Geplaatst ik doe de opleiding verzorgende IG, werken leren en hiervoor moesten wij een verdiepingsopdracht maken over een bepaalde ziekte die bij ons op de afdeling voorkwam. naast de opdracht zelf moesten wij proberen ons in te leven in degene met deze ziekte en een verhaal schrijven vanuit de ogen van deze persoon. Tijdens mijn dienst help ik vaak een vrouw met Parkinson en vond dit wel een interessante ziekte om meer over te weten te komen. ik heb mijn best gedaan om me in te leven in haar.
Ik ben zeker geen schrijfster maar ben toch benieuwd wat jullie er van vinden!
´Daar gaan we weer…´
Daar wordt alweer aan de deur geklopt. De deur vliegt open en een opgewekt ´Goedemorgen!´ komt me tegemoet. ´Ik kom u wassen en aankleden vandaag.´ Zoals elke morgen staat er een zuster naast mijn bed, ik zie er tegenop. Mijn benen en mijn armen werken niet meer zoals ik zou willen dat ze dat deden. Ik ben stijf, ik tril en krijg haast niet eens zelf meer een borstel door mijn haren. Ik dut weer een beetje in. ´Mevrouw, wilt u dat ik u op de bedrand help, of wilt u liever naar het toilet?’ Het liefst blijf ik lekker op bed, maar ik weet dat als ik me nu op bed laat wassen, ik meteen naar het toilet moet zodra ik opsta en dat is ook niet fijn. ‘doe maar op het toilet, zuster.’ De dekens worden van me afgetrokken, het is fris. Ik zie de zuster door mijn kamer struinen, op zoek naar de steunkousen en de aantrekkous. Ook pakt ze meteen schoon ondergoed en een aantal handdoeken en washanden uit de kast. ‘Ik zet eerst even de kraan aan in de badkamer, zodat deze vast goed warm kan worden.’ Even later is ze terug, ze zet het bed omhoog en begint met de kousen. Ik probeer mee te helpen, door mijn been wat in de lucht te houden, maar dit gaat niet gemakkelijk. Zodra de kousen zitten gaan mijn schoenen er nog overheen en vervolgens zakt het bed weer naar beneden.
‘Lukt het om de benen een eindje deze kant op te schuiven? Dan kunnen we zo meteen samen overeind komen en op de bedrand gaan zitten.’ Terwijl de zuster de rollator een eind hierheen rolt schuif ik stukje bij beetje mijn benen iets op zij, ze willen niet erg. ‘Kom maar, ik zal u verder helpen.’Met een hand om mijn schouders en haar andere hand om mijn benen helpt de zuster mij met een soepele beweging op de rand van het bed, het ging zo snel dat het me een beetje duizelt. ‘Gaat het goed, mevrouw?’ Ik knik en probeer wat rechtop te gaan zitten. ‘U mag de rollator vastpakken, dan gaan we staan.’ Voorzichtig probeer ik mijn armen te strekken, deze trillen behoorlijk. Zodra ik de rollator heb gaat dit gelukkig al beter. De zuster helpt me overeind en ik probeer een stevige houding te vinden. ‘Goed de benen strekken en de neus naar voren, zo ja, staat u stevig?’ Ik heb weinig zin om te praten, dit gaat de laatste tijd niet zo goed meer, ik kom slecht uit mijn woorden. Heel langzaam schuifelen we richting de badkamer, ik voel dat ik naar het toilet moet, gelukkig heeft de zuster hier al rekening meegehouden en heeft ze de postoel al in de buurt staan. ‘nu moet ik toch ineens naar het toilet, zuster.’ Vrijwel meteen word de postoel achter mij geschoven en helpt de zuster me zodat ik kan gaan zitten. ‘Fijn, bedankt.’ Met de postoel wordt ik naar de badkamer gereden, waar de zuster me wast en aankleed. ‘Hoe wilt u het haar vandaag?’ Het maakt me allemaal niet zoveel meer uit eigenlijk. ‘Doe er maar een beetje haarlak in en haal er een borstel door, dan is het wel goed.’
Zodra de zuster klaar is met het aankleden is het weer tijd om te gaan staan, nu moeten we naar de huiskamer gaan lopen voor het ontbijt. De zuster helpt me overeind en zorgt dat mijn kleding goed zit. Pasje voor pasje lopen we naar de huiskamer. ´Ik zou toch zo graag gewoon lekker zelf een eindje wandelen, al is het maar dat ene stukje van de badkamer naar mijn stoel, maar het mag niet hé?’ Het blijft even stil. ‘Nee mevrouw, ik zou het ook fijn voor u vinden, maar dit kan helaas niet. U bent al een aantal keer plotseling omgevallen en de risico’s zijn te groot als we u alleen laten lopen. Stel dat u met uw hoofd op de hoek van de tafel terecht komt, of met uw arm of heup verkeerd? Dan gaat het lopen helemaal niet meer.’ Ik weet wel dat de zuster gelijk heeft, maar toch heeft zij makkelijk praten, wanneer ik in de stoel zit op mijn eigen kamer wordt de vloersensor aangezet, zodra ik mijn stoel ook maar iets verschuif gaat deze af en komt er meteen een zuster naar me toe, om te kijken of ik nog in mijn stoel zit. Soms is een beweging met mijn benen al genoeg om de zuster te laten komen. Het is fijn dat er zo goed geholpen wordt, daar gaat het niet om, maar het is zo moeilijk af en toe. Inmiddels zijn we bijna in de huiskamer, ik zie een aantal medebewoners al opzij schuiven om plaats voor me te maken. ‘Goedemorgen allemaal!’ De zuster schuift de stoel voor me aan de kant. ‘Komt u maar voorbij de stoel, dan kan ik hem zo achter u schuiven. Zo ja, nu mag u de leuningen pakken en voorzichtig gaan zitten.’ Ik laat me in de stoel zakken. ‘Héhé, ik zit weer. Bedankt!’ Mijn stoel wordt aangeschoven en de vrijwilligster die een aantal dagen in de week in de huiskamer staat komt me helpen met mijn brood. Het eten en het drinken gaat steeds moeizamer. Ik krijg met moeite mijn beker naar mijn mond en ik heb al een speciale beker met 2 handvatten eraan. Wanneer ik eenmaal een slok in mijn mond heb gaat het slikken moeizaam. Het duurt erg lang voor ik een beker drinken leeg heb.
Ik druk op de bel die om mijn nek hangt. Een paar minuten later komt de zuster die mij vanmorgen geholpen heeft de huiskamer binnen. ‘Hallo, u had op de bel gedrukt, klopt dat?’ Ik knik en zeg dat ik weer naar het toilet moet. De zuster schuift mijn stoel opzij en helpt me op te staan. Daar gaan we, dezelfde route als vanmorgen, alleen nu weer terug naar mijn eigen kamer toe. ‘Ik blijf dadelijk maar even op mijn kamer, tot het middageten.’ De zuster vind het oké. ‘Hoe heet u ook alweer, zuster? Er komen zoveel verschillende zusters aan mijn bed dat ik de namen nooit goed kan onthouden.’ Ze noemt haar naam, hoe vaak zal ik het haar nog vragen? Zal ik het ooit onthouden? Na het toiletbezoek helpt de zuster me naar mijn stoel, de vloersensor gaat weer aan. ‘Ik zal u wat te drinken inschenken en dan kom ik u rond kwart voor 12 halen voor het middageten.’ Weg is ze.
Ik heb altijd van puzzelen gehouden, ik heb verschillende kleine puzzelboekjes liggen waar ik mijn tijd aan besteed. Het gaat echter niet zo soepel meer. Schrijven gaat lastig, ik tril erg en kan weinig kracht zetten. Daarom ben ik vaak na een paar minuten alweer klaar, dan zet ik de radio of de televisie aan of doe ik mijn ogen even dicht.
‘Hallo, ik kom u weer ontvoeren!’ Om precies kwart voor 12 komt de zuster de kamer weer op. ‘Nou dan zal ik maar meekomen, ik kan mij moeilijk tegen je verzetten.’ Gelukkig kunnen we nog wat geintjes maken af en toe. Het lopen gaat nu al vele malen beter dan vanmorgen. Na de ochtendzorg gaat het altijd erg moeizaam, mijn benen werken dan niet goed mee en het kost veel moeite om dan stapjes te zetten. Samen met de zuster tel ik dan telkens tot 2, bij 1 gaat mijn linkerbeen vooruit en bij 2 mijn rechterbeen. Nu is dit niet nodig, het lopen gaat niet vlot, maar we komen nog vooruit, dat is het belangrijkst.
Na het middageten word ik altijd weer naar het toilet geholpen en vervolgens zit ik de rest van de middag in mijn stoel. Af en toe komt er een zuster langs om een eindje met mij over de gang te wandelen, ik vind het erg fijn als ze hier de tijd voor nemen. Vaak komt mijn dochter ’s middags op bezoek. Soms komt mijn achter kleindochter mee, dit vind ik toch zo fantastisch. Het is zo’n mooi gezicht hoe die kleine overal op en in klimt. Mijn rollator neemt ze mee, ze klimt in de krantenbak, je kunt het zo gek niet bedenken. Ik geniet er erg van wanneer ze komt.
Om 5 uur is het weer tijd om gezamenlijk te eten in de huiskamer. Ondertussen is de zuster die mij vanmorgen geholpen heeft naar huis, nu komt de zuster van de avonddienst mij halen. ‘Kom maar, ik help u naar de huiskamer toe. Heeft u uw dochter nog op visite gehad vandaag?’ Ik vertel haar dat mijn dochter is geweest samen met mijn achter kleindochter. Het is gezellig aan tafel, ik luister naar de verhalen van de medebewoners. Sommigen van hen gaan ’s middags naar de ontmoetingsruimte, dit deed ik eerst ook maar nu het lopen zo moeizaam gaat heb ik er nog weinig behoefte aan. Ook het praten gaat steeds minder dus ik blijf net zo lief lekker rustig op mijn kamer zitten. Ook ’s avonds is het in de ontmoetingsruimte gezamenlijk koffie drinken, maar hier ga ik ook niet meer naartoe. Een van de medebewoners blijft ook lekker boven, meestal doen we na het eten een spelletje domino of rummikub in de huiskamer. Daarna helpt de zuster me weer naar mijn kamer toe waar ik lekker televisie kijk tot ik om een uur of tien, half elf naar bed toe ga.
Om half elf wordt er op mijn deur geklopt. ‘Joehoe.’ De zuster komt binnen en vraagt me of ik al naar bed toe wil. ‘Graag, ik voel me behoorlijk moe.’ Ze helpt me overeind en loopt mee naar het toilet. Hier trekt ze mijn kleding alvast uit. ‘Wilt u dat morgen nog een keer aan of zal ik het in de wasmand doen?’ Ik kijk of er vlekken in de rok en het shirt zitten. ‘Dat kan ik morgen nog wel een keer aan, het is nog schoon.’ De zuster laat mij even op het toilet zitten en brengt ondertussen de kamer op orde, ze weet precies hoe ik het hebben wil. Op mijn nachtkastje komen wat keelsnoepjes te liggen en er wordt een beker water met een rietje neergezet. De gordijnen gaan dicht op een klein kiertje na en mijn raam gaat iets open. ‘Zo, was u al klaar op het toilet? Dan help ik u naar bed toe.’ Ik kom met hulp overeind en de zuster neemt mijn gebit uit de mond. We lopen langzaam richting het bed. Het lopen gaat weer erg moeizaam, mijn benen zijn moe. Zodra ik op de bedrand zit trekt de zuster mijn schoenen en de steunkousen uit. Met een handige beweging draait ze mij in bed. Mijn kussen word opgeschut en er komt een kussen onder mijn voeten om drukplekken te voorkomen. ‘Zuster, wilt u mijn benen nog insmeren? Ze zijn zo droog.’ Ze loopt naar de badkamer om vaseline te halen en trekt handschoentjes aan. De huid op mijn benen is erg dun, zonder handschoenen zou deze gauw stuk gaan. ‘Is alles naar wens zo, mevrouw? Ligt u goed?’ Ik lig prima. ‘Ja zuster, u kunt gaan. Heel erg bedankt.’ De zuster wenst me een goede nacht en verdwijnt uit de kamer.
Hé wat voel ik me weer beroerd. Het is inmiddels half drie geweest en ik heb nog geen oog dicht gedaan. Overdag ben ik vaak erg moe en ’s nachts kan ik niet slapen. Ik heb al een aantal keer de nachtzuster gebeld om op de po te gaan. Ik tril hard en het zweet loopt van mijn voorhoofd af. Mijn nachtpon plakt aan mijn lichaam vast. Dit gaat haast elke nacht zo. Rond half vier slaap ik eindelijk.
‘Goedemorgen mevrouw! Lekker geslapen?’ Het is kwart over acht en de zuster komt me alweer wassen, ik ben op.
Daar gaan we weer…
de werkelijkheid ook helaas.. ben benieuwd hoe het verder loopt, ik volg nooit verhalen maar ga deze wel even volgen 
