Geplaatst 
Ik ben een verhaal aan het schrijven en ik vind het leuk om hier mijn verhaal kwijt te kunnen. Anders staat het daar maar op Word. Het verhaal heet Echte Vriendschap. Ik hoop dat jullie het leuk vinden
Citaat:Voorzichtig likt Hestia haar veulen droog.
‘Welkom op de wereld meisje.’ Zegt ze zacht en tevreden. Het pasgeboren veulentje heft even haar hoofd omdat ze een geluid hoort. Ze ziet niks. Ze laat haar hoofd weer zakken. Dan hoort ze zachte stemmen. Weer heft ze haar hoofd. Ze schrikt. Er staan enge dieren in hun stal! Hestia ziet dat haar veulen schrikt.
‘Je hoeft niet bang te zijn. Dit zijn Esmee en Amber. Ze zijn onze bazinnetjes.’ Legt ze uit.
‘Ach een merrietje… verzin maar een naam, Amber.’ Zegt Esmee.
‘Nevada!’ Roept Amber enthousiast. ‘Hoe ziet ze er uit?’
‘Ze is gitzwart met een kolletje, linksvoor heeft ze een wit voetje en rechtsachter een wit been die tot haar buik loopt volgens mij. En je weet wat ik met je heb afgesproken hè?’
‘Natuurlijk weet ik dat. Dat ga ik toch niet vergeten?’ Antwoord Amber. ‘Mag ik haar aaien?’
‘Ja hoor. Doe wel voorzichtig. Ik weet dat je haar niet kunt zien en Hestia weet dat, maar ze kan evengoed gemeen doen als je aan haar veulen komt.’
‘Natuurlijk doe ik voorzichtig. Maar ik mocht Hestia’s vorige veulens toch ook altijd aaien van haar?’
‘Dat weet ik, maar doe evengoed maar voorzichtig.’ Amber knikt en tast naar de muur. Nevada vind het maar eng.
‘Mama, wat doet ze?’ Vraagt ze angstig. Hestia stelt haar gerust. ‘Amber is blind. Ze moet dus voelen waar ze naar toe gaat.’ Legt Hestia uit.
‘Waar ligt ze ergens?’ Vraagt Amber.
‘Recht voor je. Als je je arm uitsteekt raak je haar aan.’ Antwoord Esmee. Voorzichtig strekt Amber haar arm uit. Nevada vind het dood eng.
‘Mama… help…’ Piept Nevada angstig. Dan voelt ze zachte vingers over haar vacht kriebelen. Nevada’s hart gaat wild tekeer. Esmee ziet het.
‘Stop maar met aaien. Ze is bang. Het is ook allemaal nieuw voor haar. Ze is ook nog maar twee minuten oud. Kom, dan gaan we beschuit met muisjes eten.’ Zegt ze.
‘Ja, roze muisjes hè? Jammer dat is haar niet kan zien…’ Zegt Amber en ze staat op. Weer tast ze naar de muur en ze loopt voorzichtig de stal uit.
‘Ja, maar dat komt nog wel. Als we genoeg geld hebben ga jij gewoon naar Canada voor die operatie. En we maken veel foto’s. Dan kun je later zien hoe ze er als veulentje uitzag.’ Stelt Esmee haar gerust. Esmee en Amber lopen samen al kletsend het stallenblok uit en dan is het weer stil. Nevada slaakt een zucht. Ze is blij dat ze weg zijn. Voorzichtig schuift ze haar benen onder haar lichaam en probeert op de staan. Hestia duwt haar met haar hoofd omhoog.
‘Toe maar meisje, je kunt het wel.’ Moedigt ze haar aan. Nevada tilt haar achterwerk omhoog. Nu leunt ze op haar knieën. Hestia geeft haar nog een duwtje. Nevada valt voorover. Hestia moet lachen.
‘Sorry Nevada.’ Zegt ze. Nevada kijkt boos en krabbelt weer overeind.
‘Lach maar hoor! Dat deed pijn… En heet ik Nevada? Ik hoorde niet wat dat meisje riep. Nevada… Nevada… Wel een leuke naam. Vind je ook niet?’ Zegt ze.
‘Ja, een hele leuke naam. En ook nog eens erg sjiek. Ik heb maar een korte simpele naam, vind ik.’ Zegt Hestia. ‘Maar probeer nu maar even om op te staan. Je moet snel wat drinken. De eerste slokjes zijn erg belangrijk.’ Na een aantal pogingen lukt het om te blijven staan. Ze zoekt naar Hestia haar uier. Als ze die heeft gevonden, begint ze gulzig te drinken. Als ze klaar is gaat ze weer liggen.
‘Mama ik ben moe.’ Zegt ze.
‘Dan ga maar lekker slapen meisje.’ Antwoord Hestia, en na die woorden vallen ze beide uitgeput in slaap. Ze merken niet dat er nog hooi in hun stal word gelegd.
De volgende dag word de hele stal wakker door het geluid van de voerkar. Elk paard begint te hinniken.
‘Mama. Wat gebeurt er?’ Vraagt Nevada geschrokken.
‘We krijgen brokjes.’ Antwoord Hestia.
‘Mag ik ook proeven?’ ‘Ja hoor, maar je vind het vast nog niet zo lekker.’ Dan komt Esmee langs.
‘Hoi Hestia. Hoe gaat het met je baby’tje?’ Vraagt ze aan de merrie. Hestia hinnikt zacht. Esmee geeft haar een aai en schept extra brokken in haar voerbak.
‘Hier Nevada, proef maar.’ Zegt Hestia tegen Nevada. Voorzichtig pakt Nevada een brokje. Meteen spuwt ze het uit. Hestia lacht.
‘Ik zei het toch.’ Zegt ze en ze geeft haar een knipoog. Hestia begint te eten en Nevada gaat melk drinken bij haar.
Na een uurtje komt Esmee weer langs. Ze haalt Hestia’s halster van de haak en doet die bij haar om. Nevada kijkt vol afschuw naar het halster.
‘Mama, wat is dat?’ Vraagt ze.
‘Dat is een halster. Dan kunnen mensen mij beter vasthouden.’ Legt Hestia uit. Nevada knikt, maar ze vind het nog steeds heel raar. Esmee haalt Hestia uit haar stal en neemt haar mee.
‘Wat moet ik doen? Mama! Help. Ik wil niet alleen achter blijven!’ Piept Nevada.
‘Je moet gewoon achter mij aan lopen, meisje.’ Antwoord Hestia. Nevada kijkt naar de drempel van de stal naar het gangpad. Ze snuift hard. Het vlas komt in haar neus. Nevada schrikt. Ze steigert.
‘Kom er maar gewoon over heen. Hij doet je niks.’ Stelt Hestia haar gerust. Nevada kijkt nog eens naar de drempel. Dan springt ze er met een grote sprong over heen. Esmee lacht.
‘Als dat geen springpaard word…’ Zegt ze.
‘Wat is een springpaard?’ Vraagt Nevada.
‘Meisje… je bent veel te nieuwsgierig. Wacht maar gewoon af. Dat komt je er wel achter.’ Zegt Hestia. Nevada knikt en huppelt vrolijk achter Hestia aan. In het weiland klikt Esmee het halstertouw los. Hestia rent meteen naar de andere kant van de weide. Nevada galoppeert zo snel mogelijk achter haar moeder aan. Midden in het weiland stopt Hestia en laat zich door haar knieën zakken. Nevada kijkt haar aan.
‘Wat ben je aan het doen?’ Vraagt ze geschrokken. Nevada krijgt geen antwoord. Als Hestia klaar is, blijft ze nog even liggen en staat dan op.
‘Wat was je aan het doen?’ Vraagt Nevada nog een keer.
‘Ik was aan het rollen. Dan raak ik mijn kriebels kwijt.’ Antwoord ze. Probeer het ook maar eens.’ Nevada kijkt even aarzelend maar dan laat ze zich toch door haar knieën zakken. Als ze klaar is gaat ze languit liggen.
‘Hm… dat was lekker. Maar nu ga ik even slapen. Mag dat?’
‘Natuurlijk mag dat lieverd.’ Na die woorden doet Hestia haar hals omlaag en begint te eten. Nevada gaat languit liggen.
Tegen de avond worden ze uit de wei gehaald. De volgende dag gaat precies hetzelfde, ’s morgens naar de wei en ’s avonds weer naar stal.
Als Nevada 3 weken is, mogen ze niet naar de wei. Het is al 10 uur en ze staan nog steeds binnen.
‘Waarom gaan we niet naar buiten?’ Vraagt Nevada aan haar moeder.
‘Ik weet het niet. Misschien mogen we naar de kudde?’ Antwoord Hestia.
‘De kudde? Wat is een kudde?’
‘Een kudde is een groep paarden. Ik stond, voor ik jouw kreeg, ook in de kudde. Er is geen hengst, zoals in een echte kudde dat bestaat uit wilde paarden. In de kudde moeten we ons zelf zien te redden. Alleen in de periode dat de merrie’s gedekt worden valt de kudde uit elkaar, maar de ruinen blijven. Als de veulens oud genoeg zijn mogen ze samen met hun moeder de kudde in zodat de veulens sociaal sterk worden.’ Legt Hestia uit. Nevada knikt en begint te drinken bij haar moeder. Na een paar minuten komt Esmee aangelopen met een halster en touw.
‘Kom maar Hestia, je mag met me mee en Neva ook.’ Zegt ze. Hestia loopt naar Esmee en ze steekt haar neus in het halster. Esmee klikt het halster vast en neemt Hestia mee uit de stal. Nevada loopt voorzichtig achter haar moeder aan. Met z’n drieën lopen ze het stallenblok uit. Op het erf staat een grote jeep met een trailer erachter. Nevada kijkt vol afschuw naar het ding.
‘Mama, daar hoef ik toch niet in hè?’ Vraagt ze geschrokken.
‘Ik denk het wel.’ Antwoord ze. ‘Het is niet eng. Je loopt gewoon achter mij aan en dan komt het allemaal goed.’ Nevada ziet dat Amber aan de achterkant van de trailer staat.
‘Ik heb de klep alvast naar beneden gedaan.’ Zegt ze
‘Goed gedaan Amber. Soms vergeet ik dat je blind bent, je kunt nog zo veel!’ Zegt Esmee vol trots. Nevada ziet dat Amber bloost.
‘Wil je even aan de kant gaan? Dan zet ik de paarden erin.’ Vraagt Esmee aan Amber. Amber knikt en doet een paar stappen achteruit. Esmee laad voorzichtig Hestia in de trailer. Nevada twijfelt even maar stapt dan toch achter haar moeder aan.
‘Doe de klep maar dicht.’ Zegt Esmee tegen Amber. Amber loopt naar de klep en tilt hem op.
‘Goed zo!’ Prijst Esmee. Esmee loopt de trailer uit.
‘Gedragen jullie je een beetje, dames?’ Vraagt Esmee aan de paarden voordat ze het deurtje sluit.
Het zijn 1505 woorden.
Hebben jullie nog tips? De spellingscontrole van Word gaf geen spellingsfouten aan, maar er kunnen evengoed nog fouten in zitten.
Ik ga nu snel verder typen/schrijven
Groetjes Iris
