Geplaatst Zwaar onder de indruk van de talloze verhalen waarin haar opa telkens weer zijn bewondering voor, fascinatie over en kennis van paarden uitsprak, uitte Linda op een dag haar uitdrukkelijke gevoelsmatige wens om een paard voor haar verjaardag te mogen krijgen in niet mis te verstane woorden.
De ruin Bony is het geworden. Een levensgenieter, temperamentvol, zeer leergierig en uitermate nieuwsgierig. De hechte vriendschap tussen Bony en Linda kon door niemand verstoord worden. Het nieuwe leven met Bony was voor Linda onvoorstelbaar mooi, ‘ik leer hier elke dag van!’ wist ze iedere keer weer te vertellen. Ze maakte dan ook van alles en nog wat met hem mee, wat er maar te bedenken viel
Op een vroege ochtend wist Linda niet wat ze zag toen zij Bony stampend, hinnikend en draaiend in een klein cirkeltje in de wei aantrof. Zij stapte op de rug van Bony en gaf hem de opdracht om aan te stappen. Echter, Bony verroerde geen vin, wat Linda ook probeerde.
Een grondig inspectie om er achter te komen wat hem eventueel mankeerde leverde niks op. Bony luisterde niet meer en keek Linda niet eens meer aan. Zij probeerde van alles en nog wat maar liet ten einde raad de dierenarts komen. De arts kon niks abnormaals bij het dier ontdekken. Een bezoek aan de paardenkliniek maakte de situatie alleen nog maar ingewikkelder. ‘Dit paard mankeert niks, er is niks met hem aan de hand’, was de stellige en definitieve diagnose van de kliniek.
Linda raakte in de greep van machteloosheid en onbegrip, haar gedachten werden er volledig door gedomineerd. ‘Opa!’, kwam het ineens in haar op, ’ik moet naar opa!’
De wijze man luisterde aandachtig naar het verhaal van zijn kleindochter en was zichtbaar onder de indruk van haar liefdevolle zorg, toewijding en haar pogingen om Bony te helpen.
Opa; ‘Luister goed meisje! Ik heb een idee! Ga naar Bony en ga recht voor hem staan, net voor zijn neus. Even met hem neuzen en blijf hem al neuzend recht in de ogen kijken. Daarna even blijven staan, niet bewegen en hem aankijken totdat een kleine stilte ontstaat. Wanneer je helemaal ontspannen bent, vraag je heel zachtjes en met gevoel, ‘hoe is het met jou?’
Maak van deze gebeurtenis een dagelijkse routine. Elke dag, als is het maar een keer per dag, ‘hoe is het met jou!?’ Niet vluchtig of ‘en passant’, maar aandachtig en met gevoel, de taal die het dier beheerst. Daarna net zo lang blijven staan totdat je het gevoel krijgt dat je een antwoord hebt gekregen. Elke dag weer. Met de tijd ga je merken dat je de antwoorden van Bony zal kunnen horen. Alleen jij, …iemand anders hoort niks. Een paard luistert namelijk wel naar de mens, dat hoeft ie niet meer te bewijzen. Andersom is de mens lang niet zo ver, …over intelligentie gesproken!’
Terug op de boerderij merkte Linda dat Bony nog steeds op dezelfde plek stond. Alsof ze geen seconde afwezig was geweest. Ze liep naar de andere kant, naar de schuur, om haar laarzen op te halen. Tot haar grote ontsteltenis zag ze om de hoek van de wei, in de schaduw van de grote meidoornstruik, een kalfje dood op de grond liggen. Een oceaan van emoties overviel haar.
Met de handen op haar gezicht stond ze even stil om de tegenstrijdige emoties te verwerken. Aan ene kant de dood van het kalfje en aan de andere kant de verklaring van het gedrag van Bony, ’dat is wat hem dwars zat, dat probeerde Bony mij te vertellen, …dat is het!’, was haar conclusie.
Alvorens zich over het kalfje te ontfermen liep Linda regelrecht naar Bony toe en ging vlak voor zijn neus staan. Zij voerde de opdracht van opa uiterst nauwkeurig uit en eindigde met, ’hoe is het met jou?’ Ze bleef heel even staan om de gebeurtenis te absorberen om daarna heel rustig op de rug van het paard te gaan zitten. Bij de opdracht om te gaan stappen reageerde Bony direct en stapte als vanouds heel rustig met Linda op zijn rug aan.
De blijheid, bewondering en trots van Linda jegens haar maatje was onbeschrijflijk groot. ’Ik ga leren naar jou te luisteren!’, herhaalde ze vele malen, ‘Ik snap het Bony! Ik snap het wel! Ik heb het door vriend! Ik ga leren naar jou te luisteren, de echte communicatie, ik ben er klaar voor!’
De volgende ochtend haastte Linda zich naar de wei op zoek naar Bony, zij had slechts EEN vraag in haar hoofd met een enkel doel, …‘Hoe is het met jou!?
Reacties zijn van harte welkom!
. 
! 
