Ik schrijf al langer stukjes maar het lukt mij nooit om er een heel verhaal van te maken. Vooral omdat ik aan mijzelf twijfel of het allemaal wel goed genoeg is. Vandaar nu dit topic als een soort van stok achter de deur. Ik zal proberen iedere week een hoofdstuk erbij te posten.

H 1.

Mijn naaldhakken tikte luid tegen de marmeren vloer terwijl ik de grote lobby overstak om bij de liften te kunnen komen. Ik knikte kort naar de beveiliger die mij er zonder enige aarzeling door liet. Na enkele onrustige minuten in de lift kwam ik eindelijk op de juiste verdieping aan.
In een flink tempo liep ik over de afdeling. Ik negeerde de receptioniste die mij probeerde tegen te houden en stapte met het grootste gemak om haar heen. Aan het eind van de gang zag ik Donna al aankomen. Ik zag hoe ze mij herkende en direct omdraaide om Harvey te gaan waarschuwen. Ik wist dat mijn humeur op mijn gezicht te zien moest zijn en dat was nou niet bepaald vrolijk.
Donna kwam net Harvey zijn kantoor uitlopen op het moment dat ik daar aankwam. Ze schonk mij een voorzichtige maar vriendelijke glimlach en gebaarde dat ik door kon lopen naar Harvey zijn kantoor. Ik gaf haar met moeite een vriendelijke glimlach terug, zij kon hier immers niks aan doen. Bij het binnen gaan van zijn kantoor sloot ik de deur achter mij.
“Ik weet niet waar je allemaal mee bezig bent maar het is blijkbaar niet wat je zou moeten doen.” Mijn stem klonk ijzig koud en ik was verbaasd over mijn eigen kalmte. Er gleed enkele tellen een verbaasde uitdrukking over Harvey zijn gezicht maar hij herstelde zich snel. “En wat zou ik dan wel moeten doen volgens jou?” Ook zijn stem was kalm maar niet zo koud als de mijne. Ik wist na al die jaren dat hij daar een stuk meer moeite mee had dan dat ik dat had. “Mijn man is zonet ruw weggetrokken van ons jubileum diner door een dozijn aan agenten. Iets waarvan jij ons had beloofd dat jij het zou voorkomen.” Ik leunde voorover over zijn bureau en keek hem recht in zijn ogen aan.
Voor een vreemde zou het niet te zien zijn geweest maar ik zag de schok in zijn ogen. Hij wist hier blijkbaar niks vanaf. Dat gaf mij aan de ene kant geruststelling want hij had het dus niet met opzet laten gebeuren, uit wraak. Maar aan de andere kant zorgde zijn reactie ervoor dat ik mij nog meer zorgen ging maken want als hij er niets vanaf wist om welke reden hadden ze Thomas dan gearresteerd?
Thomas had mij een paar dagen daarvoor nog verteld dat alles nu waterdicht was dankzij Harvey en dat we ons nu geen zorgen meer hoefde te maken over binnen vallende agenten. Ik richtte mijzelf rechtop en haalde een paar keer diep adem waarna ik mijn focus weer op hem richtte. “Ik wist hier niets van…” Mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen mij. “Geef mij een paar uur zodat ik dit kan oplossen. Blijf alsjeblieft hier, op kantoor, zodat ik je dingen kan vragen als dat nodig mocht zijn.” Aan zijn stem te horen had hij zich weer volledig hersteld en was hij inmiddels op oorlogspad. Ik knikte instemmend waarna hij zijn kantoor verliet, mij alleen achter latend.
Met een diepe zucht liet ik mijzelf op een van de banken zakken. Ik nam mijn hoofd in mijn handen en sloot mijn ogen. Ik probeerde en slaagde er net in om mijn omgeving buiten te sluiten toen er iemand het kantoor binnen kwam lopen.