Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-02-16 18:58

[VER] Jack en de Morphs

Geplaatst door de TopicStarter : 12-02-16 18:58

Jaja, een nederlands verhaal dat volgens mij nog wat moet worden bijgeschaaft... maar ben aardig onderweg...

Hoofdstuk 01

We schrijven het jaar 2050. De stad New Copenhagen. Een stad vol mensen zoals jij en ik. En één van die mensen is Jack. Jack, een doodnormale knul van 15 jaar die zoals elke dag (behalve in het weekend dan) gewoon naar school gaat met zijn vrienden aan zijn zijde. Alleen... hij weet nog niet dat deze dag heel anders zal gaan lopen dan wat hij gewend zal zijn. En voor de rest van zijn leven zijn doen en laten zal veranderen...

7 Uur in de ochtend. In een grote tienerkamer straalt de eerste zonnestralen door het raam naar binnen en het zonlicht valt recht op het gezicht van Jack die maar half wakker wordt. Al kreunende in zijn bedje draait hij zich nogmaals om, het dikke dekbed half uit het bed hangende. Het bed wordt geflankeerd door planken aan de muur met daarop diverse action figures en wat vliegtuigen hangen aan draadjes boven zijn bed. De deur van de slaapkamer hangt vol met posters van diverse popsterren en naast zijn bed staat een tafeltje met een wekkerradio. Aan de andere kant van de kamer staat een 4D-televisie met een PlayStation 7 aangesloten, stof te vangen. Op zijn bureautje staat een geopend goudkleurig kistje met wat vreemde gloeiende kristallen erin, en sommige liggen op de grond verspreidt.

Plots zoemt de wekker zó hárd dat Jack ineens recht overeind in bed ligt met ogen zo groot als kopjes! Met een slag van zijn vuist ramt hij op de knop om de wekker tot zwijgen te brengen. “STIL JIJ!”,gromt Jack en murmelende gaat hij op de rand zitten van zijn bed. De slaap wrijft hij uit zijn ogen en plots voelt hij wat raars aan zijn kont. Een rare grote bobbel is gaan groeien, nét boven zijn billen op de achterzijde van zijn rug... Langzaam trekt hij zijn pyjama broek naar beneden en voelt eraan. Het voelt hard. En harig. En rond van vorm! Net alsof er een stáárt begint te groeien...

Jack trekt maar weer zijn broek omhoog en staat dan op de koude slaapkamervloer naast zijn bed. Hij strekt zich even goed uit... en... voelt dan alweer wat bij zijn kont. Net alsof er wat hards eruit werd gerukt! Van schrik stapt hij vlug naar een spiegel en kijkt erin. Daar ziet hij zowaar dat die bobbel GROTER is geworden! Een flinke bobbel is te zien aan de achterkant in zijn pyjama broek... Wat almaar blijft groeien... En laat hij nou net naar school gaan vandaag?

In volle paniek drentelt Jack door de kamer heen. Hij droomt nog. Ja. Hij droomt nog. Da's de enigste verklaring die hij kan geven. En die rare bobbel bij zijn kont blijft maar groeien... tot een STAART! En tot overmaat van ramp hoort hij zijn moeder roepen vanachter de deur: 'Vergeet je je schoolspullen niet vandaag?' Ohnee! Wat toch te doen?? Zo kan ik mezelf toch niet laten vertonen?,denkt Jack wanhopig. Ineens.... FLOP!... scheurt er wat uit de pyjamabroek: een grote roodbruine... kangaroestaart! Verschrikt kijkt Jack nogmaals in de spiegel, hij kan zijn ogen niet geloven... dat zijn... ogen ineens van kleur verschieten?! Hij had toch net blauwe ogen? En nu ineens zwarte?!... Dan kijkt hij naar het kistje met de kristallen. Zou dat de aanstichters zijn van zijn leed? Rustig en met de staart aan zich meeslepende over de vloer strompelt hij er naar toe en kijkt ernaar. Jack zucht even. Er is geen andere verklaring voor. Die glimmertjes deden wat met hem. Letterlijk en figuurlijk.

Tot zijn schrik gaat ineens zijn mobieltje, een Galaxy S21 over en staart naar het schermpje. “Oh, het is maar Nikki”,moppert Jack en drukt op het schermpje op de groene hoorn. Langzaam neemt hij de telefoon aan. Hee, waar blijf je nou? School begint zo!,hoort hij door de telefoon heen. Nikki, zijn beste vriendin is al op school en al minutenlang zit ze op hem te wachten. “Ja sorry, Nik maar er is wat vreemds met me aan de hand...”,stamelt Jack en in gedachten ziet hij al zijn schoolmaatjes hem uitlachen. Iets vreemds? Hoe bedoel je, iets vreemds? Je hebt toch niet aan die radioactieve kristallen gezeten, hè?,hoort hij door de telefoon. “Uh nou... Eigenlijk wel...”,stamelt Jack verder en voelt hoe langzaamaan over zijn hele lijf als een soort aanhoudende rilling vácht begint te groeien! Beetje bij beetje ziet hij over zijn hele lijf roestbruine haartjes opkomen... Eerst zijn armen, en dan bij zijn benen... “Kan... je even langskomen? Verzin een smoes als het niet anders kan maar HELP ME!!!!”,zegt Jack ineens op een haastige toon. OK, OK, ik kom al...,hoort hij over de telefoon en het gesprek wordt afgebroken. Net daarna ziet Jack ineens alles draaien voor zijn ogen... en valt dan flauw in het midden van zijn slaapkamer. Ondertussen scheurt hij uit zijn kleren. Zijn benen worden langer, zijn hoofd wordt een tikje kleiner en uitgestrekter, zijn handen en vingers veranderen... en na verloop van tijd komt zijn moeder de kamer in, en vindt haar 'zoon' in de kamer. Nog altijd KO.

Heel erg verschrikt sluipt zijn moeder naar wat eens haar zoon was, en gaat op de knieën zitten, vlak bij zijn hoofd. Rustig tikt zij op het hoofd van de rode reuzenkangaroe die plat op de grond ligt tussen de verscheurde kleren. De grote oren zijn het eerst die tot leven komen, en daarna gaat heel tergend langzaamaan de ogen open en kijkt 'Jack' in de ogen van zijn moeder die toch wel een beetje moet glimlachen. Alleen kan er bij Jack geen glimlachje ervan af. “Sorry mam. Ik kon er niet van afblijven.”,snift Jack en slikt even. “Ach... Je blijft mijn eigen Jack, in welke vorm en maat dan ook.”,troost zijn moeder 'm, alhoewel zij wel een beetje moet wennen aan haar 'nieuwe' zoon. “In ieder geval zie je er prachtig uit, hoor.”,weet haar moeder 'm gerust te stellen. Nou, da's een héle geruststelling...,denkt Jack.

Al na een paar minuten gaat de bel van de buitendeur. Verschrikt staat Jack maar op en moet even zijn balans zoeken op die hele grote poten van hem. Ondertussen is zijn moeder naar beneden en doet de deur open... voor Nikki! “Ach, jij komt zeker voor Jack?”,vraagt de moeder (Laura) aan Nikki. “Ja, hij zei dat ik hier moest komen. Is hij nog thuis?”,vraagt ze gehaast. “Hij is nog thuis ja, alleen ik vrees dat hij niet meer naar school kan...”,zegt Laura op een vreemde toon. “Ach tuurlijk wel...”,lacht Nikki en van Laura mag ze verder komen in het grote statige huis. “JACK? BEN JE DAAR?”,roept ze al gelijk en vraagt aan de moeder van Jack of ze even naar zijn kamer mag. Dat mag, alleen moet ze wel op alles voorbereid zijn. En vooral niet gaan gillen! Laura zucht even hierom maar dan stapt ze toch verder het huis door en nar wat zoekwerk staat ze voor de geopende deur van de slaapkamer van haar vriend. Langzaamaan doet ze de deur wat verder open... en ziet in een hoekje een grote kangoeroe staan die zich in de grote kastspiegel zich staat te bewonderen. Zeg, wat doet dat dier hier?,denkt Nikki en sluipt verder de kamer in. Rustig klakt ze met haar tong om het dier tot zich te lokken. Meteen schieten de oren naar achteren van de kangaroe en vol van schrik schiet het dier ineens als een wilde orkaan door de kamer heen!!! Alles wordt omver geworpen, de radio gaat aan diggelen, de tv valt voorover, de posters worden bewerkt met de scherpe nagels... wat eens een mooie jongenskamer was, is nu een ravage geworden. Alleen het bed blijft heel inclusief het dekbed.

Hevig ademend en snakkend naar lucht blijft Jack in een hoekje van de kamer zitten, bibberende van angst. “Kalm maar jochie. Ik ben het maar, je beste vriendin!”,zegt Nikki opbeurend en de kangaroe kijkt haar met een schuine kop aan. De oren gaan weer naar voren en op vier poten hinkt hij op haar af. “Nikki? Je... was gekomen?”,fluistert Jack zachtjes en zijn vriendin strekt haar hand uit. “Ja, dat zei je toch gekkie?”,lacht Nikki en de kangaroe geeft haar een vertrouwensvolle lik op haar arm. Nu komt ook Laura de kamer binnen en voegt zich bij het bijzondere duo. “Hoe... voel je je nu?”,vraagt Laura zachtjes aan Jack om hem niet te laten schrikken... “Nou... ik zie de wereld nogal vreemd... Ik zie jullie zelfs beter!”,zegt Jack zachtjes. “En ik hoor ook meer geluid.” “Dat kan... maar hoe kan het dat je nu zo bent? Komt het echt door die kristallen?”,vraagt Laura zich af en wil één van kristallen aanraken maar gelukkig is Jack haar vóór. “AFBLIJVEN!”,gilt Jack ineens en kan hij zijn moeder nog net tegenhouden. Vlug trekt ze haar arm weer terug. “Wat? Wat is er?”,vraagt ze als ze tuurt naar de gemorste steentjes bij Jack zijn bureau. “Ik weet haast wel ZEKER dat die dingen de oorzaak zijn van... dit...”,zegt Jack en Nikki ziet de hum van haar beste vriend weer omlaag gaan. “Kop op. We zoeken wel weer een manier om je goed te krijgen, OK?”,lacht Nikki... alleen voor haar vriend valt er niks te lachen. Moet hij nu voor de rest van zijn leven nu zo rondlopen... of liever gezegd... rondspringen? “Maar ik heb een idee, kom vannacht naar de paardenrenbaan. Ik heb een ideetje.”,weet Laura haar zoon op te beuren. Met grote ogen kijkt Jack haar aan. Wat voor idee zou ze hebben? Dan hoort hij zijn buik rammelen van de honger en vol van schaamte houdt Jack zijn voorpoten op zijn buik. “Hahahaha, hoef je je niet voor te schamen hoor, da's je maag alleen maar.”,giechelt Nikki en wrijft met haar linkerhand over de behaarde bruine buik van haar nog altijd beste vriend... Ook al is hij nu anders dan anders...

Even later komt Nikki weer terug met in haar handen een serveerblad met wat brood erop. En Jack ruikt het verse brood al, de aroma vult al gelijk zijn longen. Voorzichtig staat hij alweer wat wankeltjes op en met kleine hupjes gaat hij al naar zijn beste vriendin toe. “Kalm maar, knul. Het is nog wat wennen hè?”,zegt ze op een rustige toon als ze het dienblad op het bed legt. Nu is Jack toch wel wat hongerig geworden. Met beide pootjes pakt hij handig een bruin broodje vast, brengt het naar zijn bek, snuft er wat aan... en begint er dan aan te knabbelen. “Smakelijk?”,vraagt nu ook Laura als ze de kangaroe zo hoort smakken. Diverse kruimeltjes vallen al vóór hem op de grond en een paar in de vacht. “Oh knoeierd!”,giechelt Nikki, en Jack kijkt haar aan met een vieze bek vol kruimels en een rare blik. “Wat is er?”,vraagt ze ineens en ziet de kangaroe met zijn pootjes naar zijn keel wijzen. “Zeg het nou? Wat is er dan?”,vraagt nu ook Laura ongeduldig maar zij heeft al een vermoeden. Jack heeft geen STEM meer. Per slot van rekening kunnen Kangaroes niet praten natuurlijk...

Hoofdstuk 02

Ondertussen heeft Snoes, de huis-lapjespoes van de familie, ook lucht gekregen van het nieuwe huisdier en al mauwende klautert ze tree voor tree de grote trap op richting de slaapkamer. Verschrikt kijkt ze de hoek om en ziet daar de twee mensen zitten tussen de rommel en dat grote vreemde dier met een hele lange staart... Stapje voor stapje stapt ze naar binnen en raapt al haar moed bijelkaar want je weet toch maar nooit wat vreemde dieren je aan kunnen gaan doen... Onderwijl smikkelt Jack gewoon door en kauwt rustig op de sneeën brood die hij aangereikt krijgt van zijn baasjes. Ook slikt hij rustig alles door, en hij begint zowaar gewend te raken aan zijn nieuwe uiterlijk.

Al mauwende en kopjes gevende komt Snoes toch maar even kijken en kijkt haar poezenoogjes uit. Wat een groot monster in de kamer zeg,lijkt ze te denken en snuffelt wat aan de vacht van dat nieuwe harige dier. Jack weet gelukkig dat het maar de huispoes is, en aait héél voorzichtig over de rug van de poes... die verschrikt een paar meter naar achteren vlucht. “Ach, het is niks, Snoes. Hij bijt niet!”,giechelt Nikki het uit en neemt de poes in haar beide armen waarna ze haar begint te aaien. Toch hoort ze stilletjes weer Jack wat praten, zou hij dan tóch zijn stem niet kwijt zijn? “S... Sorry Sn... Snoes...”,probeert Jack wat te zeggen, zo goed en zo kwaad hij het maar kan. “Ohhh, gelukkig! Je kan nog wat zeggen...”,verzucht Laura en na een paar laatste slikken slikt Jack de restjes door en met hulp van zijn vrienden krijgt hij het toch voor elkaar om stevig op zijn poten te staan én zijn balans te houden! Nog even is het wat wiebelen met de staart om wat balans te zoeken maar dan staat Jack dan toch eindelijk fatsoenlijk in zijn kamer en kijkt in het rond naar de bende die hij veroorzaakt heeft. “Wat... een... be...bende...”,stamelt Jack van schrik. “Maak je je maar daar niet druk over, dat komt allemaal best in orde!”,weet Laura hem gerust te stellen, en klopt heel rustig op de rug van de kangaroe om 'm te kalmeren. Weer met een paar sprongetjes naar voren springt Jack de kamer uit en kijkt dan het trapgat in... Naar boven gaan gister was makkelijk... alleen hoe komt hij nu weer beneden? Een tikje nerveus kijkt hij naar al die traptreden en dan zo met die grote poten van hem nu...

Beetje bij beetje raapt Jack zijn moed bijelkaar, slikt nog even en waagt dan de eerste stap op de eerste bovenste tree en met zijn slanke voorpootjes houdt hij de muur en de houten trapleuning stevig vast. De hakken van zijn poten passen nog maar nét op de tredes. Kalmpjes aan en zijn staart slepende over de vloer gaat de kangaroe beetje voor beetje en stapje voor stapje de trap af, 15 treden lang, en al die tijd loopt Laura achter hem om in geval van nood ertussen te springen. Maar dan... halverwege, gebeurt het ONVERMIJDELIJKE! Ineens kan Jack zijn balans niet meer houden en al holderdebolderdebolder met veel kabaal rolt hij de trap af en blijft dan versuft onderaan de trap op de vloer liggen. Even lijkt hij sterretjes te zien voor zijn ogen maar op de stenen vloer krabbelt hij weer op, tot duidelijke opluchting van Nikki en Laura. Vlug gaan de twee de trap af en vraagt Nikki aan Jack of hij niet gewond is. Deze knikt gelukkig nee met zijn kop en schudt zich even stevig uit. “Ik zit in ieder geval stevig inelkaar...”,weet hij te grappen en ruikt dan ineens in de verte de buitenlucht! In de woonkamer staat de deur open naar de tuin en in een dikke spurt springt Jack de tuin in, zo de frisse ochtendlucht tegemoet. Ook Nikki en Laura komen de woonkamer in, hetzij op een wat rustiger tempo en zien zowaar de kangaroe in de tuin van het gras zien smullen. “Die heeft snel door dat je het gras kan eten?”,vraagt Laura zich af. “Achja... Hij weet instinctief wel wat goed of slecht voor hem is.”,zegt Nikki en gaat ook maar de tuin in en gaat aldaar de school maar afbellen. Toch heeft ze dat plannetje van die renbaan nog altijd in haar hoofd... Ze moet en zal weten hoe SNEL Jack wel niet kan. Maar net als Nikki goed en wel het gesprek klaar heeft, ziet ze Jack stoppen met eten. Hij krabbelt nog even op zijn buik en kijkt dan met grote glazige oogjes naar Nikki... waarna hij rustig naar haar toe hopt. Hij schuifelt nog iets verder naar haar toe, en kalm likt hij aan haar linkerhand. “Jij vindt het nog eng hè? Smaakte het?”,zegt ze zachtjes en aait met haar rechterhand over de bol van de Kangaroe. “B... Beter dan ik... had verwacht...”,stamelt Jack, al hopende dat hij zijn stém niet zal verliezen. “Nou... prima toch? Nou, zullen we dan maar even gaan? Kijken hoe hard je kan!”,glimlacht Nikki mysterieus. “Mij best. Ben wel benieuwd!”,zegt Jack en volgt Nikki die weer uit de witte houten tuinstoel klautert.

Met grote sprongen volgt hij haar over het grindpad naar een grote blauwe auto. “Oh, maar jij kan er makkelijk in, klauter er maar in!”,zegt Nikki en houdt de deur voor de kangaroe open. Met veel gehannes met de grote poten en dat bruine brede lijf en staart, lukt het dan toch eindelijk 8 minuten later om het grote dier heelhuids in de laadbak te krijgen, vlak achter 2 stoelen. “Gaat het?”,vraagt Nikki nu toch wel een tikje bezorgd maar Jack steekt zijn poot op: alles is OK! Nikki slaakt een zucht van opluchting en kruipt dan een paar seconden later achter het stuur. Ze steekt de sleutel in het contact en de motor begint te lopen... TOT JACK ZIJN SCHRIK! Beetje paniekerig zoekt hij dekking achter de stoelen en Nikki ziet het gebeuren in de achteruitkijkspiegel. “Hey joh! Het was maar de motor, geen eng monster!”,grinnikt ze en Jack komt weer tot zijn positieven. Die zowaar een zak WORTELS heeft gevonden in de laadbak. “Smikkel die maar op. Die zijn allemaal voor jou joh.”,zegt Nikki als ze het gaspedaal induwt en van het terrein afgaat. Dat laat Jack zich geen twee keer zeggen, met zijn scherpe nagels scheurt hij de zak open en met zijn grote poten pakt hij er al een grote winterpeen uit die hij vol smaakt op knaagt. “Dat houdt 'm wel rustig.”,zegt Nikki tegen zichzelf en samen gaan ze op weg naar de oude renbaan.

Nadat er 4 penen zijn opgegeten en Jack alweer een dutje heeft gedaan, draait Nikki een parkeerplaats op en parkeert daar de oude auto. Ze haalt de sleutel eruit en ziet achter zich een grote kangaroe. In dromenland. Helemaal opgekruld met de staart om zich heen. “Arme knul. Kijk nou toch. In diepe slaap.”,mompelt ze en besluit even te wachten tot hij weer wakker wordt.

Niet veel later gebeurt dit dan ook. Al breeduit geeuwende en uitrekkende wordt Jack wakker... Totdat hij ineens zegt: “Ik had me toch zo'n.... raaaare droom... Ik droomde dat ik een kangaroe was... En... ik....” Met wat slaapoogjes kijkt hij naar zijn hand... die nog altijd ferme zwarte poten zijn met grote nagels. “Dat was geen droom, Jack. Dat was echt.”,zegt Nikki een beetje bezorgd. “Jij bent nog altijd zo.” “Nee. NEE! NEEEEE!!! DAT MAG NIET WAAR ZIJN!!!”,gilt Jack het ineens uit en stuitert door de hele achterbak heen waardoor de auto heen en weer zwiept. “KALM AAN!!! …...Kalm aan!”,gilt Nikki terug en ziet Jack hevig ademhalen. “Kalm. Aan. Alsjeblieft. Toe. OK?”,kalmeert Nikki de rode reuzenkangaroe die zich weer inbindt. “Goed zo. Brave jongen.”,zegt Nikki zachtjes als Jack weer rustig gaat liggen op de metalen vloer. “Ik laat je er zo uit, OK?”,zegt Nikki en ziet Jack steeds rustiger en rustiger worden. “Braaf zo! Goed! Adem maar diep in en uit.”,zegt Nikki en nu doet Jack gewillig wat ze zegt. Rustig bewegen de oren ook weer normaal, in plaats van in de nek. Nadat dit is gezegd, stapt Nikki uit de auto en loopt om naar de achterbak. Toch wel een beetje nerveus wacht Jack tot Nikki hem eruit laat. En daar hoeft hij niet lang op te wachten. Heel bedaard gaat de deur open en Jack springt met een klein sprongetje eruit, zo op het zwarte asfalt van de wijde parkeerplaats. “Peentjes waren lekker!”,lacht Jack maar net als de twee naar de startbaan gaan, ziet Nikki wat vreemds aan de kangaroe. De nek van het dier lichtte ineens op. Alsof Jack een lampje had doorgeslikt. En dan schiet het bij Nikki te binnen, en ook Jack schijnt het te beseffen. ZIJN STEM IS WEG! De transformatie is nu compleet. Vlug dimt het 'lichtje' weer en Jack wijst naar zijn keel! “Ik.... weet het, knul. Ik weet het.”,zegt ze verschrikt en besluit toch stug mét hem naar de baan te gaan.

Hoofdstuk 03

Als ze dan toch eindelijk de baan hebben bereikt (een oude vervallen paardenrenbaan en met een ineengestorte betonnen tribune) hoopt Nikki nog altijd dat ze hem kan begrijpen. “Goed. Je kan dan wel niet meer praten, maar begrijp je me nog?” Wonder boven wonder knikt Jack 'ja' en zijn grappige grote oren zwiepen mee. Zijn gevoel voor HUMOR heeft hij in ieder geval behouden. “NOU GA DAN!”,roept Nikki en dat is voor Jack hét startsein om op het rechte begin stuk wat stevige beginsprongen te maken. Na wat meters bij de bocht spurt hij al springende de bocht door... alsof het NIETS is. Na ruim 5 sprongen zit hij al op het andere rechte stuk, en besluit Jack voluit te gaan. Niet wetende dat heel zijn lijf ineens begint te gloeien als een lamp en... binnen 2 seconden is hij 500 meter verder! Nikki gelooft haar ogen niet, en wrijft even in haar oogjes. Dat kan toch niet waar zijn wat ze daar net zag? Ook ziet ze de pootafdrukken. Ja, hij heeft wel de hele afstand afgelegd... maar dan supersnel! Nietsvermoedend gaat Jack de laatste bocht in... en dan gebeurt weer datzelfde. Binnen no-time is hij de bocht door... en al bij de finish lijn. Jack is hiervan zo vermoeid dat hij zich laat ploffen in het zand en ziet Nikki naar hem toegerend. Met als prettige bijkomstigheid dat hij weer zijn stem terugheeft. Maar voor hoelang? “Dat was....... hoe deed je dat?”,vraagt Nikki zachtjes en Jack slikt even en hoest flinkt. “Ik... weet het niet...”,stottert en hoest Jack het uit. Dan slikt hij weer even. “Rust maar uit joh. Het zal je goed doen. Ik heb trouwens een idee.”,zegt Nikki en haalt uit haar tasje een rode halsband. “Hierin zit een zendertje. Dit doe ik even om je nek heen als het mag.”,zegt Nikki zachtjes. “Ga... je me VRIJ laten?”,stamelt Jack met grote ogen. “Ja. Wees gerust. Toen jij sliep heb ik de anderen op de hoogte gesteld.”,zegt Nikki om Jack gerust te stellen.

“Maar... hoe overleef ik het hier dan?”,stamelt Jack verder. “Vertrouw me, alles komt dik in orde.”,zegt Nikki als ze de halsband om de nek van de kangaroe bindt. Dan drukt ze op een klein knopje aan de binnenkant. “Zo. Die staat aan. Nu weten we waar je uithangt. Voor een paar dagen althans.”,zegt ze en krabbelt weer op van de zanderige baan. Ook klopt ze het zand van haar af. “Dus... ik mag niet mee terug?”,vraagt Jack met wat traantjes in zijn ogen en Nikki knikt al nee. Jack zucht even diep en kijkt om zich heen. “Wees gerust, er zijn geen dingo's in de buurt. Die komen alleen voor in Australië. Weer moet Jack even zuchten. Dit is wel een klap bij heldere hemel voor hem. Eerst die transformatie en nu weer dit. Vlug klopt hij wat zand van zijn lijf, en kijkt naar Nikki die alweer naar de auto loopt. Gewillig hopt hij achter haar aan.... maar ziet haar steeds kleiner worden in de verte. Het was een hologram van haar, ondertussen is de échte Nikki al weggereden. Nu is hij alleen in de grote wijde wilde enge wildernis....

Helemaal alleen.

Met rustige sprongetjes gaat Jack terug naar de renbaan. Helemaal allen. Als hij er even later weer is, kijkt hij wat in het rond en voelt een koele bries opsteken waardoor zijn vacht 'geaaid' wordt als het ware. Met verdrietige ogen speurt hij de omgeving af... maar ziet niemand. Geen mens in de wijde omgeving, alleen het gehuil van de wind dat nu sterker gaat opsteken. En in de verte ziet hij het avondrood al opkomen. Het is tenslotte nog winter dus de dagen zijn kort. Met een diepe zucht kijkt hij weer in de verte. Niemand. Geen muis te bekennen. Slap laat hij zijn staart achter zich hangen. Wat moet er nu toch overkomen met je...,denkt Jack en snift even. Weer een paar sprongetjes makende en ziet op de onderste rij van de tribune een klein bosje groen. Even moet Jack slikken, maarja... Hij heeft wel honger gekregen van al dat gespring. Even neemt hij wat hapjes ervan, slikt het door en moet even goed hoesten. Dat kleine beetje groen zat vol ZAND! Ach... het schuurt de magen,denkt Jack, kucht nog even en met brede sprongen verlaat hij de renbaan.

Niet wetende, dat iemand hem bespioneerde op de bovenste rij van de vervallen tribune... "Er moet hier toch wat te eten zijn? Ach buik, hou toch op met knorren...", zegt Jack knorrig tegem zichzelf en houdt zijn twee poten op zijn gespierde buik. Dan ineens hoort hij iets naar beneden vallen van de tribune. Een blikje kukelt al herrie-makende van de trap af en de kangaroe kijkt naar boven. Daar zag hij toch iemand snel wegduiken? Hij kon nog net een flits van een staart zien. Een lange geringde staart... Zoals dat van... Een wásbeer?
" Kom maar tevoorschijn hoor, heb je wel gezien, wasbeertje!",roept Jack naar boven en ziet 2 kraaloogjes vanachter een stoel omhoogpiepen inclusief 2 oortjes. "Dáár ben je dus",lacht Jack.
" JA EN IK JOU ÓÓK! IK LAAT MIJ NIET OPVRETEN DOOR JOU!" hoort Jack ineens over het terrein galmen. "Hoe kom je daar nou bij? Ik vreet jou helemaal niet op, ik ben zeer strikt vegetariër... Ja, paar uur geleden ja... Toen was ik nog... nog... een..."... En begint Jack zachtjes te snikken... " Hey! Sorry...",hoort Jack van boven en de wasbeer ziet beneden de kangaroe weghoppen op een kalme manier. "HO! W... Wacht!!!", gilt de wasbeer en zo snel als hij maar kan hobbelt hij de betonnen tribunes af naar de renbaan waar hij in de linkerbocht diezelfde kangaroe ziet liggen met bij zijn kopje een plek nat zand van de tranen. Rustig loopt de wasbeer op hem af en gaat dan bij het grote dier liggen. " Ohjee, wat is er?",vraagt hij zachtjes. "Mijn naam is Duke."... Maar van de kangaroe krijgt hij geen gehoor. " Sorry dat ik zo schreeuwde... Het... Spijt me...",zegt Duke en klopt zachtjes op de rug van zijn vriend. "Had.... Ik er maar nooit aangezeten...", snikt Jack ineens.... “Wáár aangezeten? Wat bedoel je?”,vraagt de wasbeer zachtjes terwijl Jack zachtjes doorsnikt. "St... steentjes... gekleurde kristalletjes...",snottert Jack zachtjes en zijn blikken gaan richting de wasbeer die erbij gaat zitten. "Kristalletjes...? Glimmende?",vraagt Duke zachtjes en ziet de oren van de kangaroe naar hem draaien. "J... ja.",slikt Jack en vermandt zich even. "Wel mooie glimmende...",verzucht hij en probeert toch zijn tranen in te slikken. "Oh... Ojee... Ojee ojee ojee...",zegt Duke en legt zijn pootjes op de rug van de liggende kangaroe. "W... wat is er? Weet jij er iets van?",vraagt Jack rustig maar toch groeit er iets van paniek in zijn kop. "Nou... iets ervan af weten... weet je, wij wasberen houden wel van glimmende glimmertjes dus ik weet waar je het over hebt... en ik geloof ook over wat voor steentjes het hebt. Na aanraking vallen ze namelijk uit elkaar. En jij hebt ze aangeraakt, nietwaar?",zegt Duke op een rustige toon. Jack knikt 'ja', en probeert weer op zijn poten te staan. "En ik zag ook net hoe snel je ging. Kan je zeggen... niet normaal. Zeer onnatuurlijk hoe snel je ging... Een ander zou het niet overleefd hebben...",vertelt Duke verder, "Maar JIJ dus wél... Helaas vriend, het ziet ernaar uit dat je voor altijd zo blijft... Een transformatie en de glimmies gaan poef. Geen weg meer terug. Maar laat ik je eens goed bekijken... Hmmm, zwarte staartpunt. Mooi mooi. Grote stevige lange poten, goed... Gespierd lijf.... Jaja... Mooi koppie ook... Ik geloof dat je echt een mooie kangaroe bent!..." "Nou, dank je wel... haha...",zegt Jack met een schamper lachje als Duke weer in zijn blikveld komt nadat hij het lijf van Jack heeft bekeken. "Maarrrr.... eeehhh.... spring eens even. Gewoon, op één plek waar je nu staat.",vraagt Duke en Jack doet gewillig wat er aan hem gevraagd wordt. Even zet hij kracht in zijn poten... en HOP! Met een dartele sprong gaat hij al een paar luttele meters de lucht in.... en landt ook weer op zijn poten op het zachte zand. "Mooie sprong hee! Tien met een griffel!",zegt Duke en steekt een poot op. "Maar, hoe is je balans? Kan je goed trappen?",vraagt Duke en Jack kijkt wat bedenkelijk. "Uh... tuurlijk kan ik dat....",stamelt Jack en met de rechterpoot trapt hij heel klunzig in de lucht.... waarna hij met zijn volle gewicht in het zand valt en op zijn rug. "Neeneeneenee... Zo toch niet beste knul...",zegt Duke en loopt naar de staart toe van Jack... "Hey! Blijf je van mijn STAART af?",zegt hij wat nijdig. "Nou... Temperament heb je wel hoor. Kijk, gewoon je staart als balans houden en met beide benen flink naar voren trappen!",zegt Duke waarna Jack toch wel even moet zuchten. Goed dan..., jij je zin...,denkt hij en doet precies wat die wasbeer net heeft gezegd. En warempel! Even goed je balans houden en een flinke trap geven tegen die onzichtbare vent... Ineens vliegen 2 grote poten naar voren... en is de trap gedaan! "WOW! Goed gedaan maat!",zegt Duke als Jack zijn staart vastpakt en afstoft. "Ach. Kleine moeite hoor... Alleen ik zoek nog altijd wat te eten. En nee... ik eet geen WIJZE WASBEREN!",lacht Jack het uit en aait over de bol van zijn vriendje. "Hey! Mijn vacht!",mokt Duke. "Wie is hier nou de mopperaar? JIJ of IK?",giechelt Jake het uit. "Nou... tijd voor een mooi rondje nog voordat de zon ondergaat? Ik weet wel een mooie schuilplaats... Het is niet veel maargoed, ik noem het 'thuis'. Net hier achter woont een hele aardige man in een camper namelijk.",legt Duke uit, "En... hij kan ons verstaan..."

Hoofdstuk 04
Nieuw thuis

Nadat Jack weer een rondje heeft gesprongen (nu op normale snelheid!) over de paardenrenbaan is hij helemaal kapót. Met hangende pootjes kan hij nog net een paar sprongetjes wagen en ploft hij voor de tribunes neer, vlak naast Duke, die nu ook stevig moet gapen en geeuwen van de slaap. Het is flink donker geworden en tientallen sterren zijn aan de hemel verschenen. Als minuscule lampjes gaan ze aan. Daartussen is ook de Maan verschenen met lichtjes erop. Maansteden, bevolkt door de rijkste der rijksten. Maar Jack doet het allemaal niets meer. Hij is nu een mooie rode reuzenkangaroe, voor nu en voor eeuwig. Mét een wasbeervriendje die zijn buik als kussen gebruikt en diep slaapt. Toch vreemd... Wasberen zijn eigenlijk nachtdieren... en deze niet... en dat zet 'm aan het denken... Even ziet hij dat dier de lippen smakken en zacht murmelen en slaapt dan weer verder. Wat een dotje, denkt Jack stilletjes en laat dan zijn kopje hangen waarna de oogjes bij hem ook dichtgaan.

De volgende ochtend wordt Jack als eerste wakker en ziet zijn wasbeervriendje nog helemaal in dromenland liggen. Staart nog altijd helemaal om zich heen gekruld en de oogjes stijf dicht. Langzaam gaat zijn buikje op en neer. De ademhaling. Nog even wat gemurmel en dan is hij weer weg in dromenland. "Ach kijk nou toch. Nog helemaal van de kaart.",zegt Jack zachtjes en kijkt wat rond om zich heen op de uitkijk naar wat op voedsel lijkt. Met zijn sterke poten voelt hij even aan zijn heup, die weer helemaal geheeld is. Dan ineens (tot Jack zijn schrik!) schiet Duke wakker uit een blijkbaar nare droom. Gehaast kijkt hij om zich heen, en hijgt hij ook flink. "Oeh knul, rustig maar joh! Goedemorgen.",zegt Jack en likt op de kop van de wasbeer om 'm wat gerust te stellen.

Maar dan... voelt hij ineens iets tussen zijn oren. Het lijkt net... alsof iets of iemand ook hém staat te likken. Een natte tong beweegt zich door de vacht en maakt de plek steeds natter en natter. Duke kijkt omhoog en moet eventjes lachen, al kan hij zich wel een beetje inhouden. Nu wordt Jack toch ook wel wat nieuwsgierig. Wie likt daar nou zo, vraagt hij zich af, kijkt omhoog... en kijkt dan in de helblauwe ogen... van nóg een kangaroe. Een wat kleinere, maar toch... "Heyhey, wat doe... je daar? Wie... ben jij eigenlijk?",mokt Jack een beetje waarna het gelik ophoudt. "Ik wilde je alleen maar wekken... Jack." "Hoe... weet jij mijn naam? Hoe.... wacht eens eventjes... nee... dat zal toch niet?...",zegt Jack uitermate verschrikt! "Dat... kán niet! Hoe... Hoe is dat MOGELIJK?!..." "Nou nou, rustig maar... ik ben het maar hoor.",zegt... NIKKI!

"Verdomme NIKKI! Dat had je nooit mogen doen! NEE! Raar vrouwmens! NEE NEE NEE! KIJK NOU TOCH!",zegt Jack met zijn oren in de nek. "Dat kan gewoon... aaaaargh! Nee! Stom stom STOM!!!! Ik heb je gewoon op ideeën gebracht. Die STOMME..... aaaaaaargh!",gilt Jack het uit en probeert zich een beetje zijn woede te beheersen. "Maar...",stamelt Nikki en begint een beetje sip te kijken, en er verschijnt een traantje in haar ogen. "Kom maar meisje.",zegt Duke zachtjes en neemt de vrouwtjeskangaroe mee naar een plekje achter de tribunes, een hele boze Jack achterlatende.

Pas veel later op de ochtend (en nadat Nikki samen met Duke wat gevonden voer heeft gegeten in de vorm van besjes!) hopt Jack met een hele zielige kop vol spijt terug naar de andere dieren die onder de tribunes van de paardenrenbaan een tukkie hebben gedaan en waarvan de wasbeer nog altijd uitgebreid van moet geeuwen. "Le... lekker geslapen?",vraagt Jack onschuldig en kijkt naar beneden naar Nikki die in het zand ligt, haar eten te verteren. Haar lange staart ligt er maar wat bij. "Ja hoor. Die rode besjes zijn héérlijk.",zegt ze al likkebaardend en slikt de laatste restjes door. Haar tong beweegt ze even over haar mond heen om de restjes weg te halen. "Sorry van daarstraks. Maar echt, je had het echt niet hoeven doen omwille van mij. Ik... kon me niet meer inhouden...",slikt Jack en kijkt naar Duke. "Tis toch cool knul, niks aan het handje. Je mag best boos zijn hoor.",zegt hij en klopt tevreden op de buik van Jack. "Je hebt dan wel geen buidel maar toch al een mooi dik buikje.",waarna Jack een beetje iets van moet blozen. "Hihi, je bloost man! Kijk nou!",lacht Nikki het uit en staat alweer op haar poten, waarna ze het zand even uit haar vacht klopt. "Nogmaals sorry.",zegt Jack zachtjes, "Maar hoe heb je mij kunnen vinden? En hoe was JOUW transformatie?". Nikki wil hierop antwoord geven, maar wordt de mond gesnoerd door Duke... die gevaar heeft geroken. "Weg hier. Wolfpanters. Die lusten jou wel...",fluistert Duke en ziet in de verte een bosje bewegen. "Dáár.",wijst hij en besluit het stel weg te loodsen van de renbaan. Op een rustige manier huppen de twee marsupialen en de wasbeer (die Nikki in haar buidel heeft gedaan) tegen de wind in van de baan vandaan. Ze springen vlug over het grote metalen hek heen... en... ineens schiet de kruising wolf/panter uit de bosjes en al hevig grommende en de tanden ontbloodt spurt het roofdier récht op Nikki af! Al kwijlende van de honger rent het dier op haar af in één rechte lijn. "TRAP HEM!",gilt Duke het uit en Jack knikt al ja. Hij laat het dier op hem afkomen en met twee klauwen gespreidt 'omhelst' het dier hem waarna Jack gauw kracht zet in zijn spieren... en met alle macht het vreemde beest van zich aftrapt. Met scherpe nagels aan zijn poten maakt hij de klus af... en rijt hij de buik open van het dier waardoor de organen als een opengeslagen piñata eruit vallen. Hevig bloedende stort het dier dood in het zand en Jack kijkt met grote verschrikte ogen naar het resultaat. Een grote rode plek vormt zich rond het dode dier en moet Jack even slikken van wat hij heeft aangericht. Veel tijd om te denken heeft hij niet en instinctief springt hij terug naar Duke en Nikki. Weg van hier! Met grote sprongen laten ze he stadion achter zich... en het avontuur begint nog maar net.

Hevig snakkende naar lucht stoppen ze later bij een kleine witte caravan. In the middle of nowhere. "Hier is het. Hier woont hij.",zegt Duke en krabbelt uit de buidel van Nikki die even omhoog kijkt en de lucht ruikt. "Dit ruikt niet goed. Gevaar.",snuffelt ze en op haar achterpoten staande tuurt ze door het kleine raampje heen vlak naast de deur van de vervallen caravan. "Ik zie niemand. Echt helemaal nie...." SHOO! SHOOOOO!!!! WEG HIER!!! De dieren schrikken zich helemaal wild. Van achter hen komt ineens een graatmagere man met alleen een vervallen broek en een T-shirt aan met een groot jachtgeweer op hen af. Hevig verschrikt en al dreigende met de klauwen probeert Jack zich te verweren, maar als de man eenmaal Dúke ziet, keert hij de zwerver om als een blad aan een boom. "Heeeeeey Dukey-duke! Ouwe ringstaartman! Wie zijn je vrienden?",roept de man het uit en legt het geweer neer op een klein tafeltje. "Dit zijn Nikki en Jack. Ze zijn... net als ik. Jeweetwel. Morphs.",legt Duke uit. "Hey, jouw vrienden zijn mijn vrienden. Al zijn het wel grote reuzenkangaroes. En knappe exemplaren óók, haha! Ik geloof dat jullie honger hebben?",zegt de man en samen knikken de dieren al gelijk 'ja'. Hun buiken rommelen nu al geruime tijd, tijd om de magen weer te vullen....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-02-16 15:10

Re: [VER] Jack en de Morphs

Geplaatst door de TopicStarter : 15-02-16 15:10

Hoop lezers zo te zien, alleen zit ik nu met een schrijversblockje...