Geplaatst 
Sterretjes heb je in meerdere vormen. Je kunt ze zien, bijvoorbeeld als je een mega infectie hebt en het zo'n pijn doet, dat je in huilen uitbarst, je armen om jezelf heenslaat en wiegend en trillend op de grond zit. Dat ben ik op dit moment, al hoewel het al wat beter gaat. Die eerste paar keer dat het wat beter gaat geloof je dat niet en daarna krijg je zo'n *WHAM! Ik ben fantastisch en badass
* gevoel, dat het hele leven positief lijkt en je je een grote ster voelt dat je dat maar weer allemaal overleeft hebt - dat is, totdat die pijn je er weer aan herinnert dat je echt helemaal niets bent, maar dat even achterwege gelaten is dat 'ik ben badass'-gevoel toch echt wel fijn.Beide foto's zijn gebaseerd op - ja ja, echt waar- selfie's. Die eerste van mij daadwerkelijk huilend op de grond, waarvan de houding gebaseerd is op een foto die ik via internet vond. De achtergrond heb ik als afreageer-blad gebruikt, de rest van de tekening is heen-en-weer huppelend gemaakt omdat ik niet kon zitten
Pijn:
En de tweede van enkele foto's met de carnaval, toen ik mezelf als canvas voor een bodypaint had gebruikt. Daar komt ook het probleempje met de ogen vandaan: het voor ons linkeroog stond helemaal nergens op en het rechteroog en de omgeving daarvan was superdonker, dus ik heb ze moeten improviseren en ik ben niet helemaal tevreden over het resultaat ten opzichte van de mond: wat mij betreft moeten ze wat meer naar rechts. Wel ben ik heel blij met de huid en lippen, het geheel had van mij wat paarser gemogen. En met mijn eigen commentaar in mijn achterhoofd ben ik dus ook van plan om dit schilderij te gaan herhalen. Dus jullie commentaar en tips kan ik zeker gebruiken
En de mega originele titel ''galax-me'':
