Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-07-20 17:38

[ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 01-07-20 17:38

Ook hier eentje die eens een verhaal-idee probeert neer te schrijven.
Eigenlijk geen idee of mijn schrijf-stijl leuk te lezen is door vreemde,want zelf zie ik vooral in beelden en denk ik dat schrijven mijn minder sterke kant van het verhaal is.
(er kunnen gerust nog foutjes in staan,zit nog in de fase van 101 keer aanpassen,maar leek me leuk om wat feed-back te ontvangen)

*Zucht*, het wordt weer enkel brood, want mijn deel gewoon even aan de kant zetten is natuurlijk weer onmogelijk.
Ik graai enkele stukjes oud, uitgedroogd brood van tafel en loop maar weer terug naar buiten, het is toch zinloos. Naast de deur staan Alve en Vilde me na te kijken.
Ik zie de spot op hun gezicht.
‘Ik’ ben Ada, 16 en de oudste van de 11 kinderen.
We wonen in Oldoria, een klein dorpje in het zuiden van Vijkeland.
Mijn ouders hebben een klein stenen huisje waar we dus met z’n 13 in wonen.
We zijn arm, net zoals de meeste mensen in het dorp.
Naast het huis proberen we wat land te verbouwen en er lopen ook 3 varkens, 2 geiten en enkele kippen rond het huis.
Ik ben altijd al ‘anders’ geweest. Al mijn broers en zussen zien er normaal uit. Ik ben anders. Mijn oren zijn enorm en worden altijd beschreven als ‘de flappies’….daarnaast ben ik gezegend met een grote neus (waar de varkens ‘U’ tegen zeggen volgens Alve) en een paar grote, vooruitstekende tanden.
Niet moeilijk dus dat ik Het grote middelpunt van spot en plagerij ben.
Ook binnen het dorp heb ik geen vrienden want ook daar schreeuwen de kinderen met regelmaat scheldwoorden mijn richting uit. Niemand wil ook met ‘dat lelijke mormel’ gezien worden, dus buiten het hoognodige, wordt er niet tegen mij gesproken.
De enige die me wel aan het hart ligt is Tora. Tora is de jongste van ons gezin, onze kleine meid van 4, de achterkomer. Mijn ouders werken bijna de hele dag buiten, dus tijd om voor Tora te zorgen en er naar te kijken hebben ze nooit gehad, dus toen ze nog baby was, was ik degene die voor Tora zorgde en daarom ziet de kleine meid mij meer als moeder dan ons mams.
Tora is dan ook de enige die me vaak verwelkomt met een grote glimlach, me knuffelt en vraagt om te spelen. Al vindt ze de laatste tijd steeds meer aansluiting bij de andere kinderen. Stiekem vind ik dat niet zo erg, dan heb ik eindelijk ook gewoon tijd om mijn eigen ding te doen.
Zodra het kan trek ik me terug in het bos, daar waar de andere niet meer durven komen omdat het te ver en ‘te gevaarlijk’ is.
Daar voel ik me thuis, kan ik echt ademhalen en kom ik tot rust.
En daar is de laatste tijd nog een extraatje bijgekomen: Wictor.

Wictor is 18 en hoe bijzonder ook, hij ziet er eigenlijk net zo uit als mij!
Hij woont in ons buurdorp: Valdoria, maar ik ontmoette hem in het bos.
Wictor is enig kind, ook zijn ouders zijn arm. En hoewel hij wel altijd bij zijn ouders terecht kan, leeft ook hij het liefst in het bos.

Ondertussen ben ik reeds een stukje het bos ingetrokken. Ik haast me, want de zon staat bijna in het uiterste zuiden en dan heb ik met Wictor afgesproken op onze vaste plek.
Daar bijna aangekomen kan ik hem al horen en ruiken, en een brede glimlach verschijnt op zijn gezicht als ik de laatste boom voorbij steek. Hij geeft me een klein stukje vlees die hij meegenomen heeft van zijn thuis. Gretig eet ik het op en na even op adem te komen, trekken we samen nog dieper het bos in.
Wictor voelt anders, onrustig. Als ik hem aankijk probeert hij mijn blik te ontwijken, maar uiteindelijk begint hij toch aarzelend te praten.
Zijn ouders zijn bang. Volgende week komt de Meester innen en ze hebben niet genoeg opbrengst om hem te kunnen betalen.
De Meester is de eigenaar van Vijkeland. Hij regeert en iedereen die in zijn land woont, moet dus maandelijks betalen. Als je je schuld niet kan betalen weet je nooit zeker wat je te wachten staat. Soms wordt je gewoon geslagen, maar alles hangt af van hoe hij gezind is. Zo stak hij al meerdere huizen in brand van mensen die het niet konden betalen. Ook zou hij al enkele vrouwen opgeëist hebben van mannen die niet konden betalen en soms nam hij ook kinderen mee als ‘huurgeld’. Van die vrouwen en kinderen is nooit niets meer gehoord, dus niemand weet wat er met hen gebeurd is.
De Meester wordt altijd vergezeld door een 20-tal gewapende lijfwachten. Niet dat hij die nodig heeft, de mensen zijn enkel zo bang van hem door de 2 monsters die altijd naast hem lopen: zijn drakedogs. Moeilijk te omschrijven hoe ze eruit zien. Volgens de verhalen zijn ze minstens 300 jaar oud en gefokt door zijn betovergrootvader uit een kruising van honden en draken. En eerlijk kan ik dit wel geloven, ze zien er ook gewoon zo uit.
Ze zijn aardslelijk, zijn ongeveer zo groot als een paard, maar dubbel zo breed. Ze hebben een lange nek, een immense, lelijke kop die echt wel lijkt op een drakenkop en daarnaast grote brede poten met vlijmscherpe klauwen. Hun lijf is half geschubt en half met haar bedekt. Om het plaatje af te maken spuwen ze dus gewoon vuur en ze hebben enkel een teken van hun baas nodig om alles binnen 4 meter afstand te roosteren of in brand te steken.
Niet moeilijk dus om te geloven dat niemand het dus ook maar in zijn hoofd haalt om tegen hem in te gaan.
We lopen zwijgend verder, want we weten beiden wat zoiets kan betekenen. Dit jaar hebben meer mensen een enorm slechte opbrengst. Het was en is een heel droog jaar, waardoor veel gewassen dood zijn of gewoon een heel stuk kleiner gebleven zijn dan andere jaren.
We zetten ons neer op een open plekje in het bos waar de zon onze huid opwarmt. Hier voel je pas het echte leven! Hier staat de tijd stil. Je kan de bomen horen kreuren en ademen bij elke briesje, de mieren marcheren fluistervoetend over de boomstam die jaren terug omgevallen is. Hij is de enige die stil is. Ik hoor ook het hart van Wictor wat tot rust komen. De aarde heeft dat effect op ons. We leggen ons languit, naast elkaar neer. Onze pinken raken elkaar net niet aan en toch voel ik zijn warmte door mijn huid dringen.
Hier komt eigenlijk nooit iemand. Er doen in het dorp heel wat verhalen de ronde over onbekende wezens die diep in het bos wonen. Niemand zag er ooit een, maar ze zouden er zeker zijn en als je eentje zag, was het te laat, dan kwam je nooit meer levend het bos uit.
Zelf trek ik al, zo lang ik me kan herinneren het diepe bos in en nog nooit zag ik een of ander wezen die ik niet kende of die me bang maakte, dus eerlijk geloof ik niet zoveel van al die verhalen, maar hou ze wel mee in leven in de hoop dat dit prachtige deel, die voor mij thuis voelt, ook gewoon zo blijft en niet ingenomen wordt door andere mensen.
Hoe langer we op de grond liggen, hoe verbondener we worden met alles. We voelen al het leven in de ruime omgeving. Ondertussen kan ik al heel wat hartslagen blindelings koppelen aan dieren die in de ruime omgeving te vinden zijn. Zij voelen ons en wij hen. Zo is het evenwicht in het bos en iedereen heeft respect voor elkaar.
Nu weten we bv dat er enkele 10-tallen meters verder ergens een berenmoeder met 3 welpen zit. Zij weet ook dat wij hier zitten, dat voelt zij, net als wij. Maar zowel haar als onze hartslag zegt dat het ok is wat we er zijn.
Volgens mij weten veel mensen dit niet, anders zouden ze ook helemaal geen schrik hebben om het bos in te trekken. Een bang of opgejaagde hartslag verspreid zich vlug en je voelt zo dat ergens in het bos angst zit.
Het is Wictor die als eerste aanstalten maakt op recht te gaan zitten. Hij wil graag terug naar huis gaan om zijn ouders nog wat te helpen in de hoop dat ze toch nog wat in de buurt van de nodige hoeveelheden opbrengst komen. Eens helemaal recht voel ik hem terug losraken van het bos. De ongerustheid vult terug zijn lijf. Ik leg even mijn hand op zijn arm en hij kijkt me recht aan. Woorden zijn niet nodig, we begrijpen elkaar.
Zonder woorden lopen we terug en na een fikse wandeling splitsen onze wegen. Eerst kan ik hem nog voelen en voel ik de ongerustheid die bij hem steeds toeneemt, maar al vlug is hij te ver en verlies ik het contact. Eens ik ons huis nader, voel ook ik me steeds opgejaagder. Wat wordt het nu weer?
Tora en Hana, de 2 jongste meisjes zijn onder een boom ruzie aan het maken en lijken me eerst niet te zien. Toch ziet Tora me plots, en komt rond mijn been vliegen. Ik geef haar een aai op haar hoofd en ze loopt terug naar Hana. Eens dichter bij het huis zie ik de tweeling spelen met enkele buurmeisjes. Ook zij kijken niet eens op als ik voorbij loop.
Het is stil in het huisje. Ik drink wat water en loop terug naar buiten.
‘ah mormel, ben je terug’ ‘begroet’ Pelle me. Vilde en Alve lopen naast hem en grijnzen me minachtend aan. Ik loop de andere kant op en beslis nog wat onkruid te gaan trekken op het land. Al snel ga ik op in het werk tussen de maisplanten. Heel vreemd, maar hier lijk ik nooit iets te voelen. In het bos hoor ik elke plant ademen en hier lijkt altijd alles dood. Tegen dat het donker wordt ga ik het huis binnen. De meeste hebben al gegeten. Opnieuw neem ik nog enkele droge restantjes brood en vind nog een appel die ik ook nog opeet. Daarna trek ik me terug in mijn slaaphoekje. De rest roept en krijst vanalles door elkaar, maar ik hoor eigenlijk niet echt wat ze zeggen en laat al het lawaai maar over me heen glijden. Niet veel later val ik in slaap.

Als ik de volgende morgen wakker wordt, liggen de meeste nog te slapen. Enkel paps is blijkbaar al naar buiten vertrokken. Als hij me buiten ziet verschijnen, groet ik me vluchtig en gaat verder met zijn werk.
Opnieuw ga ik het bos in. Voor de middag ben ik meestal in mijn eentje in het bos. En elke dag, als de zon in het uiterste zuiden staat, zie ik Wictor.
Meestal vind ik ook wel iets eetbaars. Zeker in deze tijd. Wat bessen, vruchten,….Voldoende om mijn hongerige maag te sussen.
En dat is ook ok en mag, zolang je maar je eigen mond en die van je jongen vult blijft alles in balans. Eens je doodt of neemt zonder dat je het zelf nodig hebt, verstoor je het evenwicht en zal je aanwezigheid in het bos niet meer als aangenaam ervaren worden door de rest van het bos-leven.
Na een rustgevende wandeling stop ik even aan een beekje om wat te drinken.
Plots voel ik een grote hartslag die ik niet onmiddellijk kan thuisbrengen.
Altijd interessant en komt wel meer voor. Meestal vind ik dan al heel vlug het dier waar de hartslag mee samengaat. Maar na een hele tijdje zoeken in de ruime omgeving kan ik geen dier vinden die de hartslag verspreidt. Vreemd, maar ik sta er niet te lang bij stil en ga op pad. Vandaag was ik niet van plan om terug naar huis te gaan over de middag en de zon staat al hoog, dus hoogtijd om naar Wictor te gaan.
Pas na enkele honderden meters valt het me op dat die onbekende hartslag me zelfs lijkt te volgen… Ik kijk enkele keren achterom maar zie niets. Vreemd.
Doordat ik toch wel trager stap dan anders door het onbekende dier die me lijkt te volgen, is de zon al over haar hoogtepunt als ik in de buurt kom. Even ben ik bang dat Wictor al terug vertrokken is, maar dan voel ik eindelijk zijn hartslag en niet veel later hoor ik hem ademen. Er verschijnt spontaan een glimlach op mijn gezicht.
Niet veel later verdwijnt ook de onbekende hartslag en eens ik Wictor zie is al de rest zo vergeten.
Hij ademt nog steeds de bezorgdheid uit. Ik kijk hem aan en hij schud van neen.
Ik weet genoeg en zwijg. Er zit niet anders op dan bang afwachten hoe de Meester gezind zal zijn. Hij komt ergens volgende week, niemand weet exact wanneer.
We stappen zij aan zij dieper het bos in. Laten ons gevoel leiden waar we heen gaan en eindigen ergens op een mooi plekje gras naast een kabbelend waterloopje.
We ploffen naast elkaar neer en onze handen raken elkaar aan. Bijna had ik reflexmatig mijn hand teruggetrokken, maar ik doe het niet. Onmiddellijk overspoeld een warme gloed mijn lijf. Mijn hart lijkt een slagje over te slaan en onze beide hartslagen worden een.
Ik kijk opzij en onze blikken raken in elkaar verankerd. De tijd stopt.
Het begint al te schemeren als we terug rechtstaan om terug huiswaarts te lopen.
Het afscheid was nog nooit zo hard. Eens Wictor buiten voelbereik verdwijnt wordt ik overspoeld door een kille leegte. De tranen staan me hoog, maar gelukkig kan ik ze nog inslikken.
Eens thuis ga ik, na wat te eten, zo vlug mogelijk slapen.
De dagen die volgen verlopen allemaal in een waas. Ik wordt wakker, ga zo vlug als ik kan het bos in, en kijk uit naar het moment dat Wictor er is.
Na die ene middag liggen we nu altijd hand in hand daar waar het bos ons heenbrengt. We zijn een. Ik kan me ondertussen geen leven meer inbeelden zonder dit gevoel. Nog nooit voelde ik me zo volmaakt, zo gelukkig, zo een.
Tot die ene morgen.