Bokt.nl

Citaat:

Proloog

In de grote, donkere kamer stonden twee jonge meiden. De angst was duidelijk op hun gezicht af te lezen. Voor de jonge mensen stond een man met een capuchon, door het kleine lampje aan het plafond werd een schaduw over zijn gezicht geworpen. De vleermuis op zijn schouder had felle oranje ogen die goed te zien waren in het donker. Het was helemaal stil in de kamer je hoorde alleen het gestaag druppelen van de waterkraan in de hoek.
‘ Dus jullie zijn Sheila en Amber? ‘ vroeg de man. Zijn stem was zacht en schor. De twee jonge meiden knikte alleen maar.
‘ En jullie zijn bereid alles op te geven voor dit potje? ‘ De man wees naar een kleine erlenmeyer op en verhoging waar een felblauwe vloeistof in zat. Weer knikte Sheila en Amber.
‘ Maar jullie weten niet wat er in zit, toch? ‘, grijnsde de man.
‘ Nee, meneer. ‘ Sheila had eindelijk besloten haar mond open te doen. Haar Amerikaanse accent was nog duidelijker te horen nu ze gespannen was.
‘ Wauw. Wat dapper van jou, mevrouw Jones. ‘ Sheila kromp ineen bij het horen van haar achternaam. ‘ En jij? Mijn kleine Engelse dame? Ben jij ook bereid om alles te doen voor dit kleine potje? Zelfs het weggeven van de toekomst van een nakomeling? ‘
‘ Ja! ‘, schreeuwde Amber bijna, ‘ Echt alles! ‘
De harde lach van de man voor Amber en Sheila galmde door de kamer. Daar dwars doorheen hoorde ze een klein lachje, hoog lachje. De vleermuis flapperde met zijn vleugels en draaide zijn kopje naar zijn baas om.
‘ Het is toch grappig, baas? ‘, piepte hij met een hoog stemmetje. ‘ Al die mensen dóódsbang! ‘
De man barste weer in lachen uit terwijl Amber en Sheila elkaar aan keken.
‘ Vic. ‘, proestte de man, ‘Doodsbang. Hoe verzín je het? ‘
‘ Het is zo! ‘, lachte Vic. ‘ Eerst zijn ze bang en dan dood! ‘ Weer begonnen de man en Vic te lachen.
‘ Zo, dames. ‘ mompelde de man nadat hij uitgelachen was. ‘ Het is zo ver. Jullie krijgen straks het drankje te drinken. Uw familie thuis zal denken dat jullie dood zijn gegaan. ‘
‘ Ha! Dood. ‘, proestte Vic.
‘ En jullie beginnen een nieuw leven. Allebei krijgen jullie een goed leven. ‘ De man ging onverstoorbaar door met zijn zin. ‘ Vic hier gaat jullie een teken geven. Het teken van de vleermuis, uw eerste nakomeling met dit zelfde teken zal voor mij en Vic gaan dienen. Op leven en dood. ‘
Gniffelend bewoog Vic zich wiebelend over de grond naar Sheila.
‘ Klein Amerikaans meisje wil een nieuw leven. Een nieuwe kans. Ik geef jou het teken van de vleermuis, ja? Jij zal altijd voor mij dienen, in voor en tegenspoed en tot de dood ons scheid. ‘ Daarna herhaalde de vleermuis hetzelfde bij Amber. De twee jonge meiden werden schimmen en vlogen weg.
‘ Dood. ‘, grinnekte Vic. ‘ De dood treed in, laat mijn teken hun lichaam in nemen en hun geven wat zij wenste: een nieuw voorspoedig leven. ‘ Hij waggelde terug naar zijn eigenaar.
‘ Wij hebben onze opdracht voor de komende duizend jaar weer voor elkaar, Vic. ‘ De man begon weg te lopen en Vic struikelde achter hem aan.
‘ Een super-team zijn wij. ‘, knikte Vic tevreden. ‘ Ik zie u wel weer, Mercules. Vaarwel, en het gaat u goed. ‘ Mercules boog zich voorover en tilde Vic op.
‘ Vaarwel, mijn vriend. ‘ Daarna stak hij zijn hand in de lucht en Vic vloog weg, naar de volle maan.
 
31 December 3013 Shana

Het kampvuur knetterde rustig door buiten de tent. In de tent was het inmiddels behaaglijk warm. Vandaag was ik met mijn buurjongen Robbie de kudde’s binnen gaan halen maar halverwege de terug weg waren wij soldaten tegen gekomen die vanuit de steden kwamen. De oorlog kwam nu echt heel erg dichtbij. Tot een paar uur geleden leefde we nog in een soort bubbel waar geen geweld was maar nu kwamen de legers toch echt onze kant op. We hadden radiocontact gehad met mijn vader en hij vond het te gevaarlijk om naar huis te gaan dus moesten we samen een nacht in een tent door brengen.
‘ Gaat het, Shana? ‘ vroeg Robbie aan mij. Ik haalde mijn schouders op.
‘ We werden bijna aangevallen door soldaten uit de stad en ik lig samen met een vervelend kind in een tent, maar verder gaat het prima hoor! Bedankt voor je interesse. ‘ Chagrijnig draaide ik me met mijn rug naar de jongen toe. Hij schoot in de lach. En draaide zich ook om waardoor we met onze ruggen tegen elkaar aanlagen. Robbie woonde al heel mijn leven naast ons, zijn ouders hadden ook een ranch. Alleen hadden ze geen paarden en mijn ouders wel. Daarom werkte ze altijd veel samen en de afgelopen jaren hadden Robbie en ik eigenlijk altijd samen de paarden en runderen binnen gehaald. Langzaam maar zeker voelde ik dat ik in slaap begon te vallen. Dat was iets wat echt niet mocht van mijn vader als ik s ’nachts in een tent sliep buiten de hekken. Maar ik kon er niets aan doen, ik was zo moe.

31 December 3013 Tess

Mijn bed was zo lekker zacht. De dekens waren zo dik en donzig en de bediende’s van mijn ouders waren fantastish. Ik hoefde niks te doen. Mijn leven was gewoon perfect. Slaperig drukte ik op het belletje naast mijn bed. In minder dan dertig seconden verscheen Johanna naast mijn bed.
‘ Kan ik u ergens mee helpen, Tess? ‘, vroeg ze onderdanig.
‘ Natuurlijk, ik roep je toch niet voor niets op? ‘ Ik zuchte. Johanna werkte pas net een paar weken voor mijn ouders en ze moest alles nog leren. Ze wist niet eens welke kleren ik op welke dag aan wou, en iedereen weet dat. Nouja, behalve zij dus.
‘ Ik wil mijn kaassnacks en als ze er niet zijn, dan haal je ze maar. ‘ Johanna boog en wou weglopen. ‘ Met chili dip natuurlijk! ‘, riep ik haar na. Daarna zette ik mijn televisie aan. Op vrijdagavond was er eigenlijk nauwelijks iets op TV, heel saai, maar eigenlijk maakte het ook niet zo veel uit. Ik was zo moe, zo ongelooflijk moe. Mijn oogleden begonnen te trillen en langzaam vielen ze dicht.

31 December 3013 Vic

Ik zat op de schouder van Mercules en keek de kamer rond. Het was precies hetzelfde als ongeveer duizend jaar geleden toen Amber en Sheila hier stonden. Het water drupte nog steeds gestaag en mijn meester had dezelfde kleren aan. Opeens was daar weer het felle licht en de zenuwen die ik tot een paar seconden geleden wist in te houden vlogen door mijn vleermuizen lichaam.
Daar stonden ze: twee knappe dames van ongeveer zestien á zeventien jaar. Ik zag precies wie de nakomeling van Amber was. Het meisje met de bruine haren en een geruite blouse, ze had een spijkerbroek aan en cowboy laarzen. Waarschijnlijk was er ergens iets helemaal mis gegaan met de knappe Amber die de keer dat ik haar zag een prachtig zalmroze jurkje aan had gehad.
Het andere meisje was duidelijk een nakomeling van Sheila, ze had dezelfde blik in haar ogen en haar blonde haar omlijste een smal gezicht.
Mijn meester keek de jonge dames een moment aan. En ze keken hem ook een klein moment aan. De Amber-nakomeling keek niet bang, integendeel ze keek ongelooflijk boos.
‘ Goedenacht, mijn mooie dames. ‘, zei Mercules met een rustige stem. ‘ Mijn naam is Mercules en dit hier is mijn vleermuis, Vic. ‘ Als betoverd knikte ik. En ik voelde iets in mij veranderen, ik dacht aan de dingen die ik duizenden jaren geleden had gevoeld en dat leek terug te komen. Wat gebeurde er?
‘ Ongeveer duizend jaar geleden stond ik hier met jullie voorouders. Jij, Tess, lijkt heel erg op Sheila Jones. Dat kan kloppen zeker? ‘ Tess knikte verbaasd.
‘ Mijn achternaam is Jones, dus dat kan kloppen. ‘
‘ En jij, Shana, jij lijkt op Amber. Van haar hebben we nooit haar achternaam geweten. ‘
Nu wist ik hun namen en ik zag voor me beelden van hun voorouders. Mercules aaide over mijn rug.
‘ Vic zal jullie vertellen wat jullie hier doen. ‘ Ik graafde diep in mijn geheugen, wie had ik al die jaren geleden de vloek gegeven. Wie wordt misschien één van ons. Ik voelde het van het topje van mijn kop tot in het einde van mijn vleugels: Shane had een vloek gekregen. En ik moest er alles aan doen om tegen te houden dat Shane ook een vleermuis zou worden. Ik moest Shane en Tess helpen om de vloek te stoppen, ookal zou dat al mijn overtuigingskracht kosten. Misschien wel mijn 30000 jarig bestaan, misschien wel het leven van een heleboel van mijn familie. Maar het moest. En wat moet dat moet, dat geld ook voor een pratende, betoverde vleermuis.