Geplaatst 
______________________________________________________________________________________________________________________
“Hier jongen,” Ik neem het kaartje aan wat mijn begeleider me overhandigt. Er staat een naam op, zijn naam, en een telefoonnummer. Vermoedelijk ook het zijne. “Dit is mijn nummer, als er ooit iets is, dan bel je me, oké?” Ik knik zonder verder iets te zeggen waarbij Miles enkel zucht als antwoord en zijn hand op mijn schouder legt. Hij ziet me als zijn zoon, wat ook vrij normaal is door de situatie waar we ons in bevinden. Hij heeft namelijk geen kinderen en ik ben een soort van zijn zorgenkind. Was, ik was een soort van zijn zorgenkind. Hoewel hij nog steeds mijn begeleider is, wil ik het het liefst zo snel mogelijk achter me laten. Dit keer wil ik opnieuw beginnen met mijn vader, mijn echte vader. En een tweede ‘vader’ zal daarbij niet helpen. “Hou je haaks jongen.” Miles aait een keer over mijn hoofd, alsof ik een klein kind ben, zucht vervolgens en loopt richting de deur. Als hij nog een keer omkijkt ben ik echter al uit beeld verdwenen.
“Dean!” De stem rukt me uit mijn concentratie en meteen vlieg ik uit mijn stoel om naar beneden te sporten. Meestal zit ik compleet verzonken in gedachten, zeker als ik bezig ben met iets waarbij ik na moet denken. Bij mijn vader is het anders, bij papa is het altijd anders. Alsof ik mezelf zodanig heb aangepast dat ik wel meteen op hem reageer.
"De-“ Nog voordat ik en tweede keer geroepen wordt sta ik in de deuropening, om te zien hoe mijn vader naar de kast wijst zonder op te kijken van zijn krant. “ ‘K heb honger.” Mompelt hij. Een blik op de klok geeft aan dat het etenstijd is, dom van me. We moeten om zes uur kunnen eten, nu is het al zes uur. Meteen ga ik opzoek in de kasten, blijkbaar is mijn va- papa een fan van maaltijden in blik. Ik pak een blik macaroni met tomatensaus, trek het open en laat het pretje opwarmen in een pan. Binnen tien minuten staat de tafel gedekt met twee borden, waarover het rode goedje is verdeeld, twee glazen en bestek. Bij mijn vader staat een fles wijn waarmee hij zo nu en dan zijn glas bijvult.
“Smaakt het?” Vraag ik een beetje stil, nerveus.
“Natuurlijk, veel kookkunsten zijn er niet voor nodig.” Hij reageert met een brommende stem, laag, ongeïnteresseerd, haast pijnlijk. Ik stop met roeren door mijn eten en neem een hap. Met veel moeite slik ik het door. Het is vies, alleen het overvloedige zoutgebruik dat er al in zat zorgde voor smaak. Niet klagen, kom op, je bent gelukkig. Ja, ik ben gelukkig, ik ben bij papa, dit neem ik er gewoon bij. Als hij klaar is met het eten staat hij op en loopt hij zonder iets te zeggen naar de woonkamer, Miles bleef bij me zitten tot ik ook klaar was met eten en dan deden we samen de afwas. Maar wat had ik daar nu aan? Niks, helemaal niks, nu is het beter, veel beter. De laatste hap slik ik door en hou ik met de nodige moeite binnen, ik ben gewend aan kleine porties en gezonder eten. Dit valt zwaar op de maag, maar ik kon het moeilijk weggooien, zo ben ik niet opgevoed. Na een flinke slok water ruim ik de tafel af en begin ik aan de afwas om hierna weer naar mijn kamer te verdwijnen. Morgen is mijn eerste dag van de middelbare school, blijkbaar vonden ze dat mijn communicatievaardigheden goed genoeg waren voor de ‘grote’ overstap. Zolang ik maar goede punten haal ben ik tevreden, dan kan papa namelijk trots zijn.
Het is luid in de schoolgangen, enorm luid. Niet het vertrouwde geluid van iemand die schreeuwt, maar het geluid van een hele groep die joelt en schreeuwt. Een mollige jongen met zijn broek laag en een pet op deed de moeite niet om één stap opzij te zetten en beukte tegen me in. “Kijkt uit waar je loopt, wandelende tak!” Ik reageer niet, maar ga nog wat dichter bij mijn locker sta, waar ik een enkele boeken uithaal. Het viel wel mee vandaag, het feit dat mensen om me heen roddelen maakt me niet zo veel uit. Het is ook vrij normaal, ik ben socially akward, in mezelf gekeerd en meer een stok dan een man, daar ben ik me bewust van. Dus dan accepteer ik het ook maar dat ik geen vrienden maak, ik heb eigenlijk ook geen vrienden nodig. Het geluid van de schoolbel wekt me uit mijn gedachtes, welke les had ik nu ook alweer? Oh ja, Nederlands van ene meneer Sniekers. Voor me zie ik een meisje dat in mijn klas zit, ik ga enkele meters achter haar lopen maar houd mijn aandacht bij de rosse haarbos zodat ik niet verdwaal.
“Oké mensen, rustig, rustig.” De leerkracht zit op zijn bureau, een glimlach op zijn niet lelijke gezicht. Blijkbaar helpt zijn uitstraling hem, want de leerlingen luisteren vrij snel naar hem, maar blijven vrolijk. “Dus, we hebben iemand nieuws in de klas?” Ik knik enkel. Het is toch vrij duidelijk? Daarbij zit ik hier al enkele uren in deze klas, dus is het het niet waard om nog over mij te prate. Meneer Sniekers dacht er blijkbaar anders over. “Wil je je misschien even voorstellen.” Nee, dat wil ik niet. Maar dat kan ik natuurlijk niet zeggen. Vroeger ja, dan had ik het nog ook echt gezegd, maar nu zie ik jammer genoeg in dat het geen vraag is waar ik echt opties bij krijg. Nee, hij is gewoon beleefd en vraagt het in plaat van het me te bevelen.
“Ik-“ Hij onderbreekt me, zegt dat ik voor aan de klas moet komen staan. Ik schuif mijn stoel naar achteren en wandel naar voren. Zonder echt naar iemand te kijken, kijk ik de klas rond. “Ik ben Dean Slaeken.” Zo, klaar. Ik sta op het punt om weer naar mijn plek te lopen, maar een hand op mijn schouder houd me tegen. “Vertel eens wat meer over jezelf, hobbies, waar je eerst op school zat, familie.” Is hij niet geïnformeerd? Al mijn leerkrachten zouden geïnformeerd worden over mijn situatie. Het frustreert me dat hij dan nog dit soort vragen stelt.
“Ik heb geen hobbies, kreeg thuis-schooling en woon samen met mijn vader.” Nog voordat ik mijn zin compleet heb afgemaakt loop ik weer naar mijn stoel, ik heb verder weinig te zeggen. “Dus je woont er zonder je moeder?” Ik knik. “Is dat soms niet lastig, zo alleen met je vader.” Ik bijt op mijn lip, krijg een rara gevoel, ook wel gekenmerkt als ‘slecht gevoel’ vanbinnen, maar duw het aan de kant. Hij impliceert niet dat mijn vader geen goede man is, dat weet ik, maar toch pik ik het verkeerd op.
“Mijn vader is geweldig, dus nee, ik heb niemand anders nodig dan hem."
