Geplaatst Plotseling had ik weer heel veel inspiratie en daarmee kwam dit verhaal tot stand. Ben er nog mee bezig. Het is in het begin misschien nog een beetje onduidelijk, omdat het verhaal begint in een verdere toekomst. Wat ervoor gebeurd komt dus nog later. Het is een fantasyverhaal, een duidelijke tijd is er dus niet. Goed, ik hoop dat jullie het leuk vinden.
Er was een tijd dat de gewone mensen en de zogeheten “…” vredig naast elkaar leefden. De “…” zijn mensen met een bijzondere gave. In die tijd waren de “…” min of meer bewakers van de gewone mens. Maar de mensen werden bang. Bang dat de “…” te machtig werden en de mensen zouden overmeesteren. Om dit te voorkomen begonnen de mensen de “…” te onderdrukken. Ze werden naar speciale kampen gebracht waar hun werd geleerd ‘om te gaan’ met hun krachten. In werkelijkheid ging het er heel anders aan toe. Er werd door middel van zware straffen duidelijk gemaakt dat hun krachten verboden waren. Het moest uit hun systeem verbannen worden. De boel escaleert wanneer de mens een manier vindt om deze krachten te ontbinden. Vanaf dat moment beginnen de “…”in te zien dat ze niet worden onderdrukt, maar worden uitgeroeid…
Op de plek van "..." moet nog een naam komen. Ik ben heel slecht in namen verzinnen
, dus als jullie iets weten kom maar op!Hoofdstuk 1
De kracht van de zweepslag duwde mij terug naar de grond. Ik snakte naar lucht. Ik probeerde weer overeind te komen, maar er naderde alweer een volgende klap. Het geluid galmde door de ruimte. Gegrinnik achter mij. De brigadier genoot van mijn pijn. Er sijpelde bloed over mijn rug. Elke slag sloeg de oude wond weer open, dieper. Mijn ogen, nat. Mijn zicht, wazig. Mijn handen vormden zich tot vuisten. Nog een slag. De woede steeg. Mijn armen werden warmer, begonnen te tintelen. ‘Niet doen’ klonk er in mijn hoofd. ‘Houd je in. Doe het niet,’ probeerde ik mijzelf tegen te houden. Nog een slag. Deze was duidelijk harder. Ik hield het niet meer. Ik keerde mij om. Mijn arm gaf een stevige zwaai. Er volgde een fel blauw licht. De brigadier vloog met een klap naar achter tegen de muur aan. Daarna viel hij op de grond, bewegingloos. Trillend stond ik op, tranen rolde over mijn wangen. Mijn hart ging tekeer. Ik hoefde geen tweede keer in de ogen van de brigadier te kijken. Met dat kwamen er zes andere bewakers binnen. Twee in wit pak, die renden naar de brigadier. De andere vier kwamen op mij afgerend, die mij met een smak op de grond duwde. Ik keek naar voren en zag de man in het witte pak nee schudden naar de andere. Maar ik wist het allang. Ik was een moordenaar..
In stevige passen liepen we door de donkere gangen. De trap af naar beneden. Ik wist hoe laat het was. Dit keer kon niemand mij meer helpen. Het was gedaan. Klaar, over. En ik had het aan mijzelf te danken. Of ik bang was? Ik was doodsbang.. Het bloed op mij rug mengde zich ondertussen met mijn zweet. Het stonk vreselijk. Het stonk naar angst. De metalen deur kwam in zicht. Ik slikte. Ik kreeg niet eens even de tijd om mij voor te bereiden. Nee, medelijden kende ze hier niet. Hier was geen plek voor vergiffenis. De deur ging open. Er stonden twee mensen. De rechter herkende ik. Het was de directeur.. De ander had een witte jas aan. Voor een moment keken de directeur en ik elkaar aan. De manier waarop hij keek, zo doordringend, deed mij doen trillen.
“Zo… Emily,” zei hij. Ik zweeg. De bewaker gaf mij een duw, waardoor ik een stap dichterbij moest zetten.
“Je bent bekend met deze kamer?” vroeg hij op een nonchalante manier. Weer zweeg ik.
“Kom op ben je nu ook al je manieren kwijt? Meisje toch, wat is er met jou gebeurd?” Dit was de eerste keer dat ik antwoord kon geven.
“Wat er met mij is gebeurd!? Wat jullie van mij hebben gemaakt zul je bedoelen! De echte monsters.. Dat zijn jullie! De mensen hierbuiten moesten eens weten wat hier gebeurd,” riep ik woedend. Hij stapte naar voren en greep mij bij mijn pols. Hij sleept mij de tafel op. Terwijl hij mij vastbond keek hij mij aan, zijn hoofd nog geen twintig centimeter van de mijne verwijderd.
“Wie is hier nou de moordenaar? Het monster?” Hij fronste zijn wenkbrauwen en grijsde. “Ga je gang George,” zei hij tegen de andere man. Hij liep de kamer uit, maar ik wist dat hou vanuit een andere kamer zou kijken.
Mijn hartslag begon weer op te lopen. De leren riemen sneden in mijn armen. George pakte zijn instrumenten. Op beide armen werden drie plakkers geplakt die met draden naar monitoren leidde. Ook werd er in mijn beide armen een soort infuus aangelegd. Ik begon sneller te ademen. Mijn ogen schoten de hele ruimte door. Het was een klein kamertje. Een felle LTC buis verlichtte de kamer. Ik keek naar links, daar achter een raam stond de directeur, een vrouw en nog een man. De vrouw kwam mij ook bekend voor, maar ik kon niet helemaal plaatsen waarvan. Ik draaide mijn hoofd weer recht en keek naar boven. Toen sloot ik mijn ogen dicht, wachtend op de pijn. Het was doodstil in de kamer. Toen klonk er een schakeling. Op dat moment voelde ik de ergste pijn in mijn leven. Het was moeilijk te beschrijven. Het was alsof mijn ziel stukje voor stukje uit elkaar werd gerukt. Ik schreeuwde, zo hard dat ik bijna mijn stembanden voelden schuren. Mijn ogen op elkaar geknepen en mijn handen om te tafel geklemd. Ik wist dat niemand mij kon horen, maar ik schreeuwde en schreeuwde. Hoe lang duurde het? Het leken wel uren. Mijn hele lichaam was nat, nat van het zweet. Ik geloof dat de tafel rood kleurde van mijn bloed, dat nu niet alleen van mijn rug afkwam, maar ook van mijn armen. Toen klonk er een hoge toon. Weer de schakeling. Het was over. Ik voelde mij leeg.. gebroken.. stuk.. Langzaam opende ik mijn ogen weer. Een traan gleed langs de zijkant van mijn hoofd. George maakte alles los. Ik bleef trillend op de tafel liggen. De deur ging open.
“Meekomen” klonk er. Ik draaide mijn hoofd opzij. Het waren twee bewakers. Ik probeerde te gaan zitten. Alles deed pijn. Toen ik op mijn benen wilde gaan staan, kwam ik met een smak op de grond. Ik was te zwak om te staan. Er werd gelachen. De bewakers kwamen ieder aan een kant van mij staan en pakte mij aan de bovenkant van mijn schouders. Toen kwam de directeur de hoek om. Hij ging voor mij staan. Met zijn hand onder mijn kin teelde hij mijn hoofd op. Hij lachte. De bewakers namen mij mee de gangen door. Ik hoorde nog heel zacht iets wat George tegen de director zei. “..te lang.” Wat te lang? Duurde het te lang? Was er iets mis? Ik had geen tijd erover na te denken. We kwamen in de gang van onze ‘kamers’. Ik vond het meer op cellen lijken. Ik keek opzij en zag de blik van Chloe. We waren hier tegelijkertijd gekomen, en we trokken dan ook vaak aan elkaar op. Haar blik, vol medeleven. Zonder pardon werd ik in mijn ‘kamer’ gegooid. Ik bleef op de koude betonnen vloer liggen. Ik kreunde even. Mijn armen waren blauw en bedekt met opgedroogd bloed. Ik sloot mijn ogen. ‘Probeer te ontspannen’ sprak ik mijzelf moed toe. Maar het lukte niet. Er ontbrak iets, en mijn hele lichaam was van slag. Ik hoorde mensen fluisteren, maar eigenlijk kon mij dat niets schelen.
“Em? Emily?” klonk er gedempt. Het was Chloe. Maar ik was niet in staat antwoord te geven. Die nacht duurde lang. Het was de meest pijnvolle nacht in mijn hele leven.
Ik zat naast Chloe. We hadden zelfbeheersingles. Het was weer de eerste lesdag die ik moest volgen sinds.. sinds mijn ‘straf’. Ik staarde recht voor mij uit. Mijn ogen waren dof, grijs. Voorheen straalde mijn helder blauwe ogen. Ik had de ogen van mijn vader. Nu was ik niets meer dan een hoopje afval. Ten minste zo zag ik mijzelf. Chloe probeerde mij nog altijd op te vrolijken, maar tevergeefs. Ik hoorde Lesly mijn naam zeggen. De arrogantste jongen die ik kende. Hij schepte altijd op. Hij beweerde ook in de kamer geweest te zijn, maar te zijn ontsnapt. Ik geloofde er helemaal niets van. Ik keek hem aan. Hij lachte samen met zijn vrienden, maar stopte direct toen hij door had dat ik hem aankeek. De bel ging. Als eerste liep ik het lokaal uit.
“Emily wacht!” hoorde ik Chloe roepen, maar ik stopte niet. Ik liep door naar mijn kamer. Ik wilde rust. Ik ging niet naar de grote zaal tijdens etenstijd. Ik had geen honger. Ik was de hele dag al misselijk. Op dat moment werd mijn zicht even wazig en begon alles te draaien. Ik kon mij staande houden door mijn met hand tegen de muur te leunen. Al snel trok het weer weg. Mijn zicht trok weer bij. Vast een bijwerking, ik had er wel over gehoord bij andere ‘leeken’. Zo noemden ze hun, waar ik nu ook bij hoorde.. Ik was een leek. Ik moest het nog zo vaak tegen mijzelf zeggen. Alles voelde zo onwerkelijk. Het ergste van alles was dat ik die vreselijke grijns van de directeur maar niet van mijn netvlieg kon krijgen. Het maakte mij misselijk, boos. Er was hier maar één monster, en dat was hij!
Dat was het voor zo ver. Ben er nog niet geheel tevreden over. Er zullen dus misschien nog aanpassen volgen. Tenzij jullie het zo als goed genoeg vinden haha! Ben ook nog niet helemaal uit over de titel.
