel mensen zouden me niet geloven als ik vertel dat ze bijna 70 is. De wijze lessen die ze van haar moeder geleerd heeft, deelt ze met ons, haar kinderen, en daar ben ik nog elke dag dankbaar voor. Mijn moeder kiest de weg van de minste weerstand, kan zaken heel makkelijk van zich af laten glijden en besteedt geen negatieve energie aan dingen of mensen waar ze niets aan kan veranderen. Mijn moeder denkt vooral heel veel dingen maar spreekt zich zelden kritisch uit. Daardoor is ze in vrede met haarzelf en wordt ze altijd omringd door veel vriendinnen; bridge-, tennis-, wandel- handloopvriendinnen, noem maar op.
En ik ben haar shopvriendin. Ik kijk vooral uit naar de afsluitende koffie die we altijd in het dorp doen – inclusief een (gedeelde) punt cheesecake. Het zijn zo van die kleine rituelen die je op het been houdt. Maar eerst nog het decision making process. Ik ben daar gelukkig makkelijker in. Maar ik ben dan ook in het bezit van een halve kledingkast aan impuls (mis)kopen.

“Ik trek toch nog een keer dat andere setje aan” zegt mijn moeder, waarop de verkoopster met Oosters uiterlijk moet lachen; ook zij is dol op mijn moeder. Ze komt hier al jaren en staat bekend om haar doordachte keuzes. Glimlachend vraagt ze of ik nog een kop koffie wil, wat ik genereus accepteer. Ik zit aan de grote, houten tafel die in de winkel staat en voornamelijk dienst doet om de mannen van de shoppende vrouwen tevreden te houden. Op de tafel liggen diverse glamoureuze magazines die ‘passen bij een luxe lifestyle’, zo lees ik op de cover van een van de bladen. Ik wil er net eentje mijn kant optrekken, als ik mijn telefoon voel trillen. Het zal Mike wel zijn, die houdt vandaag niet op met appen. Mijn ogen worden groot als ik zie dat het geen Whatsapp bericht is, maar een bericht via Messenger, van Els, de moeder van Emma.

"Hey Nina
Hoe gaat het met je?
Emma en ik miste je gisteren bij Prem $:\$ . En toen ik Prem vroeg waar je was, hoorde ik een triest verhaal..... Dat Baukje heel erg naar tegen je heeft gedaan.
Nu ken je mij eigenlijk helemaal niet zo goed en ik snap als je mij niet de aangewezen persoon vindt, maar als je er even over wilt praten dan kan dat ... want ik vind het heel vervelend voor jullie allemaal Prem noemde je nog in zijn toespraak en dat je ook had bij gedragen aan zijn ontwikkeling.
Helaas kon Baukje dat ook niet erg waarderen, terwijl hij ook haar moeder met respect vermelde.
Mar Baukje is nu eenmaal heel erg boos en vreselijk beïnvloed door haar moeder.
Wat zo jammer is en helemaal niet nodig."

Ik ga zo op in het bericht, dat ik niet eens doorheb dat mijn moeder inmiddels weer de kleedkamer uit is gekomen. Prem die het voor me opneemt...!
Pas als de verkoper haar bewondering uit, kijk ik op. Ze draagt de set die ze eerder ook al aan had gepast: een bruin geruite 9/10e broek met een grof gebreide, bruine kabeltrui. Ik moet glimlachen. “Neem het gewoon allebei” zeg ik, “dit is ook prachtig”. Maar mijn moeder schudt lachend haar hoofd. “Nee Nina, zo werkt dat niet. Ik heb maar één paar billen dus ik heb maar één broek nodig”. Soms zou ik willen dat ik wat meer van die zuinigheid geërfd had.

Ik vrees dat mijn cheesecake nog even op zich moet laten wachten, dus besluit Els direct een berichtje terug te sturen.

“Ah wat super lief, Els! Nee, je hoeft er niets mee te doen. Ik hoop vooral dat Prem er nu zelf wat aan gaat doen. Voor zijn familie, maar vooral voor hemzelf en zijn eigen geluk, ook in de toekomst. Ik kijk terug op een hele mooie tijd” stuur ik vastberaden.

Els reageert verbaasd. “Is het definitief over tussen jullie?”. Ik snap niet dat mensen hierover twijfelen. Ik word door zijn kinderen geschoffeerd zonder dat hij me in bescherming neemt. Er zijn mensen die voor minder een einde aan een relatie maken.
Ik stuur Els mijn favoriete tennis-dubbelspel quote. “En in ons geval gingen de omstanders zich ook nog eens bemoeien met het spel. En me uiteindelijk uitjoelen. Ik pas daarvoor”, vul ik aan.

Op dat moment heb ik nog geen idee wat er zich daadwerkelijk afgespeelt heeft op de oratie; dat Els' voorstelling van de situatie niet meer rooskleurig had kunnen zijn. En dan hebben ze het nog niet eens over het feest gehad.

Wat dit bericht teweeg brengt, had ik op dat moment niet kunnen bedenken.

to be continued

**Geplaatst**: 06-11-20 15:14

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 06-11-20 15:14

Geen zorgen hoor! In dit stuk vond ik de haakjes ook helemaal niet storend!

Zo Nina heeft wel voldoende aanbidders zeg

Alhoewel ik uit je laatste paragraaf denk te lezen dat hoofdstuk Prem toch nog niet helemaal over is?

**Geplaatst**: 06-11-20 18:03

Geplaatst: 06-11-20 18:03

astridastrid schreef:
Prem die het voor me opneemt...!

Ohhh hell NO NINA DON'T GO THERE

Ik ben zooo benieuwd naar wat er nou precies gebeurd is op die oratie. Ik smul van drama

**Geplaatst**: 06-11-20 19:01

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 06-11-20 19:01

Vast een stip

**Geplaatst**: 06-11-20 21:31

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 06-11-20 21:31

Please nog een stuk?! Dit is zooo spannend

**Geplaatst**: 06-11-20 23:26

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 06-11-20 23:26

Nou ja Nina... Kan me wel voorstellen waarom het niet duidelijk is dat het definitief over is. Duidelijkheid is, Prem appen dat het definitief over is.

Al denk ik dat ze nog wel samen komen.. helaas. Nina verdient beter.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-11-20 17:03

Geplaatst door de TopicStarter : 08-11-20 17:03

Er komt nog genoeg drama, haha,
Maar eerst van persoonlijker aard (en nu heb ik ook gelijk weer het gevoel van ledevede :knuffel:

).

6.
Zondag 13 oktober 2019

Hoe lang duren katers eigenlijk, vraag ik me af als ik me - veel te vroeg voor een zondag - in mijn witte paardrijbroek hijs. Dressuurwedstrijd rijden is leuk, maar als je om 9 uur al moet starten, wordt het toch een ander verhaal. En trouwens; wie heeft het verzonnen dat je een witte rijbroek aan moet? Kritisch bekijk ik mezelf in de spiegel. Ik weet dat ik momenteel geen #fitgirl ben, maar die witte rijbroek werkt ook voor geen meter mee. Het laatste waar mijn hoofd momenteel naar staat, is
wedstrijd rijden.

Snel haal ik mijn nichtje op bij mijn zus in Sassenheim. Linda is 16 jaar en nog altijd een echt paardenmeisje. Jongens, daar geeft ze echt totaal niet om. Net als om make-up en kleding. De enige kleding waar ze zich voor interesseert, is paardrijkleding.
“Hoi Linda!” begroet ik haar enthousiast als ze de rode voordeur open doet. Ze kijkt een beetje slaperig, ondanks dat ze normaal voor school nog vroeger opstaat. In het weekend voelt dat toch anders - ik ken dat. “Heb je er zin in?” vraag ik. Linda lacht terwijl ze haar lange, blonde haar in een strakke staart doet. Ik vertel haar dat ik er niet teveel van verwacht – het is mijn eerste keer L2 en mijn paard lijkt momenteel meer zijn snelheid te willen verbeteren dan om een goede beoordeling op ‘effect van de hulpen’ te ambiëren.

Bij het losrijden gaat het al helemaal mis; Phantom, mijn paard, ‘schrikt’ van elk tegemoet komend paard. Schrikt tussen haakjes, want ik kan er de vinger niet op leggen of dit niet gewoon een leuk spelletje is. Voor hem dan.
Ik ben snel, maar hij is in zijn ‘omdraaien-en-wegrennen’-nog veel sneller. Een ramp! En dat is dit ook nog eens een selectiewedstrijd. Dit wordt niks, denk ik, als ik word geroepen om naar de ring te gaan. En daar kreeg ik gelijk in, al was het niet in de vorm die ik verwachtte. Phantom is niet vooruit te branden! Hij staat bijna stil in het wijken; met het aanspringen in galop lijkt hij ook niet teveel haast te hebben. Ik drijf en drijf, maar lijk niet vooruit te komen. Het is alsof we vreselijke tegenwind hebben. Als ik afgroet, lijken er wel 20 minuten verstreken. Zo snel als mogelijk draai ik me om om de ring te verlaten; ik schaam me voor mijn wanprestatie. Ik heb gefaald.

“Nina?” hoor ik vanuit het juryhok. Sh*t. Ik voel mijn hart kloppen als ik Phantom’s koers wijzig richting de beoordelaar. “Wat heb je in je hand?” vraagt de jury. Ik gok dat ze zo’n 75 jaar is en de laatste keer dat zij op een paard gezeten heeft, al even geleden is. Ze kijkt streng over haar bril.
“Mijn zweep is niet te lang hoor”, begin ik me al te verweren, waarop ze begint te lachen.
“Dat bedoel ik niet”. Ze wijst: “maar als je hem toch in je hand hebt, zou je hem dan niet eens gebruiken?”. Oh ja, dat kan natuurlijk ook. “Ik wil hem bijna komen aanduwen” zegt ze lachend. Ik was denk nog blij geweest ook, als ze dat was komen doen. Kom eens kijken bij het losrijden, wil ik zeggen, dan zie je een levende Tesla in actie. Van 0 naar 100 km/uur in twee seconden.
“Ik zal erop letten” zeg ik met een glimlach. En dan is het moment om even heel boos op mezelf te worden en me te herpakken voor een tweede kans.

En dat gaat gelukkig beter. Wachten op de uitslag doen we niet; het duurt nog even en ik heb vanmiddag met Wouter afgesproken. We gaan naar de plek waar we voor het eerst afgesproken hebben op onze eerste date, zo', 16 maanden geleden.
“Weet je zeker dat je je protocollen al mee wilt hebben? Je doet dan afstand van een eventuele prijs, hè” zegt Danielle. Danielle is even oud als ik en doet het secretariaat. Ze heeft prachtig, blond, krullend haar en een hart van goud. Het is een echt paardenmeisje, met haar veel te grote jas en haar oude, zwarte kisten vol blubber en stukjes stro.
“Haha, heb je me gezien?” lach ik “ik heb echt geen prijs, hoor”. Lachend overhandigt Danielle me de protocollen.
“Astublieft”.
Oh, toch een winstpunt.

Toch klaart mijn humeur er niet erg van op. Ik voel me lamlendig. Moe. En steeds meer neig ik te geloven dat het helemaal geen kater meer is waar ik mee kamp. Ik voel me lusteloos, ik wil in bed liggen. Ik voel me ontzettend alleen. Bang - bang voor een toekomst alleen. Ik voel me als een schip zonder brandstof op een stille zee. Op dit moment zou ik denken dat ik ziek ben, me depressief voel, medicijnen nodig heb. Maar ik besef me ter degen dat het 'slechts' een gevolg is van mijn hartzeer. Daar heb ik geen dokter voor nodig.

Ik besluit mijn ingeplande douchebeurt te vervangen voor een deodorant-variant (de deo-douche) en de tijd die ik daarmee uitspaar te gebruiken om even op bed te gaan liggen en al liggend mijn lunch te nuttigen: een reep dôte d’ór chocolade in dit geval. Het eten in het algemeen gaat nog steeds niet erg goed, maar het verschil is nu dat ik er geen moeite mee heb; ik eet, geniet en voel me niet schuldig. Nou ja, in ieder geval niet over het eten.

Het is 12h43 als ik net op wil staan om me 'op te frissen', als mijn telefoon rammelt.
“Nini, Het was een leuke dag. Bijzonder. Jammer dat jij er niet bij was. Jij hebt alle reden om boos te zijn. Ik heb je enorm gemist. X”
Mijn hart springt open, als een bloem die in één keer open schiet en mijn hele buik vult. Ik roep mezelf snel tot orde - ik lijk verdorie wel een verslaafde - ik had mezelf beloofd hem in vrede te laten gaan!

Ik voel mijn hart kloppen als hij er ook nog twee foto’s achteraan stuurt. Prem lacht me vanaf het scherm toe, trots staand te midden van zijn familie. In één klap schiet mijn gevoel van verbinding en hoop naar woede. Naar teleurstelling vooral.

Waarom deelt hij dit? Wáárom? Hij snapt toch hopelijk ook wel dat dit pijnlijk is om voor mij te zien? Ik was er niet bij en dat was niet geheel mijn keuze. De foto’s brengen bij mij alleen maar negatieve gedachten omhoog. Ik kan het niet laten om in te denken hoe de dag verlopen was als ik erbij had geweest. Had ik dan even om het hoekje moeten gaan staan als die familiefoto’s gemaakt werden?

Wil hij met het delen van de foto's zeggen dat hij mij helemaal niet nodig had? Dat het toch wel leuk was, ook al was ik er niet bij? Ja, dat is het, denk ik verbitterd.
En dan het idee dat ik op dit moment hartstikke zwanger geweest zou zijn! Iets waar vooral Baukje als de dood voor was. En misschien Prem ook wel. Ik walg ervan. En wel zelfs zo erg, dat ik het laatste stukje chocolade in de prullenbak kieper.

Het ging zo goed; ik vergeleek mezelf met de muis die in een kom room viel, maar wel zo hard door bleef zwemmen totdat de beloning vanzelf zou komen: de room zou boter worden. Ik zou er weer uit kunnen klimmen. Maar de warmte van vuur in mijn hart doet de boter smelten en het voelt alsof ik weer overnieuw kan beginnen.

Ik ben blij dat je genoten hebt, pik! Met je leuke kinderen die je het beste gunnen. Maar dat schrijf ik hem niet. Ik dénk het alleen maar.
En vanaf dat moment denk ik eigenlijk nergens anders meer aan. Liefde en haat liggen dichter bij elkaar dan ik ooit van mogelijk gehouden heb.

Ik heb het gevoel alsof Wouter al langer wist dat het helemaal geen kater was, waarover ik zeurde, maar dat de klachten van ander aard zijn. Hij vangt me op in de bar van het Hilton hotel in Den Haag, Spark, waar we koffie bestellen. Ik schud ontkennend mijn hoofd als hij vraagt of ik er nog iets bij wil; ik kan niet aan de gang blijven. Ik zwelg niet alleen in zelfmedelijden als ik zo doorga, maar ook in een eetverslaving. Het lijkt wel of ik hoop dat het eten het gat in mijn hart kan vullen. Iets wat nooit zal lukken, zelfs niet met alle pepernoten op de wereld.

Wouter neemt wel; hij bestelt een appelpunt “met extra veel slagroom” zegt hij erbij, terwijl hij zijn handen zo’n 50 centimeter boven elkaar voor zich houdt die de hoogte van de toef aan moeten geven. We praten, praten en huilen, waarbij Wouter ongegeneerd meehuilt.
“Het doet me zo’n pijn om te zien dat jij pijn hebt” zegt hij gemeend. “Dat heb jij echt zo niet verdiend”. Wouter neemt me mee naar Panorama Mesdag (“daar ga ik altijd heen als ik even tot rust moet komen”, zegt hij), voert me langs het Anna Paulownaplein naar een gedicht welke op een gevel geschilderd is (het is erg lang en doe mijn best het te lezen maar het lukt niet, dus doe ik maar alsof ik hem aandachtig bestudeer) en naar het Vredespaleis. Ik heb het gevoel alsof ik als een zombie achter hem aanloop, er met nog half nat (of eerder vet) cap-haar, uitgelopen make-up, oude short en een oud en veel te groot vest aan, verwaarloosd lijf en ongeschoren benen (ik heb maar een panty aangetrokken om dat enigszins te verbergen) ook als een zombie uitziend.

Mijn hoofd is vol; er kan niets meer bij. Dus ik hoor en zie dingen, maar ik sla het niet op. Zelfs het prachtige schilderij van Hendrik Willem Mesdag, van Scheveningen in betere tijden, kan niets aan het beeld veranderen van Prem en zijn vrolijke familie wat ik momenteel in mijn hoofd heb zitten. Ik denk maar een één ding en ben blij als ik eindelijk thuis ben om dat tot uitvoering te brengen.

“Bedankt voor de leuke tijd. Ik hoop dat je er ook met plezier op terugkijkt” app ik Prem verbitterd terug.
“Nini, Jij bent een charmante, liefdevolle, getalenteerde, creatieve en bovenal een geweldige vrouw. Ik heb alleen maar leuke, positieve, liefdevolle, sensuele en grappige herinneringen over jou (ook over onze ruzies:)) Mijn kinderen hebben onbeschoft gedragen tegenover jou en mijn oprechte excuses daarvoor. Ik hou van jij en ik zal jij enorm missen....”.

Hij lijkt er vrede mee te hebben. En ergens vreet dat aan me. Maar ik kan er niets aan doen. Ik heb deze keuze gemaakt.

“Ik denk dat ik over paar weken contact opneem om spullen op te halen (zoals mijn pyjama, Bubble’s rode hondenmand en mijn zwarte bolhoedje). Geef me even de tijd. Have fun X”.

to be continued

**Geplaatst**: 08-11-20 21:33

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 08-11-20 21:33

Grappig hoe dat paard gelijk door heeft dat Nina niet goed in d’r vel zit en dat toont door z’n gedrag

Tenminste, zo lijkt het.

Goed geschreven, ben benieuwd hoe Prem reageert op dat appje.

**Geplaatst**: 08-11-20 21:34

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 08-11-20 21:34

Wauw meerrrrrrr.

**Geplaatst**: 08-11-20 22:07

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 08-11-20 22:07

Goed geschreven. Je hebt de gevoelens van Nina heel goed uitgewerkt waarmee je het verhaal verdiept. Dat maakt het inleven makkelijk. Ook de omschrijvingen van situaties en omgeving zijn heel erg levendig en een groot verschil met het begin. Ga je andere topic ook mee volgen

**Geplaatst**: 09-11-20 11:16

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 09-11-20 11:16

Dr kruipt even iemand onder een meeleessteen weg

Je schrijven wordt steeds beter, mijn complimenten. Ook het eerste topic heb ik meegelezen. Wilde je alleen even melden dat ledevede Vlaams is. In het Nederlands is het luddevedu. Voor een Nederlander is ledevede geen woord. Mss dat in je boek dan even aanpassen.

En aangezien ik nu toch even onder die meeleessteen vandaan ben gekropen, gelijk de vraag

In hoeverre is je originele verhaal, zoals jij hem dus in je hoofd had toen je begon met schrijven, nu afgeweken door de opmerkingen/tips/aanmoedigingen van de mensen hier?
Nu kruipt ze snel weer terug. Ik lees het antwoord wel (of niet) je hoeft er niet op te antwoorden maar ik heb daar echt nieuwschierig naar ook gezien de titel van het eerste stuk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-11-20 14:27

Geplaatst door de TopicStarter : 09-11-20 14:27

rina schreef:
Wilde je alleen even melden dat ledevede Vlaams is. In het Nederlands is het luddevedu. Voor een Nederlander is ledevede geen woord. Mss dat in je boek dan even aanpassen.

En aangezien ik nu toch even onder die meeleessteen vandaan ben gekropen, gelijk de vraag In hoeverre is je originele verhaal, zoals jij hem dus in je hoofd had toen je begon met schrijven, nu afgeweken door de opmerkingen/tips/aanmoedigingen van de mensen hier?
Nu kruipt ze snel weer terug. Ik lees het antwoord wel (of niet) je hoeft er niet op te antwoorden maar ik heb daar echt nieuwschierig naar ook gezien de titel van het eerste stuk.

Dankjewel! Weer wat geleerd. Ook al wordt het eigenlijk niet echt meer gebruikt, maar was wel zo'n beetje door mijn synoniemen voor "gebroken hart" heen, haha.

Mijn verhaal is ZO anders geworden door jullie, maar alleen maar ten goede, hoor! Sommige stukken heb ik er helemaal uit gelaten (zoals de whatsapp-conversaties), anderen er juist wel bij gedaan.
Ik ben door jullie ook veel andere stukken/ verhalen (ook op Bokt) gaan lezen en snap nu steeds meer wat jullie bedoelden, haha.

Volgende stuk misschien een beetje lang, maar ik hoop dat het makkelijk te lezen is. Wilde het niet uit elkaar trekken. Er is nog niet eens een week voorbij na de break :')

liefde blijft iets raars.

7.
Maandag 14 oktober 2019

Hoe euforisch blij en opgelucht ik me voelde toen het net uit was met Prem, hoe euforisch rot voel ik me vandaag. De wekker is net afgegaan – totaal nutteloos – ik was al wakker omdat ik weer de hele nacht niet geslapen heb. Slapen is momenteel een ramp; ik heb net zelfs al opgezocht hoe lang je eigenlijk zonder slaap kunt zonder eraan onderdoor te gaan. En weet je wat het ergste is? Prem ligt waarschijnlijk gewoon lekker te slapen, terwijl hij in mijn gedachten klaarwakker is.

Ik heb niets meer van hem gehoord. Betekende ik dan echt zo weinig voor hem? Ik kan me niet meer bedwingen; ik had Prem al ontvolgd op Facebook - ik wist dat het me pijn zou doen als ik al blijmoedige berichten voorbij zou zien komen terwijl mijn stemming op dit moment het tegenovergesteld is - maar in mijn nieuwsgierigheid ga ik automatisch naar zijn profiel.

“Wat een geweldige afsluiting van het feest! Mijn geweldige dochter (in tijgerprintjurk) zingt “Stand by me”..!” lees ik ontzet op zijn profiel. Eronder staat een filmpje van het boze meisje die mij uit heeft gemaakt voor crackhoertje, prutsmuts, lelijk wijf, onvolwassen en wat nog niet meer. En ze is er alleen maar voor beloond. Ik voel me leeg en alleen, koud en vreemd. Ik kan er niet naar kijken.
Ik moet er met iemand over praten.

“Ik mis Prem verschrikkelijk” stuur ik naar Els. Ik heb het gevoel dat Els de enige is die op dit moment onpartijdig is; al mijn vrienden kunnen Prem wel villen. “Sorry, ik moet je er eigenlijk helemaal niet mee lastig vallen” stuur ik er achteraan. “Het is gebeurt en het doet me ontzettend veel pijn. Maar nu is het tijd om het te verwerken. Ik heb zoveel meegemaakt de afgelopen periode. Hele mooie, fijne dingen die niet meer terug gaan komen en dat is heel moeilijk”.
De tranen stromen over mijn wangen als ik op ‘verzenden’ druk.

Els reageert vrijwel direct. “Je mag me er mee lastig vallen! Ik vind het zo jammer dat jullie beide verdriet hebben. Ik kan wel een beetje invullen wat er is gebeurd. Ik heb straks geen cliënten, zullen we straks samen lunchen? Kun je even je hart luchten”.
Opgelucht haal ik adem. We spreken af op de Zuidas – Els is advocaat – bij Grand Café Mahler. Els is de enige link die me op dit moment nog een beetje met Prem verbindt.

Als ik een paar uur later Mahler binnenstap, is er nog geen spoor van Els. Mahler ádemt zakenlui en advocatuur; zonder maatpak, pen in borstzak en designerschoenen val je hier behoorlijk uit de toon. Overal waar ik kijk, zitten mensen die ofwel zakenman zijn, ofwel de ambitie hebben om dit op korte termijn te worden. Iedereen zit druk te praten of te typen – of in ieder geval doen ze alsof ze erg druk zijn.

Het interieur is hip, design: bruin, koper en planten. De bar, bewerkt met een aanzienlijke hoeveelheid koper, is de eyecatcher in het café. Ik neem plaats op een van de okerkleurige, lage velours loungebankjes met zicht op de ingang, die nonchalant rond kleine, koperkleurige, ronde tafeltjes gepositioneerd staan. Ik pak te kaart van het tafeltje: enerzijds uit verveling, anderzijds omdat ik mijn telefoon niet wil pakken, maar bovenal omdat ik vermoed dat Els sneller haar keuze kan maken dan ik; ze heeft op mij de indruk achtergelaten dat ze precies weet wat ze wil.

Ik hoef niet lang te wachten tot Els haar entree maakt; het lijkt wel alsof het hele café opkijkt als ze binnenkomt. Ze straalt kracht en power uit, doortastendheid en zelfverzekerdheid. Ik kan me zo voorstellen dat ze gemakkelijk wat gedaan krijgt. Als ze mij in het vizier krijgt (ik hoef mijn hand niet op te steken; ze heeft de zaak binnen 1 seconde gescand), glimlacht ze ontwapenend en treedt ze mijn kant op, haar lange, wollen, openhangende zwarte jas als een cape achter haar aan zwevend.

“Leuke zaak, dit” begin ik – Mahler was Els’ voorstel, waarna ze een wegwuifgebaar maakt. “Och, ik kom hier zo vaak. De service valt een beetje tegen, let maar op. Het duurt eigenlijk veel te lang voordat je hier je bestelling krijgt”. Ik moet lachen. Tijd is kostbaar, zeker voor een advocate. Ze valt dan ook direct met de deur in huis.

“Hebben jullie er na helemaal geen meer contact gehad?” vraagt ze verbaasd, doelend op Prem en mij.
“Nee, en misschien maar beter ook. Ik ben echt heel verdrietig. Dit moet allemaal een plekje krijgen” antwoord ik verslagen.
“Het zal voor hem ook moeilijk geweest zijn” verzucht Els.
Ik slik even. “Ik geloof gelijk dat hij gedaan heeft wat hij op dat moment dacht dat het beste was” zeg ik, lichtelijk teleurgesteld.

“Hij heeft me nog wel een berichtje gestuurd, hè?” gaat Els verder. Mijn ogen lichten op, terwijl Els het bewuste berichtje tevoorschijn tovert – haar telefoon had ze nog in haar hand.
“Ja ik vind het ook vreselijk” leest ze Prem’s woorden op. “Maar de kinderen waren onbeschoft tegen haar en ik kan me voorstellen dat zij er niks mee te maken willen hebben. Manuela manipuleert de kinderen enorm en dat gaat nog lang door. Hoop dat alles goed met haar gaat. Ik geef veel om haar”.

Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Els lijkt niet op te merken wat het met me doet en gaat onverstoorbaar verder. “Ik krijg het idee dat hij zich heel erg schaamt voor zijn kinderen naar jou toe. Ik vind het echt zo naar. In Portugal raakte hij niet over je uitgesproken! En ik gun het hem. Met Manuela was het geen pretje....”

“Ja, we hadden het ook erg leuk samen” antwoord ik verslagen. “Maar dit is niet iets wat ‘vanzelf’ goedkomt. Ik ben nog nooit op straat uitgescholden voor ka*prutsmuts en hoewel het dus een unicum was, wil ik dat echt nooit meer meemaken” zeg ik, terwijl ik merk dat de woorden mij nog steeds raken.

Els slaat haar hand voor haar mond. “Nee! Heeft Baukje dat gezegd?” zegt ze verbaasd. “Maar dat moet je ook niet goed vinden! Dat gaat echt veel te ver”. Els pauzeert even – ik vermoed dat ze de woorden even tot zich door laat dringen, waarna ze verder gaat: “Zij is niet een heel leuk persoon, Nina... Manfred wel... Maar die heeft het erg moeilijk”.

“Ik hoop voor Prem dat het goedkomt, nu. Ze hebben gewonnen. Maar ik moet ook aan mijzelf denken. Al blijft het heel wrang. En had ik het graag anders gezien”.
Inmiddels staat de hippe ober – krullende baard, staartje, skinny, strakke, zwarte broek, bretels – voor ons en geven we onze bestelling door. “Kun je onze koffie zo snel mogelijk brengen?” vraagt Els er direct achteraan. Ik moet lachen, maar de ober lijkt niet raar op te kijken van dit verzoek.

“Het enige wat ik wilde, is dat de situatie werkte” ga ik verder. “Al liep Prem de deur bij Manuela plat. Al waren die kinderen daar elke dag. Als hij gelukkig was, was ik dat ook”.
Els is duidelijk geen fan van Prem’s ex: “Manuela ging zo ver dat ze mijn man had opgedragen om tegen Prem te zeggen dat hij niet naar Portugal kon komen met Manfred omdat het Manuela’s weken waren – ze wilde niet dat Prem die ‘inpikte’.
Maar toen Manfred terug was, ging Manuela vervolgens wel doodleuk op roadtrip met haar vriend Rob. Zonder Man. Die werd bij Prem gedumpt”. Els tikt tegen haar hoofd aan, waarmee ze zoiets aangeeft als ‘die is niet wijs’.

“Tja het is een vreemde situatie. Ze zal op haar manier óók haar best gedaan hebben” zeg ik – ik kan gewoon niet geloven dat iemand moedwillig een relatie stuk zou willen maken. Ik pauzeer even “Ik denk ook niet dat de kinderen door hadden dat Prem en ik best serieus waren”. En dat is iets wat me al vanaf de twist met Baukje dwars zat. Natúúrlijk sliepen Prem en ik samen in zijn bed. Hoe kon ze daar zo over vallen?

“Dat denk ik ook. Prem was wel erg serieus” zegt Els gemeend. “Maar hij vond het denk ik erg moeilijk om alles samen te voegen”.
“Tja, iedereen zal zijn best hebben gedaan” verzucht ik. “Maar ik zie dit in de toekomst niet verbeteren. En ik denk dat ik niet genoeg betekende voor Prem. En dat doet pijn. Veel pijn”. Ik denk terug aan de slappe berichtjes die ik gekregen heb na het schreeuw-incident. De woorden van mijn moeder – ‘Hij heeft niet erg zijn best gedaan’ – spoken nog altijd door mijn hoofd.
“Ik denk ook dat de invloed van Manuela nog te groot is, ook bij Prem”.
“Tja Els, Life goes on. Je kunt niet aan een nieuw hoofdstuk beginnen als je het vorige hoofdstuk blijft lezen”. Diep in mijn hart weet ik dat ik door moet.
Els knikt driftig. “Dat is zo waar!”

Intussen zet de hipster-ober onze koffie neer - het lijkt of hij Els’ geklaag betreffende het tempo gehoord heeft. Zwijgend roeren we in onze koffie, totdat Els de stilte doorbreekt. “Voor wat het waard is: ik kreeg het idee dat hij erg verliefd op je is”.
“Misschien kan een nieuw vriendinnetje er beter mee omgaan dan ik” zeg ik, nonchalanter dan ik me voel. “Ik weet in ieder geval zeker dat ik mijn uiterste best heb gedaan om het te laten werken. Ik had alles willen geven/ doen, echt alles! Ook voor zijn kinderen. Want Prem is geweldig”. Hoe verder hij van mij wegdrijft, hoe leuker ik hem lijkt te vinden.
“Ik vind wel dat je gelijk hebt en wel goed dat je meteen de streep trekt! Beter nu dan later...” zegt Els, enerzijds met verbazing (ik denk niet dat ze verwacht had dat ik zo stellig was), anderzijds met bewondering.
“Nou, ja, ik denk dat hij zelf die streep getrokken heeft. Door mij - en hemzelf - compleet af te laten branden door die twee. Het enige wat hij zei, is "dat moet je niet zeggen". Dan trek ik zelf de conclusie wel dat ik duidelijk niet goed genoeg ben voor hem. Te weinig beteken. En dat is prima, maar wel pijnlijk” zeg ik gekwetst.
De ober zet de borden voor ons neer wat mij even de tijd heeft om te slikken. “Ik dacht zelf dat we iets specialers hadden. Maar helaas. En ik was - of ben - echt wel heel gek op hem, dus makkelijk is anders. Maar elke dag wordt een stukje makkelijker. Langzaam groei je weer terug naar jezelf” zeg ik, met lichtelijke teleurstelling in mijn stem.

Els lijkt de woorden tot haar door te laten dringen. Of ze heeft gewoon honger, dat kan ook, want ze begint gelijk aan haar salade. Ik heb toch weer nacho’s besteld – ik moet echt gezonder gaan eten – lekker, met kaas, crème fraiche en de hele mikmak. Strategisch trek ik de chips met het meeste beleg uit de stapel zonder dat mijn hele vingers onder de saus zitten. Als ik opkijk, zie ik Els druk bezig met haar telefoon.
“Er komt net een bericht binnen van Prem” zegt ze verbaasd, waarna ze begint met lezen: "Mijn kinderen zijn onbeschoft en respectloos. Baukje heeft gisteren gezegd dat mijn familie stonk. Nina is veel te leuk, lief en intelligent om deze beledigingen te ondergaan. Manuela manipuleert de kinderen erg goed en met succes. Ik kan dit ook allemaal moeilijk aan. Het is gewoon erg vervelend."
Ik ben even stil. Ik kan goed voorstellen hoe Prem zich voelt. Nu Baukje zicht niet meer op mij af kan reageren, richt ze haar pijlen blijkbaar op de familie. Haar familie, die haar eerder nog op handen droeg, wordt gezegd dat ze stinken.

“Het heeft denk ik niets met jou te maken of zijn liefde voor jou” zegt Els verbouwereerd; ze is duidelijk geschrokken van Baukje’s actie. “Dit is totale manipulatie. Het is goed dat je voor jezelf kiest op dit moment want om hiermee te dealen is echt heel moeilijk en eerlijk gezegd heb je dat ook niet nodig. Je hebt het goed voor elkaar!”

Ja, ik heb het ‘goed voor elkaar’. Maar een leuke partner ontbreekt. Kleinigheidje. “Maar ik ben hopeloos romantisch” mijmer ik.
“Ik hoop ergens ook dat jullie misschien bij elkaar komen” verzucht Els. Ik had ook het idee dat haar snelle actie en lunchuitnodiging hier misschien mee te maken had; een poging om ons te (kunnen) verzoenen.

“Ik ook, hoor!” zeg ik resoluut en ik schrik van mijn woorden. “Ik hou van romantiek - en van Prem - maar ik kan het niet alleen. Ik ben heel makkelijk en mij maakt het niet uit hoe hij met zijn kinderen of Manuela omgaat; als hij maar gelukkig is.”
Zwijgend eten we verder.
“Ik moet wel zeggen dat ik verbaasd ben dat Manfred zo tegen je heeft gedaan.. .die vond het namelijk in Portugal zo leuk dat Prem zo blij met je was!” gaat Els verder. Ze is inmiddels uitgegeten en legt haar mes en vork op haar bord. Ik heb ook bijna alleen nog ‘kale’ nacho’s op mijn bod liggen, maar ik voel me nog niet verzadigd, dus knabbel ik nog lekker verder, nog altijd zonder ‘knagend’ schuldgevoel. Ik heb mijn voorgenomen dieet zojuist nog een dagje uitgesteld – en dat gaat me goed af.

“Baukje is echt een ander verhaal, ik ken haar niet heel goed maar ze was vroeger al heel erg arrogant en uit de hoogte. Ze hing altijd erg aan haar moeder en doet dat nog steeds” gaat Els verder, terwijl ze afkeurend haar hoofd schud.
Ik dacht zelf altijd dat Prem overdreef als hij over Baukje vertelde. Maar nu heb ik het zelf gezien; ze is met niks of niemand te vergelijken. Ik denk dat ik nog een soort van van geluk kan spreken hoe het gesprek uiteindelijk verlopen is. De koele blik, de kille stem: ik vergeet het nooit.

“Ik vermoed dat Baukje flink op Manfred heeft ingepraat want volgens mij ging dat het altijd gewoon prima tussen ons” zeg ik, doelend op Manfred en mijn persoon. “Het maakt niet uit; de kinderen zijn jong dus die neem ik echt niks kwalijk, hoor. Ik ben ook niet boos op ze - vergevingsgezind he”, lach ik. En dat meen ik. Ik ben maar op één iemand boos en dat is Prem. Het enige wat ik hoopte is dat hij een standpunt zou innemen om mij te beschermen. That's all.

Els kijkt op haar horloge – het verbaast me dat die het überhaupt lijkt te doen, want het is een nogal nutteloos voorwerp als je telefoon, zoals in het geval van Els, vergroeid is aan je hand en mompelt een ‘is het al zo laat’, waarna ze haar hard opsteekt naar de ober.
Ik ben Els vreselijk dankbaar voor haar tijd. Zo goed kennen we elkaar niet en ze heeft alleen maar geluisterd. Ik schaam me ook een beetje omdat het alleen maar over mij ging. “Dankjewel” begin ik, “erg fijn om even mijn hart te kunnen lunchten. Sorry – volgende keer praten we ook over jou, hoor”! Els maakt een wegwuifgebaar - “ik heb niet zo’n spannend leven, hoor!”, lacht ze. Het lijkt mij heerlijk.

Als we buiten staan, bedank ik Els nogmaals. “Prem krijgt vast snel een veel leuker vriendinnetje waar hij gekker op is en hopelijk vecht hij er dan wel voor” zeg ik, met pijn in mijn stem. Ik moet er op dit moment eerlijk gezegd niet aan denken.
“Hmmmm, dat denk ik niet” antwoordt Els peinzend “hij had echt mazzel met jou. Zo makkelijk iemand vindt hij niet”.
Als Prem erbij was, had hij nu geprotesteerd betreffende mijn gemakkelijke karakter, maar ik laat het er maar bij.

to be continued

**Geplaatst**: 09-11-20 14:48

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 09-11-20 14:48

Meeeeerrrrrrrrrrrr en ik hoop dat Nina vol houdt en Baukje een keer goed op haar bek klapt, papa haar en haar moeder geen cent meer geeft.

**Geplaatst**: 09-11-20 17:24

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 09-11-20 17:24

Goed geschreven weer, vond het wel lekker zo'n lang hoofdstuk.

Ben benieuwd.
Ik hoop dat Nina volhoudt, maar aangezien we nog maar aan het begin van een nieuw verhaal staan, heb ik zomaar het gevoel dat ze ergens weer in contact met Prem komt.

Zat net trouwens even een kruiswoordpuzzel te doen (Suf, I know, maar heerlijk rustgevend) en daar kwam ik het woord oratie tegen. Moest gelijk weer aan je verhaal denken haha.

**Geplaatst**: 09-11-20 17:37

Geplaatst: 09-11-20 17:37

Is Nina nu al helemaal vergeten dat Prem haar op straat compleet verrot gescholden heeft? :oo

Ik hoop wel dat ze standhoudt! $*\o/*$

Ik ben heel benieuwd waar dit verhaal heen gaat!

**Geplaatst**: 09-11-20 17:42

Geplaatst: 09-11-20 17:42

topsylover schreef:
Is Nina nu al helemaal vergeten dat Prem haar op straat compleet verrot gescholden heeft? Ik hoop wel dat ze standhoudt! $*\o/*$

precies dit. het is niet alleen baukje, ook prem doet niet lief

**Geplaatst**: 09-11-20 17:59

Geplaatst: 09-11-20 17:59

Het 'klinkt' mij ook alsof er nu teveel op Baukje word geschoven en Prem zo'n lieve goeie knul is.

Ik hoop dat Nina daar niet intrapt. Kan heel goed dat Prem naar Els ook doet alsof hij het slachtoffer is. Zulke mensen doen immers zelf noooooit wat fout.. het is altijd een ander