[VER] The Shadow of Darkness
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Pagina 1 van de 1
- Anoniem
[VER] The Shadow of Darkness
Geplaatst: 04-04-14 13:56
“Ga je mee?” Anfynn, een Saylar elf, draaide zich lachend om. Het was een mooie, zonnige dag, maar dat was het eigenlijk altijd wel. De krachten van de elven-koning Lyron zorgde er voor dat er nooit regen zou vallen binnen de grenzen van Palador. En dat er niet snel vijanden Palador binnen zouden vallen. Lyron zorgde eigenlijk voor alles in het rijk, en daar moest en zou je hem dankbaar voor zijn: was je dat niet, volgde er maatregelen. Och, buiten dat was Lyron best aardig. Je kon bij de koning altijd terecht voor je problemen, als je maar net en beleefd bleef. En als het maar niet over hem ging. Maar je mocht ook niet over hem roddelen, dus eigenlijk was het gewoon de bedoeling dat niemand ook maar een woord over hem zou spreken. Niet dat veel zich daar aan hielden, immers was Lyron ook maar een dood normale elf, ondanks de kroon van gevlochten Bellain-takken en zijn handgemaakte troon. En niet te vergeten zijn krachten dan. Maar goed, daar ging het niet over.
Een eindje verderop staat een nog niet zo oude elf: hij heeft lange, blonde haren en draagt zijn boog op zijn rug. “Waar heen?” Roept hij naar Anfynn toe. Hij zag haar even na denken. “Zullen we naar de vertakking van de Rhodaan? Daar zijn prachtige duinen waar de paarden van de elven rond lopen!”
“Euh… Nou ja, kan best.” Meril, zo heette de elf, haalde zijn schouders op. Eigenlijk was het ontzettend dom: Langs de Rodaan kwamen vaak troepen Tricems uit het duistere Helgardh langs. Die trokken dan naar de Bellainwouden, om onschuldige dieren te doden om ze daarna ruw te verscheuren. En natuurlijk was Palador beschermt door de rivier en de hoge hekken, maar als je een Tricem, ook al is het onbewust, boos maakte, waren ze niet meer te kalmeren. Ze zouden alles doen om bij je te komen, ook al pijnigten zij zich zelf hier mee. Maar Anfynn was een van de populairderde elven in Palador, ze is namelijk de dochter van Lyron, en die kon je beter niet tegen spreken. Niet dat zij boos zou worden, integendeel: Anfynn was juist erg spontaan en aardig, maar van de koning kon je dus nog wel eens last krijgen. “Mooi zo, kom mee dan!” riep Anfynn brutaal en ze rende weg. Meril sprintte achter haar aan.
De vertakking van de Rhodaan was niet zo ver gelegen van het paleis, dus ze waren er binnen een ruim half uur. Meril duwde enkele takken voor zijn ogen weg om het strand te zien. Zijn mond zakte open van verbijstering. Het was prachtig langs de Rhodaan, dat gaf hij direct toe. Het zand was spierwit en de rivier was helderblauw. Hier en daar glinsterde een gladde steen door het felle zonlicht. In het water stonden drie wonderschone paarden te drinken: het was de witte Falladri, de bruine Yolanth en de vos Maisa. Alle drie de paarden waren in eigendom van de koning, wist Meril toevallig. “Wat is dat?!” krijstte Anfynn opeens. De drie paarden heften hen hoofden en gallopeerde geschrokken weg. Meril draaide zich met een ruk om. Hij zag het ook: aan de overkant van het water stond een reusachtig monster, met bloeddoorlopen ogen, een bek met honderden scherpe tanden, en klauwen als speren. Het was een Abesay. Sinds wanneer bestonden die nog? Abesay’s waren al eeuwen uitgestorven volgens de wijze elven uit Vitréne. Beide elven deinsden geschrokken achteruit. Meril pakte met een snelle handbeweging zijn boog, en Anfynn trok haar zilveren dolk. Als de Abesay zou aan vallen, zouden zij zich zelf in ieder geval nog kunnen verdedigen. Terwijl ze het monster goed in de gaten hielden, liepen ze stap voor stap richting de bosjes. Toen ze ver genoeg van het water af waren, gingen ze er van door. “Doorrennen, Meril!” Schreeuwde Anfynn in haar haast. Ze hield haar hand om de dolk geklemd en sprintte maar door. Ze was niet snel moe, en vooral niet wanneer ze in zulke doodsangsten verkeerde. Het paleis van Lyron kwam in zicht. Elke meter leek langer te worden.
“Wat is er aan de hand?!” De wijze Saylar-elf Haedril kwam uit het paleis rennen.
“Haedril, Haedril! Abesay, strand!” Zei Meril hijgend. Haedril pakte hem bij zijn arm en sleurde hem mee naar binnen. Anfynn volgde.
“Vertel het even rustig, een van jullie twee. Het kan van levensbelang zijn, dwazen!” Schreeuwde de normaal zo aardige Haedril. Spuugspettertjes kwamen op het gezicht van Anfynn terecht. Snel veegde ze die met haar mouw weg. Daarna zette ze een stap naar voren. “Er.. er is een Abesay aan de andere kant van de Jordaan. En dat hoort niet! Abesay’s leven in de holen in Helgardh, niet in het zonlicht aan de oever,” zei Anfynn zo rustig mogelijk. Ze ademde zwaar en snel van angst.
“Heeft hij jullie gezien?” vroeg Haedril streng. Meril en Anfynn bleven stil. “Heeft hij jullie gezien? Ik duld nu antwoord!” Haedril herhaalde zijn vraag bars. Anfynn schrok. “J-ja, volgensmij wel.” Zei ze daarna zachtjes.
“Oh nee, oh nee, oh nee..” De oude elf mompelde zachtjes in zich zelf. Daarna sprong hij op en liep met grote, haastige stappen weg. Hij liep naar de grote voorraadkast van de keuken, en deed in een linnen doek vier broden, gedroogd vlees en beschuiten. Uit een mand trok hij twee waterkruiken en vulde ze met water uit de waterput. Daarna keerde hij terug naar de twee jonge elven. Hij duwde ruw de spullen in Anfynn haar handen.
“Uh, Haedril? Wat moet ik hier mee?” Vroeg ze, voor haar doen, onzeker. Haedril draaide zich nijdig om, “Wat dacht je? Jullie moeten hier weg! De Abesay heeft jullie gezien, en hij zal jullie ook niet meer vergeten. Hij zal Palador binnen vallen, en dat moeten we niet hebben door twee van die domme dwazen. Jullie zullen via Endressan naar de Bellainwouden gaan, vervolgens moeten jullie door de Rhodaan, en dan door de Verlaten Landen naar Rhodas. Via Rhodas moeten jullie naar Vitréne, naar de Elrim-elven. Bij hen zullen jullie veilig zijn. Zij zijn zoveel wijzer als ons volk.”
Meril staarde hem suf aan. “Nu? met zijn twee? Ik weet niet of dat wel gaat lukken hoor. Ik bedoel, we zullen vast veel Tricems tegen komen en misschien ook wel andere enge wezens. En de Verlaten Landen? Daar is haast nog geen mens geweest!” Ratelde hij op.
Haedril zuchtte nog maals, “Denk je echt dat ik jullie op reis zou sturen als er geen ene kans is dat jullie overleven? Bovendien, misschien is er haast geen mens in de Verlaten Landen geweest, maar wij zijn elven. En Tricems zullen jullie zeker tegen komen, ja. Daarom geef ik jullie de twee scherpste zwaarden die ik in mijn bezit heb.” Uit zijn schede haalde hij een kort, klein, maar scherp zwaard en een lang, gebogen zwaard en gaf ze aan de twee. “Doe er voorzichtig mee, ze zijn van onze voorouders geweest.” Haedril knielde en maakte een buiging: een teken van geluk wensen. En op dat moment beseften Anfynn en Meril dat het menens was: Of ze kwamen levend in Vitréne aan en zagen hun volk ooit nog terug, of ze zouden pijnlijk sterven.
- Anoniem
Re: [VER] The Shadow of Darkness
Geplaatst: 04-04-14 20:28
- Anoniem
Re: [VER] The Shadow of Darkness
Geplaatst: 04-04-14 20:53
In zijn algemeenheid vind ik het jammer dat ik aan een verhaal begin, er dan eerst veel updates zijn en dan loopt het dood en zit je maanden te wachten.
En komt er nooit meer een vervolg of liever een einde aan het verhaal.
Ik heb me zelfs wel eens opgegeven voor het einde dat zou toegestuurd worden,nooit gehad.
Ik zeg niet dat jij dat doet, het zijn mijn ervaringen tot nu toe.
Vandaar dat ik dus niet gelijk reageer.
- Anoniem
Re: [VER] The Shadow of Darkness
Geplaatst: 05-04-14 13:25
Ik probeer hem natuurlijk aft e maken!
- Anoniem
Re: [VER] The Shadow of Darkness
Geplaatst: 05-04-14 14:04
Lekker door gaan met schrijven en veel oefenen.
Tip: misschien kan je het eens in word zetten en dan de spellingscontrole gebruiken. Er zitten nu wat foutjes in (niet veel, goed hoor!).
De namen vind ik erg leuk gevonden.
Succes!
- Anoniem
Re: [VER] The Shadow of Darkness
Geplaatst: 07-04-14 12:22
- Anoniem
Re: [VER] The Shadow of Darkness
Geplaatst: 26-04-14 21:52
Pagina 1 van de 1