Geplaatst Na tijden met een idee rondgelopen te hebben voor een verhaal, is hier dan eindelijk het resultaat
Ik zal zo vaak mogelijk stukjes plaatsen, maar ik ben een leerlinge uit de eerste klas van gymnasium en heb daardoor best veel huiswerk... Ik zal wel mijn best doen om zoveel en zo vaak mogelijk stukjes te plaatsen, maar begrijp dat ik naast mijn computer en het schrijven aan mijn verhaal ook nog een ander leven heb en dus niet altijd even veel tijd heb om aan mijn verhaal verder te schrijven 
Allereerst nog even voordat ik de eerste hoofdstukken van mijn verhaal hier ga plaatsen: ik ben ook maar een mens en niet zo "PURR-FECT!!" als dat sommige mensen denken dat ze zijn of ook werkelijk zijn.
Tips & Tops zijn van harte welkom, maar kraak me alsjeblieft NIET af... Blijf s.v.p. aardig voor iedereen (dan zal ik dat ook doen
). Misschien is het ook handig om te weten dat ik een tikkeltje gestoord ben, of eigenlijk een héél erg tikkeltje 
Nou goed, als jullie verder nog iets willen weten dan roept u maar, maar hier nu eerst de eerste paar hoofdstukken van mijn verhaal:
Veel leesplezier en laat graag iets van je horen
Groetjes Thasja
------------------------------------------------------------------------------------
Bellicia's Wens
------------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 1
Toen Luna alle paarden in het stalgebouw had gevoerd en de voerkar had weggezet bleef ze nog eventjes staan bij een box. Het was de box van de door haar geliefde merrie Sandarina, die binnenkort een veulentje zou krijgen. Wat zou ze dat graag meemaken! Ze probeerde al weken zo vaak mogelijk bij de merrie te zijn, om er maar zeker van te zijn dat ze de geboorte niet zou missen. Helaas kon ze niet elke seconde van haar dag aan de merrie besteden. Ze had namelijk nog genoeg ander werk te doen met de rest van de paarden die hier stonden. En dan speciaal met de andere drachtige merries.
Nog nooit waren er zoveel merries tegelijk drachtig. Daarom, en vanwege een paar andere redenen, besloot Siënna Tel Bake, de eigenaresse van de stoeterij, dat ze zouden verhuizen. Op de oude stoeterij zou het allemaal nooit gepast hebben met de grote hoeveelheid veulentjes in aantocht.
De bouw had ongeveer 9 maanden geduurd, en zo'n twee weken geleden konden ze hier eindelijk naar toe verhuizen. Maar zelfs nu alle drukte en stress van de verhuizing passé was was het drukker dan ooit geworden. Alle drachtige merries hadden extra verzorging nodig. Als het goed was zou zelfs met de grote hoeveelheid nieuwe stallen de stoeterij bijna vol staan als de veulens volgroeid waren. Natuurlijk zouden er uiteindelijk ook wel paarden verkocht worden, maar in de tijd dat ze getraind werden kregen ze toch allemaal een eigen stal.
Luna en Katherine hadden al een hele lijst met namen die ze de veulentjes zouden willen geven. Ze hadden al prachtige namen bedacht zoals Rosita, Ramona en Graciella. En voor hengstjes onder andere Genégro, Pèpè en Sancho. Ze was zo benieuwd hoeveel veulentjes er uiteindelijk hun namen zouden dragen. Luna en Katherine waren namelijk niet de enige die namen mochten bedenken. Ook Damién en Luca waren van de partij, en dan had je natuurlijk ook Mevrouw Tel Bake zelf nog. Maar nu er zoveel veulentjes aankwamen wist Luna zeker dat er een aantal van de door hun bedachte namen werden uitgekozen. Kath en zij hadden ook zó hun best gedaan!
Luna schrok op uit haar gedagdroom toen ze een hand op haar schouder voelde. Ietwat verbaasd keek ze om.
'Damién? Ik dacht dat jij met Luca meeging voor een schoolproject,' zei Luna nu nog verbaasder.
'Nou, niet dus,' lachte Damién met zijn stralende lach. 'Luca voelde zich niet zo lekker, dus is hij alleen naar huis gegaan. Waarschijnlijk komt ie morgen ook niet...' verklaarde Damién. Luna keek hem nogmaals aan.
Damién was een knappe jongen. Met zijn zwarte haren, diepblauwe ogen, bruinverbrande huid en lange gestalte was hij niet bepaald iemand wie je lelijk kon noemen. Zijn sluike haar viel vaak net over zijn ogen, wat hem erg mysterieus maakte. Er waren maar weinigen die geen zwak hadden voor zijn mooie witte filmsterren lach en zijn stralende ogen. Ook Luna werd af en toe verrast door de vastberaden helderheid die maar niet uit zijn ogen leek weg te slaan. Haar buik tintelde dan ook toen ze hem in de ogen keek.
'Maar waarom ben je dan nog hier?'
'Uhm, misschien omdat ik hier woon? Of wil je me soms weg hebben? Ik kan wel een taxi nemen,' Damién maakte een grapje, maar Luna kon er niet echt om lachen.
'Oh ja, natuurlijk! Wat stom van me, sorry...' Luna keek beschaamd naar de punten van haar stalschoenen.
'Hé joh, je hoeft je niet te verontschuldigen! Vertel me liever wat je zo in beslag neemt, dromertje!'
'Oh, gewoon... Ik zat te dromen over alle nieuwe veulentjes die er straks zijn. De hele stal zal dan bijna vol staan!' verklaarde Luna enthousiast.
'Haha, inderdaad ja! Maar welke merries zijn er nu eigenlijk allemaal drachtig?'
Samen met Damién ging ze het hele rijtje af.
'Sandarina, Riviéra, Levana en Elvira, en Tiphaine is toch ook drachtig?' somde Luna op.
'Ja, zij ook. En Amoré, Cereza, Juliëtta en Verona. Vergeten we nog iemand?' ging Damién verder.
'Uhm, even denken... Oh ja! Anbessa en Garailla zijn ook drachtig,' maakte Luna het lijstje af.
'Oftewel, kort gezegd gewoon alle merries,' zei Damién vrolijk, nu ook aangestoken in Luna's enthousiasme.
'Snap je nu waarom ik me zo blij voel? Zoveel veulentjes, zoveel schattig geheupel in de wei, zoveel...'
'Werk? Ja, dat is inderdaad iets om blij over te zijn, als er zoveel werk bij komt,' zei Damién, ietwat sarcastisch, terwijl hij deed alsof hij dat helemaal niet zag zitten.
'Maar wel leuk werk!' glimlachte Luna.
'Oké daar heb je dan wel weer gelijk in!' lachte Damién weer mee.
Daarna keek hij weer wat serieuzer. 'Maar Luun, heb je wel gezien hoe laat het is geworden terwijl jij stond te dromen?'
'Nee, hoezo dan?'
'Moest jij niet om half zeven thuis zijn voor een familiediner?' Geschrokken zag Luna op de klok dat het al tien over half zeven was en dat Damién dus gelijk had. 'Schiet op, dan breng ik je wel thuis' zei Damién terwijl Luna haar jas van het haakje griste.
'Maar jij mag toch nog niet rijden zonder een volwassene erbij?' zei Luna terwijl ze met Damién naar buiten snelde.
'Eigenlijk niet nee, maar dit vind ik wel een uitzondering. Daarbij ben je nog meer tijd kwijt als je eerst nog moet wachten op een taxi...'
'Daar heb je een punt...' Luna beet op haar lip. 'Nou goed dan, maar maak geen domme fouten in de buurt van andere auto's. Sterker nog: maak gewoon helemaal geen fouten!'
'Komt voor mekaar Madame Gonsalez!' grijnsde Damién terwijl hij de deur van de auto openhield voor Luna. Luna moest toch een beetje om Damién lachen en stapte daarom zenuwachtig, maar toch grinnikend in. Toen ook Damién was ingestapt reden ze met gierende banden weg.
'Ik weet dat we snel moeten zijn Damién, maar als ik eerlijk ben kom ik liever heelhuids te laat dan op tijd met een gebroken neus,' zei Luna terwijl ze de stoelleuning krampachtig vasthield.
'Hoezo zou je juist met een gebroken neus thuiskomen dan?' vroeg Damién.
'Nou, ik... Weet ik veel!' blafte Luna een beetje geïriteerd. Normaal had ze om dat soort grapjes kunnen lachen, maar op dit moment terwijl ze zo zenuwachtig was? Ze was er gewoon even niet voor in de stemming. Toen ze na een snelle tien minuten eindelijk bij Luna's huis aankwamen, met dank aan Damién's rijkunsten, bedankte Luna Damién terwijl ze uit de auto stapte en daarna snel naar de zijkant van het huis liep. Daar stond achter een grote boom een ladder verborgen waar ze mee naar boven kon klimmen. Daarna kon ze via haar kamerraam boven komen. Meteen zou ze dan door gaan naar de douche om zichzelf daarna in een rap tempo klaar te maken voor het familiediner. Het lot was haar vandaag gelukkig goed gezind en ze bereikte ongezien de badkamer. Terwijl ze onder de douche stond vormde zich een plan in haar hoofd hoe ze zich goed uit de problemen kon redden, als ze het tenminste goed uitvoerde. Toen ze haar rode jurkje met bijpassende zwarte bolero en sieraden had aangetrokken werkte ze snel haar make-up bij en stak ze haar goudblonde haren op in een soort ingewikkelde knot. Na in totaal weer tien minuten liep ze de badkamer uit en griste ze een paar rode hakken uit haar kast en het -gelukkig- van tevoren ingepakte tasje van haar bed. Ze klom voorzichtig naar beneden via de ladder en trok daarna snel haar hakken aan. Gelukkig, op een klein gaatje na in haar huidskleurigepanty was ze er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Toen ze op haar horloge keek zag ze dat het al zeven uur was. Ze had om half zeven thuis moeten zijn zodat ze genoeg tijd had om zich klaar te maken. Ze gingen namelijk rond tien voor zeven weg, had haar moeder gezegd. Eigenlijk had Luna dus al tien minuten geleden klaar moeten staan. Gelukkig had ze daar al iets op bedacht.
Ze zou allereerst kalm bij de voordeur aanbellen. Als haar vader of moeder dan zou vragen waarom ze zo laat was zou ze zeggen dat ze zich al op de stoeterij had klaargemaakt en hier nu al ruim een kwartier stond te wachten totdat de rest eindelijk eens naar buiten kwam. Als er dan gevraagd werd waarom ze niet eerder had aangebeld zou ze zeggen dat Kath haar had gebeld en dat ze zo in het gesprek verwikkeld waren geraakt dat ze helemaal niet aan 'aanbellen' gedacht had. Haar ouders hadden ook wel naar buiten kunnen komen, kijken waar ze bleef. Misschien een beetje brutaal, maar ze moest het er maar op wagen.
Toen ze aanbelde deed een boze vader open.
'Waar bleef je nou?!' zei hij zonder zijn dochter te begroeten.
'Dat kan ik net zo goed aan jou vragen. Ik sta hier al ruim een kwartier te wachten totdat jullie eindelijk eens naar buiten kwamen,' zei Luna een beetje brutaal.
'Maar hoe kan het dan dat je zo bent gekleed? Je bent niet eerder naar binnen gekomen...' vroeg haar vader, ietwat verward.
'Ik had mijn spullen al mee en heb me op de stoeterij omgekleed. Is er soms iets mis met voorbereid zijn?' ging Luna door. Weer dat brutale toontje.
'Uhm, nee natuurlijk niet... Kom maar binnen, dan gaan we zo,' zei haar vader, nog steeds verward. 'Trouwens, waarom heb je twee verschillende oorbellen in?' vroeg haar vader. Met een vluchtige blik in de spiegel die in de gang hing zag ze dat haar vader gelijk had. Snel herstelde ze zichzelf weer en zei toen tegen haar vader:
'Pap, je weet echt niks van mode...'
Hoofdstuk 2
'Hey, Luun! En, hoe ging het gisteren? Je zal je er zeker wel uitgered hebben?' begroette Damién Luna toen ze 's ochtends de stal binnenliep. Hij stond, vrolijk als altijd, geleund op een mestvork waarmee hij de stal van Salvador aan het uitmesten was. Alle paarden stonden zeker al in de weides.
'Inderdaad ja, en gelukkig maar!' zei Luna terwijl ze daarna uitlegde wat ze gedaan had om haar hachje te redden van een week huisarrest, en daarbij een week zonder paarden. Alleen haar broertje Elwin had na het diner nog gevraagd hoe het nu echt gegaan was, want hij kende zijn grote zus Luna maar al te goed. Gelukkig was het een schat van een broertje en verlinkte hij haar niet.
'Dat heb je maar weer mooi geflikt zeg! Zie je wel dat ik gelijk had dat het goed zou komen!' zei Damién triomfantelijk.
'Ja, je had gelijk. Sorry dat ik gisteren een beetje kribbig reageerde in de auto...' De punten van Luna's stalschoenen werden hierna weer aandachtig bekeken. Zou er misschien een koekje in de neus van haar schoen zitten?
Damién merkte Luna's plotselinge verlegenheid en probeerde haar daarom weer wat af te leiden.
'Ach, ik weet hoe je ouders in zulk soort dingen kunnen zijn... Je hoeft je daarvoor echt niet te verontschuldigen hoor,''Gelukkig maar,' Luna leek weer wat gerustgesteld. 'Hé, weet je waar Kath is?' vroeg ze toen.
'Ik geloof in de binnenbak, met Bueno,' Damién wees in de richting van de binnenbak.
'Goed, dan ga ik daar naartoe. Ik zie je straks!' zei Luna, terwijl ze de staldeur uitliep.
Terwijl ze langs de weides liep hinnikten er verscheidene paarden naar haar. Toen ze bij de merrieweide kwam stapte Sandarina naar het hek om haar te begroeten. Haar dikke buik schommelde heen en weer, en ze liep in een slakkengangetje naar Luna toe. Luna sprak zachtjes tegen haar favoriete merrie terwijl ze over haar zachte neus aaide. Uit haar zak haalde ze een suikerklontje en stak dat de merrie toe. Voorzichtig maar vlug pakte de merrie het van Luna's hand, alsof ze bang was dat Luna het weer in haar eigen zak zou steken.
'Ik hoop maar dat je veulentje snel komt, lieve Darin. Dat zou een stuk gemakkelijker voor je zijn!' glimlachte Luna vol van genegenheid toen de merrie -al schommelend door haar dikke buik- weer terugliep naar de anderen. Luna bleef nog even staan kijken maar vervolgde al snel haar tocht. Bij de binnenbak aangekomen bleef ze staan kijken naar het tafereel wat zich daar afspeelde. Kath reed op Bueno, haar eigen hengst met een koffievos gekleurde vacht vol vlekken en een grote bles. Sommigen noemden het erg bijzonder dat Mevrouw Tel Bake de stalhulpen hun eigen paard liet stallen op een stoeterij als deze, maar voor Siënna was het vanzelfsprekend. De stalhulpen kwamen bijna elke dag na school, als huiswerk en dergelijke andere dingen het toelieten, en zo zouden ze veel vaker en gemakkelijker bij hun eigen paard kunnen zijn.
Kath reed in galop twee grote voltes en stuurde de jonge Painthengst op de hindernis af. Bueno legde het tempo iets hoger en met een mooie boog sprongen ze er overheen. Een aantal sprongen later vond Kath blijkbaar dat het genoeg was voor vandaag. Ze stapte de hengst nog even uit en sprong daarna behendig van hem af. Toen ze de singel een gaatje losser had gedaan en de beugels had opgestoken liep ze samen met de hengst de bak uit. Toen pas zag ze Luna.
'Hé Luun, ik had je niet gezien! Sta je daar al lang?'
'Mwah, lang genoeg om te zien dat je Bueno wel iets meer uitdaging had kunnen geven. Die sprongen stonden zo laag dat ie er overheen had kunnen stappen!' zei Luna, een beetje verbaasd over het feit dat dit niks voor Kath was. Zij zou eerder een paard goed laten werken dan dat ie nauwelijks bezweet raakte. 'Is er soms iets mis?' vroeg Luna een beetje bezorgd.
'Nee hoor, ik ben er met mijn gedachten gewoon even niet bij... That's all!' zei Kath alsof dat alles verklaarde. Luna was er nog niet helemaal zeker van dat dit ook echt klopte, maar ze liet het er maar bij. In plaats daarvan ging ze over op een ander onderwerp.
Terwijl ze naar de poetsplaats liepen vertelde Luna wat er de dag daarvoor gebeurd was. Kath kon er zoals altijd weer om lachen.
'Echt, je bent me d'r eentje Luna Gonsalez! Niet te geloven hoe jij dat elke keer weer flikt!'
'Dat zei Damién ook al' grinnikte Luna. Kath zadelde Bueno af en Luna gaf haar het halster aan dat ze al gepakt had. Het donkergroene halster met de naam van de hengst op een gouden naamplaatje stond prachtig bij zijn voskleurige vacht. Omdat de hengst nauwelijks bezweet was haalde Kath snel een borstel over zijn vacht. Ook hier had Luna zo haar twijfels over. Kath deed er nooit zo makkelijk over als ze een paard borstelde, zelfs niet als een uitgebreide borstelbeurt onnodig was. Toch hield ze haar mond erover.
Toen Kath de hengst naar de wei gebracht had stond Luna al met Damién in de stal te zwoegen. Ook Kath pakte een mestvork en met zijn drieën gingen ze aan de slag. Toen alle stallen waren uitgemest gingen de drie stalhulpen even zitten in, zoals zij het noemden, het 'Westerhok'. Er waren er namelijk twee; één aan de linkerkant van de stallen (de westkant) en één aan de rechter kant van de stallen (de oostkant). Beide gebouwen waren een grote zadelkamer met in het midden een kleine ruimte voor hooi, ander voer, kruiwagens en dergelijke spullen. Er waren er namelijk wel twee nodig, want het gehele stalgebouw was zo groot! Je zou anders wel heel erg veel heen en weer moeten lopen. Het stalgebouw bestond uit vier stallenblokken, die in totaal maar liefst tweeëndertig stallen telde! En dan te bedenken dat hij straks bijna vol zou staan.
Toen ze allemaal even wat gedronken hadden en wat kletsten over paardjes en pony's* (*i.p.v. koetjes en kalfjes, wat verwacht je anders van een stelletje paardengekken!) keek Luna op de klok en zag dat het pas half een was.
'Hé jongens, wat denken jullie ervan als we weer eens een gezellig buitenritje met zijn allen gaan maken? Dat hebben we al zo lang niet meer gedaan!' stelde Luna voor.
'Ja, ik heb daar eigenlijk ook wel zin in. Na de verhuizing is het er nooit meer van gekomen,' stemde Kath in.
'Oké, gaan jullie dan maar. Ik kan niet mee want Dr. Ferñan komt straks langs om te kijken hoe het nog gaat met alle merries,' meldde Damién.
'Oké, dan gaan Luna en ik wel met zijn tweetjes. Is ook leuk, toch?' zei Kath. 'Dan kunnen we lekker over meidendingen kletsen, roddelen over jongens enzo,' grijnsde ze daarna gemeen.
'Ik hoef al niet meer mee! Als jullie maar geen kwaad woord over me laten vallen,' grinnikte Damién.
'Goed hoor, en doe Dr. Ferñan de groeten van ons!' zei Luna.
'Goed hoor, maar waarschijnlijk zal dat niet eens nodig zijn. Als jullie rond vier uur, half vijf terug zijn dan is hij er nog wel. Met zoveel merries om te bekijken is hij wel even zoet!' lachte Damién.
Terwijl Luna en Kath op weg naar de weide waren kwamen ze Luca tegen.
'Wat doe jij nu hier? Ik dacht dat je ziek was?' vroeg Luna verbaasd.
'Ja, maar ik ben toch veel liever hier dan dat ik thuis door mijn Abuela Babieca wordt gemarteld met kokend hete stenen! Ze probeerde ze op mijn rug leggen omdat die goed zouden zijn voor mijn longen, maag en weet-ik-veel-waarvoor-nog-meer, terwijl ik alleen een beetje hoofdpijn heb... Dan mest ik toch veel liever alle stallen in me eentje uit!' zuchtte Luca overdreven.
Luna begreep hem wel. Grootmoeder Babieca Jimenez was altijd overbezorgd, net als Luca's moeder, Maria Jimenez. Sinds het ongeluk waardoor Luca's broer Pablo om het leven gekomen was waren moeder en grootmoeder altijd overbezorgd geweest. Ze begreep het wel, maar toch vond het ze het af en toe ook wel zielig voor Luca. Soms werd hij zo overladen met die bezorgdheid dat hij het gewoon niet meer kon trekken. Ach ja, hij moest er maar mee leren leven. Ooit zouden ze wel bij trekken, te hopen voor Luca dan...
'In dat geval stel ik voor dat jij dat morgen doet, alle stallen in je eentje uitmesten, omdat wij dat in de tussentijd al hebben gedaan,' stelde Kath droogjes, maar met een lichte gemene grijns, voor aan Luca.
'Akkoord...' zuchtte Luca, want hij wist dat hij eigenlijk veel te laat was. 'Ik zal dan voor nu wel het stalpad schoonschrobben...'
'En ik moet mijn make-up erin kunnen doen als Luna en ik terugkomen van ons ritje!' zei Kath op een bevelgevend toontje. Luca salueerde als een man in het leger en liep daarna in ganzenpas naar de stallen. Toen hij buiten gehoorbereik was konden Luna en Kath hun lachen niet meer inhouden. Gierend liepen de meiden naar de weides. Toen ze een beetje bijgekomen waren van het lachen gingen ze samen de paarden bij langs om te kijken op wie ze gingen rijden.
'Ik denk dat ik op Caramelo ga, ik ben echt verliefd op zijn vloeiende passen en geweldige karakter!' zwijmelde Luna
'Hij past ook goed bij je,' knikte Kath goedkeurend. 'Bueno heeft wel genoeg beweging gehad voor vandaag, dus ik neem sowieso een ander paard. Ik ben denk ik wel toe aan iets pittigs, iets dat me wakker kan schudden. Jammer dat ik nou net niet op Riviéra kan...'
'Tja, maar waarschijnlijk kan je gauw genoeg weer op haar rijden als ze haar veulen heeft. Waarom neem je Maximio niet? Hij gaat binnenkort weg om een paar jaar op die dressuurschool te trainen, dus nu kan het nog,' stelde Luna voor.
'Ja, je hebt gelijk. Ik ga hem wel missen... Maar Zafiro, die hengst Elvira toen heeft gedekt en Mevrouw Tel Bake gekocht heeft, lijkt me ook een fantastisch paard!' zei Kath.
Zafiro was een prachtige appelschimmelhengst met een groot temperament, tenminste... volgens Kath. Zij had hem mogen uitproberen toen zij en Damién meewaren met Mevrouw Tel Bake om te kijken naar deze prachthengst. Ook Damién was enthousiast geweest over de hengst met zilveren manen en ranke, gespierde benen. Hij zou ook geweldig kunnen springen volgens Luna's vrienden.
Toen ze de twee hengsten waarop ze gingen rijden gevangen hadden liepen ze met hen naar de poetsplaats. Daar gingen Luna en Kath aan het werk. Ze poetsten de twee hengsten tot elk haartje glom, en Luna was heel erg tevreden over de blinkende caramelkleurige vacht van Caramelo. Maar ze moest toegeven dat de donkere palominovacht van Maximio er ook heel goed uitzag. Toen allebei de hengsten opgetuigd waren en helemaal klaar om te gaan pakten Luna en Kath hun cap en sprongen in het zadel. Toen ze het terrein van de stoeterij verlaten hadden spoorden ze de paarden aan tot een snelle galop en stoven er vandoor.
Na gauw anderhalf uur rijden stopten de meisjes bij het Perlatuerca-meer. Perlatuerca betekend ook wel parelmoer. Het grote meer had zijn naam te danken aan het ongelooflijk heldere en glinsterende water, waardoor het 's avonds leek alsof er een gigantisch grote parel in het midden van het meer lag. Sommige mensen beweerden dat er om middernacht echt een grote parel in het meer verscheen, maar Luna en Kath wisten bij hun gezonde verstand dat dat in werkelijkheid gewoon de maan moest zijn die op het water scheen.
De twee meiden stapten af en terwijl zij zelf bij het water gingen zitten lieten ze de paarden wat grazen. Na zo'n twintig minuten gingen ze weer verder, de open vlakte die na het meer kwam over galopperend en daarna weer rustig dravend over de bosgrond. Opeens ging Luna's mobieltje. Het was Damién.
'Hey Damién, alles...'
'Luna! Waar zijn jullie?' onderbrak hij haar.
'Uhm, twintig minuten draven van het Perlatuerca-meer geloof ik, maar hoezo...'
'Oké, dan doen jullie er iets meer dan een uur over om naar de stoeterij te galopperen. Kom alsjeblieft heel snel; Levana en Amoré zijn aan het bevallen!
