Geplaatst 
. Tips, kritiek, op/aanmerkingen zijn overigens altijd welkom want ik wil graag zoveel mogelijk verbeteren! Maar verwacht geen wonder, want ik ben nog maar veertien en weet nog lang niet alle regeltjes natuurlijk 
.Het voelde alsof op dat moment de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Alsof er een oorlog gaande was, waarvan ik het enige slachtoffer zou zijn. Mijn lichaam schreeuwde om hulp, maar tegelijkertijd beschuldigingen naar mij. Ik wilde me tussen de mensen mengen, waar ik bang zou zijn, maar ook veilig. Daar zou ik een onzichtbare vlek zijn in het grote geheel. Daar kon ik me verstoppen voor het monster dat mijn wereld om zich heen verslond.
Ik rende de deur uit en toen ik buiten stond ademde ik de frisse, snijdende lucht in. De koude lucht zorgde voor een steek in mijn hoofd, maar de pijn zorgde ervoor dat ik weer in het nu werd getrokken. Met een voorwerp in mijn hand geklemd liep ik de straat op, waar mensen om mij heen liepen. Maar met regelmaat tegen mij aanstoten. Alsof ik onzichtbaar was, en aan de ene kant, zou ik het nu niet erg vinden om onzichtbaar te zijn.
Pas na een paar minuten durfde ik op te kijken, de lantaarnpalen waren aan en de zon ging onder. Ik zou naar huis moeten gaan. Die gedachte alleen al vervulde me met een misselijkmakende soort angst, die zo overweldigend was dat ik tegen een lantaarnpaal moest leunen om niet neer te zakken. Het liefst zou ik huilen, gillen en om hulp schreeuwen. Maar ik bleef stil.
Een man stootte mij aan, ik kromp ineen, waarbij ik het voorwerp op de grond liet vallen. Blijkbaar was het nogal duidelijk, want hij bleef staan. ‘Gaat het?’ Hij keek me onderzoekend aan.
Ik keek weg van hem, en knikte.
Hij wilde weg lopen toen hij het voorwerp op de grond zag liggen, ‘o sorry, was dat van jou?’ Ik knikte weer en zag hoe hij voorover boog om het op te pakken. Zodra hij zag wat het was liet hij het weer vallen. Hij keek me nog even onderzoekend aan en liep toen weg.
Langzaam liet ik me op de grondzakken en pakte het op, mijn ogen werden waterig. Er stonden twee streepjes op de zwangerschapstest. Ik kon wel janken.
Andere waren voor mij als een storm. Aanwezig, druk en met veel geluid, die me aan de ene kant van mijn concentratie afhaalde en aan de andere kant was ik er zo aan gewend dat ik ze nauwelijks opmerkte. Ik zette mijn potlood op het papier en liet mijn polsen de vrije loop gaan, ik had geen idee wat ik aan het tekenen was, maar hoopte dat de pijn en het verdriet in de lijnen zou verdwijnen.
‘Ayla, heb je wel gehoord wat ik zei?’ Dat was de donderslag uit de storm die mij liet opschrikken.
‘Ja, ja, natuurlijk,’ zei ik snel en probeerde me te herinneren waar ze het over had. Ik bekeek mijn vriendin, die met één hand haar diep rode oorbellen aanraakte en me met een spottende blik aankeek. ‘Het zijn inderdaad prachtige oorbellen.’
‘Jezus! Ayla, die heb ik vorig weekend al gekregen, ik had het over mijn nieuwe schoenen,’ zei ze. ‘Je had wel eerder aan kunnen geven dat je de draad kwijt was, voordat ik heel m’n hart tegen je uit aan het storten was.’
‘Het spijt me,’ mompelde ik en ik steunde met mijn hand onder mijn kin. Ik wierp een blik op haar nieuwe schoenen en zuchtte. ‘Ze zijn erg mooi.’
‘Ja, dat had je al gezegd.’
Ik keek naar mijn hand en zag hoe Bente zich omdraaide en wegliep van mij. Mensen waren prettiger als ze stormen waren dan wanneer het stil was. Want ik wist dat die stilte verraderlijk kon zijn. Ik liet mijn handen op de tafel rustten en zag dat ze rilde. Niet dat iemand anders dan ikzelf het zou opmerken, dit was één van de momenten waarop ik onzichtbaar zou zijn. En toch zou wensen dat ik weg was.
De leraar kwam binnen en riep de klas tot orde, hij vroeg nog iets aan Bente, maar wat hij vroeg kon ik al niet meer horen. Ik rende het klaslokaal uit terwijl er tranen over mijn wangen liepen. Probeerde weg te lopen van alle angsten en alle problemen die mijn hoofd tot slagveld maakte. Het hielp niet.
De sleutel rinkelde toen ik hem omdraaide in het slot, en toen ik de deur opentrok kraakte die. Er stond muziek op. Zacht sloot ik de deur achter me en liep naar de woonkamer toe, mijn vader zat op de bank, met een sigaret tussen zijn vingers. Hij keek niet op naar me, maar aan de manier waarop hij zijn sigaret even heen en weer bewoog liet hij weten dat hij wist dat ik er was. Zijn voeten rustte op de tafel en hij had zijn blik op de tv gericht.
‘Hey,’ zei ik zacht. Ik wist dat hij niet zou antwoorden, dus liep ik naar de keuken toe, waar ik een appel uit de schaal pakte en daarmee naast mijn vader kwam zitten. Hij keek naar me vanuit mijn ooghoeken, maar reageerde nog steeds niet. Het was een spelletje. Een spelletje dat hij speelde om te kijken of ik in zou storten of dat hij degene was die de eerste stap zou zetten. Ik stortte altijd in. En als ik dat niet zou doen – dat wist ik niet. Ik zette mijn tanden in de appel en leunde licht tegen hem aan.
Hij begon te grijnzen, ‘hoe was je dag op school?’ vroeg hij, zoals een echte vader zou doen. Die daadwerkelijk geïnteresseerd was in de toekomst van zijn dochter, de enige met wie hij het huis deelde.
Ik keek hem aan, om zijn mond speelde een glimlach en aan de twinkeling in zijn ogen, wist ik dat ik op mijn woorden moest letten. ‘Het was goed pap,’ antwoordde ik rustig, terwijl ik de appel op at. Er trok een tinteling door me heen toen hij zijn hand op mijn been legde. Ik zei niets, maar ik voelde de angst het uit schreeuwen.
‘Dat is mooi om te horen,’ zei hij.
En voor ik nog wat kon zeggen stond hij op en liep hij weg van de bank. Ik zag nog een blauwe wolk van rook de gang in trekken. Twijfelend keek ik naar de televisie, de zender ging over voetbal. Ik wilde weg zappen, om iets te kijken wat ik wel interessant vond. Maar dat durfde ik niet. Bang dat hij terug zou komen.
Er was maar één plek waar ik me volkomen veilig kon voelen, waar ik niet bang hoefde te zijn dat iemand me pijn zou doen. Zelfs het kwade stemmetje in mijn hoofd zou me daar niet kunnen raken. Ik voelde hoe hij een arm om mij heen sloeg, en ik liet mijn hoofd op zijn schouder rustten. Toen ik opkeek zag ik de meest mooie bruine ogen mij aankijken. Zijn blik was teder, en met een soort sprookjesachtige bewondering. Toen ik hem emotieloos bleef aankijken zag ik die uitdrukking veranderen.
‘Is er iets?’ zei hij zacht.
Ik keek op naar hem. Ja, er was iets. Ik ging dood, mijn binnenste schreeuwde het plots uit van angst, er kwam een bijna doodse uitdrukking in mijn ogen. Mijn hoofd vertelde ik dat ik moest vluchten, mezelf in veiligheid moest brengen- maar geen andere plek dan deze was veilig. ‘Ik…ik ben zwanger,’ zei ik zacht. Ik keek weg.
‘Z-zwanger,’ vroeg hij, zijn stem vervuld met ongeloof. Hij keek me aan, maar ik zorgde dat ik geen enkele emotie uitstraalde. Plots veranderde zijn blik, er kwam een glimlach op zijn gezicht te staan. ‘Dit gaat heel stom klinken, maar ik vind het eigenlijk helemaal niet erg,’ grinnikte hij en hij keek met een onnozele blik voor zich uit. ‘Ik wil sowieso later kinderen – met jou –. Maar als jij het niet wil dan respecteer-‘
‘Het is niet van jou,’ zei ik zacht. Ik keek weer weg van hem, ademhalen werd moeilijk. In irrationele angst verwachtte ik dat hij me niet zou slaan.
‘Hoe bedoel je?’
‘Het kind is niet van jou Alex,’ zei ik. En tot mijn schrik klonk mijn stem venijnig. ‘Iemand anders is de vader.’ Toen ik op keek met een emotieloze ogen zag ik dat hij tranen in zijn ogen had.
‘B-ben je vreemd gegaan?’ vroeg hij, dit keer was hij degene wiens stem vervuld met angst was. ‘Alsjeblieft, ik geef je alles, echt alles!’
‘Het was niet vrijwillig!’ riep ik uit. En het bleef stil. Een dodelijke stilte, die langzaam maar zeker opgevuld werd met de stem in mijn hoofd, het monster. Ik sprong van zijn bed en rende de kamer uit. Weg van de plek die eens de enige veilige haven voor mij was, maar nu net zoals alle andere.
