Bokt.nl

Citaat:

Ineens werd ik wakker, ik een kamer met rode vlekken op de muur. snel stond ik op, ik liep naar de muur en voelde aan de vlekken het was nattig en rood, bloed. Snel liep ik naar de gang op zoek naar een kraan. Aan het eind van de gang zag ik een bordje staan met: badkamer. Ik liep erheen en waste mijn handen, daarna keek ik even in de spiegel of mijn haar nog goed zat. Maar ik schrok me dood! ik was niet meer het meisje met blonde haren en blauwe ogen, maar ineens een meisje met zwart haar en rode vlekken bij haar ogen. Ik probeerde de rode vlekken eraf te vegen, maar in plaats dat de vlekken weggingen werd mijn gezicht ineens heel bleek. ik leek wel een vampier!. Snel liep ik weer naar de gang, en met de trap naar beneden. toen hoorde ik een stem 'Julia! Julia! kom je eten?' ik zag verder niemand dus ik liep naar de keuken. Er stonden 2 mensen, een man en een vrouw. de man leek op een vampier en de vrouw op een vampieren koningin heks. ik dacht gelijk: wat doe ik hier? maar ik zei maar wat anders. 'waarvoor moest ik komen' zei ik. 'We gaan eten' zei de vampier. Ik ging zitten aan de tafel en wachtte maar af. 'We eten onze zelf vermoorde knecht. lekker he?' zei de vrouw. snel stond ik op en rende naar buiten. het heksenhuis leek net op een paleis, maar dan met halloween. Ik keek snel naar de kleren die ik aan had: een rood met zwarte jurk en rode schoenen. meteen werd ik aangesproken door een klein meisje van rond de negen jaar. 'prinses, mijn vader zit bij u in de kerker, ik mis hem zo.' meteen moest ik bijna huilen. maar dapper zei ik 'sorry meisje maar ik bepaal dat niet. Dat bepalen mijn ouders.' snikkend liep het meisje weg. Ik baalde echt van mijn reactie, maar ja wat heb ik hier te zeggen? ik heb echt geen idee. Ik liep naar een meertje en sprong er snel in. Een vrouw zag het en tilde me er gelijk uit. 'Waarom doe je dat?' vroeg ik. Anders ben je straks geen vampier meer maar een beeldschone prinses en dat willen je ouders niet, zei de vrouw. 'Nou ik wil het wel' zei ik en ik nam een duikje. ik kwam boven en ik voelde mezelf veranderen, ik werd ineens blond met mooie lipgloss en een witte jurk. 'O nee! wat heb je nu gedaan?!' riep de vrouw. 'Maak je maar geen zorgen, alles is goed. ik ben nu weer mooi en daar gaat het om. ik ga nu vluchten naar een dorpje. maar ik heb een paard nodig, weet u waar ik een paard kan halen? een witte graag.' zei ik met mijn deftigste stem. 'Nou je kan daar om de hoek voor 1 goudstaaf een wit paard kopen.' 'Oke ga ik doen! bedankt.' ik liep de hoek om en betaalde de man 1 goudstaaf. Ik steeg op en ging stappen door het bos. Na een uur of 3 kwam ik aan in een dorpje, een heel vrolijk en gezellig dorpje zo te zien. Maar na het eerste huis werd ik gelijk naar binnen getrokken. 'Wie ben jij en wat doe je hier?' vroeg een man met een mes in zijn handen. 'Ehm, ik ben ontsnapt en ik zoek een plak waar ik kon overnachten, dus ik zag dit dorpje en ik ging maar een kijkje nemen.' 'O, wie ben jij dan?' vroeg de man. 'Nou ik ben gevlucht!' 'Het zal wel je kan bij mij wel tijdelijk wonen als je helpt met werken.' 'Ja graag! bedankt!' riep ik en ik liep naar boven, wat een verschil met het bloederige heksen paleis, dacht ik. De volgende dag stond ik op en ging naar beneden, maar ineens was de man weg......
k keek om mij heen. Waar was hij? Voorzichtig ging ik naar boven en keek een kamer binnen. Er lagen kleren en een handdoek klaar, het was de badkamer. Ik pompte wat water uit de grond en waste mijzelf en trok de kleren aan. Het waren duidelijk jongenskleren, had de man een zoon of neef waarvan deze kleren waren? Beneden maakte ik een boterhammetje klaar en at die op. Vervolgens opende ik de deur en snoof ik de frisse lucht op. Naast het huis was een atelier. Daar was de man! ''Aha meisje, daar ben je! Hoe heet je eigenlijk?''. Moest ik wel mijn echte naam, Vulcana geven? Ik besloot het te veranderen in Valerie. ''Mijn naam is Valerie, wat is uw naam?''. ''Barker, Tom Barker. Heb je ervaring met paarden meissie?'' Ik dacht even na, vaag herinnerde ik me wat. Opeens werd het zwart voor mijn ogen. Ik zag mijzelf als stalmeisje een paard verzorgen, de stal uitmesten en daarna op een goudkleurig paard weggaloperen. Hoe heette die kleur ook alweer.. Ohja, palomino!. ''Valerie, krijg ik nog antwoord?'' Ik schudde met mijn hoofd, enkele herinneringen waren terug. ''Uh, ja!''. De man knikte tevreden. ''Aan het einde van de straat is een paardenstal, daar is mijn vrouw de eigenaresse van. Zeg maar dat je door Tom gestuurd bent om met de paarden te werken. En ohja, houd dit mes bij je. Je weet nooit wat er kan gebeuren..'' Ik stopte het mes weg, stiekem vond ik het wel een beetje eng.

Voorzichtig wandelde ik door de straat. Sommige mensen keken mij vreemd aan, ik kreeg er de bibbers van. Eenmaal aangekomen bij de stal zag ik de prachtigste paarden. Ik ging naar een wat magere vrouw. ''Hallo! Ik ben door Tom gestuurd om de paarden te verzorgen.'' De vrouw draaide zich om. Ze had een haviksneus en felblauwe ogen. Een gemene uitstraling, maar dat zegt lang niet alles! ''Hehe meisje, daar ben je dan, Ik ben Petunia, verzorg die rij maar. Poets ze maar.'' Ik liep eerst langs de paarden. Zo te zien, hele dure paarden. Prachtige arabiers! Maar als ik zo kijk naar het huis en de spullen van de man en vrouw, hoe kunnen zij die paarden in vredesnaam betalen?
Ik besloot om er verder niet over na te denken en te beginnen met poetsen van de paarden. Ze waren stuk voor stuk erg prachtig en ook erg lief. Vooral de zwarte Arabische hengst in de hoek, hij keek zo bedroefd uit zijn ogen en genoot van de aandacht die hij kreeg. Yasir heette hij en eigenlijk bleef ik te lang bij hem staan knuffelen en poetsen. Dat heb ik geweten. Petunia kwam met een hard geschreeuw binnen lopen of nu nog niet klaar was. Met mijn hoofd naar beneden liep ik de stal van Yasir uit en verontschuldigde me. "Sorry mevrouw, kan ik u nog ergens anders mee helpen?", zei ik.

Petunia had nog iets nodig van de dorpswinkel iets verderop. "Ze weten dat er iemand iets komt ophalen, dus je hoeft niets te betalen", zei ze. Na een korte uitleg gekregen te hebben waar het precies was, wilde ik op weg. Ik werd tegengehouden, of eerder terug geroepen, hoe ik het in mijn hoofd haalde om te voet te gaan. Blijkbaar moest ik iets groots ophalen, want ik moest met paard en wagen weg. De staljongen, genaamd Johan, kwam aan met de wagen. Johan was een jongen met mooie donkere haren, groene ogen en de mooiste glimlach die ik ooit had gezien. Hij zag er gehavend uit, zijn kleren waren vies en zo ook zijn huid. Ondanks dat, kon ik mijn ogen niet van hem afhouden. Toen Petunia eenmaal weer weg was, kreeg ik van Johan uitleg hoe het paard heette en hoe ik op weg moest. Doordat ik verdronk ik zijn ogen, hoorde ik maar de helft van wat hij zei.

Eenmaal onderweg kwam ik aan bij het dorpje, er stonden ongeveer 20 huizen dicht op elkaar waarvan alle ramen en luiken gesloten waren. Toen ik door de hoofdstraat reed, zag ik mensen weglopen de steegjes in. Het voelde erg beangstigend en ik vroeg mij af of ik degene was die de mensen wegjoeg. Ik arriveerde uiteindelijk bij de dorpswinkel, waar een wat oudere man mij snel naar binnen wenkte.
De man liep naar zijn kassa en haalde er een pak uit. Het zat verpakt met allerlei materiaal. Ik kreeg het snel in mijn handen gedrukt en werd teruggestuurd naar petunia. Eigenlijk was ik best nieuwschierig, dus halverwege pakte ik de doos en maakte het open. Mijn ogen vielen er haast uit, er zaten 5 wapens en een ketting met een hangertje eraan. De geweren waren er voor mijn gevoel niet meer, ik pakte het hangertje en deed hem om. Ineens voelde ik een kracht. Maar wat het was, dat weet ik niet. Snel plakte ik de doos weer dicht en ging ik naar petunia. Petunia pakte de doos uit mijn handen en ik werd teruggestuurd naar het huis. Iedereen keek op de terugweg naar mij, maar vooral naar het hangertje. Ik werd vooral vuil aangekeken. Wat had dat hangertje ermee te maken? Was het van een crimineel?