Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-13 03:00

[VER] Wat als......

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-13 03:00

Ik had een verhaallijn klaarliggen. Heb het alleen nog nooit op bokt gezet aangezien ik niet heel veel tijd heb om er verder mee te gaan. Ik wil dit wel proberen en wil daarom ook weten wat jullie ervan vinden.

1. "Hallo, technische dienst met Daisy." klonk mijn stem door de ene kant van de telefoon. Deze werd beantwoord door een vriendelijke vrouwenstem "Hallo Daisy, met Mirjam spreekt u." Ik herkende deze vriendelijke stem meteen. Het was namelijk Mirjam van verdieping 4. Ik werk in een groot verzamelgebouw met meerdere bedrijven daarin gevestigd, ik ben nu 25 jaar en doe dit nu al jaren. Ik ben ook degene die alle technische problemen doorgeeft aan de monteurs. Op de 4e verdieping was voor de zoveelste keer het stroom uitgevallen en moest verholpen worden. Zo kon Mirjam weer gewoon verder met haar eigen werk. Mirjam had een leuk kleinschalig bedrijf voor boekhouding en wist zich dus geen raad zonder computer of telefoon. Ik gaf aan haar door dat ik het ging regelen en als ze zich echt zou vervelen, zij altijd langs kon komen voor een kopje koffie of thee. Daar zegt natuurlijk niemand nee tegen en dus ook Mirjam niet. Binnen 5 minuten kwam Mirjam dan ook de lift uitgelopen. Mirjam is een jonge spontane vrouw van nu ik schat zo'n 27 jaar. We maakten een praatje over koetjes en kalfjes zoals gewoonlijk. De monteur belde mij tussendoor op om te melden dat het verholpen was. "Gewoon een gesprongen stop!" zoals Henny zei. Henny is een hele vriendelijke man van 53 die al jaren meedraait in het vak. Wat voor hem allemaal zo simpel en normaal is kan voor ons soms aardig moeilijk en ingewikkeld zijn. Nadat ik had opgehangen gaf ik dit door aan Mirjam die op haar gemak ook weer vertrok. Henny kwam daarna langsgelopen. Hij zette een lieve glimlach op en vervolgde zijn groet met een knipoog. "Hee Daisy! Raad eens welke dag het vandaag is." ik antwoorde een beetje achterdochtig met "Maandag Henny, hoezo? Ben ik weer is wat vergeten?" Henny begon te lachen en zei lachend terwijl hij wegliep. " Nee hoor Daisy, ik wilde alleen even zeggen, Bijna weekend." Wat een man was het toch ook he. Het weekend was net afgelopen en we hadden nog niet eens 1 dag volbracht.

Eindelijk 5 uur! De meeste mensen vertrokken hier al om 4 uur. De telefoon ging vanaf half 5 op het antwoordapparaat en de laatste mensen vertrokken rond 5 uur. "Pfffff dat was dag 1, weer een werkdag overleefd." zei ik vrij zachtjes en ik dacht dat niemand mij gehoord had. Lachend kwam Mirjam voorbij en zei "Nog even volhouden Daisy het komt goed nog maar 4 dagen te gaat!" We groette elkaar en ook zij verliet het gebouw. Om half 6 was iedereen weer onderweg naar huis en kon ook ik afsluiten. Ik pakte mijn spulletjes bij elkaar, sloot het gebouw af en ging richting mijn auto. "He verdorrie!" bij mijn auto aangekomen merkte ik een deuk op. Dat had ik weer! Ik had net een leuk nieuw autotje gekocht. Niks bijzonders maar ik had er toch hard voor gespaard. Ik besloot in te stappen en naar huis te gaan.

Eenmaal thuis aangekomen kon ik niet wachten om op de bank neer te ploffen. "Pap! Mam! Ik ben thuis." Geen gehoor. Ik liep naar de kamer en zag het 'zoals gewoonlijk' briefje alweer liggen. Mijn ouders hebben een best wel luxe leven en genieten hier dan ook volop van. Zij vergeten af en toe nog wel eens dat ik er ook nog ben. Op het briefje stond weer vermeld dat ze een dagje weg waren en dat ik maar een pizza of iets moest bestellen als ik trek kreeg. Zo gezegd zo gedaan. Na een half uur ging de bel. Ik rekende af en zat aan de eettafel die overdreven groot is met 8 stoelen rondom. En waarom? Niemand wist het. Mijn ouders waren meer weg dan thuis. Terwijl ik mijn pizza aansneed en de eerste happen nam bedacht ik mij dat het een heerlijke koele avond was om even een stukje met Cavan te gaan rijden. Cavan was 1 van mijn 3 paarden. Ik had Cavan, een grote gitzwarte kwpn-er ruin van 1,78, 4 witte sokken en een hele aparte kol. Dan hadden we ook nog Rintse, een mooie Friese ruin die 1,63 meette en zoals een echte Fries behang had waar je van ging kwijlen. Dan hadden we ook nog Doortje het stoutste paardje van de club. Doortje was namelijk een kleine shetlansmerrie van 1,04 die alle fratsen al had uitgehaald dat een paard kon bedenken. Ik besloot dus een heerlijke rit op Cavan te gaan maken. Ik sprong op, vloog snel in mijn rijkleding en ging op pad.

2. Bij de wei aangekomen werd ik vriendelijk begroet door mijn paarden. "Haaaaay vriendjes! Hoe is het met jullie? Hebben jullie nog een fijne maandag gehad of niet?" Ja idd misschien raar voor sommige mensen, maar ik praat met mijn paarden! Ik vind het heerlijk om er uren te zijn. Gewoon kijken naar deze mooie krachtige wezens. Doortje (ziet zichzelf als lijder van het clubje) kwam met een noodvaart aangesprint, Cavan galoppeerde er achteraan en ja hoor daar kwam Rintse, weer net zo suf en lui als altijd. Ik besloot ze eerst allemaal eens even lekker te gaan borstelen en daarna Cavan pas te gaan zadelen.

Zo na 1,5 uur was Cavan dan eindelijk klaar om te vertrekken. Cavan was een heel braaf nuchter paard, maar kon om de kleinste dingen helemaal door het lint gaan. Ik wist niet wat dat was maar op de een of andere manier heeft hij dat al sinds dat hij bij me is. We vertrokken het bos in. Namen een paar sluiproutes en kwamen aan bij een heerlijk meertje. Rintse, Doortje en ik zwemmen hier altijd. Ik hoop dit ooit met Cavan ook te kunnen maar in de 4,5 jaar dat ik hem heb heb ik dit eigelijk nog nooit aangedurfd. Ook nu voelde ik aan mezelf dat ik wel wilde, maar het gewoon niet aandurf. Het begon ook al te schemeren en ik besloot terug te gaan.

Bij de wei aangekomen waren zijn vriendjes weer helemaal blij en besefte ik even hoe blij ik eigelijk met ze ben. Ik heb niet veel vrienden en dat wil ik ook helemaal niet. 9 van de 10 mensen wilt alleen vrienden zijn omdat je 3 paarden hebt en andere daarintegen snappen totaal niet wat voor gevoel een paard bij je los kan maken. Op mijn gemak zadelde ik Cavan af en legde zijn spullen in mijn auto. Ik gaf ze alle 3 een beetje bix en een pluk hooi. Met pijn en moeite ging ik weer richting huis. Het was inmiddels al kwart over 10 en mijn wekker ging om 6 uur weer af. Thuis aangekomen was het nog steeds donker. Het zal wel gezellig zijn. Na 2 minuten kreeg werdt mijn vermoede beantwoord. Mijn telefoon gaf een kleine piep en werdt gevolgd door een trillend geluidje. 'Schat, wij hebben een overnachting geboekt. We zijn een dagje in Luxemburg wezen kijken en het is later geworden dan wij eerst van plan waren. Dikke kus van je moeder.'

**Geplaatst**: 22-08-13 03:38

Re: [VER] Wat als......

Geplaatst: 22-08-13 03:38

Ik merk aan je schrijfstijl dat je enthousiast bent. Goed, houd dat vol want schrijven is heerlijk!
Ik merk alleen eigenlijk nog niet waar je heen wilt. Heb je misschien al een samenvatting van je boek/verhaal?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-13 08:20

Re: [VER] Wat als......

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-13 08:20

Nee klopt. Ik vind zelf dat je altijd zo klaar bent met de v erhalen op bokt. Dat je na 1 update soms al ziet wat er gaat komen. Ik houd daar zelf niet van. Het moet spannend blijven en vooral verrassend. Hahahaha het gaat nog een hele andere kant op en er komt van alles in voor. Ik zal zo verdergaan maar dit had ik al zo'n tijd staan dat ik dacht ik ga het plaatsen.

**Geplaatst**: 22-08-13 10:26

Re: [VER] Wat als......

Geplaatst: 22-08-13 10:26

Ik vind het een erg leuk. Verhaal en goed gescheven ook

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-08-13 22:11

Re: [VER] Wat als......

Geplaatst door de TopicStarter : 22-08-13 22:11

3. 'Piep, piep, piep, piep'. Ik schrok van mijn wekker en zat rechtovereind in mijn bed. Phoe wat had ik het warm zeg. Ik had een droom die heel angstig voelde, op het moment van dromen heel duidelijk was en nu als een of andere vage herrinnering in mijn hoofd zat. Ik kwam erin voor, maar ook mijn ouders en de paarden. Nog een beetje verward stond ik op, pakte mijn kleding voor vandaag en vervolgde mijn weg naar de badkamer. Het voelde zo raar en bedrukkend! De angst waar ik mee wakker werd was echt niet normaal en ik bleef maar malen in mijn hoofd over wat er nou in voorkwam. "BLIKSEM!!!! Dat was het!" Schreeuwde ik keihard door de douche.

Ik herrinnerde me dat ene stuk. Alles was buiten onguur en grauw. Niemand liep over straat. Ik was alleen echt helemaal alleen. Als ik verder loop merk ik dat ook gebouwen stil en verlaten zijn. Ik ben alleen, helemaal alleen.

De douche geeft ineens koud water en stroomt over mijn hoofd. Dit laat mij weer terugkomen in de realiteit. Ik ben best wel spiritueel ingesteld. Ik zoek veel achter dromen. Dromen laten je meestal verhaallijnen zien en daarnaast is het ook meestal iets dat je erg bezig houdt of wat er nog komen gaat. Ik draai de kraan uit en begin mij af te drogen. Ik ben de droom weer even vergeten en ren nu naar me kleding om vervolgens nog een paar keer doelloos in het rond te rennen door heel het huis omdat ik weer alles vergeet. Om half 8 ga ik de deur uit en op een kleine file na is het weer probleemloos gegaan. Ik open de deuren het is 10 voor 8 maar toch staan er al wat werknemers van de bedrijven. Ik begroet deze vriendelijk en vervolg mijn weg naar mijn werkplek.

4. Om 5 uur verlaat ik het gebouw weer. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat ik nog steeds niks terug heb gekregen. Ik had mijn moeder namelijk een whatsapp bericht gestuurd. Ik vroeg haar of ze er vanavond wel zouden zijn. Ik kan met eerlijkheid vertellen 'al ben je gewend om alleen te zijn, het went echt nooit.' Ik miste ze gewoon nu al. Ze zijn al niet veel thuis en als ze er zijn hebben ze het meestal druk. Ik zou der een moord voor doen om een beetje een gezinsleven te hebben. 1 ding heb ik wel geleerd als ik later een kind heb dan zal ik hem/haar nooit zoveel alleen laten. Vanaf mijn 14e gaat het al zo uitstapje hier, uitstapje daar, nachtjes weg en Daisy ja die bleef wel thuis die was namelijk 'AL' 14.

Thuis aangekomen leg ik mijn telefoon aan de oplader en begin wat eten te maken. Macaroni wordt het. Ik ben die pizza nu zat en wil wel is een keer wat anders. Zo gezegd zo gedaan en binnen een half uur heb ik een hele pan Macaroni gemaakt. Als mijn ouders dan terugkwamen had ik in ieder geval iets voor ze staan. Ik begon te eten maar had al snel genoeg. Mijn gehele ritueel kwam weer te voorschijn ik rende namelijk naar boven, stoof in mijn rijkleding en ging ervandoor. Rintse was al 2 dagen niet meegeweest en ik was dus van plan om een lekker stukje met hem te gaan rijden. Dit werdt dus weer verstoord. Terwijl ik mijn auto uitstap zie ik Cavan en Rintse zenuwachtig door de wei lopen en hinniken. Cavan schudt om de seconde zijn hoofd. Dit doet hij vaak als hij zenuwachtig is. Doortje is nergens te vinden. De reactie van de paarden beangstigd mij. Wat is er aan de hand? Waar is Doortje? Waarom zeggen jullie geen gedag? Wat is daar? Ik loop met mijn hart in mijn keel naar de dubbelgespannen lijn rechtsachterin. Hoe dichter ik er naar toe ga hoe duidelijker het wordt. De palen zijn deels afgebroken de lijnen hangen naar beneden richting de slootrand en Doortje staat niet meer in de wei. Terwijl ik denk begin ik te rennen en roep ik Doortje keihard! Ik word gelukkig beantwoord door Doortje. Zodra ik aangekomen ben kijk ik de slootkant over. Daar hangt Doortje half in de sloot, in haar nek loopt een diep lange snee die doorloopt naar haar schouderblad, haar rechter voorbeen hangt nog verwikkeld in de lijn en veroorzaakt een lelijke snijwond. Mijn adem stokt en ik raak in paniek. Gelukkig ben ik weer snel bij mijn positieven en bel ik de brandweer en veearts. "Kom op Doortje! Volhouden."

5. Terwijl ik nog steeds sta te wachten en minuten uren lijken te duren hoor ik een brandweerwagen naderen. Ik ren naar Cavan en Rintse ik zet ze in een ander stuk weiland. Dan ren ik naar voren om mijn hek open te doen. De brandweer heeft het snel in de gaten en rijdt iets harder dan gewenst door het hek heen. Het kon me niks schelen als hij Doortje maar zou helpen. Doortje is al sinds haar 2e maand van mij en heb ik als 1e pony gekocht. Haar moeder overleed net na der bevalling en ze bleef moederziel alleen achter. Ik was toen 11 jaar en helemaal gek van haar geweest. Kleine gekke shet. Dat kleine hinnekje als ik weer met der fles aankwam lopen was altijd zo aandoenlijk geweest.

Bruut word mijn gedachte verstoord onder een hoop kabaal en vele mannen die met alle kracht probeerde Doortje uit de sloot te halen. Ik zie een brandweerman bezorgd kijken. "Mag ik wat vragen?" vraag ik. "Tuurlijk mag dat mevrouw." zegt een vriendelijke en ook best aantrekkelijke brandweerman. Al ben ik daar nu helemaal niet voor in de mood het valt het wel op. "Gaan jullie Doortje hieruit krijgen? U keek net zo bedrukt naar haar." "Ik zal u heel eerlijk vertellen dat ik niet weet hoe goed Doortje hieruit gaat komen. De lijn lijkt erg diep ik haar beentje te zitten en de snee in haar nek is ook niet niks." antwoord hij mij. Dit antwoord had ik niet willen hebben.

Na een kwartiertje komt ook de veearts aan en Doortje staat alweer bijna met 4 benen in het weiland. Ze kijkt dof uit haar oogjes en ik schrik want ik heb mijn kleine dappere Doortje nog nooit zo gezien. In de tussentijd dat ik dit bedenk zetten ze haar weer met alle 4 der beentjes op de grond. Wat ik dan zie is niet te geloven. Het schrikdraad is finaal door Doortje haar been gegaan en het ziet er ernstig uit. Ik breek en zak naast Doortje door mijn knieën terwijl ik haar zachtjes streel. De veearts gaat gelijk te werk, maar na 20 minuten die jaren leken te duren werd mijn grootste angst bevestigd. De kans op herstel was zeer klein en het zou altijd een zeer kwetsbare factor in haar leven zijn. Ik moest kiezen. Doortjes lot lag in mijn hand! Maar ik wil haar helemaal niet kwijt. De shock nam overhand en ik besefte langzaam aan dat ik voor Doortje moest kiezen.

**Geplaatst**: 22-08-13 22:28

Re: [VER] Wat als......

Geplaatst: 22-08-13 22:28

Weer een super mooi stukje

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-09-13 00:26

Geplaatst door de TopicStarter : 09-09-13 00:26

Upje!

6. Het verdriet om de plotselinge dood van Doortje viel mij erg zwaar en aan mijn ouders had ik ook vrij weinig. De avond dat het gebeurde kwamen zij laat thuis. Ik vertelde het verhaal maar hun luisterde totaal niet, ze hadden het te druk met de belevenissen in Luxemburg. Pff daar heb je dan ouders voor. De enige plek waar ik heen kon om na te denken over de gebeurtenissen van de laatste tijd was de wei! Ik reed hier dan ook dagelijks heen na mijn werk. Wat een gemis zeg. Dat nou juist de plek die je altijd zo blij maakte ineens kan veranderen in een plek waar een deel van je leven instortte. Ook deze avond reed ik weer naar de wei. Toen ik aankwam werd ik licht in mijn hoofd en stoof die ene droom weer voorbij! Weer die grauwe eenzame lucht en de bliksem! Nu was alleen zeer duidelijk te zien dat Doortje niet meerende door de wei. Ik had de laatste dagen al een paar keer delen van deze droom doorgekregen maar ik was er van overuigd dat Doortje vorige week nog meerende in de droom. Het is hard om met je neus op de feiten gedrukt te worden, want toen ik het weiland inkeek zag ik inderdaad alleen Canvas en Rintse aan komen draven. Na 2 uur in de wei gezeten te hebben en nog steeds starend naar de plek waar alles gebeurde stond ik op. Cavan en Rintse keken me twijfelend aan alsof ze wilden helpen maar het simpelweg niet konden. Ik liep naar de plek waar alles gebeurd was. Het draad hing nog slap, de beschadigingen zaten nog op de palen en toen ik goed keek zag ik de sporen van Doortje haar overlevingspogingen nog staan. Weer brak er iets. Die kleine gekke drakerige pony die al 14 jaar in mijn leven was is ineens weggetrokken. Ik had al sinds dinsdag niks met Cavan en Rintse gedaan. Het was nu dan ook Vrijdag en ik had er nog steeds geen behoefte aan. Ik liep weer zo standaard als wat naar het hooi en gooide 3 plukken neer. Terwijl ik dit deed schreeuwde ik het uit "Wat ben je toch een mislukkeling! Ze komt niet terug hoeveel hooi je ook neer gooit!" ik schopte het hooi alle kanten op. Cavan en Rintse die normaal zo gefixeerd op eten waren stonden op een gepastte afstand te kijken. Zo gingen mijn dagen de laatste tijd allemaal. Frustratie, ongeloof, niet willen accepteren ik weet niet wat het was! 1 ding wist ik wel! Wat mis ik die kleine gekke pony.
Ik reed heel rustig terug naar huis met tranen in mijn ogen. Ik was emotioneel een wrak! Ik kon helemaal niks meer! Alles mislukte keer op keer. Op mijn werk liet ik steken vallen en in het gezin mochten ze blij zijn als ik überhaupt hoi en doei zei. Ik besloot te gaan douche toen ik thuis was. De warme straal kalmeerde mij. Ik kreeg nog een appje van een goede vriendin van me Joyce heet ze. Het was een schat van een meid die in alle opzichten voor me klaar wilde staan. Jammer genoeg begreep zij het verdriet om mijn pony niet! In het bericht vroeg ze namelijk wat mijn vrijdag avond planning was. En of we nog een paar kroegen onveilig gingen maken. Nou antwoord 1 was 'mezelf op bed laten storten janken en dan in slaap vallen' zo ging het ook de laatste dagen dus waarom vandaag niet! Kroegen onveilig maken had ik totaal geen zin in.

7. 'S morgens had ik wel 12 whatsapp berichten en ook nog wat gemisten oproepen. Gewoon omdat iedereen me mee wilden hebben. Ze wilden mij uit mijn negatieve spiraal halen. En dat vind ik trouwens heel erg lief, maar het hoeft van mij niet zo. Ik denk dat alleen een paardenmens zal begrijpen wat de dood van je dierbare paard met je doet. Ik was zo moe en kon gewoon even niet leuk op pad gaan.

Langzaam gingen de weken voorbij zonder Doortje maar met Cavan en Rintse. Ik moest blij zijn dat ik deze 2 trouwe vrienden nog had zij slepen mij al dagen door deze deprimerende dagen heen. Ik besloot meer met ze te gaan doen. Hun konden immers niks aan dit hele ongeluk doen. Ik had een week vakantie genomen en kwam erachter dat ik langzaam maar zeker beter in mijn vel kwam te zitten. Bij de wei had ik het nog wel eens moeilijk en helemaal als die rare droom voorbij kwam. Ik snapte nog niet waarom die droom er telkens was. Eerst kwamen al mijn dierbare mensen en dieren erin voor en daarna was het zo stil op straat. Ik snapte het niet. Een paar dagen voor Doortje haar ongeluk rende zij nog mee in diezelfde droom en nu was ze al weken verdwenen. Ik besloot alles wat ik ervan kon onthouden op te schrijven en dan met datums erbij. Het moet iets betekenen ik weet het zeker!

8. Dag 3 van mijn vakantie! Ik was al vroeg uit de veren. Ik rende naar de douche, sprong erin en begon wat liedjes mee te zingen die klonken uit de radio. Ik merkte aan mezelf dat ik eigelijk voor het eerst sinds weken gezellig opstond en er gewoon weer zin in begon te krijgen. Voor ik het wist stond ik alweer een kwartier onder de heerlijke warme stralen en besloot in me maar is in te soppen en mijn haren te wassen! Ik zette de kraan uit en wikkelde een handoek om mijn lange bruine golvende haar om vervolgens een 2e handdoek te pakken en die om mijn lijf te wikkelen. Ik stuurde Joyce heel snel een app-bericht en vertelde haar dat het morgen Donderdagavond is en dat ik eigelijk wel zin had om de stad onveilig te maken! Ik wist dat Joyce Vrijdag altijd laat begint en Donderdag is en blijft toch Studentenavond. Ik vloog mijn rijkleding in want ik zou vandaag Cavan en Rintse gaan rijden. Ik lag helemaal op schema het was 10 voor 10 en ik was er bijna klaar voor. Ik rende naar beneden riep vrolokl 'Goedemorgen.' Ik gaf mijn ouders zelfs een kus. 2 verbaasden gezichten volgde mij door de woonkamer en de keuken. Ik pakte boterhammen gooide er nonchalant een paar plakken kaas op en stopte ze in een zakje. Daarbij gingen er ook nog is 3 blikjes drinken richting het aanrecht en dit verdween zo mijn rugzak in. Om 5 over 10 vertrok ik naar de wei waar zelfs mijn 2 reuzen zich afvroegen wat er mis was met mij.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-09-13 00:28

Re: [VER] Wat als......

Geplaatst door de TopicStarter : 09-09-13 00:28

Mijn verhaal stond op mijn BlackBerry maar die crashte!!! Zoo stom. Dus moet weer overnieuw beginnen.

**Geplaatst**: 10-09-13 17:19

Re: [VER] Wat als......

Geplaatst: 10-09-13 17:19

Weer een super mooi stukje

**Geplaatst**: 15-10-13 16:01

Geplaatst: 15-10-13 16:01

Wauw, supermooi verhaal. Heb sommige stukken echt met tranen in mijn ogen gelezen, ik werd gewoon helemaal in je verhaal mee gesleept.