Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-13 18:36

[VER] De opdracht

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-13 18:36

Met trillende vingers brak ik de zegels die de brief dicht hielden. Wat was de opdracht, een beer vangen, een diamant zoeken of misschien wel een duur kleed kopen? Mijn ogen vlogen over de regels:
Aan Mirthe-Anne,
Bij deze jouw opdracht om te vervullen alvorens u mag trouwen met de kroonprins van ons land. Een boerenmeid moet bewijzen net zo dapper te zijn als een adele vrouw. Daarom hebben we elk een voorwerp bepaald uit onze geboortestreek die jij moet halen.
Jij gaat eerst naar Indomitorum Equorom om een wild paard te temmen samen met de paarden fluisteraars om uw reis te kunnen volgen.
Vervolgens ga je naar Terra de Mari om een deel van de schat van het gezonken eiland te halen.
Dan ga jij naar Ignis de Dillges om het vuur van de liefde te halen. Hoe je dan mee neemt, zoek je zelf maar uit.
In Septem Cavernis ga jij een veer halen van de blauwe arend. Die leven alleen daar en is dus te controleren.
Als laatste reis je af naar Patriae de Fortilois om een zwaard van een gevallen strijder te bemachtigen.
Met alle verzamelden spullen reis je terug naar het kasteel van de koning. Dit alles klinkt makkelijk, maar je bent terug binnen 24 volle manen of anders is je opdracht mislukt.
De raad van 5.
Ik stopte de brief tussen mijn kleren, pakte de schaarse spullen die ik heb meegenomen en dacht na. Indomitorum Equorom ligt richting het oosten en ik raakte in paniek. Hoe kwam ik daar zo snel mogelijk? Allemaal scenario’s kwamen in me op, rare en onmogelijke dingen. ‘’Mirthe-Anne, je bent een dochter van mij en die raken niet in paniek, haal rustig adem.’’ Klonk de stem van mijn vader in mijn hoofd. Het was alsof hij mij nog altijd wou helpen. Ik haalde diep adem en ademde weer uit, voordat ik kon bepalen waar het oosten was.
Na een hele tijd gelopen te hebben, de zon was een eind gezakt, kwam ik een boer met paard en wagen tegen. ‘’Dag jonge vrouwe, waar gaat u zo alleen heen?’’ ‘’Ik heb een opdracht die ik binnen 2 jaar moet vervullen om te mogen trouwen met de man van mijn leven.’’ En de boer bekeek aandachtig het papier en mij. De meeste boeren konden niet lezen, maar omdat mijn vader mij het geleerd had, was ik een uitzondering. ‘’Waar gaat u nu heen?’’ vroeg hij zonder veel wijzer te zijn geworden. ‘’Het oosten, naar Indomitorum Equorom.’’ ‘’Nou ik ga een heel eind die kant op, spring er maar bij op.’’ De boer bleek Khy-landrysen te heten, maar iedereen noemden hem Khy. Hij kwam net van de markt af in een naburig dorp en was op weg naar huis. Het schoot lekker op en tegen de begin van de avond naderde we een boeren dorp waar hij woonde. ‘’Kom even binnen.’’ ‘’Ach nee, bedankt voor de gastvrijheid en de reis, maar dat kan ik niet aannemen.’’ ‘’Jawel, dat moet je!’’ en de boer trok me lachend mee.
‘’Vrouwe, we hebben een gast.!’’ En de vrouw stond op. ‘’Ow Mirthe-Anne is het toch?’’ en ik keek haar niet begrijpend aan. ‘’Ja, het nieuws van de opstand gaat als een lopend vuurtje door het land.’’ En ik werd rood. ‘’Nou zoveel heb ik niet gedaan hoor.’’ ‘’Jawel joh, de belasting wordt verminderd en we krijgen een deel terug.’’ De boer en de boerin straalde. ‘’Nou ja, daar heb ik niets over gehoord’’ En ik dacht na. Wie heeft dit laten terug draaien? Waarom is het terug gedraaid? Waarom hebben ze mij niet ingelicht? Wist Eadric ervan? ‘’Eet je mee?’’ vroeg de boerin, bruut mijn gedachte verstorend. ‘’Hmm graag!” en mijn gedachte verdrong ik.
‘’Bedankt voor uw gastvrijheid en een plekje op de kar van uw buurman.’’ ‘’Kleine moeite meid en zet hem op.’’ Ik had de nacht doorgebracht in de stal bij het paard. Het was even wennen na een tijd in het kasteel, maar beter dan buiten. Ik had proviant mee gekregen voor een aantal dagen en ze hadden bij een buurman een plekje op de kar geregeld die verder richting Indomitorum Equorom trok. Hij was niet zo spraakzaam als Khy, maar ik mocht niet klagen. Rond het hoogste punt van de zon kreeg ik van de boer, hij had zijn naam niet gezegd, ook nog proviant mee en hij wees het goede pad aan. Ik bedankte hem hartelijk en liep het aangewezen pad in.
Ik floot een duintje en was blij met de aardige mensen die ik was tegen gekomen. Helaas, mijn gedachte namen een loopje met me. Waren ze altijd zo aardig? Of waren ze zo aardig van wegen mijn ‘naam’. Ik schudde mijn hoofd en liep door. Waarom moest ik altijd zo door draven? Had ik dat van mijn ouders geërfd of was ik de enige in de familie die dit deed? Lachend schudde ik mijn hoofd opnieuw. Snel klom ik een boom in, dat verleerde ik denk ik nooit, om te kijken of ik goed ging.
Toen ik de boom uit wou klimmen, hoorde ik hoeven dichterbij komen. Ze kwamen onder de boom door gegaloppeerd. Ze hadden zwarte kleren aan met paarse accenten. Ik kon ze niet plaatsen maar ik durfde de boom niet uit. Iets in me zei dat ik dat niet moest doen. Na een paar minuten klom ik de boom uit en liep verder. Alle kastelen in de buurt maalde door mijn hoofd, groen, rood, blauw, geel, bruin, maar geen paars. Ik stopte het weg, en concentreerde me op wat voor me lag.
Vlak voordat de zon onderging kwam ik aan in een stadje. Ik kende het en plaatste het in mijn hoofd op de kaart. Het lag richting het oosten en het was goed dat ik hier was. Ik liep naar een herberg en bestelde wat bier. Tegelijk vroeg ik naar een kamer, maar ze waren vol. ‘’Hmm, maar voor jou, Mirthe- Anne, wil ik wel een uitzondering maken.’’ ‘’Je kan op zolder, de reserve kamer slapen.’’ ‘’Hartelijk bedankt, maar hoeveel schuift het?’’ ‘’Mwah, als je alleen het eten betaald, is het goed, je hebt zoveel voor ons gedaan.’’ En ik voelde het schaamrood op mijn kaken verschijnen. Ik kon er maar niet aanwennen, dat iedereen mijn naam kent en me dankbaar is.
‘’Hier is het, het is alleen niet zo opgeruimd, sorry.’’ ‘’Ik ben u harststikke dankbaar.’’ En ik gaf de vrouw een hand. Toen ze de kamer verliet gooide ik mijn spullen op de stro zak en nam de kamer in me op. Het was een smoezelige kamer met maar een raampje. Overal hingen spinnenwebben en er liep een muis weg. Mijn strozak prikte, maar het was opnieuw beter dan buitenslapen. Ik deed mijn schoenen uit, en haalde mijn vingers door mijn haren. Boven op de dekens viel ik in slaap.
‘’Open maken, open maken die deur!’’ ‘’Huh, in naam van wie.’’ ‘’In naam van de prins, prins Hyram.’’ En ik schrok. Waarom moesten zij hier zijn? Waren het de ruiters in het paars. Hoe dieper ik erover na dacht, hoe meer ik het als waarheid aannam. Ik sprong van de stro zak af en schoof een paar kratten tegen de deur aan. Ik controleerde of die nog open kwam, wat hij niet kon. Ik begon te ijsberen en luisterde naar het geschreeuw beneden me. Door een kier kon ik de mannen zien, die inderdaad in het zwart met paars waren. Ze doorzochten alle hoeken en kasten opzoek naar iets. ‘’Hier is ze ook niet, dammend.’’ En ze rende verder. Hyram had een hekel aan mij, ik had zijn leven verwoest. Hij haatte me en dat heeft hij meerdere malen duidelijk gemaakt. Ik werd bang voor wat mij te wachten stond.
‘’Open maken die deur!’’ En de deurklink rammelde toen hij bruut naar beneden werd geduwd. ‘’Sorry heer, hier zijn we in geen jaren geweest en de deur is vast geroest.’’ ‘’Maak hem verdomme open dan.’’ Schreeuwde de man. Er werd geschopt en geduwd tegen de deur en ik ging er snel tegen aan zitten. ‘’Denk maar niet dat u hier mee weg komt.’’ En de man stamte de trap af en er galoppeerde paarden weg door de dorpsstraat. ‘’Mirthe- Anne, Mirthe- Anne, maak de deur maar open, ze zijn weg.’’ Ik stond op, schoof de kratten weg met lege flessen en ander afval en keek voorzichtig door een kiertje naar buiten. Voor de deur stond de dikke waard met een blauw oog en gescheurde kleren. ‘’Ze zochten jou en hebben de hele boel binnenstebuiten gekeerd.’’ ‘’Het spijt me heel erg van u en uw herberg.’’ ‘’Nee meid, ik wist dat dit kon gebeuren als ik je deze kamer aanbood en dat risico durfde ik te nemen.’’ En ik knikte. ‘’Ik laat de ganzen los en als ze komen, slaan zij aan en kan je weer de deur blokkeren.’’ Ik knikte en ik sloot de deur. Vermoeid plofte ik neer op de stro zak en pas na een paar uur viel ik in een rusteloze slaap.

Na het topic [UK] [VER]De opstand is hier het vervolg waarin Mirthe- Anne haar opdracht moet vervullen om met haar prins te mogen trouwen. Maar haar opdracht wordt gevaarlijk als een jaloerse prins haar probeerd te vermoorden. Wie kan ze vertrouwen en wie niet? Gaat het haar lukken om optijd terug te komen en haar opdracht te vervullen.....?