Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-15 22:14

[VER] Rode tranen

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-15 22:14

Eigenlijk vind ik het heel eng om werk van mij te publiceren. Maar goed, laat me maar weten wat je er van vindt.
Ik ben niet bijzonder goed in bijv. de d's en t's dus als je foutjes ziet, verbeter gerust.
Het verhaal is nog niet af. Geef gerust je mening of ik door moet gaan of juist niet.

Hoofdstuk 1

Het is 7:15 uur als de wekker gaat. Larissa wordt wakker en draait zich om om de wekker uit te zetten. Ze is meteen wakker. Het is vandaag dinsdag en dat is niet de leukste dag op school.
Larissa zit in derde klas van het VMBO zorg en welzijn en vandaag staat er biologie van haar mentor Evelien op het programma en gym van Sabine. De laatste tijd zit ze tijdens biologie meer op de gang dan in de klas. Op een of andere manier reageert ze steeds verkeerd op Evelien waardoor ze de klas uit gestuurd wordt. En gym vindt ze echt een drama. Op zich is ze best sportief, maar ze voelt zich totaal niet op haar gemak bij haar klasgenoten en haar faalangst zorgt ervoor dat alles mis gaat. Ze schopt de bal altijd net de verkeerde kant op met voetbal, tijdens trefbal krijgt ze het voor elkaar de bal in haar gezicht te krijgen en laten we het maar niet hebben over turnen, want dat is met faalangst echt een hel. Ze is zo bang om voor schut te staan dat ze het gewoon niet durft.
Gelukkig hebben ze vandaag ook gezondheidskunde van haar lievelingsdocent Marleen, een vlotte vrouw van veertig met kort oranjerood haar en heel helderblauwe ogen.

Larissa staat op en besluit meteen maar onder de douche te stappen, dan is ze vast goed wakker. Onder de douche maakt ze zich alweer zorgen over de gymles van straks. Wat zullen ze nu weer moeten doen? Vast weer iets wat ze niet kan. Als ze onder de douche vandaan stapt kijkt ze even naar haar arm en snel droogt ze zich af.
Beneden begroet ze haar hond, een grote, lompe, zwarte labrador van 9 jaar oud en haalt ze de doek van de kooi van haar papegaai, Joris, op wie ze dol is.
Aan het aanrecht smeert ze een boterham en propt hem zonder er echt bij na te denken in haar mond. Als ze klaar is kamt ze haar lange blonde haren en doet ze in een staart. Op haar wimpers doet ze wat mascara en dan is ze weer klaar om te gaan.
Met tegenzin raapt ze haar gymkleren bij elkaar en stopt ze samen met haar schoolboeken in haar rugzak. Tijd om op de fiets te stappen en naar school te gaan.

In het fietsenhok staat haar vriendin Maud al te wachten. Maud is langer dan Larissa en heeft blauwe ogen en kort blond haar.
‘Hey Laris, ook zo een zin in gym, straks?’, vraagt ze meteen. Ook Maud vindt gym niet het leukste vak en Sabine is ook zeker niet haar lievelingsdocent. ‘Nou, enorm!’, zegt Larissa sarcastisch en ze moeten allebei lachen. ‘Maar eerst Biologie, heb jij je huiswerk af?’, vraagt Larissa om niet met gym bezig te zijn. ‘Jep, viel wel mee hè, dit hoofdstuk?’, ‘Ja klopt, maar ik heb echt geen zin om alles weer in de klas te moeten nabespreken.’, antwoord Larissa en ze lopen samen de school binnen.

Voor de deur van het klaslokaal staan de rest van haar klasgenoten al te wachten tot Evelien de deur open komt doen. Larissa hoort Renske, Kim en Dana al praten. Die drie meiden zorgen ervoor dat Larissa zich niet fijn voelt in de klas. Ze gedragen zich populair of eigenlijk ordinair vindt Larissa en zijn vaak luidruchtig in de klas. Zij mogen Larissa niet en Larissa hen niet. Gelukkig ziet Larissa Daniëlle staan, ook een vriendin van Maud en haar. Een vlotte meid met halflang donkerblond haar en bruine ogen. Als Maud en Larissa naar haar toe lopen komt ook Evelien aanlopen. Evelien is een vrouw van ongeveer vijfenveertig jaar met bruin haar in een boblijn. Ze is vrij streng en in haar klas is het dan ook vaak rustig. ‘Goedemorgen dames en heer.’, zegt Evelien vrolijk. Ze is in elk geval in een goede bui denkt Larissa en ze loopt naar haar plek bij het raam. Maud ploft naast haar neer en Daniëlle en Maarten, de enige jongen van klas 3Z, gaan achter hen zitten. De les van een uur gaat snel voorbij en gelukkig is Larissa niet op de gang gestuurd. Nu is er pauze van een kwartier en dan moeten ze naar de gymles. Maud, Larissa en Daniëlle lopen alvast naar de gymzalen. De knoop in haar maag wordt steeds groter. De pauze gaat altijd veel te snel en ze zien Sabine al aan komen lopen.
‘Dag dames en Maarten.’, zegt Sabine en ze opent de deuren van de kleedkamers. Larissa pakt haar zwarte trainingsbroek en een blauw shirt met lange mouwen. Ze weet dat er in schoolshirt gegymd moet worden, maar dat kan echt niet. Vorige week heeft ze al gezegd dat ze hem vergeten was en nu zal ze dus iets anders moeten verzinnen. Eerst maar eens ongezien omkleden. Met het blauwe shirt in haar handen schiet ze het toilet binnen. ‘Even snel plassen hoor.’, zegt ze tegen Daniëlle die haar vreemd aan kijkt. Als ze van de kleedkamer naar de gymzaal lopen ziet ze Sabine die bij de deur staat, al kijken. Larissa wil snel langs haar heen glippen en doet of ze niet hoort dat Sabine haar aanspreekt. Als ze door wil lopen pakt Sabine haar bij haar bovenarm. ‘Auw, laat me los, ja!’, schreeuwt Larissa. ‘Waarom heb jij weer je t-shirt niet aan?’ vraagt Sabine. Larissa antwoord niet. ‘Goed, blijf jij maar even na.’, zegt Sabine en ze loopt de gymzaal verder in. Larissa gaat snel naast Maud en Daniëlle zitten. ‘Wat had Sabine nu weer?’, vraagt Maud. ‘Ik moet nablijven.’, ‘’ Oh, dat heb jij weer, Laris!’,
‘Ja dames, we gaan beginnen, kunnen jullie ook even opletten? We gaan vandaag de wendsprong oefenen met behulp van de trampoline aan de ene kant van de zaal en aan de andere kant gaan jullie voetballen.’, Waar Larissa al bang voor was gebeurde dus ook. Op de trampoline en voetbal.
Gelukkig zat ze wel bij Daniëlle en Maud in het team. Maar helaas ook bij Renske en Kim.
Hun groepje moest beginnen met de trampoline en de wendsprong. Eerst een spelletje trefbal om op te warmen. Renske probeerde tevergeefs om Larissa te raken. Na ongeveer een kwartier moesten ze helaas echt beginnen aan de wendsprong. Larissa heeft zo’n hekel aan alle oefeningen met trampoline of die iets met turnen te maken hebben dat ze er als een berg tegenop zag. Daardoor begon ze te trillen en werd de knoop in haar maag alleen maar groter.
Sabine doet de sprong als eerste en het groepje moet achter elkaar in de rij staan om na elkaar te springen. Maud en Larissa staan achteraan. Als Larissa aan de beurt is trilt ze zo erg dat ze echt niet meer wil. Ze is bang door haar armen te zakken en voor schut te staan. Renske en Kim beginnen al te lachen waardoor ze nog onzekerder wordt. ‘Kom op Larissa, jouw beurt.’, roept Sabine die naast de kast stond. ‘Nee ik doe het niet!’, roept Larissa boos. ‘Je gaat gewoon, anders leg ik de les stil.’, Onder druk gaat ze toch maar en inderdaad, ze zakt door haar armen en valt hard tegen de kast. Renske en Kim lachen en Larissa is boos op zichzelf. Wat is ze ook een loser. Sabine reageert niet en gaat gewoon verder met de les. Larissa besluit echt niet meer mee te doen en gaat aan de kant zitten. Sabine komt weer naar haar toe lopen en zegt dat ze gewoon mee moet doen. Larissa weigert en Sabine laat het er maar bij zitten. ‘Ik spreek jou straks, Larissa.’,
De rest van de les gaat snel om. Het voetballen ging redelijk. Even hoopt Larissa dat Sabine het vergeten is, maar helaas is ze dat niet. Als de rest van de klas naar de kleedkamer is begint Sabine te praten. ‘Larissa wat is er met jou aan de hand?’, ‘Niks. Er is niks. Mag ik gaan?’, ‘Nee, jij mag niet gaan. Ik wil eerst weten waarom jij al een paar weken je t-shirt niet draagt.’,
Larissa zwijgt en kijkt weg. Sabine wacht op antwoord maar Larissa is niet van plan te antwoorden. ‘Ik ga dit met je mentor Evelien bespreken. Ik heb het gevoel dat het niet goed met jou gaat.’, zegt Sabine als Larissa blijft zwijgen. Larissa haalt haar schouders op. Het kan haar niet schelen wat Sabine denkt. Ze gaat haar toch niks vertellen. Ze gaat niemand iets vertellen.

**Geplaatst**: 04-03-15 22:20

Re: [VER] Rode tranen

Geplaatst: 04-03-15 22:20

Ik vind het verhaal tot nu toe duidelijk en helder, maar persoonlijk 'stoor' ik mij aan het feit dat de docenten bij voornaam genoemd worden. Daarnaast zou ik niet zeggen 'ik ga die met je mentor van Straten (bijvoorbeeld) bespreken' maar gewoon 'ik ga dit wel even met je mentor bespreken.' Ik raak erg verward met het feit van de voornamen aangezien ik zelf telkens aan vriendinnen of leerlingen denk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-15 22:22

Re: [VER] Rode tranen

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-15 22:22

Goede opmerking! Komt waarschijnlijk omdat wij onze docenten bij de voornaam aan mochten spreken.

**Geplaatst**: 04-03-15 22:23

Re: [VER] Rode tranen

Geplaatst: 04-03-15 22:23

Oh echt? Daar zit dan inderdaad een verschil haha.

Ik ben erg benieuwd naar je volgende deel, vind het fijn lezen zo.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-15 13:43

Re: [VER] Rode tranen

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-15 13:43

Hoofdstuk 2

Als ze thuis komt is Aaron ook al thuis. Haar moeders vriend. Haar moeder en Aaron zijn pas een halfjaar bij elkaar en in het begin vond Larissa hem aardig. Maar hij begon zich steeds met haar te bemoeien en nu heeft ze vaak ruzie met hem. Larissa’s vader is na de scheiding in een depressie geraakt en wil geen contact meer met haar en Anne, Larissa’s zus. Anne is achttien, drie jaar ouder en woont met haar vriend Chris samen. Helaas heeft Larissa ook met Anne weinig contact waardoor ze zich vaak alleen voelt. Haar moeder werkt veel in een ziekenhuis en is vaak ’s ochtends vroeg al weg en komt om half vijf weer thuis.
Larissa zit beneden op de bank met Joris en de tv aan. Aaron komt bij haar zitten en dat irriteert Larissa al meteen. ‘Leuke dag gehad op school?’, probeert hij aardig te vragen. ‘Geweldig’, antwoord Larissa een beetje bot. Ze heeft helemaal geen zin om met Aaron te praten. ‘Heb je geen huiswerk?,’ vraagt Aaron door. ‘Wat gaat jou dat aan? Laat me lekker met rust!,’ en ze pakt haar papegaai en haar rugtas en gaat naar boven, naar haar kamer.
Op haar kamer luistert ze naar de muziek van Within Temptation en pakt haar huiswerk erbij. Voor gezondheidskunde moeten ze een levensverhaal schrijven. Daar zit ze niet echt op te wachten. Wat moet ze schrijven? Hoe zorgt ze ervoor dat ze niet teveel schrijft, maar toch een goed cijfer krijgt. Ze piekert er over als ze haar moeder thuis hoort komen. Het huis is gehorig en ze hoort haar moeder vragen aan Aaron of ze boven zit. Ze hoort dat hij zegt dat Larissa weer lekker gezellig is en dat hij geprobeerd heeft aardig te zijn. ‘Slijmbal.’, denkt Larissa.
Ze buigt zich over het werkstuk voor gezondheidskunde en probeert zo goed en zo kwaad haar levensverhaal op te schrijven. Ze zoekt foto’s om erbij te doen en als ze de foto’s vindt van een toen nog gelukkig gezin voelt ze de tranen achter haar ogen prikken. Maar huilen kan ze niet meer, al een hele tijd niet meer. Huilen is zwak en zwak is ze al genoeg. Ze mist haar vader. Waarom wil hij haar niet meer zien? Wat heeft ze zo verkeerd gedaan? Ze mist de ritjes op de motor die ze zo graag samen maakten. Of het wandelen met de hond. Of gewoon samen tv kijken. Haar vader met zijn bruine ogen en donkerbruin haar. Ze heeft geen idee wat hij nu aan het doen is. Zou hij nog wel eens aan haar denken?
Beneden aan de trap hoort ze haar moeder roepen dat het eten klaar is. Met tegenzin loopt ze naar beneden met Joris weer op haar schouder. Door Joris voelt ze zich nog enigszins thuis. Die gekke groene vogel die altijd blij is om haar te zien en zo vrolijk tegen haar kletst.
Ze eten nasi en normaal is Larissa daar gek op. Maar vandaag heeft ze niet veel trek. Ze voelt zich verdrietig doordat ze aan haar vader moet denken en dat bij niemand kwijt kan. Ze zit een beetje met haar eten te schuiven en neemt af en toe een hap. Luisterend naar wat Aaron en haar moeder elkaar vertellen. ‘Larissa, wat zit je te rommelen met je eten? Je moeder heeft haar best gedaan hoor,’ zegt Aaron ineens tegen haar. Gelijk voelt ze boosheid opborrelen. ‘Man waar bemoei jij je mee?’ schiet Larissa uit haar slof. Haar moeder waarschuwt dat ze normaal moet doen en Larissa voelt zich voor de zoveelste keer in de steek gelaten door haar. Haar moeder kiest altijd maar partij voor Aaron. ‘Hij moet niet doen of hij mijn vader is!,’ schreeuwt Larissa. Aaron ziet dat hij haar moeder een blik toewerpt en dat maakt haar nog bozer. Ze staat abrupt op en rent naar boven, naar haar kamer. Ze laat zich op haar bed vallen en voelt opnieuw tranen opwellen. Maar ze komen niet. Larissa graait in de grote la onder haar bed en vindt wat ze zoekt: een glasscherf. Ze denkt aan de dag; aan de waardeloze gymles, aan het gezeur van Aaron en aan het gemis van haar vader en ze stroopt de mouw van haar trui op. Dan haalt ze de scherf over haar arm. Een keer, twee keer, drie keer, vier keer en ze wordt rustig als ze ziet dat het bloedt. Ze haalt de scherf nog een paar keer over haar arm en gooit hem dan weer in de la. Ze staat op om naar de badkamer te lopen en daar toiletpapier te pakken om om haar arm te wikkelen. Terug in haar kamer kleedt ze zich maar meteen om en doet over het toiletpapier nog een afgeknipte oude sportsok zodat het blijft zitten en er geen bloed in haar pyjama of in haar bed komt. De opluchting van net is alweer weg en ze voelt zich rot en waardeloos. Ze zet haar CD weer op en moet nog steeds verder met het werkstuk dat morgen af moet. Ze begint te schrijven en eigenlijk voelt het best goed om alles op te schrijven. Het is wel een raar idee dat Marleen dit straks zal lezen en ze vraagt zich af of ze niet teveel schrijft. Toch laat ze het zo. Haar geheim schrijft ze ook niet in het verslag, dat gaat niemand wat aan. Stel je voor dat ze haar dan gaan dwingen om te stoppen met zichzelf beschadigen. Daar moet ze niet aan denken, het is de enige manier om zich af te kunnen reageren. Om iets te doen met het gevoel dat ze een loser is, niets waard is en niets goed kan doen.

Hoofdstuk 3

De week is voorbij gegaan en het is weer dinsdag. Ze heeft veel ruzie met Aaron gehad en veel gekrast. Vandaag kan ze dus opnieuw niet in haar schoolshirt gymmen. Ze piekert over hoe ze dat nu weer op moet lossen. Het liefst meldt ze zich ziek, maar haar moeder is al naar haar werk en Aaron is thuis dus thuis blijven is geen optie. Spijbelen durft ze niet, daar komt haar moeder achter en ze weet zeker dat die dan boos wordt. Soms is ze nog bang voor haar moeder hoewel die al lang niet meer heeft geslagen. Toen ze nog samen was met haar vader sloeg haar moeder vaak. Haar ouders zijn nu vijf jaar gescheiden en het slaan is vanaf dat moment gestopt. Toch blijft ze bang.
Larissa zit beneden haar boterham met kaas op te eten. Aaron staat bij Joris’ kooi tegen hem te praten. Het irriteert haar. ‘Laat hem met rust, Joris is van mij, die pak je niet ook nog eens af,’ denkt ze. Maar ze gaat er niet op in. Ze heeft geen zin in weer een ruzie en bovendien maakt ze zich veel te druk over hoe ze deze dag door moet komen. Ze voelt ineens de natte neus van haar hond Bart tegen haar hand. Nog steeds in gedachten verzonken aait ze hem over zijn hoofd. Het biedt haar een beetje troost waar ze zo hard naar op zoek is. Ze schrikt op uit haar gedachten als Aaron ineens zegt: ‘het is bijna acht uur, moet jij niet zo gaan?’, Ze moet inderdaad om tien over acht weg. Haar school is maar tien minuten fietsen en ze heeft om tien voor half negen met Maud afgesproken bij het fietsenhok. Ze gaat naar haar kamer om haar boeken in te pakken. In haar kamer ziet ze de rand van haar bed en zonder er verder over na te denken slaat ze haar hand er tegenaan. Misschien als haar hand dik en blauw wordt heeft ze een smoes om niet mee te hoeven doen met de gymles en ze slaat nog een aantal keer goed hard tegen de rand van het bed. En inderdaad, de hand wordt dik. Larissa voelt een vlaag van opluchting door haar heen gaan.

In het fietsenhok staat Maud alweer te wachten. Maud is bijna altijd eerder dan Larissa omdat Larissa eigenlijk altijd pas om kwart over acht echt weg fietst. Gelukkig is Maud het wel gewend en wacht ze altijd trouw op haar, ook al zou zij zelf ook te laat komen. Larissa vertelt Maud meteen opgelucht dat ze niet mee kan gymmen omdat ze haar hand gekneusd heeft. Maud kijkt naar hand en vraagt: ‘zo, hoe heb je dat nou weer voor elkaar gekregen?,’ ‘Sja, lomp hè?,’antwoord Larissa daarop. Ze heeft nog niet nagedacht over wat ze moet zeggen als haar gevraagd wordt hoe het komt. Daar kan ze zo nog wel even over nadenken. Maud en Larissa lopen over het schoolplein en vangen een gesprek op van een paar eerstejaars jongens:
‘Zo meteen weer Frans van Sander, gatver!,’ ‘Ja, dat is echt een sukkel man!,’ Maud en Larissa kijken elkaar aan en zeggen bijna tegelijk: ‘niet zo erg als Sabine!,’ en ze schieten in de lach.
Als ze in de klas bij biologie voor zichzelf zitten te werken komt Evelien naar Larissa toe. ‘Wil je even met me meelopen?,’ ‘Nee hè.,’ denkt Larissa. Ze staat op en loopt met tegenzin achter Evelien aan de gang op. Ze gaan aan een grote witte tafel met rode stoelen, die in elke gang staan, zitten. Evelien begint te praten: ‘Sabine is bij me geweest en ze maakt zich zorgen om je. Ze vertelde dat je al een paar weken niet in je t-shirt gymt. Ik zie ook dat je er soms niet helemaal bij bent in de les en dat krijg ik ook van de andere docenten te horen. Is er iets aan de hand?,’ Larissa durft haar niet aan te kijken en staart naar een platgetrapt stukje kauwgom op de grond. ‘Nee, er is niets hoor,’ mompelt ze. ‘Dat geloof ik niet. Je hoeft het niet mij te bespreken, maar ik vind wel dat je iemand in vertrouwen moet nemen. Zijn er andere docenten bij wie je dat zou willen? Of wil je naar de leerlingbegeleider?’, Larissa pulkt aan haar trui en kijkt voorzichtig op naar Evelien. ‘Nee ik hoef niet met iemand te praten want er is niks,’ antwoord ze. ‘Goed,’ zegt Evelien ‘ik kom er volgende week weer op terug en als je wel iets kwijt wil dan kun je bij me terecht,’ Larissa knikt en staat op om weer naar de klas te lopen. Evelien loopt met haar mee en legt haar hand op Larissa’s arm. Larissa schrikt en trekt haar arm snel terug. Evelien ziet haar dikke en inmiddels blauw geworden hand en pakt opnieuw haar arm vast. ‘Jeetje, wat ziet dit eruit, hoe komt dit?,’ Larissa haalt haar schouders op en wil de klas inlopen, maar Evelien blijft voor de deur staan en kijkt haar nog steeds aan. ‘Gewoon gestoten,’ Waarom laat Evelien haar niet gewoon gaan. Ze voelt zich niet prettig met de vragende ogen van Evelien en het liefst rent ze weg. Maar ze houdt zich groot en kijkt terug. ‘Oke, ga maar gauw terug naar de klas,’ zegt Evelien ten slotte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-15 20:39

Re: [VER] Rode tranen

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-15 20:39

Niemand?

**Geplaatst**: 29-03-15 15:57

Geplaatst: 29-03-15 15:57

leuk verhaal! Ga je nog verder?