Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-12-14 17:05

[VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst door de TopicStarter : 02-12-14 17:05

Hoi schrijvende bokkers,

Daar is ie dan: de échte schrijfuitdaging van december. Als vervolg op dit topic: [UK] [VER][GED]Schrijfuitdaging november: kies je personage.

Hoe werkt het?
Elke maand word je uitgedaagd om naar aanleiding van een opdracht een kort verhaal of gedicht te schrijven. Met elkaar kiezen we daarna wie de beste inzending heeft en die mag dan de uitdaging van volgende maand verzinnen.
Een verhaal mag maximaal 2.000 woorden lang zijn en maximaal drie inzendingen per deelnemer. De taal is vrij te kiezen, maar denk erom dat je met een inzending in het Nederlands de meeste lezers kan bereiken en dus de meeste kans maakt. Inzenden mag tot 25 december, daarna kunnen we nog tot 31 december stemmen om een winnaar te kiezen. De winnaar krijgt eeuwige roem en het voorrecht om de volgende uitdaging te mogen verzinnen. Wat mij betreft mogen ook mensen stemmen die zelf niet hebben meegedaan, maar hou het wel een beetje eerlijk en ga geen stemmen ronselen elders op het forum voor je eigen verhaal.

De uitdaging van deze maand: kies je verhaallijn: Wees creatief!

Verhaallijn 1:
-Een verhaal dat plaatsvindt in de geschiedenis (bijvoorbeeld een verhaal dat zich afspeelt in de middeleeuwen of de tweede wereldoorlog, wees vrij om je eigen personage(s) te kiezen.

Verhaallijn 2:
-Een verhaal waarbij we in het heden blijven, hoofdlijn in het verhaal is omgaan met het verliezen van een belangrijke wedstrijd.

Verhaallijn 3:
-Het is 2063, de wereld is compleet veranderd en jij mag er over schrijven!

Nou, ik hoop dat jullie er iets mee kunnen. Ook ik vond het lastig om een uitdaging te verzinnen. En jongens, een gedicht mag ook hè, heel veel succes, benieuwd wat ik allemaal te lezen krijg!

Liefs,
Piezze

**Geplaatst**: 02-12-14 17:11

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 02-12-14 17:11

Ik ga denken

deze is meer mijn stijl!

**Geplaatst**: 02-12-14 17:18

Geplaatst: 02-12-14 17:18

Gaaf!! Dat word verhaallijn 1, helemaal mijn ding

**Geplaatst**: 02-12-14 17:36

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 02-12-14 17:36

Leeeeuk! Ik twijfel nog even tussen 1 en 2, hoop in dezelfde stijl verder te kunnen gaan als de november uitdaging... Ik neig op dit moment naar 1.

**Geplaatst**: 02-12-14 17:46

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 02-12-14 17:46

Oh! Leuk dit :))

**Geplaatst**: 02-12-14 18:28

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 02-12-14 18:28

Hmm, normaal zijn de meeste verhalen die ik schrijf verhaallijn 1,
Maar dit is tenslotte en uitdaging, dus ik denk dat ik verhaallijn 3 ga proberen.

Nog best lastig dat je nu veel 'vrijer' bent om te doen wat je zelf wilt.
Ik krijg nu allemaal iedeën!

**Geplaatst**: 02-12-14 20:09

Geplaatst: 02-12-14 20:09

25 december 2063

Het weiland was nog mooier dan Zara mij had verteld. De zon scheen precies zo door de bladeren dat het weiland niet in de zon lag, maar in de schaduw. De tempratuur was aangenaam en ik was volmaakt gelukkig. Vandaag is het niet een speciale dag omdat het kerst is, nee. Vandaag ga ik Zara ten huwelijk vragen. Op de plek die zij het mooist vind en overal waar zij is vind ik het mooi. De zenuwen begonnen zich langzaam te verspreiden door mijn lichaam en ik wist dat ik het snel moest doen. Zara danste door het veldje door de mooie bloemen en haar haar danste achter haar aan. De witte jurk viel perfect om haar dunne lichaam, nog niet helemaal hersteld van de oorlog. Ik glimlachte en dacht aan alle mooie en bijzondere dingen die wij samen hadden meegemaakt en ik besefte meer en meer dat een verloving een kers op de taart zou zijn. Waarschijnlijk denk ik nu zoals elke man en gaan dezelfde rare gedachtes door mijn hoofd: Gaat ze wel ja zeggen?
Er is maar één manier om daar achter te komen en dat is om het gewoon te doen, maar eerst moet ik moet verzamelen. Ik ging op de grond zitten en voelde de ring in mijn broekzak prikken. De steen die erop zit is nogal scherp, en nogal duur, maar het is Zara's lievelingssteen en voor haar doe ik eigenlijk alles.
Opeens voelde ik iets trillen op mijn voet, de enkelband en dat betekend alleen maar dat ik op moet schieten. De enige reden dat ik dit pestding om heb is omdat mijn vader een oorlogsmisdadiger is, mijn vader is een oorlogsmisdadiger, en daarom denken de mensen dat ik besmet ben. Maar zij niet.
' Zara! ' riep ik naar haar. Ze draaide zich om en keek mij met haar mooie blauwe ogen aan.
Ze liep naar me toe en ging naast mij zitten.
' Ik wil je graag een vraag stellen, een vraag die de rest van je leven gaat veranderen. ' Ze lachte en haar ogen werden helemaal rond. Ze bewoog haar hand verbaasd naar haar mond terwijl ik de ring uit mijn zak haalde. Ze deed haar mond open om iets te zeggen, maar er kwam niks uit. Ze huilde alleen maar.
Ik schoot in de lach. ' Dit betekend ja? '
Weer knikte ze. ' Als we maar een hond nemen. Een Welsh corgi Cardigan. Hij gaat Joey heten en ik voed hem op, want jij bent niet consequent en Cas? '
' Ja, lieverd. ' Ik schoof de ring om haar vinger en grijnsde. Ze deed het weer. Soms zei ze niks, maar als ze begon met praten dan kon ze niet meer stoppen.
' We nemen ook een kat. '
Nog voordat ik iets kon zeggen werd alles om mij heen zwart.

Een flinke klap op mijn rug is mijn wekker en dat is het al sinds 2050. Die droom weer, misschien omdat het vandaag dé dag is. Ik zit vandaag precies dertien jaar vast. Het is niet mijn schuld, dat zweer ik, maar toch zit ik hier. Soms is het besef er nog steeds niet, maar dan zie ik het bed en de glazen deur. Mijn uitzicht al vanaf dat ik 20 was, en het is nog steeds onveranderd. Alles is hier onveranderd, de bewakers zijn hetzelfde, net als de gevangene die in het hok voor mij zit, maar de 4745 strepen op de muur laten zien dat het echt waar is. Ik zit hier echt al dertien jaar vast. Soms weet ik niet meer wat mij overkomt, dan denk ik na. En dan komt het besef.
Mijn naam is Cas Van der Wal. Ik ben drieëndertig jaar oud en ik heb een verloofde met de naam Zara. Ik heb haar al dertien jaar niet gezien en ik zit hier onschuldig vast, maar omdat mijn vader een oorlogsmisdadiger is willen ze weten of het ook in mijn genen zit, daarom zit ik hier. Ze testen of ik anders reageer op medicijnen, omdat mijn vader een misdadiger is. Ze kijken ook of mijn hersenen anders werken, of ik oorlog goed vind en of ik in staat ben iemand van het leven te beroven. Nee, natuurlijk niet, maar zij denken van wel.

Het enige licht wat ik hier zie is van een klein lichtbolletje aan mijn plafond en de enige mensen die ik zie zijn de bewakers. Af en toe trekken ze mij uit mijn hok en moet ik onder een MRI-scan, ik moet een computertest doen of ze dienen mij medicijnen toe. Ik ben een paar dagen doodziek en ik kan mijzelf niet eens dwingen om de pillen te slikken die ik elke dag krijg. Ohja, die pillen zijn niet zo maar pillen. Ze zorgen ervoor dat ik kan overleven, vol met vitamine en voedingstoffen. Gevangenen krijgen uiteraard niet wat de normale mensen krijgen. Geen vers fruit of een lekker stuk vlees. Nee, wij kregen één keer in de drie weken bittere pillen en eens in de drie dagen 2.5 liter water. Er zijn tekorten in de wereld en de belangrijke schaarse voedingsstoffen worden natuurlijk niet gegeven aan de gevangenen.

Ik hoorde een zoevend geluid en zag dat de bewaker mijn deur open deed. Hij keek mij vriendelijk aan.
' Meneer Van der Wal? '
Het is raar om mijn naam hier opeens weer te horen.
' Jawel. ' met al mijn kracht bracht ik mijn hand naar mijn hoofd en salueerde de bewaker.
' U bent vrij. '
De woorden stoven door mijn hoofd als kanonskogels in de oorlog.
' Geen grap? '
' Nee. Een jongedame met de naam Zara staat buiten op u te wachten. Uw testen zijn klaar en u bent echt onschuldig. '
Ik zette een paar stappen richting de deur, het voelde als een grap. Een fout, alsof ze straks weer kunnen zeggen: " Rot op, misdadiger. Terug in je hok! Ksst! "
Maar, de man deed niks en glimlachte alleen maar naar mij.
Ik zette de laatste belangrijke stap en stond buiten mijn hok. Alsof de duivel achter mij aan zat begon ik te rennen. De gang door de bordjes met " Uitgang " volgend.
Opeens rook ik de geur van de frisse lucht en ik zag iemand staan. Blond haar, blauwe ogen en naast haar stond een hondje op korte poten. Toen ze mij zag lachte ze.
De laatste paar stappen naar Zara toe voelde als vliegen. Ik drukte haar dicht tegen mij aan. De hond begon zachtjes te piepen en Zara glimlachte.
' Dat is Joey. Hij is een Welsh Corgi Cardigan en ik heb hem opgevoed. Ik ben namelijk wél consequent. '
Op dit specefieke moment voelde ik mij precies zoals dertien jaar geleden op het weiland, te blij en gelukkig voor woorden, maar alsof het klaar is om ook weer abrupt te eindigen. Opeens werd alles zwart in mijn ogen. Ik voelde hoe ik de grond raakte en de lucht werd uit mijn longen geslagen. Een snerpende pijn op mijn borst en ik voelde hoe een klein dier zijn poten boven op mij zette.
' Cas! ' schreeuwde Zara. ' Help, iemand, asjeblieft! Ik smeek u help! Hij is beschoten! '

Het zwarte verdween langzaam en ik zag mijn moeder. Ze stond in een cirkel van licht. Ze zag er nog precies zo uit als jaren geleden. Jong, mooi en lief. Het voelde als thuis komen.
' Ik wil bij Zara blijven. ' fluisterde ik.
' Nee, mijn kind, je tijd is gekomen. Ze houdt van je en vanuit de lucht kan jij haar beter beschermen. Er komt een oorlog. Over enkele maanden voegt ze zich bij ons. '
' Nee. ' mompelde ik.
' Het spijt mij, zoon. Volg mij. '
Lieve Zara, ik wou dat het anders kon, maar ik hou van je en over enkele maanden zijn wij bij elkaar. Voor altijd en eeuwig je verloofde.

Dit is verhaallijn drie

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-12-14 20:43

Geplaatst door de TopicStarter : 02-12-14 20:43

Wauw, ik ben sprakeloos, echt mooi!

**Geplaatst**: 02-12-14 21:38

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 02-12-14 21:38

Dank je wel!

**Geplaatst**: 08-12-14 15:11

Geplaatst: 08-12-14 15:11

Gehaast loopt ze door de kille gang. Ze is alweer te laat, de derde keer op rij nu. Ze weet dat dit weldra opgemerkt zal worden, maar ze kan zich elke ochtend maar met de grootste moeite uit haar bed slepen. Elke dag wordt het zwaarder om de leugens te blijven vertellen, en ze ziet in dat ze dit niet vol zal kunnen houden, maar er is niets aan te doen. Ze wordt gedwongen. Iedereen die het weet, wordt gedwongen.

Terwijl ze langs de klaslokalen stapt, hoort ze de stemmen van de strenge leerkrachten door de ruimtes galmen. 'L'Oyngo is onze leider. Hij is goed, hij is juist,' wordt er steeds maar weer opgedreund.
Voor haar klaslokaal blijft ze staan. Ze haalt diep adem, strijkt haar jumpsuit glad en opent de deur.
'Goedemorgen kinderen,' mompelt ze voor ze vlug naar haar bureau stapt. 'Iedereen rechtstaan alsjeblieft. En herhaal na mij: L'Oyngo is onze leider. Hij is goed, hij is juist.'
Nadat deze formaliteit is afgerond, kan ze verder met de les. Terwijl ze verdergaat met haar geschiedenisles, vergeet ze niet om haar studenten er steeds maar weer aan te herinneren dat de blanken dit alles hebben gedaan. En dat ze nu moeten boeten voor hun misdaden. Ze probeerde niet te denken aan die ene keer toen ze in de blanke gevangeniskampen was rondgeleid. Hun onschuldige, bleke gezichten, hun smekend blauwe ogen.. Ze onderdrukt een rilling.

'Waarom doen wij nu de blanken aan, wat ze ons zoveel jaar geleden hebben aangedaan, Miss Jakande?'
Overal in de klas klinken er verontwaardigde geluiden. Ze heeft haar hand op. 'Stilte. Zeg dat nooit meer, Lupita,' begint ze zwakjes. 'L'Oyngo heeft ons gered van de vernederingen. Hij zorgt voor rechtvaardigheid en dat is het. Rechtvaardigheid.'
De bel gaat en ze haalt opgelucht adem. Ze kan deze leugens niet meer vertellen.

2 maanden later
'Het was 2015. Dan begon de revolutie. L'Oyngo was onder valse voorwendselen aan de macht gekomen in een land dat toen Frankrijk heette, en toen hij sterk genoeg was, kwam hij in opstand tegen alle blanken. Na jaren oorlog, en miljoenen slachtoffers is het hem gelukt. Sindsdien proberen hij en zijn nakomelingen alle herinneringen te veranderen. We moeten jullie leren dat alleen ons ras goed is, en de blanken slecht. We moeten jullie heropvoeden. Maar als leerkracht geschiedenis kan ik het niet aan om jullie dingen wijs te maken. Jullie moeten de waarheid weten. L'Oyngo is niet goed. En de blanken zijn onschuldig.'
Ze haalde beverig adem en keek haar zwarte leerlingen een voor een aan. Verwarring was op hun gezichten te lezen. 'Ik weet dat dit veel is waarmee ik jullie overvallen heb, maar als de waarheid niet nu aan het licht komt, dan zal dat nooit meer gebeuren. Ik was erbij, tijdens de revolutie, als kind van vijf. De blanken hebben niet altijd goede dingen gedaan, maar wij zijn geen haar beter.'
Op dat moment stormden drie zwaarbewapende mannen binnen. De kinderen begonnen te schreeuwen en stoven uit elkaar. Alleen de leerkracht bleef roerloos zitten. Ze keek de eerste man in de ogen. 'Ik weet wat jullie gaan doen, maar de waarheid mag niet langer verborgen worden. Het is genoeg geweest.'
Zonder een woord te zeggen haalde de politieman een revolver boven. Hij schoot de leerkracht door het hoofd.
Vier minuten later waren alle kinderen dood.
Tien minuten later werden de eerste lichamen uit het lokaal gesleept.
Zestig minuten later zag het lokaal eruit alsof er niets gebeurd was.
driehonderd minuten later verscheen er een bericht op de televisie: Lerares doodt leerlingen en pleegt zelfmoord. Oorzaak onbekend.

**Geplaatst**: 08-12-14 16:08

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 08-12-14 16:08

Oeh das een heftige!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-12-14 18:34

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst door de TopicStarter : 10-12-14 18:34

Ook mooi zeg, ik wacht nog ff op inspiratie.

**Geplaatst**: 10-12-14 18:36

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 10-12-14 18:36

Oeehhh gaaf, ik ga eerst leren, en dan kies ik er een uit. Ik gok dat het 3 wordt, maar 1 is meer mijn comfort zone!

**Geplaatst**: 10-12-14 18:43

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 10-12-14 18:43

Ik ga maar voor 1, want schrijf zo vaak iets in de 3. Even wachten op inspiratie en dan ga ik beginnen

Vind allebei de verhalen leuk! Krijg ik ook weer wat inspiratie van.

**Geplaatst**: 10-12-14 19:28

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 10-12-14 19:28

Ik vind dit dus echt heel lastig.
Er zijn zo veel mogelijkheden, ik kan niet meer kiezen

**Geplaatst**: 22-12-14 13:44

Geplaatst: 22-12-14 13:44

Ik ga heel erg mijn best doen om vanavond nog even wat te pennen voor deze uitdaging (wordt wel tijd dat ik zelf ook eens iets instuur

) maar als dat niet gaat lukken dan haal ik het denk ik niet meer... Zoveel leuke opdrachten, zo weinig tijd om iets in te zenden! :Y)

**Geplaatst**: 22-12-14 16:35

Geplaatst: 22-12-14 16:35

Ik ben ook nog bezig. Ben nu halverwege, en ga hem vanavond en anders morgen proberen af te maken

**Geplaatst**: 22-12-14 16:38

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 22-12-14 16:38

Leuk dit!
Ik doe mee!
Zo even wat schrijven..

Het wordt verhaallijn 3, daar kan ik wel iets leuks mee bedenken denk.

**Geplaatst**: 22-12-14 18:05

Geplaatst: 22-12-14 18:05

Hier die van mij! Ik had veel ideeën, maar dit is het uiteindelijk geworden

Verhaallijn 3 - 2063

Het is druk op de weg, waarschijnlijk doet iedereen inkopen voor kerst en oudjaarsavond. Want ook 2063 is bijna voorbij! Het was een jaar met vele nieuwe dingen, zo bracht Volvo hun nieuwe automatische auto op de markt. Een auto waarbij je alleen de eindbestemming hoeft in te vullen, en hij rijdt je er automatisch heen. Ik ben blij dat ik nog in mijn eigen VW zit, waarbij ik zelf nog kan rijden. De nieuwe auto's vind ik nog eng ogen, want hoe kan alles goed gaan? Zelfs mijn VW reageert niet snel genoeg op enkele situaties waarbij ik blij ben dat ik zelf achter het stuur zit en ik ook nog kan bijsturen en bijremmen. Zou je een rijbewijs moeten hebben om in de nieuwe Volvo te mogen rijden? Aangezien je zelf niet hoeft te rijden, maar de auto uit zichzelf wel rijdt?

Ineens word ik wakker maar ik kan mijn ogen niet open krijgen. Ik voel dat ik op iets lig wat hard is, en ik probeer mijn hoofd omhoog te tillen. Er is geen beweging in te krijgen waardoor de angst komt. Ik probeer mijn benen op te tillen, maar alleen mijn voet kan heen en weer. Ik zit vast! Wat is er gebeurd? En dan hoor ik stemmen in de verte.
Ik probeer terug te praten, maar iets in mijn mond belemmert me. Langzaamaan verandert mijn zwarte zicht naar sterretjes. Ik zie van alles om me heen maar kan het nog niet scherpstellen. Mijn ogen willen gewoonweg niet..
'Nynke, ben je wakker? Niet schrikken hoor, alles komt goed. Je gaat nu naar het ziekenhuis.'
Ik voel dat er iemand bij mijn gezicht zit, datgene wat in mijn mond zit gaat er langzaam uit. Ik kan mijn tong weer bewegen, ik kan weer praten! En dan zie ik het, ik lig in een ambulance.
Angst komt naar boven en ik probeer mijn handen en voeten te bewegen, ik wil weg! Ik moet gewoon weg!

Ik ben zo bang voor alles, de laatste keer dat iemand die ik ken met de ambulance ging overleed hij. Het was mijn vader, gevallen van een paard in het bos. Waarschijnlijk met zijn rug tegen een boom gevallen, en hij overleed in de ambulance. Wat als dat met mij ook gebeurd? Ik heb geen idee wat er is gebeurd, ik heb geen idee waarom ik in een ambulance lig en ik heb al helemaal geen idee wat mij te wachten staat. Ik barst in huilen uit, en dan hoor ik de geruststellende stem van de ambulancebroeder. We draaien net het ziekenhuisterrein op. Als we stoppen gaan de deuren open, en ik voel dat de brancard uit de ambulance wordt gereden. Ik zie een wit plafond, en rustig wordt ik naar een kamer gereden waar al een team voor me klaarstaat. Allemaal in witte jassen, waarbij enkele ook een iGlass op hebben, een bril wat eigelijk als computertje dient. Je ziet in 3D de informatie van wat je zoekt. De iGlass wordt bedient door je hersenactiviteit, en ik zie ook de mensen met iGlass naar me kijken. Ze willen me helpen, maar al die techniek hoeft van mij niet.

Een halfuur later mag ik eindelijk van de plank af en gaat de kraag van mijn nek. Voorzichtig til ik mijn hoofd op en dit gaat helemaal goed, beduust kijk ik voor me uit. Nog steeds niet wetend wat er is gebeurd. Ik wil net een arts vragen, wanneer mijn horloge begint te piepen. Een belangrijke melding uit de omgeving! Ik til mijn hand op en lees wat er staat.

'Automatische auto botst tegen een gewone auto, drie personen overleden waarvan de namen nog niet bekend zijn, en één persoon gewond waarvan de situatie niet bekend is. Het gaat om een vrouw van 24 jaar oud uit Haarlem. Ze is met spoed naar het ziekenhuis gebracht'

Ik schrik me rot. Ik ben diegene van 24 jaar oud, ik ben met spoed naar het ziekenhuis gebracht! En dan komen de beelden van het ongeluk terug in mijn hoofd. 3 Angstige hoofden in de andere auto die van links kwam. En de klap van mijn auto tegen de zijkant van die van hun. Ik leef nog, maar die drie hebben het leven moeten geven. Waarom..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-12-14 19:41

Geplaatst door de TopicStarter : 22-12-14 19:41

Hoi, hierbij mijn inzending voor december, gekozen voor 3, daar krijg ik toch de meest inspiratie van:

Mijn leven in 2063
He toe mama, vertel nog eens over vroeger. Vermoeid kijk ik naar mijn kleine meid die op mijn schoot wat ligt te hangen. Mijn ogen zoeken intussen de ultrasonicbril. Ik wil weten hoe laat het is. Oh nee, er is geen huisstroom meer, dus de bril zal het niet meer doen, aangezien ik deze zelf niet meer kan opladen.

Zo aan de stand van de zon te zien loopt het al tegen het eind van de middag. Het late zonlicht valt schuin naar binnen, ik zie door het raam buiten de stofdeeltjes dansen in de zonnestralen. Ma…ham, ik wil nog een verhaaltje over vroeger, dramt Xionne nog door. Wat voor verhaaltje wil je horen, kleine meid? Ik wil een verhaaltje horen over dieren. Vroeger waren er veel dieren hè mama? Dat klopt lieverd, voor 2021 waren er nog heel veel dieren, maar na die kernramp, zijn er eigenlijk geen dieren meer zoal s we ze nu kennen. Wanneer was die kernramp dan? Ja schat, toen was ik zelf nog een kind, ik geloof ergens in 2010 ofzo in Japan. Die kernzooi bleef maar lekken in de stille oceaan en die mensen daar deden er niets tegen en uiteindelijk is alles besmet geraakt en zijn alle dieren uitgestorven en ook veel mensen. Xionne, blijft doorvragen hoe de dieren er uitzagen en waarom zoveel mensen het niet overleefden.

Op een gegeven moment begin ik er genoeg van te krijgen. Mijn hoofd kan het niet meer aan om zoveel te praten en ik moet hoognodig aan mijn nieuwe infuus. Bovendien wil ik voorkomen dat de gebruikelijke vraag naar boven komt. De vraag die ik niet wil beantwoorden. Nu nog niet, misschien later, zal ik haar de waarheid te vertellen. Ik moet alleen een veilige manier vinden, zodat niemand er achter komt.

Een poosje later als we door de luchtsluis in de vliegbus aangekomen en onderweg zijn naar het ziekenhuis begint ze er opnieuw over. Mama ik droom steeds over dieren met een edel uiterlijk. Als ze lopen, dan lijkt het of ze dansen. Ze zijn samen in een groep en als ik wakker wordt dan heb ik een heel blij gevoel. Oh lieverd, je heb over paarden gedroomd. De paarden, daar heb ik Xionne vaak over verteld. Paarden zijn ook eigenlijk de enige dieren die ik mijzelf nog scherp kan herinneren. De overgebleven mensheid heeft veel moeite gedaan om het paard wel te behouden maar het was een duur project, de straling was te sterk en de overheid was uiteindelijk toch bang dat het teveel ziektekiemen zou blijven geven.

In het ziekenhuis aangekomen, word ik meteen aangesloten op het energiestation en wordt mijn ultrasonicbril gewisseld voor een nieuw exemplaar. Goedemiddag mevrouw Vanderwal. Xionne loopt meteen door naar het leerplein. Daar zal haar leerchip achter het oor gewisseld worden voor een nieuwe, zodat ze over een week een niveau hoger zit. Het kost wat, deze manier van studeren, maar gelukkig is het voor ons gratis. Zolang we ons aan de voorwaarden houden, is ons kostje immers gekocht.

Later als we met onze voedselpakketten onderweg naar huis zijn, begint Xionne weer te zeuren over vroeger. Maar waarom zijn die paarden er dan niet meer? Mam… Maaaham, Mammaah? Nu niet schat, ik wil er niet over praten. Ik vraag me af of deze manier van leven me gelukkig maakt. Eigenlijk is er niets om voor te leven, behalve mijn dochter dan natuurlijk.

Als ik thuis het troosteloze voedselpakket open dat ons de komende week in leven zal houden, vraag ik me opnieuw af op dit het allemaal waard is geweest. De overheid houdt ons zoet met de leukste gadgets, er zijn nooit aanslagen of terroristische aanslagen meer. De medische wetenschap is zover dat alle mensen standaard 100 jaar worden. Alle niet blanke rassen zijn succesvol uitgeroeid en er zjn geen mensen meer met een afwijkend geloof. De selectiemethode in het ziekenhuis is erg succesvol geweest. De wilde ziektekiemen en bacteriën zijn bijna allemaal onschadelijk gemaakt. Alleen gecontroleerd worden de mensen, die niet meer nuttig zijn voor de maatschappij, nog ziekgemaakt. Dit betreft meestal de afvalligen, de mensen die uit pure wanhoop hun kinderen de waarheid vertellen. Ook die kinderen moeten meestal gedood worden. Ondanks de wekelijkse chipwissel van het indoctinatiepakket, blijft er toch nog wel wat verkeerde informatie achter in hun brein waardoor ze uiteindelijk toch het verkeerde pad opgaan. Daarom twijfel ik ook nog of de waarheid via Xionne naar de toekomst moet.

Het is niet gek dat de mensen wanhopig worden. het eten, allemaal gekweekt in laboratoria en zorgvuldig met chemische smaakstoffen op smaak gebracht, blijft niet te vreten, mensen missen de warmte van een gezellig huisdier en het niet naar buiten kunnen. Maar ja alles heeft een prijs. Dankzij mijn echtgenoot bij het ministerie van vooruitgang, zit ik in selectie 2, dat betekent dat ik tot de op een na hoogste importancygroup behoor, waardoor ik waarschijnlijk 100 mag worden. Ook mijn kind zit daardoor in die groep. En je kind, dat is toch waar je het allemaal voor doet?

Nu kunnen we niet naar buiten i.v.m. het stralingsgevaar. Maar over 75 jaar mogen de eerste mensen weer naar buiten en zal de wereld opnieuw kunnen beginnen. Mijn kind zal dat nog meemaken. Dat ik haar de leugen moet vertellen van de kernramp in Japan, neem ik dan maar voor lief. De overheid heeft het beste met ons voor en heeft de opschoning van de aarde rigoureus maar doeltreffend uitgevoerd. Dat de ramp niet zo per ongeluk was, en dat de juiste mensen bijtijds geïsoleerd werden, dat hebben we te danken aan onze wetenschappers, die deze plannen met succes hebben kunnen waarmaken.

**Geplaatst**: 23-12-14 19:58

Geplaatst: 23-12-14 19:58

Ik heb voor verhaallijn 1 gekozen! dit om een keer uit mijn comfortzone te gaan. Het schrijven ging best makkelijk op het einde. Zo jammer dat er maar 2000 woorden gebruikt mogen worden want ik had nog zo veel meer willen laten gebeuren.

Het was oktober 1942,
De lucht was grijs en de zon die was bijna niet te zien. Mijn broertje omschreef het als een grijze mossel verdwenen tussen de wolken.
De mist daalde langzaam neer en de vochtige mist druppels raakte mijn gezicht het voelde zo onwerkelijk. Vol in gedachten liep ik door het vochtige gras en besefte dat het vandaag misschien wel de laatste keer kon zijn. Ik haalde diep adem en snoof de geur van vochtige bladeren op.
Op het moment dat ik weg begon te dromen hoorde ik een vreemd geluid achter mij.
Voetstappen naderde en ik hoorde een jongens stem iets roepen. Ik hoorde het niet helemaal goed, de stem kwam dichterbij en ik kon het horen. Anna, Anna ze komen, de tanks komen riep mijn broertje angstig.
Geschrokken keek ik om en zette het op een lopen zo snel als ik kon rende ik richting het dorp.
Zonder na te denken rende ik het bospad op. Ik was even vergeten dat er een enorme greppel was en verstapte mij. Vol voorover struikelde ik met mijn hoofd op het pad.
Gehaast krabbelde ik op en rende verder ik kon mijn voeten niet sneller verzetten als ik nu deed.
Toen ik bijna aan het einde van het pad was hoorde ik vele takken kraken en bomen vallen.
Ik zette nog een tandje bij en begon sneller te lopen, want het dorp was al inzicht ik kon de geur van de bakker al ruiken. Ik rende het pad af en het dorp in. Ze komen riep ik heel hard ze komen de tanks komen. Angstig begon ik harder te schreeuwen de tanks komen ze komen vlucht naar de schuilkelders. Hoe verder ik het dorp in liep hoe meer geschuifel je hoorde.
Zo hard als ik kon rende ik over de klinker wegen naar huis en sprintte het trapje op.
Ik gooide de krakende houten deur open en riep in paniek, MAMA MAMA MAMA ze komen ze komen we moeten naar de kelder.
Wat! zei mijn moeder geschrokken wie komen? En waar is Tobias? Weet ik niet mama zei ik angstig. Van schrik was ik mijn broertje vergeten mee te nemen. Maar voor ik een goed woord kon uitbrengen klonk het geluid van kogels op de achtergrond. Mijn moeder pakte mij bij mijn arm en nam mij mee naar de kelder. Ze deed langzaam de deur voor mij open en zei tegen mij, ga naar beneden en wacht op mij ik ga Tobias zoeken.
Langzaam deed mijn moeder de deur dicht en verdwaasd bleef ik op de trap staan en keek naar een dichte deur. Ik voelde de tranen uit mijn ogen komen en huilend liep ik de krakende houten trap af.
De sirene ging af en ik hoorde het gebrom van de bommenwerpers boven mijn huis.
Ik ging zo dicht mogelijk bij de muur zitten met mijn hoofd op mij knieën tegen het stof wat van het plafond af viel.
De stukjes cement brokkelde van het plafond en van de muren en de piepende bommen kwamen steeds dichter bij. De knallen en schoten werden steeds luider en kwamen steeds dichterbij.
Alle doem scenario’s gingen door mijn hoofd waar is mijn moeder? Zou ze nog leven? Zou Tobias nog leven? Hoe zou het er boven uit zien? De knallen bleven komen en er werden meerdere schoten gelost. Het gehuil van baby’s en kinderen was oorverdovend en bleef maar door gaan.
Er kwamen steeds meer vliegtuigen en het gepiep van de bommen werd verdubbeld. Ik kroop nog dichter tegen de muur en de vliegtuigen bleven overkomen.
Maar ineens hoorde je een harde piep een er volgde een enorme knal en daarna was het stil.
Langzaam opende ik mijn ogen en keek om mij heen er was haast nik meer over van de kelder.
Over het afgebrokkelde puin klom ik de naar boven en keek om mij heen.
Het was een zee van vlammen en nergens was nog iets van over alles was kapot. Hallo schreeuwde ik luid is daar iemand? Er kwam geen reactie. Hallo schreeuwde ik paniekerig nog een keer. Ik hoorde auto’s in de verte over het puin heen rijden.
Help riep ik in paniek Help, langzaam zette ik een sprintje in richting het geluid.
Wazig hoorde ik in de verte een reactie alleen kon ik het niet goed horen want het was te ver weg.
Rennend en struikelend strompelde ik in paniek over de ingestorte huizen.
Weer riep ik om hulp mijn stem verdween door mijn paniek zo hard als ik kon schreeuwde ik nog een keer om hulp. Ik klom de afgebrokkelde huizen over en rende richting het geluid. Help schreeuwde ik nog een keer zo hard als ik kon.
In paniek zocht ik de stem die ik hoorde maar door het stof zag ik het allemaal niet zo goed.
Ik rende zo snel mogelijk van de ingestorte huizen af en schreeuwde nog een keer om hulp. In eens hoorde ik een stem roepen. Daar! Kijk daar een meisje! Ik keek om en keek recht in de eerlijke bruine ogen van een soldaat. Hij wuifde zijn hand dat ik naar hem toe moest komen.
Voorzichtig liep ik stap voor stap naar hem toe. Hij bukte naar mijn hoogte en legde een hand op mijn schouder en vroeg of er meer mensen in het dorp waren.
Uit angst kon ik niks uit mijn mond krijgen, met mijn ogen gericht naar de grond haalde ik mijn schouders op dat ik het niet wist.
Vriendelijk legde hij zijn hand op mijn schouder en vertelde mij dat het wel goed zou komen.
Hij stak zijn hand uit en gebaarde dat ik mee moest komen. Twijfelend pakte ik zijn hand en liep met hem mee.
Hij bracht mij naar de truck en wilde mij erin tillen. Op het moment dat ik de grond niet meer voelde raakte ik in paniek. NEE NEE mijn broertje en moeder zijn ook ergens schreeuwde ik in paniek.
Met veel moeite kreeg hij mij in de wagen en zei streng dat ik moest blijven zitten en moest luisteren naar de dame. Ik begon te huilen en keek de dame aan. Ik wreef in mijn ogen en bekeek haar nog beter. Ze droeg witte zusters kleren en lachte vriendelijk tegen mij.
Ze klopte op de bank en gebaarde dat ik bij haar moest komen zitten. Voorzichtig schuifelde ik naar haar toe en ging zachtjes naast haar zitten. Ze legde een hand op mijn schouder en zei op een kalmerende toon dat het goed zal komen en ik naar een leuk gezin zal gaan.
Een soldaat klopte op de truck en hij begon te rijden over de hobbelende wegen. Maar waar gingen we heen dat was de enige wat ik mij af vroeg.
De rit leek uren te duren en de wegen waren erg slecht. Toen de avond begon te vallen hoorde we de sirene loeien en vliegtuigen over vliegen. We zijn er bijna zei de vrouw op een kalmerende toon.
Nog geen 20 seconde later stopte de auto met rijden en stapte de chauffeur uit.
Hij klopte op de cabine waar wij inzaten AUSSTEIGEN schreeuwde hij op een nukkige toon. Verschrikt keek ik om mij heen en stond vluchtig op. En schuifelde de naar de opening waar wij uit moesten. Toen ik eruit sprong werd ik opgevangen door een Duitse soldaat. Met een nukkige blik keek hij de vrouw aan en mompelde wat in het Duits.
De vrouw knikte en stapte ook uit, samen liepen we een ongelijk stenen pad op en klopte op een grote houten deur. Er deed een vriendelijke vrouw open na inschatting begin 30 met lang blond haar en grote blauwe ogen. Ze was wat mollig en droeg een zwarte jurk en wollen sokken.
De zuster vertelde dat ze mij had gevonden in een dorpje wat verder op en of ik bij haar kon blijven.
Maar natuurlijk antwoorde de vrouw enthousiast. Kom binnen kind riep ze op een zeer vrolijke toon.
Voorzichtig stapte ik over de hoge drempel en zwaaide naar de zuster die langzaam weg liep.
Toen ik binnen kwam was het huis vrolijk met allemaal leuke kleurtjes.
Ze vertelde mij dat ik absoluut niet in de kelder mocht komen omdat het daar niet ‘’veilig ‘’’was.
Ik knikte en zei dat is goed mevrouw. Ze bracht mij naar mijn kamer en deze was werkelijk prachtig.
Mooie roze muren en een super groot bed.
Toen ik in bed lag viel ik ook gelijk in slaap ik was uitgeput en had nog steeds hoop dat mijn moeder nog leefde.
’s Nachts werd ik wakker van een vaag geluid op de gang het klonk als kindervoetstappen alleen ik was het enige kind hier. Ik pakte een lantaarn en stak deze aan.
Hallo is daar iemand vroeg ik vragend maar er kwam geen reactie? Ik ging weer liggen en dacht dat ik het mij verbeeld had.
’s Ochtends werd ik ruw wakker van gebonk op de deur. HUIS ZOEKING DOE OPEN. Ik vloog uit mijn bed en rende ichting de deur.
Maar de vriendelijke vrouw stond al bij de deur en liet de soldaten binnen. Ik stond op de trap en ze knikte allemaal naar mij. En ik lachte vriendelijk terug maar het voelde allemaal niet fijn ik vertrouwde er niks van wat moesten ze hier?
Maar ze waren vrij snel klaar want blijkbaar was er niks verkeerd. Ze liepen vluchtig de woning uit en smeten de deur dicht.
Geen joden gevonden riepen ze vanuit buiten. Joden vroeg ik geschrokken, de vrouw glimlachte en zei ongerust dat ze onschuldige mensen aan het opjagen waren. Verschrikt keek ik haar aan en kon geen woord uitbrengen. Kan je een geheimpje bewaren vroeg ze vriendelijk. Natuurlijk kan ik dat antwoorde ik geschrokken. Voorzichtig schoof ze het vloerkleed opzij en daar kwam een luik tevoorschijn.
Ze maakte deze open en ging naar beneden, kom maar zei ze kom maar mee. Twijfelend ging ik mee naar beneden. Ze deed een lantaarn aan en ik schrok er zaten mensen, mensen in de kelder.
Wie zijn dit riep ik geschrokken! Dit zijn joodse mensen zei ze vriendelijk. Deze mensen kunnen niet meer veilig buiten lopen anders worden ze naar het concentratie kamp gebracht.
Concentratiekamp vroeg ik verschrikt? Dat is een kamp waar ze worden uitgebuit en uiteindelijk vermoord.
Geschrokken keek ik rond en fluisterde voorzichtig waarom dan? Niemand weet dat zei de vrouw ze zouden niet goed genoeg zijn. Maar je mag best tegen ze praten ze bijten niet.
Voorzichtig zei ik hallo, heel vriendelijk glimlachten ze en zeiden ook hallo. Er kwamen 2 meisjes naar mij toe en vroegen of ik zin had om een spelletje te spelen. Twijfelend keek ik de vrouw aan, ze knikte dat het goed was.
Enthousiast liep ik met de meiden mee en gingen we naar achter om een spel uit te zoeken. Op de achtergrond vertelde de vrouw dat het vanavond kerst was en we dit samen zouden vieren. En zij nu naar boven ging om te koken.
Langzaam begon de heerlijke geur van eten naar beneden te komen. Toen ik op de klok keek was het al 5 uur.
Maar het was zo gezellig beneden deze mensen hadden allemaal zo veel te vertellen en het was geweldig om er naar te luisteren. Ze klopte 3 keer op het luik en maakte deze open.
We gaan eten riep ze naar beneden.
Toen we boven kwamen was de tafel prachtig gedekt er stond een heerlijke kalkoen op tafel. En het servies was prachtig. De gordijnen waren gesloten en de kaarsen waren aan.
Gelukkig kerstfeest en eet smakelijk!

**Geplaatst**: 23-12-14 22:42

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 23-12-14 22:42

Ik ben nu bezig met verhaallijn 1. Heb enorme inspiratie gekregen door een bepaalde game

. Als er kenners zijn die wat dingen uit mijn verhaal kennen, tell me!

**Geplaatst**: 23-12-14 23:37

Geplaatst: 23-12-14 23:37

Verhaallijn 1

Franse revolutie

Gek is dat. Hoe de wereld opeens zo kan veranderen. Van het rustige en vredige Parijs zoals ik het kende, naar het bloeddorstige monster wat het nu is. Veranderd is het. Op een of andere manier bevalt het me. Ik weet niet wat het is, maar ik hou er van. Ik ben niet meer dat meisje wat ik vroeger was, niet meer dat meisje wat in armoe leefde. Ik ben een strijder. Ooit zal mijn naam in de geschiedenisboeken staan. Ooit. Alleen is die tijd niet nu.

Mijn ouders waren het er niet mee eens dat ik me bij de strijders voegde. Maar dat maakt mij niet uit, ik strijd nu voor de mensen die niet kunnen strijden. Die wel zonder eten zitten. De revolutie heeft mijn ogen geopend. Wat kunnen mensen toch verschrikkelijke wezens zijn, zo wreed. Mensen weten denk ik niet eens wat ze de wereld aandoen. Sinds ik mij bij de strijders heb gevoegd is er zoveel meer duidelijk. Wat de wereld nou eigenlijk is, en wat voor plannen de revolutie met zich meebrengt. De koning wordt binnenkort onthoofd, eigenlijk wist ik al dat het zou gaan gebeuren, maar toch kwam het als een schok. De revolutionairen nemen dan Parijs over. Ik ben bang. Voor het eerst sinds een lange tijd écht bang. Wat zou dit met zich meebrengen? Zal ik dan toch maar vluchten? Naar het buitenland misschien? Maar dan verraad ik mijn broeders en zusters. We moeten vechten en strijden voor diegene die dat niet kunnen. Dat is mijn doel. Dat is de reden waarom ik hier sta.

Vooral mijn vader was woedend dat ik dit had gedaan. Hij wou me nooit meer zien, hij wou zelfs geen eten accepteren die ik hem bracht. Ik hoop dat mijn vader mij ooit vergeeft. Mijn moeder daarentegen was niet echt verbaast toen ik kwam vertellen dat ik mijn lot gekozen had. Mijn broer.. Ik weet niet waar hij is. Ik hoop dat hij nog leeft, dat hij niet is overleden. Hij werkte voor de familie de la Serre, ik hoop dat hij samen met Elise is gevlucht, nadat monsieur de la Serre vermoord werd. “Als ik hem toch ooit weer een keer mocht zien” Achter me klinkt een zucht. “ Ben je alweer over je broer aan het denken?” klinkt het achter me. “Ja! En wat gaat jou dat aan?” Oh dat kwam er iets bozer uit dan dat ik wou. “Nou sorry hoor, ik ga alweer weg” Die stem komt mij bekend voor. Maar het is niet een stem van een van mijn broeders of zusters. Ik draai me om. “Alec! Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien! Ik dacht dat je dood was!” Ik ren naar hem toe. Mijn grote broer Alec leeft nog! Hij is wel verandert, hij is lang en knap geworden. Een echte man. Maar hij is dan ook nu een jaar of 22. Hij tilt me op “Wat heb ik je gemist Beau!” Zijn groene ogen kijken mij aan. “Wat doe je hier?” vraag ik verschrikt. Hij mag hier eigenlijk niet zomaar zijn. Niet als burger. “Ik ben in training hier zusje, nadat ik terugkeerde hoorde ik van moeder dat je hier was. “ Hij kijkt verdrietig. “ Vader wou niet dat er over je gesproken werd. Dus hij werd boos, hij bedreigde moeder. Hij zou bij haar weggaan als je naam nog 1 keer gezegd werd.” Na al die jaren is hij nog steeds boos. Nog steeds, wat een eikel. “ Wat heb je toen gedaan?” vraag ik hem. “Geslagen.” Alec zegt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is. “Ik zei hem, dat als hij moeder nog 1 keer zou bedreigen dat hij er spijt van krijgt” Alec kijkt me aan met een grijns die ik niet van hem ken. “Maar we zijn weer bij elkaar en dat is het belangrijkste.” Ik knik en merk dat ik huil. Dat heb ik ook al een tijd niet meer gedaan. Bij de training moest je zoveel mogelijk ongevoelig worden. Dat is mij nooit gelukt, niet helemaal tenminste. “Was je met Elise gevlucht?” vraag ik hem. “ Ja, nadat monsieur de la Serre werd vermoord zijn we vertrokken.” Hij knikt.

Een maand later:

De koning is ontvoerd, de revolutionairen gaan winnen. Ze willen hem onthoofden. Precies wat Robespierre wil. Mijn broer wil Robespierre dood hebben. Maar dat kan en mag niet, zijn lot ligt niet in onze handen. Maar in die van het broederschap van Parijs. Wij zorgen ervoor dat bendes niet krijgen wat ze willen. Wij verdedigen de armeren, en dat zijn er veel. Heel veel. Ik wil straks op zoek naar mijn broer. Al zou ik niet weten waar hij nu is. Wij leven op straat, we hebben wel een gezamenlijke locatie, maar de meesten wonen op de straten van Parijs. Ik niet, ik heb een theater gevonden waar ik mag blijven wonen. En daar heb ik zoveel geluk mee. Het ligt in Ile de la Cité, het middelpunt van Parijs. De eigenaar is een goede man, ik ken hem al een tijdje, hij hoort bij het broederschap. Toevallig weet ik dat hij achter Robespierre aan zit en hem wil doden. Dit vanwege zijn plicht. Hij doet wat hij gevraagd wordt. Dat moet mijn broer ook maar eens doen..

Ik ren naar de muur, van het theater en klim naar het dak. Het uitzicht is echt prachtig. Maar daarvoor ben ik hier niet. Ik moet mijn broer vinden. En snel, want de tijd dringt. Zijn laatst bekende plek, was onder de Notre-Dame. Dan zal ik daar maar eens beginnen met zoeken. De kans is groot dat hij daar zit. Ik ren over de daken richting de Notre-Dame. Dan ga ik met de ladder naar beneden, richting de ondergrondse tunnel van de kathedraal. Waar was die ook al weer? Ik loop om het gebouw een en zie de trap naar beneden. Nu alleen nog Alec zoeken en dan beginnen we aan onze missie. Er is alweer een bende uit Oostenrijk gekomen. Het wordt steeds onveiliger in Parijs. We moeten meer gaan opletten. Al is het in Ile de la Cité nog lang niet zo erg met de bendes als in l’Invalides. Daar is het het ergst… Ik loop naar beneden, en kom in het riool terecht. Bah, wat stinkt dat toch altijd zo. Ik snap niet dat je hier kan leven.. Ik zie een plek dat recent nog gebruikt is. Ik ren er geruisloos heen. Daar liggen mijn broer zijn wapens en kleding. Maar geen broer. Wel ligt er bloed op de grond. oliebol! Het zal toch niet? Hij zal toch niet ontvoerd zijn? Door wie dan? Op een matras-achtig iets ligt een briefje. “Wil je je broer terug? Kom maar halen. – Z.H” Nee, dat kan niet waar zijn! Mijn broer, Alec is meegenomen door Zach, de leider van de bendes in l’Invalides. Ik moet hem vinden voordat het te laat is. En dan staat daar Arno, uit het niets. Zoals gewoonlijk. “Arno! Je liet me schrikken! Kan je me helpen?”

Ik heb wat geprobeerd, ik schrijf wel eens, maar ik doe er verder eigenlijk niks mee. Ik was zo geïnspireerd, dus ik wou een gokje wagen

**Geplaatst**: 24-12-14 12:15

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 24-12-14 12:15

Pff, ik sla deze maar over.
Heb echt totaal geen inspiratie!

**Geplaatst**: 26-12-14 10:39

Re: [VER][GED] Schrijfuitdaging december, kies je verhaallijn

Geplaatst: 26-12-14 10:39

Allemaal leuke verhalen, ik vond het moeilijk om te kiezen

Wat me opvalt is dat de grote meerderheid allemaal triestige verhalen vertelt

Misschien kan de volgende opdracht beter zijn: schrijf een verhaal waar je vrolijk van wordt haha

1. Sterreke98 : mooi geschreven! (behalve die 2x wat in de eerste alinea, dat moet dat zijn, is dialect). Aangenaam om te lezen ook; alleen 1 klein puntje: ik vind het een beetje te toevallig dat ze twee keer net op het juiste moment de juiste persoon tegenkomt. Natuurlijk, in zo'n kort verhaaltje valt dat veel sneller op dan in een heel boek

2. Isabel_k: heel 'leuk'! Aangrijpend ook! Alleen zou ik het leuker hebben gevonden mochten we weten wie en waarom hij werd neergeschoten en waarom hij plots toch vrij kwam. Of moeten we daar zelf over nadenken? (ik heb anders wel al een theorie

) Maar voor de rest een mooi verhaal!

3. Irtj_ : speciaal verhaal, doet me denken aan the book thief van Markus Zusak

Ik vind alleen dat het een beetje te snel gaat tussen het deel : bommen en het deel : pleeggezin (?) natuurlijk hebben we maar een beperkt aantal woorden, dat maakt het niet zo gemakkelijk. Waar ik me aan stoor is het weglaten van aanhalingstekens bij gesproken zinnen en af en toe een punt.