Geplaatst Wij houden paarden in grote, ruime stallen met voldoende licht. Mijn paard heet Picasso, een 6-jarige KWPN. We geven Privélessen aan kinderen vanaf 14 jaar die Endurance- of Cross ruiter willen worden. Iedere ruiter heeft zijn of haar eigen verzorg-paard waar ze op rijden.
Vandaag waait het heel hard. Ik pak Picasso’s halster van de haak en loop ermee naar buiten. Meteen als ik de staldeur open doe schrik ik zoals de altijd vandaag als ik naar buiten ga, dan “slaat” de wind gewoon in mijn gezicht. Ik veeg de haren uit mijn ogen en loop naar de paddock. Picasso hinnikt en draaft naar het hek. Hij hinnikt nog een keer dramatisch en maakt dan een pirouette. Logisch, hij staat bijna nooit alleen in een paddock. Thamar staat altijd bij hem in, maar die heeft stalrust. Laatst bij een wedstrijd is ze lelijk gestruikeld over een boomstam.
'Ho, ho..' mompel ik. Het werkt niet. Nee, vind je het gek als je niet eens boven de wind uit komt als je normaal praat. Man man man..
*Even een lol momentje van de schrijver xD* Voorzichtig open ik het hek, klik het weer achter me dicht en roep: 'Picas! Picasso!' Daar komt hij hoor. Uitgestrekte galop, luid hinnikend. Een warm gevoel gaat door me heen. Wat een lieverd 
Met een sliding staat hij vlak voor me. face to face. Ik schiet in de lach. Picasso kijkt me triomfantelijk aan. Ik aai hem uitgebreid over zijn hals en klip hem dan vast. We lopen richting de stal. *TOET TOET* Huh? Ik kijk om me heen. Ah! daar is pap, in zijn jeep. Hij parkeert z'n auto en loopt naar mij en Picasso toe. 'Hoi lief, ga je rijden?' Ik knik. Picasso schraapt ongeduldig met zijn hoef over de grond. Snel lopen we door. Papa opent de grote schuifdeur van de stal en we lopen de heerlijke warmte in. Sommige paarden hinniken zacht als ze Picasso zien. Anderen kijken alleen op of doen hun oren naar achteren en draaien hun weer om. Bij de poetsplaats maak ik het touw vast aan een ring en maak zijn deken los. Hopla, voorzichtig schuif ik het deken eraf en leg het over een speciale deken-haak.
Even later singel ik voor de laatste keer aan en stijg op. Picasso is druk, ik moet hem echt inhouden voordat hij ervandoor gaat!
Snel maak ik mijn teugels goed op maat en klak met mijn tong. Dat had niet gehoeven, hij spurt ervandoor. 'Ho maar jongen!' zeg ik kalm. Luid briesend stopt hij. Ik stijg af, maak de beugels op maat, als hij er nu vandoor gaat kletteren die beugels niet tegen de buik zodat hij sneller gaat. 'Pap? PAP? Kun je even de longeerlijn pakken?' Benieuwd wat ze gaat doen? lees het 2de deel
_Komt binnenkort uit_ hehhe
Wat vinden jullie ervan>>>>>
