Geplaatst 
In ieder geval, ik heb nog nooit zoiets geschreven, was er ook niet op bedacht, het ontstond gewoon.
Normaal schrijf ik meer fantasie roman achtige dingetjes, maar zoiets... Wist niet eens dat ik dat kon.
Ik begon met muziek opzetten (https://www.youtube.com/watch?v=a_Uhpnn ... 1529299133) en even luisteren, kijken wat in me opkomt en meteen opschrijven. Een hele fijne oefening!
En toen... ontstond dit. Ik ken het niet van mezelf, maar ben er toch wel trots op
Er zitten vast nog wat foutjes in en ik denk er over na het nog wat in te korten, maar als jullie even mee willen kijken...
De pen krast op het papier. Vlekken vloeien, zwarte inkt. Een rivier van woorden, een zee van zachte vloeibare pen. Een zee zo geheimzinnig, zo gevaarlijk en zo aanlokkelijk. Een zee vol fantasie, een meer vol mogelijkheden.
De wereld om me heen gaat voorbij, terwijl ik langzaam de stroom volg. De vorm van de pen, het vloeien van de zinnen. In mijn kano daal ik af, voorzichtig roeiend, proevend aan alle woorden. Steeds verder en verder, het papier in.
De wind van fantasie waait zachtjes, zwijgend. Zonder het door te hebben val ik er weer in. De beelden achter na, het verhaal volgend. Het gat in het papier, de hapering in het verhaal. De zwarte inktvlek tussen de woorden.
De kano hapert, zweeft even in de lucht. Dan toch, met de stroom mee, de diepte in. Dwars door het papier, dwars door het handschrift van de schrijver.
Het niets vormt zich, van woorden en zinnen tot een zwart, onleesbaar gat. Ik val, ik roei, de waterval af. De waterval van de woorden, het water van niets, van zwarte, omhoog spetterende inkt.
Ik sta stil en kijk, een kijkje in het hoofd van de schrijver. Een zwak licht zie ik, dan steeds sterker. Een zichzelf tekenend schilderij, ontstaan uit zwart niets.
Een zuchtje wind waait langs, de eerste zin van het verhaal. Ik proef de lucht en kijk rond. Ik voel, ik denk en hoor. En weer gevangen, gevangen in de fantasie. Gevangen in de hoofdpersoon van het verhaal. Ik loop vertwijfeld verder, niet wetend waar ik ben. De wereld om me heen, zo vreemd en pas geschapen, zo echt als de zon die aan de hemel staat. Ik beleef, terwijl ik dingen doe die ik nooit zou doen. Ik ervaar de pijn, ik overwin de hinderlagen, ik pieker dagen over problemen die niet de mijne zijn. En toch wel, hier in dit web van stromende woorden.
En dan, als alles samenkomt, samensmelt op één enkele bladzijde. Als ieders adem stokt, als de wanhoop nabij is en ik recht in de ogen van de dood kijk, het angstzweet bijna te ruiken is…
Dan word het me teveel, en met trillende, angstige vingers tast tussen de woorden, tot ik de rand van het papier vind en bevend de bladzijde omsla.
Het boek dicht.
Het verhaal gesloten.
Maar voor altijd levend, in mijn hoofd.
Verder vind ik het bovenal wonderbaarlijk mooi, echt prachtig San 
