Hoi! Ik ben Telma. Ik ben 12 jaar. hou veel van paarden, en schrijf ook graag verhalen. Mijn eerste verhaal hier op bokt werd naar een forum geplaatst waar ik toen nog niet kon plaatsen. Inmiddels wel,
maar ik ben het oude verhaal kwijtgeraakt. Bij deze open ik dus een nieuw topic, met een nieuw verhaal! (Opbouwende) kritiek wordt ook zeker gewaardeerd. Dat het penny is weet ik al Maarr geloof me, het zal niet de hele tijd zo blijven. Als je het even een kans geeft, zul je na een paard hoofdstukken merken dat het niet je typische pennyverhaal is. Have fun!


Hoofdstuk 1


Ik voelde mijn hart verrassend hard kloppen toen ik het grindpad opfietste. Tussen de spijlen van de poort door zag ik een kleinschalige pensionstal. Ik zette snel mijn fiets op slot en liep toen naar het hek. Het ijzeren handvat voelde koud toen ik de klink naar beneden duwde en het hek openmaakte. Voor me zag ik een kleine, lege binnenplaats omringd door stallen waar uit sommigen een paardenhoofd uitstak. Rechts van de binnenplaats zag ik een ruime, overdekte buitenbak. En links van de binnenplaats bevond zich de kantine, waar ik nu heen zou gaan.

De kantine zag er erg gezellig uit toen ik van buiten door de ramen keek. Een aantal mensen zaten binnen, waarvan sommigen aan het eten waren terwijl andere mensen gewoon een praatje maakten. Een enkel jong meisje van rond de 8 was een paardentijdschrift aan het lezen. Ik vond het echt spannend om naar binnen te gaan. Ik wist vooraf al dat ik van alle vreemden hun aandacht zou krijgen wat ik normaal zo veel mogelijk probeerde te vermijden. Voor andere mensen zou dit geen probleem zijn, maar voor mij was het toch wel een drempel waar ik mij overheen moest zetten. Ik haalde diep adem, en liep toen naar de deur toe die ik vervolgens opendeed.

De warmte van de kantine leek mij te omhelzen. De gesprekken stopten, en het enige geluid wat je naast de zachte achtergrondmuziek van de kamer hoorde, was het geluid van het meisje dat een blad van haar tijdschrift omsloeg. Ik vond het maar wát gênant, al die blikken op mij gericht. ‘Hoi.’ Mijn stem klonk wat hoger dan normaal en ik voelde mijn wangen wat warmer worden. Gelukkig werd de ongemakkelijke stilte onderbroken door een vrouw die achter de bar stond. ‘Dag meid, je bent nieuw, toch? Wat kom je doen?’ Op de eerste vraag hoefde ik geen antwoord meer te geven, want dat had ze blijkbaar zelf al gedaan. ‘Ik zoek mevrouw Voscher? Ik heb een afspraak met haar.’ De vrouw glimlachte warm naar me. ‘Ga maar vast zitten, Johanna komt er zo aan. Ze is geloof ik even naar het toilet.’

Mijn vingers stopten met het zachte tikken op het tafeltje waar ik aan zat toen ik een vrouw naar me toe zag lopen. Ze was van middelbare leeftijd, en had donker haar. Haar ogen leken grijs, maar ik kon het niet duidelijk zien vanaf deze afstand. Ze was redelijk lang – langer dan ik in ieder geval, maar dat was ook niet moeilijk – en ze zag er vriendelijk uit. Ze ging op de stoel tegenover me zitten. ‘Dus, jij komt voor Eowyn?’ Ik knikte nogmaals. ‘Mooi. Vandaag kan je haar lekker leren kennen. We gaan haar poetsen en even met haar wandelen. Als je beslist dat je haar wilt blijven verzorgen en bijrijden, kan je de volgende keer al rijden. Ik wil er die keer wel bij zijn. Als alles goed gaat kom je de keren daarna gewoon alleen.’

Ik liep samen met de vrouw – die ik dus gewoon Johanna of Jo mocht noemen – naar de weide toe waar de paarden stonden. Johanna drukte mij het halster van haar paard toe. ‘Ze is de enige Haflinger uit alle paarden hier, dus je zult haar wel herkennen. Je mag haar uit de wei halen. Zal ik meelopen of kan je het zelf?’ Ik glimlachte zelfverzekerd naar de vrouw. ‘Ik kan het denk ik wel zelf.’ Johanna glimlachte terug. ‘Ga je gang. Ze staat helemaal achteraan zie ik, dus je zult een stukje moeten lopen. Als het niet lukt om haar mee te krijgen zeg je het maar, dan kom ik helpen. Ze is alleen over het algemeen wel braaf, misschien dat ze je even uittest.’



Sommige paarden keken op of briesten toen ik langs ze door de modderige en zompige weide liep. Het waren wel veel paarden, en ik moet zeggen dat ik me wel een beetje geïntimideerd voelde door een paar van de grootsten. De Haflinger die ik zou verzorgen was niet zo groot. Johanna had verteld dat ze rond de 1.40 was. Dat was ook de reden dat Johanna er zelf niet echt meer op reed. Ze was zelf 1.73 en vond dat niet meer zo mooi passen. Ze mende af en toe met Eowyn, maar de pony leek er niet veel plezier in te hebben dus zocht Johanna maar een bijrijdster. Ik wist nog niet heel veel over de pony, maar Johanna had me verteld dat ze 13 jaar was. Je zou misschien denken dat ze op die leeftijd al veel braver is aangezien ze niet meer pubert, maar Johanna had me ook zeker duidelijk gemaakt dat het wel eens een pittige tante kon zijn. Dat vond ik overigens geen probleem.

Ik stond voor de grazende Haflinger. ‘Dag Eowyn.’ Ik wist dat sommige paarden niet zo van klopjes hielden, dus gaf ik de merrie maar gewoon een aai over haar hals. ‘Ga je mee?’ Het paard keek op, en ik probeerde zo vloeiend mogelijk het halster over haar neus en oren te schuiven. Dat ging alleen niet zo soepel, aangezien de pony haar hoofd weer omlaag trok om nog meer te eten. ‘Kom nou, doe je hoofd omhoog.’ Ik trok zachtjes even aan de lange voorpluk van de merrie. Ze bewoog niet. Ik wist dat de eigenaresse van de pony bij het hek van de wei stond te kijken. Een meisje die haar pony wou verzorgen en bijrijden, die niet eens het halster omkreeg? Ik fronste en deed het nu strenger met meer zelfvertrouwen. ‘Kom op.’ De Haflinger tilde gelukkig haar hoofd op, en deze keer deed ik snel het halster om. Ik klikte het halstertouw aan het ringetje. Ik was er op voorbereid dat ze niet mee zou willen lopen, maar dat viel gelukkig mee.


‘Hey, doe eens niet!’ Ik was het hek aan het openmaken en Eowyn stond met haar hoofd tegen mijn rug te schuren. Zij had duidelijk het gevoel dat zij mijn baas was in de plaats van andersom. En ik had het gevoel dat dat nog wel een tijdje zo zou blijven. Het was inderdaad een pittige tante, en ze liep zo over mij heen als ze dat wou. Johanna stond een stukje verderop te kijken. Ik kreeg het hek eindelijk open ondanks dat ik platgedrukt werd door een paard. Eowyn volgde mij nu opeens wel netjes mee toen ik naar haar eigenaresses liep. Wat een mormel was het ook.

Terwijl we naar de poetsplaats liepen, beantwoordde Johanna alle mogelijke vragen die ik had over Eowyn. ‘Oh, en bij het hoevenkrabben wil ze nog wel eens vervelend doen. Dat gaat ze met al haar gewicht leunen op het been dat jij juist omhoog wilt. Dan moet je even wachten tot ze weer normaal gaat staan, en dan kan je snel de hoef pakken. Anders is het echt geen doen, dat zweer ik je. Ze is erg sterk en ze weet dat zelf ook.’ Een pony met een gebruiksaanwijzing dus. Ik knikte. Ik stuurde de pony op de poetsplaats, en zette haar vast met een paardenknoop. Er lag wat hooi bij de poetsplaats, en Eowyn begon er gelijk op te knabbelen. ‘Ik neem aan dat je weet hoe je moet poetsen?’ Ik lachte. ‘Ja haha, dat heb ik inmiddels al geleerd na 6 jaar bij een manege te rijden. De vrouw lachte ook en zei dat ze dat ook wel verwacht had.



Mijn hand begon een beetje moe te worden van al het rossen. Wat was de pony stoffig! Er bleef maar meer stof uit haar zachte, goudkleurige vacht komen. Ook liet ze een heleboel haren los. Ik wisselde nu mijn hand met het rossen. Wie wist dat het borstelen van een paard zo zwaar kon zijn? ‘Dat is wel goed zo, hoor. Meestal blijft ze nog een beetje stoffig.’ Ik bukte om de rosborstel weg te leggen en de harde borstel te pakken. Dat ging gelukkig makkelijker. Met grote slagen streek ik de vacht van de merrie glad. De haren vlogen er allemaal vanaf. Onder al dat vuil was het echt een mooie pony. Ze vond het alleen veel te leuk om te rollen in de wei. Nu was het de beurt voor de zachte borstel. Daarmee zou ik ook haar witte voetjes een beetje schoon kunnen maken. Ze had vier witte voetjes, een bles en een roze neusje. De Haflinger zwiepte een paar keer met haar staart, en ik gaf haar een aai over haar hals. ‘Brave meid.’ De vacht van Eowyn begon een beetje te glimmen. Nu zag ze er wel mooi verzorgd uit, in tegenstelling tot net toen ik haar uit de wei haalde.

Nadat ik ook nog de hoeven – met veel moeite – had uitgekrabt, en de manen en staart had geborsteld, zouden we gaan wandelen. Ik zou Eowyn vasthouden, maar Johanna liep naast me om in te grijpen als er echt iets mis ging. ‘Ze is goed verkeersmak, hoor. Ze wil alleen nog wel eens eigenwijs doen als ze wilt eten en dat niet mag.’ Een lachje verliet mijn mond. ‘Maak je geen zorgen hoor. In het begin zal Winnie je misschien een beetje uittesten, maar als ze je eenmaal leert kennen zal je voor je door het vuur gaan. Een typische Haflinger dus.’



Dat Eowyn me zou gaan uittesten merkte ik al snel. We hadden de straat overgestoken en liepen het bos in, toen Eowyn de andere kant op wou. ‘Nee, we gaan hierheen! Kom nou.’ Eowyn liep nu voor me en ik probeerde haar in te houden. Het deerde haar helemaal niks. Ze bleef vrolijk de andere kant op lopen terwijl ik tevergeefs haar om probeerde te draaien. Het ergste was ook, dat de eigenaar van de pony nog steeds meeliep. Ik kon van haar gezichtsuitdrukking niet zo veel aflezen. Ze glimlachte niet, maar keek ook niet geërgerd of boos. Ik schaamde me best wel erg. Het leek echt alsof ik helemaal niks van paarden wist. Ik was Eowyn niet aan het opvoeden, nee, Eowyn was míj aan het opvoeden. Hier zou ik denk ik wel even aan moeten wennen…


Oh, het kan zijn dat je nog wat vragen hebt. Stel ze vooral maar aan me in de reacties, maar wees erop voorbereid dat het kan zijn dat je als antwoord hoort 'dat wordt later nog duidelijk'.
Maar ja, tips en tops worden dus zeker gewaardeerd. Dat het verhaal penny is, weet ik inmiddels al wel. Ik moet toegeven dat het best moeilijk is om als 12-jarige een paardenverhaal te schrijven dat niet als penny wordt afgestempeld. Maar, you shall see, er gaat nog veel gebeuren dat ik zelf niet als 'penny' beschouw.

Hoofdstuk 2 komt er waarschijnlijk vandaag nog op, aangezien ik het al vooruit heb geschreven en het dus zo online kan gooien.

Niemand? Ik ga vandaag HF 2 erop zetten en beginnen aan hoofdstuk 3

Leuk geschreven ik ben benieuwd naar het volgende deel!

Super knap voor je leeftijd ook ecbt, wil je hier later iets mee doen?

Jorine_xx en ruitje, dankjulliewel! Het zou best kunnen dat later wanneer ik volwassen ben en meer ervaring heb etc ooit een boek wil schrijven mijn moeder heeft het ook gedaan dus misschien zit het in de familie hihi. Ik schrijf ook echt sinds ik heel klein was

Edit: onderaan een topic kan je dus zien hoeveel mensen het aan het lezen zijn en het zijn er nu echt veel

Ik volg graag! Leuk begin

Hoofdstuk 2


‘Slaaplekker mam.’ Ik sprak de woorden uit zonder emotie. Het was niet alsof ik echt wenste dat ze lekker zou slapen. De trappen kraakten onder mijn voeten toen ik naar boven liep. Ik dacht na over vandaag. Eowyn had me behoorlijk voor schut gezet, en ze was ook erg pittig. Maar aan de andere kant hield ik wel van een uitdaging. Bovendien bleef het lieve, eigenwijze koppie van de pony door mijn hoofd heen spoken… ‘Ja. Ik ga het doen.’ Ik sprak de woorden hardop en zelfverzekerd uit. Dat was niet omdat ik zelf zo zelfverzekerd over de zaak was, nee, het was meer omdat ik er zelfverzekerd over wóu zijn. Als het klopte wat Johanna zei, zou ik gewoon even moeten doorzetten en zou de pony na een tijdje door het vuur voor me gaan. En wat leek me dat geweldig… Ik kon mezelf al over het strand zien galopperen, met een sterke Haflinger onder me die ik met mijn leven vertrouwde. En misschien kon ik later wel eens samen met de pony starten. Dat zag ik me ook al helemaal voor me. Eowyn en ik, dansend door de ring. Of misschien zouden we later wel gaan springen, of crossen! Ik glimlachte bij de gedachte. Het waren allemaal mogelijkheden, maar ik zou er hard voor moeten werken…



Zonder ook maar een woord te zeggen verliet ik het huis. Ik sprong op op de fiets, klaar om voor de tweede keer binnen 4 dagen naar de stal waar Eowyn stond te fietsen. Ik was deze keer aanzienlijk minder zenuwachtig dan de vorige keer, maar dat lag eraan dat ik Johanna – en Eowyn - al wat beter kende. En ik had veel minder stress, aangezien Johanna me eigenlijk al had aangenomen als verzorgster. We zouden vandaag alleen wel even kijken of het ook onder het zadel klikte. Ik had gisteravond nog een berichtje ontvangen van Johanna, waarin ze zei dat we het eerst aan de longe zouden proberen, en ze ons los zou klikken als het goed ging.

Ik trapte flink door. Het was tegenwind, dus ik deed er best wat langer over dan de vorige keer. Ik had hier gelukkig rekening mee gehouden en was vroeger vertrokken. Ik had oordopjes in en de muziek gaf me de nodige extra boost. Ik was ongeveer op de helft van de weg naar de stal, toen iets mijn aandacht trok. Een ruiter en een paard, aan de zijkant van de weg. Het paard draafde met sierlijke passen en de ruiter leek heel veel plezier te hebben. Het voskleurige paard brieste een keer en de mond van de ruiter vormde ‘Goedzo jochie.’ Voor mijn ogen veranderde het beeld van het meisje met haar voskleurige paard naar een beeld van mij, samen met Eowyn. Ik glimlachte en ik stelde het me helemaal voor. Haar goudkleurige manen, wapperend in de wind terwijl we naast de weg draafden. Dan zou ik haar laten galopperen. Ze verhoogde haar tempo, en met ritmische sprongen bewogen we vooruit… We waren heel snel. Ik lachte in de wind en Eowyn brieste.

Jammer genoeg was het deze keer nog een droom.



Deze keer was ik minder zenuwachtig toen ik naar de kantine liep. Het was best koud buiten, dus ik verlangde naar de warmte van de kantine. Ik opende de deur, en zoals de vorige keer stopte iedereen met praten waren alle hoofden mijn kant op gedraaid. Ik glimlachte een beetje ongemakkelijk, en al snel ging iedereen weer door met waar ze bezig mee waren. De warmte van de kantine was heerlijk. Ik veegde mijn voeten en liep toen naar de tafel toe waar ik Johanna zag zitten. De vrouw keek op. ‘Oh, je bent er. Zullen we dan maar gelijk beginnen?’


Ik mocht weer Eowyn uit de modderige, zompige wei halen. Ik had alleen het gevoel dat het deze keer iets makkelijker zou gaan. Johanna had me namelijk verteld dat als je dichtbij genoeg staat, ze naar je toe loopt als je haar roept. Dat ging ik dus proberen. ‘Eowyn! Kom eens!’ Ik klikte met mijn tong. De Haflinger keek op, maar verroerde zich verder niet. Ook een paar andere paarden keken op terwijl ik in de modder stond en haar naam riep. ‘Kom nou! Eowyn! Winnie! Eeeeowyn!’ Langzaam maar zeker begon de Haflinger EINDELIJK mijn kant op te lopen. Ik wachtte tot ze bij mij was en haar neus ongeveer op mijn schouderhoogte was, en deed toen haar halster om. Ook dat ging deze keer soepeler. Het halster was bordeauxrood en het stond haar heel erg mooi. Ik klikte het zwarte halstertouwtje vast aan het ringetje, en begon te lopen. De pony volgde me netjes.

Ik zette Eowyn vast bij de poetsplaats, waar Johanna op me wachtte. Deze keer was ik veel zelfverzekerder, en ik merkte dat de Haflinger dat opving. De haren stoven van haar vacht af toen ik haar roste. Daarna haalde ik een harde borstel over haar gouden vacht heen, en daarna de zachte. Ten slotte mocht ik haar ook nog eventjes met het schapenvachtje poetsen, voor een mooie glans.

Nu was het de beurt voor de hoeven. Ik ging bij Eowyn’s linkerschouder staan, en liet mijn schouder vanaf haar schouder met een vloeiende beweging naar beneden gaan. Daarna zei ik met een zelfverzekerde stem; ‘Geef eens voet.’ En bij de allereerste poging lukte het al! Ze zette het gewicht van haar voet af zodat ik hem kon optillen. Ik krabte de hoef netjes uit en controleerde ook of de straal niet te zacht was, door er even in te knijpen. Johanna had me verteld dat ik dat ook zou moeten doen, want als het te zacht was moest het geteerd worden zodat het weer harder zou worden. Ander had de Haflinger meer kans op ontstekingen. Daarna was het de beurt voor de tweede voet. Ik deed precies hetzelfde, en Eowyn ook. En bij de derde en de vierde voet was het hetzelfde verhaaltje. De pony gedroeg zich voorbeeldig, en Johanna leek er ook een beetje van onder de indruk te zijn.

Johanna had een bordeauxrood dekje voor me uitgekozen, die mooi paste bij het halster. Het dekje had een gouden randje en was prachtig. Soepel schoof ik het dekje over haar rug, iets meer naar voren dan dat het straks zou zijn. Daarna pakte ik het zwarte veelzijdigheidszadel, en legde ik die erop. Ik schoof het geheel nu wat naar achteren, en trok daarna het dekje in het kamertje. Het was nu de beurt voor de singel. Het was een mooie, anatomische singel. Ik maakte hem vast, maar zorgde ervoor dat hij nog niet te strak zat.


Nadat ik het hoofdstel in had gedaan, mijn cap op had gezet en mijn chaps om had gedaan, mocht ik Winnie naar de bak begeleiden. Wij liepen voorop en Johanna volgde ons. Ik deed de bakdeur open en liep samen met de pony naar het midden van de bak toe. De eigenaresse van de pony waar ik zodadelijk op ging rijden had een krukje voor me gepakt, aangezien dat beter is voor de rug van het paard. Ik liet de beugels neer, en singelde nog een beetje aan (aan beide kanten uiteraard). Ik maakte de beugels alvast wat korter, en ik hoopte dat dat mijn maat was. Daarna klom ik op het krukje en stapte ik op.



De longeerlijn was vastgeklikt en we stapten nu rondjes om Johanna heen. Het was heel lang geleden toen ik voor het laatst aan de longe had gereden. Maar ach, erg vond ik het ook niet. Het gaf me op een manier wel iets van zekerheid. Zeker op een pony zoals de haflinger waar ik nu op zat, die graag haar eigen lijntje liep. ‘Je hebt zeker geen gebrek aan rijervaring, dat zie ik. Maar je bent hoogstwaarschijnlijk vooral gewend aan manegepaarden, waarbij het één en al trekken en duwen is om ze vooruit te krijgen, of niet?’ Ik knikte als antwoord. Ze had inderdaad gelijk. De meeste paarden van de manege waar ik reed gingen pas vooruit na een miljoen keer aansporen, en kwamen pas terug wanneer je aan het bit ging hangen. Nu vond ik dat nooit fijn om te doen, maar ja, het was mij zo aangeleerd dus ik wist ook niet veel beter. ‘Laat ik me één ding zeggen; dat wordt niet gedaan bij Eowyn. Ze ziet er misschien uit als een lompe boerenknol,’ een kleine glimlach sloop op haar gezicht, wat mij een beetje geruststelde, ‘maar het is een verassend gevoelig paardje. Hou daar rekening mee. Wanneer jullie een klik hebben zou ik je graag willen voorstellen om vooral vaak het bitloze hoofdstel te gebruiken. De eerste keren buiten is het handig als je met bit rijdt – soms wilt ze buiten nog eens drammerig doen – maar als je in de bak rijdt zou ik het waarderen als je niet de hele tijd met dat ijzeren ding in haar mond zit te sjorren.’ Het klonk streng, maar de vrouw glimlachte erbij. ‘Ja, ik snap het helemaal. Zal ik doen.’ Ik probeerde echt een goede indruk te maken op de vrouw. De vrouw knikte goedkeurend. ‘Zo. Zullen we gaan draven?’

De pony draafde anders dan ik verwacht had. Ik had me voorgesteld dat ze met grote, sierlijke passen door de bak zou dansen. Maar niks was minder waar. Haar pasjes waren klein en slordig. Ook ging ze best wel hard. Ik kon een lachje niet onderdrukken. Ik met mijn hoge verwachtingen. ‘Ik wil eens zien hoe goed je zit is. Hooo, stap.’ De laatste opmerking van Johanna was overduidelijk bedoeld naar haar pony Eowyn. ‘Doe je beugels maar uit en sla ze over het zadel heen.’ Ik volgde haar aanwijzingen. ‘Je houding is zeker goed, dus wil ik graag even kijken hoe dat is als je doorzit. Let op, drrraf.’ De pony begon gelijk weer te draven. Ik voelde me op en neer hobbelen. Benen lang, buikspieren aanspannen.. Het hobbelen verminderde erg. Het was alweer niet erg makkelijk om van het strenge gezicht van de vrouw te lezen wat ze dacht, maar dat was gelukkig ook niet nodig. ‘Goed zo, je houding is echt heel mooi. Aan jou vertrouw ik mijn paard wel toe.’

Het was tijd om het galopperen eens te proberen. Mijn beugels had ik inmiddels weer in, en ik voelde de zenuwen toch een beetje in mijn buik borrelen wanneer ik om Johanna heen draafde. ‘Klaar voor?’ Ik knikte als bevestiging, ‘Galop, Eowyn.’ In tegenstelling tot de draf zat de galop wel lekker op Eowyn. De passen waren ruimer. Ik hoorde haar ritmische hoefslagen op de vloerbedekking van de bak slaan. Ze brieste tijdens het galopperen. Voor mijn gevoel kon ik dit eeuwen volhouden. Helaas vond Johanna het na een minuut of twee al wel genoeg. ‘Nou, dat ging prima toch? Ik klik je nu los en dan kan je nog even voor jezelf draven, en als je durft ook galopperen.’ De vrouw leek niet enorm veel geduld te hebben. Gelukkig zou ik niet elke keer aan de longeerlijn bij haar hoeven rijden.


Het draven ging prima, los. Ook figuren rijden ging goed. Ik wou nu toch echt even proberen om te galopperen. Dan wist ik ook gelijk of dat iets was wat ik gelijk al kon beginnen doen, of iets wat ik heel langzaamaan moest opbouwen. Ik zag de hoek voor me, en ik ging doorzitten. De pony zette aan in galop en de eerste 3 passen ging alles goed. Tot ze bij de lange zijde aankwam… Het was alsof ze dacht: ‘Yes, ruimte!’ De pony stoof ervandoor. Ze ging enorm hard en bleef maar rondjes door de bak galopperen. Ik zat netjes achterover en probeerde haar rustig terug te krijgen, zonder teveel getrek aan het bit. Bij het derde rondje galop vond ze het wel genoeg geweest. Of nou ja, ze vond MIJ wel genoeg geweest. Ze stopte abrupt en gaf een bok. Maar, waar ze niet op voorbereid was, was dat ik gewend was aan bokkende paarden. Ik bleef netjes zitten en Johanna klapte. ‘Ik zei toch dat ze je ging uittesten? Nu zal dat veel minder zijn. Goed gedaan trouwens, je bent netjes blijven zitten. De eerste keer dat ze dit bij mij deed vloog ik met een grote boog in het zand.’

Toen voelde ik me toch wel een beetje trots.

Ik ben niet zo tevreden met dit hoofdstuk. Het is ook een beetje een opvul-hoofdstuk, dus ik merkte wel dat ik wat minder plezier had in het schrijven ervan. Ook merk ik dat het hoofdstuk wat minder mooi en meer penny-achtig is geschreven, dus vond ik het ook moeilijk om het terug te lezen. Ik hoop wel dat jullie blijven lezen, er komen zeker leukere hoofdstukjes aan

Een reactie zou ik super tof vinden

Reacties zijn natuurlijk nog steeds altijd welkom! Sterker nog, ik zou het HEEL leuk vinden Dan weet ik dat mensen het ook echt lezen en dat het gewaardeerd wordt.