Geplaatst Lang geleden (toen ik 10/11 was
) ben ik begonnen aan een verhaal maar ik heb het nooit afgemaakt! Nu zou ik graag jullie mening willen en willen weten of jullie vinden dat ik het verhaal af moet maken.Citaat:Amir, hij is onrustig, onrustiger dan normaal. Mark, de stalmanager vraagt aan mij of alles goed gaat. Voorzichtig zeg ik ja. Amir is nog steeds onrustig, hij rilt van alle kanten. Onrustig dribbelt hij op en neer. Ik kan hem nog maar amper houden. Van af dat moment lijkt alles in slowmotion te gaan. De bel luid, Amir springt aan in de rengalop, vlak voor de 1e hindernis stopt hij, hij draait woest in het rond, ik kan nog maar net blijven zitten. Dan, wanneer hij met zijn billen tegen de hindernis komt, gooit hij zijn achterkant de lucht in, iedereen aan de kant begint te schreeuwen. Nee, ik niet, ik kon alleen maar denken:’’ zitten blijven, rustig ademen, Amir rustig krijgen’’ . Toen voelde ik zijn voorbenen omhoog komen, nee het is voorbij hij gaat steigeren. Wanneer Amir op zijn hoogst is glijd ik uit het zadel. Ik val met mijn rug op de balk de balk valt op de grond, ik ook. Alles draait ik zie mensen de bak in komen, allemaal komen ze op mij af, en op Amir. Amir, waar is hij is hij weggerend? Is hij nog in de bak? Dan zie ik hem staan, helemaal in paniek hij steigert, nog hoger dan eerst. Hij lijkt pijn te hebben maar waar weet ik niet, dan word alles wazig ik voel me duizelig, een denderende pijn komt in me op een pijn die ik nog nooit eerder voelde, alles draait, de mensen, ze staan allemaal om mij heen. Ik zak weg, even heb ik het gevoel dat ik dood ga, ik hoor het geluid van de ambulance, en Amir die stond te hinniken, meer hoorde ik niet. Ik probeerde bij te blijven maar nee het lukte niet.
Ik opende voorzichtig mijn ogen, nee ik was niet meer in de manege, ik lag in een warm zacht bed, ik was in het ziekenhuis. Toen pas zag ik de bezorgde gezichten van mijn moeder, mijn vader, en mijn oudere broer, ook hij reed paard. Langzaam sprongen alle dingen die eerder die dag gebeurd waren weer in me op. De val, de pijn, Amir, alle mensen. Amir, waar is Amir, ik begon weer te praten mijn ouders keken opgelucht, maar mijn broer niet, hij was aan het denken, waarover? Nee, ik wist het niet. Toen riep ik ineens: ‘’Amir, waar is Amir, ik wil naar Amir’’. Mijn ouders keken elkaar aan. Is alles wel goed met Amir? Vroeg ik nog. Toen pas begon mijn broer tegen mij te praten: ‘’Amir is veilig hij staat in zijn stal, ik zorg goed voor hem, maar hij is niet meer hetzelfde lieve paard als dat jij je kunt herinneren. De dierenarts zegt dat Amir gek is geworden, er knapte zegmaar iets in zijn hoofd. Amir gaat weg, naar boven naar de hemel, maar niet voordat jij hem nog 1 keer hebt gezien. Ik probeerde mijn tranen weg te slikken, maar helaas in plaats van tranen proefde ik de vieze smaak van zand wat ik waarschijnlijk in mijn mond kreeg door de val. Bah, ik hoestte. Ik probeerde recht op te gaan zitten, maar het lukte niet. De zuster die voor me zorgde merkte gek genoeg nu pas dat ik weer wakker was, ze kwam naar me toe gelopen en zij dat ik beter kon blijven liggen, door de flinke smak die ik had gemaakt was mijn rug zwaar geblesseerd. Ik ging weer liggen. De zuster vroeg aan mijn ouders of ze mij wouden optillen en naar de röntgen kamer wouden dragen, want lopen was blijkbaar te pijnlijk voor mij.
Opbouwende kritiek is welkom.
ik heb hier zelf geen ervaring mee behalve dat ik een paar maanden terug mijn borstkas gekneusd heb dus misschien dat ik dat er van maak.
