Geplaatst ik ben inmiddels alweer een klein jaar bezig met het schrijven van een boek welke gebaseerd is op de gebeurtenissen van afgelopen jaren. Ik doe er vrij lang over omdat ik echt in 'The mood' moet zijn als het ware. Ik wil bij deze graag een stukje met jullie delen. Het kan zijn dat het qua interpunctie niet altijd helemaal correct is aangezien ik soms uit emotie kan schrijven en een beetje vergeet dat het ook begrijpelijk moet zijn voor een ander
Over de inhoud mag je uiteraard PB sturen 
Het is vrij kort inderdaad Het is de eerste keer dat ik een stukje openbaar maak dus daarom heb ik een relatief luchtig stukje gekozen ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Negentien jaar
Het is vrijdag zeven augustus en ik voel de warme ochtendzon op mijn rug terwijl ik met dichtgeknepen ogen door het weiland tuur. Mijn klompen liggen een eindje van mij af en ik voel het droge gras kriebelen onder mijn voeten. Er ontstaat een kleine stofwolk wanneer een zwarte shetlander met zijn voorhoef over de zanderige grond schraapt, vragend om aandacht. Het is een mooie, zonnige ochtend. De eerste ochtend waarop ik kan zeggen dat ik negentien ben. Gek eigenlijk , dat wij mensen zo met jaren, data , tijden en jaargetij bezig zijn. De verschillen tussen paarden en mensen worden me vaak het duidelijkst op dit soort momenten. We koppelen vaak alles aan iets met cijfers. In dat opzicht hebben paarden een makkelijker leven , hun biologische klok doet het prima. Folkert heeft geen idee van het feit dat ik hem iedere avond om zeven uur voer , maar als ik dan eens om half acht kom dan garandeer ik je dat ‘ie het weet! We kunnen veel van paarden leren , van dieren in het algemeen. Dat wil niet zeggen dat ik zou willen ruilen met een paard, hoor! Een mensenleven zoals dat van mij is niet altijd even gezellig , maar de titel van dit boek is niet voor niets ‘Het is best leuk om mij te zijn’.
Goed, gisteren werd ik negentien jaar. Mijn laatste jaar als tiener , en tegelijkertijd ook mijn eerste jaar als vrije , onafhankelijke tiener. Zowel fysiek ben ik vrij van alle deuren en hekken, als in het denken in kaders. Soms moet het wennen om helemaal vrij te zijn. Ik vergelijk het vaak met koeien die de gehele winter op stal hebben gestaan. Als ze dan de vrijheid naar buiten zien weten ze niet waar ze moeten beginnen. De één begint meteen te grazen terwijl de andere als versteend in de wei blijft staan ,niet wetend wat hij met de onbekende vrijheid aan moet. Toch is het vrijwel bij iedere koe zo dat ze uiteindelijk allemaal hun weg vinden zo tussen het voorjaar en het najaar. Het kost alleen bij de ene koe iets meer tijd dan bij de andere koe , en net als bij mensen is de reactie ook deels gebaseerd op hoelang ze vast hebben gestaan. En uiteraard zit er in ‘opgesloten’ ook een verschil. Een potstal is minder beperkt van een grup stal en een loopstal is beperkter dan een potstal (doorgaans). Zo gaat dat waarschijnlijk ook in hoofden van mensen , de een gunt zijn gedachten meer ruimte dan de ander. Als je het zo bekijkt zijn er best veel overeenkomsten. Ik denk dat ik nog een tijdje bij de slootkant blijf staan en gedurende het jaar steeds vaker eens het midden van het land opzoek. Ik spreek mijn gedachten uit en precies op dat moment trekt mijn paard een paardenbloem met wortel en al uit de grond , hij schudt zijn hoofd zo wild op en neer dat het net lijkt alsof hij ‘ja’ knikt met zijn hoofd. Ik moet lachen , hij vindt het een goed idee!
Femke Tolsma