Geplaatst Citaat:Hoofdstuk 01
We schrijven het jaar 2050. De stad New Copenhagen. Een stad vol mensen zoals jij en ik. En één van die mensen is Jack. Jack, een doodnormale knul van 15 jaar die zoals elke dag (behalve in het weekend dan) gewoon naar school gaat met zijn vrienden aan zijn zijde. Alleen... hij weet nog niet dat deze dag heel anders zal gaan lopen dan wat hij gewend zal zijn. En voor de rest van zijn leven zijn doen en laten zal veranderen...
7 Uur in de ochtend. In een grote tienerkamer straalt de eerste zonnestralen door het raam naar binnen en het zonlicht valt recht op het gezicht van Jack die maar half wakker wordt. Al kreunende in zijn bedje draait hij zich nogmaals om, het dikke dekbed half uit het bed hangende. Het bed wordt geflankeerd door planken aan de muur met daarop diverse action figures en wat vliegtuigen hangen aan draadjes boven zijn bed. De deur van de slaapkamer hangt vol met posters van diverse popsterren en naast zijn bed staat een tafeltje met een wekkerradio. Aan de andere kant van de kamer staat een 4D-televisie met een PlayStation 7 aangesloten, stof te vangen. Op zijn bureautje staat een geopend goudkleurig kistje met wat vreemde gloeiende kristallen erin, en sommige liggen op de grond verspreidt.
Plots zoemt de wekker zó hárd dat Jack ineens recht overeind in bed ligt met ogen zo groot als kopjes! Met een slag van zijn vuist ramt hij op de knop om de wekker tot zwijgen te brengen. “STIL JIJ!”,gromt Jack en murmelende gaat hij op de rand zitten van zijn bed. De slaap wrijft hij uit zijn ogen en plots voelt hij wat raars aan zijn kont. Een rare grote bobbel is gaan groeien, nét boven zijn billen op de achterzijde van zijn rug... Langzaam trekt hij zijn pyjama broek naar beneden en voelt eraan. Het voelt hard. En harig. En rond van vorm! Net alsof er een stáárt begint te groeien...
Jack trekt maar weer zijn broek omhoog en staat dan op de koude slaapkamervloer naast zijn bed. Hij strekt zich even goed uit... en... voelt dan alweer wat bij zijn kont. Net alsof er wat hards eruit werd gerukt! Van schrik stapt hij vlug naar een spiegel en kijkt erin. Daar ziet hij zowaar dat die bobbel GROTER is geworden! Een flinke bobbel is te zien aan de achterkant in zijn pyjama broek... Wat almaar blijft groeien... En laat hij nou net naar school gaan vandaag?
In volle paniek drentelt Jack door de kamer heen. Hij droomt nog. Ja. Hij droomt nog. Da's de enigste verklaring die hij kan geven. En die rare bobbel bij zijn kont blijft maar groeien... tot een STAART! En tot overmaat van ramp hoort hij zijn moeder roepen vanachter de deur: 'Vergeet je je schoolspullen niet vandaag?' Ohnee! Wat toch te doen?? Zo kan ik mezelf toch niet laten vertonen?,denkt Jack wanhopig. Ineens.... FLOP!... scheurt er wat uit de pyjamabroek: een grote roodbruine... kangaroestaart! Verschrikt kijkt Jack nogmaals in de spiegel, hij kan zijn ogen niet geloven... dat zijn... ogen ineens van kleur verschieten?! Hij had toch net blauwe ogen? En nu ineens zwarte?!... Dan kijkt hij naar het kistje met de kristallen. Zou dat de aanstichters zijn van zijn leed? Rustig en met de staart aan zich meeslepende over de vloer strompelt hij er naar toe en kijkt ernaar. Jack zucht even. Er is geen andere verklaring voor. Die glimmertjes deden wat met hem. Letterlijk en figuurlijk.
Tot zijn schrik gaat ineens zijn mobieltje, een Galaxy S21 over en staart naar het schermpje. “Oh, het is maar Nikki”,moppert Jack en drukt op het schermpje op de groene hoorn. Langzaam neemt hij de telefoon aan. Hee, waar blijf je nou? School begint zo!,hoort hij door de telefoon heen. Nikki, zijn beste vriendin is al op school en al minutenlang zit ze op hem te wachten. “Ja sorry, Nik maar er is wat vreemds met me aan de hand...”,stamelt Jack en in gedachten ziet hij al zijn schoolmaatjes hem uitlachen. Iets vreemds? Hoe bedoel je, iets vreemds? Je hebt toch niet aan die radioactieve kristallen gezeten, hè?,hoort hij door de telefoon. “Uh nou... Eigenlijk wel...”,stamelt Jack verder en voelt hoe langzaamaan over zijn hele lijf als een soort aanhoudende rilling vácht begint te groeien! Beetje bij beetje ziet hij over zijn hele lijf roestbruine haartjes opkomen... Eerst zijn armen, en dan bij zijn benen... “Kan... je even langskomen? Verzin een smoes als het niet anders kan maar HELP ME!!!!”,zegt Jack ineens op een haastige toon. OK, OK, ik kom al...,hoort hij over de telefoon en het gesprek wordt afgebroken. Net daarna ziet Jack ineens alles draaien voor zijn ogen... en valt dan flauw in het midden van zijn slaapkamer. Ondertussen scheurt hij uit zijn kleren. Zijn benen worden langer, zijn hoofd wordt een tikje kleiner en uitgestrekter, zijn handen en vingers veranderen... en na verloop van tijd komt zijn moeder de kamer in, en vindt haar 'zoon' in de kamer. Nog altijd KO.
Heel erg verschrikt sluipt zijn moeder naar wat eens haar zoon was, en gaat op de knieën zitten, vlak bij zijn hoofd. Rustig tikt zij op het hoofd van de rode reuzenkangaroe die plat op de grond ligt tussen de verscheurde kleren. De grote oren zijn het eerst die tot leven komen, en daarna gaat heel tergend langzaamaan de ogen open en kijkt 'Jack' in de ogen van zijn moeder die toch wel een beetje moet glimlachen. Alleen kan er bij Jack geen glimlachje ervan af. “Sorry mam. Ik kon er niet van afblijven.”,snift Jack en slikt even. “Ach... Je blijft mijn eigen Jack, in welke vorm en maat dan ook.”,troost zijn moeder 'm, alhoewel zij wel een beetje moet wennen aan haar 'nieuwe' zoon. “In ieder geval zie je er prachtig uit, hoor.”,weet haar moeder 'm gerust te stellen. Nou, da's een héle geruststelling...,denkt Jack.
Al na een paar minuten gaat de bel van de buitendeur. Verschrikt staat Jack maar op en moet even zijn balans zoeken op die hele grote poten van hem. Ondertussen is zijn moeder naar beneden en doet de deur open... voor Nikki! “Ach, jij komt zeker voor Jack?”,vraagt de moeder (Laura) aan Nikki. “Ja, hij zei dat ik hier moest komen. Is hij nog thuis?”,vraagt ze gehaast. “Hij is nog thuis ja, alleen ik vrees dat hij niet meer naar school kan...”,zegt Laura op een vreemde toon. “Ach tuurlijk wel...”,lacht Nikki en van Laura mag ze verder komen in het grote statige huis. “JACK? BEN JE DAAR?”,roept ze al gelijk en vraagt aan de moeder van Jack of ze even naar zijn kamer mag. Dat mag, alleen moet ze wel op alles voorbereid zijn. En vooral niet gaan gillen! Laura zucht even hierom maar dan stapt ze toch verder het huis door en nar wat zoekwerk staat ze voor de geopende deur van de slaapkamer van haar vriend. Langzaamaan doet ze de deur wat verder open... en ziet in een hoekje een grote kangoeroe staan die zich in de grote kastspiegel zich staat te bewonderen. Zeg, wat doet dat dier hier?,denkt Nikki en sluipt verder de kamer in. Rustig klakt ze met haar tong om het dier tot zich te lokken. Meteen schieten de oren naar achteren van de kangaroe en vol van schrik schiet het dier ineens als een wilde orkaan door de kamer heen!!! Alles wordt omver geworpen, de radio gaat aan diggelen, de tv valt voorover, de posters worden bewerkt met de scherpe nagels... wat eens een mooie jongenskamer was, is nu een ravage geworden. Alleen het bed blijft heel inclusief het dekbed.
Hevig ademend en snakkend naar lucht blijft Jack in een hoekje van de kamer zitten, bibberende van angst. “Kalm maar jochie. Ik ben het maar, je beste vriendin!”,zegt Nikki opbeurend en de kangaroe kijkt haar met een schuine kop aan. De oren gaan weer naar voren en op vier poten hinkt hij op haar af. “Nikki? Je... was gekomen?”,fluistert Jack zachtjes en zijn vriendin strekt haar hand uit. “Ja, dat zei je toch gekkie?”,lacht Nikki en de kangaroe geeft haar een vertrouwensvolle lik op haar arm. Nu komt ook Laura de kamer binnen en voegt zich bij het bijzondere duo. “Hoe... voel je je nu?”,vraagt Laura zachtjes aan Jack om hem niet te laten schrikken... “Nou... ik zie de wereld nogal vreemd... Ik zie jullie zelfs beter!”,zegt Jack zachtjes. “En ik hoor ook meer geluid.” “Dat kan... maar hoe kan het dat je nu zo bent? Komt het echt door die kristallen?”,vraagt Laura zich af en wil één van kristallen aanraken maar gelukkig is Jack haar vóór. “AFBLIJVEN!”,gilt Jack ineens en kan hij zijn moeder nog net tegenhouden. Vlug trekt ze haar arm weer terug. “Wat? Wat is er?”,vraagt ze als ze tuurt naar de gemorste steentjes bij Jack zijn bureau. “Ik weet haast wel ZEKER dat die dingen de oorzaak zijn van... dit...”,zegt Jack en Nikki ziet de hum van haar beste vriend weer omlaag gaan. “Kop op. We zoeken wel weer een manier om je goed te krijgen, OK?”,lacht Nikki... alleen voor haar vriend valt er niks te lachen. Moet hij nu voor de rest van zijn leven nu zo rondlopen... of liever gezegd... rondspringen? “Maar ik heb een idee, kom vannacht naar de paardenrenbaan. Ik heb een ideetje.”,weet Laura haar zoon op te beuren. Met grote ogen kijkt Jack haar aan. Wat voor idee zou ze hebben? Dan hoort hij zijn buik rammelen van de honger en vol van schaamte houdt Jack zijn voorpoten op zijn buik. “Hahahaha, hoef je je niet voor te schamen hoor, da's je maag alleen maar.”,giechelt Nikki en wrijft met haar linkerhand over de behaarde bruine buik van haar nog altijd beste vriend... Ook al is hij nu anders dan anders...
Even later komt Nikki weer terug met in haar handen een serveerblad met wat brood erop. En Jack ruikt het verse brood al, de aroma vult al gelijk zijn longen. Voorzichtig staat hij alweer wat wankeltjes op en met kleine hupjes gaat hij al naar zijn beste vriendin toe. “Kalm maar, knul. Het is nog wat wennen hè?”,zegt ze op een rustige toon als ze het dienblad op het bed legt. Nu is Jack toch wel wat hongerig geworden. Met beide pootjes pakt hij handig een bruin broodje vast, brengt het naar zijn bek, snuft er wat aan... en begint er dan aan te knabbelen. “Smakelijk?”,vraagt nu ook Laura als ze de kangaroe zo hoort smakken. Diverse kruimeltjes vallen al vóór hem op de grond en een paar in de vacht. “Oh knoeierd!”,giechelt Nikki, en Jack kijkt haar aan met een vieze bek vol kruimels en een rare blik. “Wat is er?”,vraagt ze ineens en ziet de kangaroe met zijn pootjes naar zijn keel wijzen. “Zeg het nou? Wat is er dan?”,vraagt nu ook Laura ongeduldig maar zij heeft al een vermoeden. Jack heeft geen STEM meer. Per slot van rekening kunnen Kangaroes niet praten natuurlijk...
Sorry voor de lap tekst...
Ben al met hoofdstuk 02 bezig... 
