Bokt.nl

Citaat:

Zout bloed

Ik schrok op, meteen sprong ik op uit mijn bed. Op mijn blote voeten en in mijn gebloemde nachthemdje rende ik mijn kamer uit terwijl ik mijn handen tegen mijn oren aangedrukt hield om ze af te schermen van het luidde gekraak. Geschrokken liet ik mij even tegen de muur bekleed met beige behang zakken om te bekomen van de schrik. De smalle gang was ouderwets ingericht met antieke lijsten waar schilderijen en portretten in zaten, en een eikenhouten kastje tegen de muur. Hier stonden twee porseleinen vazen op die met een ingewikkeld bloemenpatroon beschilderd waren. De houten vloer kraakte onder mijn voeten toen ik verder liep.
Ik vroeg me af wat er nu weer was gebeurt, mijn handen trilden en mijn hart ging razend te keer terwijl mijn knieën knikten. Langzaam liep ik naar de plek waar het geluid vandaan gekomen was, het leek uit een van onze legen kamers te zijn gekomen in de westvleugel van ons grote huis. Er heerste nu een griezelige stilte en ik vroeg me af waarom de andere niet wakker geworden waren, tot ik herinnerde dat ik alleen thuis was. Voorzichtig opende ik de eerste deur bij de westvleugel, niks. De tweede kamer die ik binnen trad lag er ook zoals normaal bij, leeg en stoffig. Ik snapte er niks van, wist niet wat ik denken moest toen ik de koude hendel van de derde deur vast pakte en deze voorzichtig opende. Ik gluurde de kamer binnen en verwachten niks bijzonders, maar toen ik naar binnen keek zag ik een reusachtig gat in de vloer. Geschrokken deinsde ik achteruit en slaakte een gil van schrik. De vloer was ingestort. Ik bleef verbijsterd in de deuropening staan en rende vervolgens naar beneden. De deur van de woonkamer gooide ik open terwijl ik geschrokken op de drempel bleef staan. Het hele plafond was naar beneden gekomen, balken, stukken hout en beton verspreiden zich over de kamer terwijl het houtwerk naar beneden hing. Geschrokken staarde ik naar de bedolven meubels.
‘Niet weer’ Fluisterde ik tegen niemand in het bijzonder. ‘Niet weer!’ Herhaalde ik nu wat harder, ik draaide me om en rende naar de telefoon om mijn ouders op de hoogte te stellen. Met bevende vingers drukten ik een voor een de toetsen in, de telefoon ging over.
Dit was niet de eerste keer dat we zo een bizarre toestand meemaakten. Al verschijnende keren waren en dingen die niet te verklaren waren gebeurt. Een antieke vaas was zomaar omgevallen, vader viel zonder aanleiding van de trap en brak zijn been, vaak verdwenen er dingen spoorloos en elke keer als we een huisdier namen overleed of verdween het zonder duidelijke oorzaak. Zo waren er wel meer dingen gebeurt de jaren dat we hier woonden. De telefoon bleef overgaan, ik wilde hier weg en snel ook. Niemand nam op dus nam ik plaats in de keuken, slapen lukte toch niet meer. Zo zakte ik met een kop thee in mijn handen neer op de keukenstoel, wachtend tot mijn ouders terug kwamen.

In 1886…
Nogmaals stond ik op, ging weer zitten op de houten stoel en stond vervolgens weer op. Ik kon mijn rust niet vinden terwijl ik me af vroeg waar hij bleef. De klok sloeg half 12, al uren wachtten ik op het avondmaal. Wanneer kwam hij toch thuis, ik liep naar de keuken. Hier ging ik weer zitten op een van de keukenstoelen.
‘Is hij terug?’ Vroeg ik aan de keukenmeid die een kop warme kruidenthee aanreikte. Eigenlijk wist ik het antwoord al dat ze vol medelijden bevestigde met een knikje.
‘Nee mevrouw.’ Bedroeft warmde ik mijn handen aan het kopje van aardewerk terwijl ze stilletjes door ging met haar werk. Ik verzonk diep in gedachten tot ik eindelijk in een rusteloze slaap weg dommelde.
Ik trok mijn warmste mantel aan en rende naar buiten nadat ik eindelijk een boodschap had ontvangen, hij was gevonden. Na drie dagen was hij eindelijk terecht. Toen ik de grote deur uit liep werd ik omhult met een ijzige kou, een dikke vlaag witte mist hing rond de kale heuvels. Mijn dienstmeid stond al te wachten met een kleine lantaarn in haar handen, haar wollen omslagsjaal had stevig om haar hals geslagen en hield hem met haar andere hand goed dicht zodat hij niet open waaiden. Zwijgend volgde ik haar terwijl ik mijn lange jurk optilde zodat hij niet vuil werd, de grond was erg drassig door het kille weer. Mijn schoenen zakten diep weg in de modder van de natte weides, de wind gierde en de kou sneed in mijn gezicht. Zo kwamen we langzaam vooruit, vechtend tegen de storm.
Ik rende de heuvel af, de dienstmeid deed mislukte een poging om mij bij te houden. Ik deed mijn best me evenwicht te bewaren en niet naar beneden te glijden, modder spatten op mijn donkere jurk. Ingesloten tussen de heuvels lag een klein strandje die aan de rechter kant werd omsloten door een grote klif wand. Het donkere water sloeg ruw tegen de scherpe rotsen aan, de lucht kleurde donker, de wolken werden snel voortgedreven door de wind. En daar, midden op het strand lag hij. Ik rende naar hem toe en sloot zijn witte lijk in mijn armen. Hij voelde ijskoud aan, zijn gezicht was bleek en zijn bruine ogen staarden in het niets. Terwijl ik hem zo in mijn armen hield drupte koude tranen over mijn wangen. Het werd vloed en de golven vermengt met zijn bloed overspoelden ons. Maar ik voelde het niet, ik voelde niks op de kille leegte in mij na. De smaak van bloed vermengd met het zoute water vulde mijn mond en de ijzige kou nam mijn lichaam over, maar ik merkte het niet. Daar zat ik, als versteent met hem gesloten in mijn armen, tot de dienstmeid mij smeekte mee naar huis te komen. Gebogen liep ik achter haar aan, mijn natte haren wild voor mijn ogen klevend. Terwijl ik mijn ziel achterliet bij de woeste golven.
'Het is jou schuld, hij sprong door jou.
Hij hield niet van jou, hij kreeg niet wat hij wilde.
Hij sloeg te pletter tegen de rotsen, hij verdronk omdat hij sprong.
Hij haatte je, hij haat je.'
De stem spookte in mijn hoofd, als een liedje keer op keer.
'Hij haat mij, hij kreeg niet wat hij wilde.' Ik herhaalde het hardop, als in trance. 'Hij haat mij.'
Er werd op de houten deur van mijn kamer geklopt.
'Mevrouw, kom toch uit je kamer. Eet wat, alsjeblieft!' Sprak de smekende stem van de dienstmeid. Zwijgend bleef ik zitten, en het liedje begon op nieuw.
'Het is jou schuld, hij sprong voor jou.
Hij hield niet van jou, hij kreeg niet wat hij wilde.
Hij sloeg te pletter tegen de rotsen, hij verdronk omdat hij sprong.
Hij haatte je, hij haat je.'
Ik begon aan mijn haren te trekken, sloeg op mijn hoofd, niks hielp. De zangerige stem bleef, herhaalde zich keer op keer. Ik liep naar het raam, gooide hem open waardoor de ijzige wind naar binnen joeg. Daar stond ik, kijkend in de donkere verte. Al dagen, weken zat ik in mijn kamer zonder eruit te komen. Ik at niet veel, dronk amper en sliep soms als ik niet meer kon. Mijn besef van tijd was verdwenen, maar nu was het nacht, blijkbaar. De maan en sterren verstopten zich achter de dikke wolken, ik zag alleen zwart. Ik liep weg bij het raam, terwijl de stem opnieuw begon te zingen. Het kwelde mij al weken, het moest weg. En daar stond ik, terwijl alles wazig werd als in een droom met een mes in mijn handen. Voor het eerst in weken opende ik de deur van het slot. Krakend duwde ik hem open en langzaam sloop ik de gang met de kandelaar stevig in mijn vingers geklemd. Ik liep richting de kamers van mijn werknemers. Langzaam openden ik een van deze deuren die kraakten in de stilte van de nacht. In trance naderde ik haar bed, waar een van de dienstmeisjes rustig lag te slapen. De kandelaar legde ik neer op het tafeltje naast haar bed, met de hand die nu vrij was pakte ik haar nek stevig beet. Langzaam openden ze haar ogen, wazig keek ze om zich heen.
‘Wat is er, mevrouw?’ Vroeg ze met een angstige stem. Als antwoord haalde ik het mes achter mijn rug tevoorschijn. Langzaam bracht ik hem dichter bij haar nek, bang hield ze haar adem in en wilde gillen. Maar er kwam geen geluid uit haar keel. Ondertussen raakte het mes haar keel al, langzaam begon ik te snijden. Bloed spoot alle kanten op terwijl haar lichaam zwakker voelde en ze stopte met tegen stribbelen, terwijl haar verbaasden ogen mij aan bleven staren. Ik bleef bij haar bed zitten tot ze ijskoud voelde, dood. Daarna stond ik op en keerde zachtjes terug naar mijn kamer, het mes dicht tegen mij aan geklemd en de lantaarn weer in mijn andere hand. Nadat ik de deur weer veilig achter mij op slot had gedaan bleef ik de hele nacht bij mijn open raam staan, starend naar de zwarte lucht met het bebloede mes in mijn handen.
Zodra de zon op kwam weerklonk er een ijzige gil door het huis, ze was gevonden. Tevreden lachte ik, wachtend op de volgende nacht.
Zodra de nacht weer was aangebroken en een stilte in het huis ruste ging ik weer op pad, deze keer waren de andere aan de beurt. Als eerst sloop ik naar de kamer van de kokkin die zachtjes lag te snurken. Aan het mes kleefden nog het opgedroogde bloed van de vorige nacht, en terwijl ik hem in haar nek stak begon de stem het liedje in mijn hoofd weer te zingen. De haat stroomde door mijn aderen, hij had me alleen achter gelaten en dat was mijn schuld. Mijn bloed begon te stollen, ik wilde niet meer. Ik genoot van het bloed dat uit de nek van de arme vrouw spoot, haar altijd blozende wangen verloren hun kleur. Vervolgen sneed ik ook haar handen door, die bedekt waren met eelt door het vele koken. Het vlijmscherpe mes haalde ik zorgvuldig door haar polsen, het bloed spoot er in golven uit. Ik lachte terwijl ik in volle teugen genoot van haar leiden, ik lachte alsmaar harder om de stem in mijn hoofd te doen verdwijnen. Maar in tegenstelling van dat werd het alleen maar harder en harder tot hij oorverdovend werd. Ik hoorde mijn eigen lach niet meer, het snijden van het mes, het druppen van het bloed. Ik hoorde alleen de stem die alles keer op keer herhaalde, het mes voelde stevig en machtig in mijn warme handen. Ik hield het voor me, voelde me machtig. Ik zakte op de grond neer en hield mijn linker pols tegen het bed aan. Met in mijn rechterhand het mes gesloten begon ik nu mijn eigen pols door te snijden, het voelde heerlijk terwijl ik werd verlamt door de pijn. Het bloed droop er in stromen uit en bedekte mijn mooie japon met donkere vlekken. Ik bleef snijden, tot mijn lichaam zo slap voelde dat ik instorten. Daar lag ik roerloos in de kamer, verdrenkt in het donkere bloed dat de vloer bedekte. Mijn huid was spierwit en mijn ogen staarden recht naar boven. Mijn mond was gekruld in een tevreden lach. Zo zag ik mezelf liggen, daar beneden, terwijl ik opsteeg naar het plafond. Verbaast keek ik om mij heen en probeerde weer naar onder te zakken zodat ik het mes weer van de grond kon rapen. Ik knielde op de grond neer en pakte het mes beet, maar mijn hand ging er dwars doorheen. Nogmaals probeerde ik het, nu goed concentrerend. Langzaam kwam het mes in beweging, maar niet lang en het viel weer. Ik voelde me machtig terwijl ik door het huis zweefde, alles en iedereen binnen deze muren proefde mijn wraak. Dit was een beloning van de hemel, ik had krachten die niemand had. Ik was onzichtbaar, onsterfelijk en kon mij zo ongemerkt wreken. Maar soms, heel even vroeg ik mij af hoe dit kon. Was dit wel een beloning, of een straf? Op zo een moment kwam de woede weer naar boven en gooide ik iets kapot, raapte het mes weer op. En dan, dan stroomde de macht weer door mijn aderen en dankte ik de hemel voor deze prachtige beloning.

***
Ik stapte in de auto, de verhuiswagens waren al voor ons uit weg gereden. Eindelijk waren mijn ouders het met mij eens, we gingen verhuizen. Natuurlijk wilde niemand anders het huis van ons overkopen, het zou gesloopt worden. Aan de ene kant was dat een heerlijk idee, maar aan de andere kant misschien ook jammer. Alle herinneringen, de mooie chique architectuur… Ach, zuchtte ik. Het doet er ook niet toe, nooit zouden we nog terug keren naar deze plek. Ik keek uit het raam naar de prachtige heidevelden die zich over het heuvelige landschap verspreiden. Het was er zoals altijd even leeg en er zweefde een lage mist boven het treurige landschap, waardoor het mysterieus en een beetje griezelig leek. Niet veel verderop, verscholen achter de heuvels, lag de schuimende zee.
Plotseling leek ik wat te zien, ik knipperde met mijn ogen, waardoor het leek te verdwijnen. Ik kneep ze tot spleetjes en staarde in de verte. Daar leek een schim van een vrouw te lopen, gekleed in een lange zwarte jurk. Haar haren die ooit netjes onder haar hoed opgestoken zaten waren losgekomen door de wind en wapperde wild alle kanten op. Met haar rechterhand greep ze haar hoed vast om te voorkomen dat hij wegwaaide. In haar andere hand hield ze een kleine lantaarn. Langzaam liep ze richting de zee terwijl haar japon wapperde in de woeste wind, het moest een jurk uit de 19e eeuw zijn geweest. Ik bleef naar haar kijken terwijl we naar de zelfde richting reden met onze volgepakte auto. Zwijgend bleef ik naar haar kijken, tot er uit het niets een tweede schim achter de heuvels vandaan leek te komen. Deze keer een man, gekleed in de zelfde stijl als de dame. Ze leken naar elkaar toe te rennen en vlogen elkaar vervolgens in hun armen. Ontroerend staarde ik ze aan, terwijl mijn ouders niks leken te zien. Het was een mooie omhelzing waarin ze verwikkeld zaten, een omhelzing uit pure liefde. Op een of andere manier raakte dit beeld mij zo dat er een traan over mijn wang drupte, langzaam naar beneden zodat ik het zout op mijn lippen proefden. Verward veegde ik hem weg, zodra ik weer opkeek liep het echtpaar arm in arm over de heide tot ze in het niets verdwenen waren.