Bokt.nl

DayDream21 schreef:

Dit is heel hoofdstuk 1. Deels herschreven, en het laatste deel is erbij. Nu is hoofdstuk 1 helemaal af!
Er is wel wat verandert:
Chaterina heet nu Elvira
Ik heb zo veel mogelijk fouten er uit gehaald. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! Volgende keer komt er een echt langer upje (deze was langer maar door een aanpassing in de verhaallijn komt dat pas later.)

Hoofdstuk 1.

Ik keek op de klok, nog 5 minuten. De tijd leek vandaag wel eeuwen te duren. Ik waste de laatste japonnen en eindelijk mochten we stoppen. Mijn handen waren helemaal broos door het vele wassen. Ik pakte mijn mantel en sloeg hem om mijn schouders. Vervolgens liep ik vlug naar buiten. Ik ademde de frisse lucht in. Wat deed dat me goed, na uren in het warme, benauwde washok moeten doorbrengen. Zo zat eindelijk het werken voor vandaag erop, maar ik kon niet naar huis. Ik had tijd nodig om na te denken. Terwijl ik in tweestrijd op het stoepje langs de drukke winkelstraat stond nam ik mijn besluit. Ik begon te lopen, al snel diep in gedachten verzonken. Koetsen passeerden me, honden zwierven rond, rijken mannen met hoge hoeden liepen langs, vrouwen met lange jurken van zijde paradeerden langs en vuile bedelaars sloften langs.
Ik kon nog niet rustig nadenken, nu ik door de vieze straten zwierf. Toch liep ik door, richting de grote torens van de fabrieken. Al snel was ik omgeven door de stinkende walm. Achter de dikke muren van de gebouwen hoorde ik de machines ratelen. Door de straten zag ik hier en daar kinderen rond lopen, vergroeit, vies en krom. Sommige hadden wonden, en andere hadden smerige, bebloedde lappen om hun kapotte armen en benen gebonden. Andere hoestten, zo hard, dat ik haast dacht dat ze stikten. Als ik rijk was, dacht ik, had ik ze graag wat brood, of een nieuw kledingstuk willen schenken. Maar ik had zelf amper wat, en zeker niks wat ik missen kon. Haastig liep ik door om de treurige beelden uit mijn hoofd te verbannen. Zo kwam ik uit bij een hoge, oude muur. Dit moest een restant van de oude stadsmuur zijn. Zo zat ik weer in een tweestrijd gewikkeld. En deze keer won mijn nieuwsgierigheid van mijn verstand. Nooit was ik buiten de stad geweest, moeder verbood het mij. Maar deze keer liep ik de stad uit, benieuwt wat mij te wachtten stond.
Ik keek mij ogen uit toen een geheel nieuwe wereld zich voor mij opende. Het land strekte zich oneindig ver uit en was bedekt met velden en akkers. Daar tussen door enkel een verharde weg, die zich naar onze stad baande. Bijna niemand was er te zien, alleen een paar mensen met grote wagens. Volgeladen met handelswaar, die de stad in wilde om hun spullen te verkopen. Aarzelend zette ik mijn eerste stappen buiten de stad, ik liep door. En al snel bevond ik me tussen het lange gras van de velden. Ik liep lang, erg lang. Mijn voeten begonnen steeds meer pijn te doen, evenals mijn longen. Ik wilde uitrusten maar liep toch door, tot ik in de verte een boom zag staan, eenzaam wiegend in de wind.
Ik liep er naar toe, en zakte neer tegen de dikke stam van de boom. Zo liet ik mijn voeten rusten, en besloot dat ik hier nog even zou blijven zitten.
Ik keek om me heen, en merkte dat ik de hele wandeling naar de grond had gekeken. En nu ik opkeek, leek het alsof ik in een sprookjes wereld terecht was gekomen. Zo iets moois had ik nog nooit gezien. Ik bevond me in een prachtig veld, vol lang gras, met hier en daar wat witte, rode en gele bloemen. Er was geen mens te zien. In de verte zag ik de heuvels, vanaf hier leken ze zo klein. Maar ik wist dat ze in de werkelijkheid veel groter waren. Links en rechts van me bevonden zich de paarse uitgestrekte heide. Kleine plantjes, met prachtige paarse bloemetjes. De boom waar ik tegen zat had laag hangende takken met grote bladeren die me beschermde tegen de wind. Zijn dikke stam voelde veilig aan. Boven me, was de lucht blauw, blauwer dan in de stad. Er dreven een paar wolken voorbij. Ik bedacht hoe bijzonder de lucht was, en de wolken. Allemaal vormen, en de wolken zagen er zo zacht uit! Het was stil, om me heen. Zo stil had ik het nog nooit gehoord. Ik hoorde alleen de muziek van de natuur. De wind, vogels en het ruisen van de boom maakte samen het mooiste geluid wat ik ooit had gehoord. Ik rook de geur van bloemen en gras. Ik kon amper beseffen hoe de wereld zo kon zijn buiten de drukke stad.
Toen werd mijn rust verbroken, ik voelde een aanwezigheid, ogen die naar me keken. Ik draaide mij om, klaar om weg te rennen.
(nog) niks aan verandert:
Daar stond, achter me, een meisje, zo'n twee jaar ouder dan mij. ´Juffrouw Tyndall.´ Stelde ze zichzelf voor, met een zachte maar duidelijke stem. Ze maakte een mooie reverence, waarbij ze haar simpele lichtblauwe jurk een stukje optilde. Ik stond op en deed het zelfde. Mijn jurk was grijs en oud, met hier en daar wat scheuren.
´Juffrouw Emily Dawnson ´ Antwoordde ik wat verlegen.
´Je hebt een prachtige plek uitgekozen , om wat te rusten.´ Zei ze.
´Ja Juffrouw Tyndall, het is hier heel mooi.´
´Ik heb je hier nog nooit gezien, of we moeten elkaar steeds misgelopen zijn.´ Miss Tyndall kwam naast me zitten.
´Eigenlijk is dit de eerste keer dat ik hier kom.´ Antwoordde ik wat ontspannender.
Ze leek me aardig, maar toch bleef er een vraag in mijn achterhoofd, waarom praatte ze met mij? Het was duidelijk te zien dat ze van geen rijke familie kwam, maar zo arm als bij ons, nee, dat zeker niet. En dat ik van een erg arm gezin kwam was zo te zien.
Zwijgend bleven we een tijdje zitten, tot ze vragen begon te stellen over mij. Ik vertelde dat ik nooit buiten de stad kwam, dat dit de eerste keer was, en hoe betoverend ik deze wereld vond. Juffrouw Tyndall vertelde dat ze als klein meisje wel een op reis was geweest. Ze beschreef de wegen, bossen, dorpen en steden.
Zo praatten we een tijd. Tot de lucht oranje rood begon te worden, de zon ging onder. Ik sprong op. ´Als ik nu niet snel naar huis ga, moet ik nog zonder eten naar bed!´ Ik maakte een vlugge reverence en holde het veld in. Ik rende zo hard als ik kon. Mijn voeten bewogen vlug onder mijn benen. Daar ging ik al, ik viel languit in het gras. Ik stond voorzichtig weer op, mijn jurk zat onder de groene vegen, maar mij mankeerde niks. Wat rustiger rende ik verder, tot mijn vermoeide benen niet verder rennen konden. Ik liep nu, en zag dat ik alweer bijna in de stad kwam. Ik liep door de stad, langs de winkelstraat, waar de laatste winkels hun luiken sloten. Eindelijk kwam ik bij ons kleine huisje aan, buiten adem van het lopen. Ik sloop naar binnen.
´Daar ben je dan!´ Riep moeder. ´ Wees blij dat we nog wat eten voor je hebben over gehouden! Volgende keer ga je zonder eten naar bed.´
Ik deed mijn mantel af. ´Ja moeder.´ Antwoorde ik. Ik ging aan de tafel zitten, waar een bordje klaar stond, met een koud geworden drab erin. Ik at het snel en hongerig op.
Nadat ik het bordje had afgespoeld , ging ik snel naar bed. Waar ik mijn veel te kleine nachthemd aantrok en in bed ging liggen. Mijn broertjes en zusjes sliepen al, maar ik kon de slaap niet vatten. Ik had het koud en mijn spieren deden pijn van al het lopen, wat ik niet gewent was. Ik dacht aan de bijzondere ontmoeting van vandaag. Ik vroeg me af of ik haar nog zou terugzien. Morgen, besloot ik, ga ik terug naar de plek. Misschien zie ik haar opnieuw. Met deze gedachten viel ik in slaap.
´s Ochtends vroeg werd ik weer gewekt. Terwijl ik mijn broertje, die als enige nog sliep, zijn bed uit sleurde kleedde ik me aan, vlocht mijn haar in en waste mijn gezicht met het beetje koude water wat er in de schaal klaar lag.
Ik liep naar de eettafel, waar we onze gebruikelijke pap opgediend kregen. Ik nam een hap., de pap zat vol klonten en had een zure smaak. Maar ik had honger, en ik had het koud. Dus ik lepelde het warme spul snel naar binnen, mijn lege maag in. Daarna moest ik snel weer op pad, naar de wasserette., te laat mocht ik niet komen. Dus liep ik snel de straten door, die alweer tot leven kwamen, al was het nog zo vroeg.
Toen ik aankwam stond mevrouw Blackwood ons al op te wachten. Ik ontweek haar strenge blik, maakte een reverence en liep snel naar binnen. In het heerlijke warme water wastte ik de onderjurken, nachthemden, mantels en schorten. Mijn handen werden al snel rimpelig van het vele water en zeep, mijn armen kregen kramp van het intensieve werken. Maar pauze kenden we hier niet. Ik moest door en door. Toen zag ik in de wasmand een prachtige zijde jurk liggen. Hij was donkergroen, en heel zacht. De eigenaresse van deze prachtige jurk moest beslist heel rijk zijn. Ik zag mezelf al in deze prachtige jurk rond huppelen en de zachte stof zweefde om me heen. Mocht ik maar zo'n mooie jurk dragen. ´Door werken, slome!´ Hoorde ik de schelle stem van mevrouw Blackwood roepen. Ik keek op, ze stond voor me, en haar zwarte ogen keken me aan. Ze straalde een en al haatlust uit, ik keek diep in haar ogen, en daar achter zag ik angst. Ik snapte er niks van, waarom werd ze zo boos, vanwaar die angst? Duizenden vragen kwamen in me op. We bleven elkaar aankijken, iedereen was stil. Buiten meende ik een raaf te horen roepen. Blackwood knipperde met haar ogen, alsof ze opschrok. De haat verdween uit haar ogen, en van angst was er niks meer te bespeuren. Haar ogen kregen hun groene kleur en strenge uitdrukking terug. Ze draaide zich om en riep tegen de rest dat ze door moesten werken. Voor het raam zag ik een raaf zitten. Hij klapte zijn zwarte vleugels open, en vloog met enorme slagen weg. Niemand leek wat te zien.
Mini Update!
Ik ging door met mijn werk, wassen, uren en uren lang. Mijn benen kregen kramp, omdat ze steeds in de zelfde houding zaten. De jurk die ik vervolgens uit de mand viste kwam me erg bekend voor. Hij was hemelsblauw en had hier en daar aan de onderkant wat modder. Hij rook naar gras, alsof de eigenares van de jurk een wandeling door het hoge gras had gemaakt. Ik keek op het naamkaartje, dat aan de binnenkant was bevestigt. Mijn vermoede werd bevestigt, deze jurk behoorde tot juffrouw Tyndall. Terwijl ik de jurk extra goed schoon maakte vroeg ik me af waarom de jurk hier gewassen werd, terwijl zij een dorp verderop woont. ´Opruimen!´ Klonk de schelle stem van mevrouw Blackwood door de wasserette. Opgelucht hapte ik naar adem. Ik ruimde snel mijn spullen op. Een voor een liepen we de deur uit, en maakte een diepe reverence. Ik sloot het rijtje, en toen ik voor mevrouiw Blackwood stond probeerde ik haar blik te ontwijken, maakte de reverence en wilde net snel de deur uitlopen toen ze mijn armen vast pakte, ze kneep. ´Duivels kind´ siste ze in mijn oor. Ik trok me los en rende de deur uit, op weg naar de boom.
Al in de verte zag ik haar zitten, juffrouw Tyndall. Zij zag me ook, we liepen elkaar tegen moet, maakte een reverence en liepen samen naar de boom. Daar lag een rieten mandje, gevuld met heide bloemen.
´Ik hoopte je al tegen te komen. ´ Zei ze.
´Ik jou ook!´ Antwoordde ik verrast.
´Ik heb wat voor je mee gebracht. ´ Ze grabbelde in haar mandje en haalde een papieren zakje tevoorschijn. Twijfelend of ik het wel aan moest nemen staarde ik naar het papier. Juffrouw Tyndall pakte mijn hand, vouwde hem open en stopte het pakje erin. Langzaam trok ik mijn hand terug en pakte het pakje. Toen ik hem opeen vouwde overviel een heerlijke geur me. Er zat een heerlijk stuk vers brood in. Ik keek miss Tyndall dankbaar aan, ik kon geen woord over mijn lippen krijgen. ´Ik vond je er mager uitzien.´ Zei juffrouw Tyndall. ´Bedankt.´ Antwoordde ik verbijsterd. Nog nooit was er iemand geweest die mij een geschenk gaf. ´Eet maar, het is heerlijk!´
Voorzichtig haalde ik het brood uit het zakje, en brak een stukje af. Het was van buiten knapperig en van binnen zacht. Ik stopte het stukje in mijn mond, kauwde langzaam en genoot. Ik reikte een nieuw stukje brood aan juffrouw Tyndall. ´Neem ook wat, je ziet zo bleek.´
´Nee, dit brood is voor jou alleen.´ Nog een keer drong ik haar aan, maar toen ik merkte dat het echt geen zin had, at ik het brood zelf op. Het was verrukkelijk.
Vandaag wandelde we wat, en spraken oer van alles. Ik vertelde over mevrouw Blackwood en over de prachtige raaf. Juffrouw Tyndall keek verschrikt op, maar herstelde zich snel. Over de jurk durfde ik niks te vragen.
Al snel moest ik weer naar huis. De tijd vloog als we zo samen waren, het voelde alsof we elkaar al veel langer kende dan een paar dagen. Maar vandaag moest ik echt op tijd thuis komen.
Zo volgde er weken, bijna elke dag spraken we samen af. We werden dikke vriendinnen, ze was de eerste vriendin in mijn leven. Elke keer weer praatte, danste, lachte en huilde we samen. Ik werd vrolijk, levendig en kreeg meer kleur, vertelde ze mij. Soms, dacht ik even, dat mijn geluk niet op kon. Maar ik wist ook wel dat er ooit een einde aan mijn zorgeloze leventje kwam.