Bokt.nl

Citaat:

Het moment dat je weg loopt van huis, van het dorpje waar je altijd veilig was, de geur van brandende fakkels in de nacht en het gekraak van het stro. Het zachte gehinnik van de paarden, het mekkeren van lammetjes en het ademen van je medemensen.
Niks is als dat moment – galopperend met de wind in de manen, vluchtend van je stad, hetgene waar je hart lag. Het enigste wat je mee hebt is een rugzakje met een oud dekentje, een paar oude gescheurde kleren, een knuffel, een dolk en het geheim, hetgene waar iedereen naar op zoek is, en jij precies in je rugzak hebt. Te paard met een emmer en een touw aan het zadel hangend, alles wat je mee hebt, alles om het geheim te bewaren. Het zou niet lang meer duren voor je dorpsgenoten met fakkels en hooivorken achter je aan zullen komen, maar om daar over na te denken, daar is geen tijd voor.
‘Harder Dojo, harder!’, op volle snelheid gingen we verder van huis, het bos kwam in zicht net als de opkomende zon. Het zand stoof omhoog, graspollen staken uit het wat nu oranje gekleurd was dor de zon grote vlakte. Weg van de prairie, op naar het bos.
‘Goedzo jochie, we zijn er bijna… Nog even en we komen bij de beek waar jij mag rusten en ik ga op zoek naar eten voor ons.’
We kwamen bij de bosrand aan en gingen op zoek naar de beek. Ik zette Dojo daar neer en ging op zoek naar eten. Ik ging steeds verder het bos in en opeens schoot er iets achter me langs. Mijn hard bonsde als de vleugels van een kolibrie, ik keerde me razend snel om maar zag niks behalve de diepte in het bos, hier was het nog donker en een onheilspellend licht viel tussen de takken van de metershoge bomen. De bomen maakte mij slechts een miertje en ze kwamen over als reusachtige geesten, donkere schimmen, langzaam heen en weer gaand door de lucht, alsof ze me probeerden te waarschuwen. De wind maakte angstaanjagende geluiden en ik stond daar nog steeds stokstil, terwijl gekraak dichterbij kwam, het geluid van reusachtige poten, op zoek naar iets om te grijpen kwamen stapje voor stapje dichter bij.
Ik trok mijn dolk te voorschijn, hij glinsterde in het laatste beetje maanlicht.
‘Waag het niet om dichterbij te komen, waag het of…’
Wolvengejank klonk, een massaal aantal poten stoofde op mij af, gejank terug, gegrom, gehijg. Reusachtige tanden blonken, ogen weerkaatste licht en leken rood, bloedrood. Het was een hele roedel, ik moest hier weg, ze kwamen er aan…

Citaat:

Ik rende, het enigste wat ik had was een dolk, een botte dolk. Met mijn grootte kan ik nooit die wolven aan die enorme moordmachines, poten zo groot als mijn torso. Als zij mij te pakken zouden krijgen was ik dood, simpelweg dood. Harder rennen kon ik niet, dwars door bosjes, zigzaggend om bomen, rennend als een gazelle met een jachtluipaard achter zich aan. Ik kon niks, helemaal niks… Ik voelde me verloren, mijn benen gaven het op, ik ging langzamer, werd duizelig, viel voorover, weg was ik.
Ik hoorde poten dichterbij komen, langzaam, maar aan het geluid kon je horen hoe groot ze waren. Bang was ik, bang… Niet zo zeer gevreesd om mijn leven, ik betekende toch niet veel, ik was maar een jongen van vijftien, een jagerskind. Niemand keek naar mij op, niemand wilde met mij omgaan omdat ik een moordenaar was. Nee, voor mijn leven was ik niet bang. Ik was bang, bang dat iemand het geheim zou vinden en het in de verkeerde handen zou vallen, bang dat Dojo gevonden werd, hij die het geheim, het gevaar, met zich droeg.
Opeens klonk er een schel gefluit. Het geluid van iemand die op zijn vingers floot.
‘Hé jongens, laat hem met rust! Blijf met jullie vuile moordzuchtige poten van hem af, hij is van mij!’, het was een mens, een jongentje, ‘Opzouten jullie krengen! Niet elk mens dat jullie vinden hoeft opgevreten te worden, denk toch een keer na!’
De wolf die dat moment met zijn poot op mijn schouder stond, deinsde achteruit en dook piepend in elkaar. Ik voelde een kleine, vriendelijke hand op mijn schouder. Opeens voelde ik me weer veilig en durfde eindelijk adem te halen.
‘Gaat het, mate?’ Het was een klein, mager, donker jongentje. Zijn ogen stonden vriendelijk en glinsterde vrolijk. Voorzichtig kwam er een glimlachje tevoorschijn. Ookal waren zijn tanden niet de schoonste, stond zijn neus scheef alsof hij meerdere keren gebroken was, zat hij onder de littekens en schrammen, ookal was hij verwilderd… Toch voelde er iets goed, het leek alsof wij vrienden zouden worden, hij mijn leven meerdere keren zou redden en me zou helpen het geheim op de juiste plek te brengen. Ik weet niet precies waarom, maar iets in mij, een klein gevoel, gaf mij dat idee. Ik wist het niet zeker, maar hij zou mijn enige hoop zijn.

Citaat:

Hoofdstuk 2

We kwamen aan bij een huisje, compleet gemaakt van takken en bladeren, het was zijn eigen werk. Onderweg naar het huisje hadden we elkaar alles verteld. Het jongentje heette Sam, ten minste, zo heeft hij zichzelf genoemd. Hij was als een klein jongentje hier in het bos neergelegd, zijn ouders konden waarschijnlijk niet meer voor hem zorgen. Het enigste wat hij toen kon was een beetje lopen en praten, en het woord dat hij voor mij gebruikte, mate, was het enigste woord dat hij zich kon herinneren van zijn ouders. Het woord hoe zijn vader hem altijd noemde. Het laatste beeld wat hij van ze had was vaag, maar het lukte hem met een beetje slikken en een paar tranen wegpinken om het te vertellen.

Ik was nog maar klein, mijn ouders waren arm en op een dag besloten ze om met zijn drieën een wandelingetje te maken, naar het bos. Dat was erg bijzonder voor mij, we gingen nooit wandelen en ik werd altijd gewaarschuwd niet te dicht bij het bos te komen, het was daar gevaarlijk.
We gingen ergens zitten en opeens begon mijn moeder te huilen. Mijn vader sloeg haar tegen haar arm en zei dat ze niet moest aanstellen, mijn moeder rende vervolgen weg, mijn vader volgde en keerde nog één keer om.
‘Vaarwel mate, dit is beter voor ons allen.’ , klonk het en weg waren ze.