Geplaatst Ik heb een hele poos zitten twijfelen of ik het wel of niet op bokt wilde zetten, maar heb er nu toch voor gekozen om dit wel te doen!
Ik ben een boek aan het schrijven en aangezien dit de eerste keer is dat ik in het ik-perspectief schrijf, zou ik het fijn vinden als er ook min- en pluspunten worden aangegeven. Voor suggesties sta ik open, de verhaal lijn kan er imo alleen nog maar leuker/interessanter van worden! Ik probeer wel iedere week iets te plaatsen, maar ik weet niet of dat lukt aangezien ik het nogal druk heb met school... Ik heb ook nog geen titel dus als je een leuke weet, laat maar horen!
Veel plezier met lezen
1.
“Laat me toch met rust! Je weet dat ik niets meer met je te maken wil hebben!” riep ik kwaad. “Houd je mond! Je weet dat je nog steeds van me houdt!” riep hij terug. We stonden even zwijgend tegenover elkaar, totdat ik een vaas pakte en die naar zijn hoofd gooide. “Wat flik je me nou!?” riep hij nog kwader terug: “dit zal ik je niet snel meer vergeven!” hij liep driftig naar me toe en gaf me met zijn vlakke hand een klap op mijn wang. Hij keek verschrikt op, hij wist niet waarom hij dat deed: “Sorry!” zei hij beschaamd: “Ik liet me even gaan…” hij pakte mijn hoofd en kuste me op mijn lippen. “CUT!”, riep de regisseur. “Dat was fantastisch! Ik voelde de spanning helemaal! Geweldig!” Hij sprong enthousiast uit zijn stoel en liep de set op. “Hoe vonden jullie het zelf gaan?” vroeg hij. Ik wilde antwoorden, maar Jesse was me te snel af: “Ik vond het wel goed gaan, maar er zijn altijd puntjes waar ik niet tevreden over ben.” Hij keek me aan en ik zei: “Vond ik ook, maar ik vond het wel super goed gaan vergeleken met de repetities.” De regisseur keek me aan en knikte. “Goed dan, pauze!” riep hij door de studio. “ Zin om even wat te eten te gaan halen?” vroeg Jesse . We waren al de hele ochtend aan het draaien en ik had nog niets gegeten. “Ja, lekker! Even wat halen bij de supermarkt?” antwoordde ik, terwijl ik aan het zoeken was naar mijn jasje. “Nou, ik had eigenlijk wat anders in gedachten. Vind je het erg?” zei hij met een scheve lach op zijn gezicht. “Verras me maar!” zei ik enthousiast. “Ik moet alleen nog even mijn tas en mijn jasje pakken, dan kom ik zo naar de ingang van de studio, goed?” Hij keek me vragend aan en knikte naar de stoel die achter me stond. En ja hoor, daar lag mijn jasje netjes over de rugleuning en mijn tas stond op de zitting. Ik begon heel hard te lachen. Waarom moest ik nu altijd alles kwijt zijn. Ik griste ze snel mee en liep met Jesse mee naar buiten, terwijl ik mijn jasje aantrok. “Zeg, waar wil je naar toe?” begon ik met een nieuwsgierige blik. We liepen langs de drukke straten en toen we stil stonden voor het stoplicht begon hij met praten: “Nou, uhm…” begon hij stotterend, “… ik wil je eigenlijk om hulp vragen, Daan.” Zei hij met een zacht stemmetje. ‘Ja hoor, daar gaan we weer!’ dacht ik. “Wat kan ik voor je doen dan?” zei ik, terwijl ik allang wist wat hij ging vragen. “Nou, er is een meisje wat ik heel leuk vind…” Hij stopte even en keek om zich heen, terwijl het licht op groen sprong en we over staken. Aan de overkant ging hij, al lopend, verder: “… maar ik weet niet of ze mij ook leuk vindt, en ik durf eigenlijk niet zo goed op haar af te stappen.” Hij keek me vragend aan, terwijl we stopten voor een lunchroom. Hij hield de deur voor me open en toen we binnen waren, zochten we een rustig tafeltje achterin. “Ik wil je best helpen…” zei ik toen we zaten. “Maar dan moet ik wel weten over wie het gaat en wat ik precies voor je kan doen.” Jesse kreeg een kleine blos op zijn wangen toen hij begon te vertellen. “Haar naam is Maud, ze zit in een klas samen met mij, een meteen de eerste keer dat ik haar zag…” hij zuchtte diep. “… ach, je weet wel… Ze is niet zo heel groot, heeft van die knal blauwe ogen waar ik echt in verdrink, en van dat lange, bruine, golvende haar! Ze is 18 jaar, net als jij, en ze is zo mooi!” Toen hij stopte, keek hij dromerig voor zich uit. ‘Man, wat is hij verliefd zeg!’ dacht ik. Ik moest er stiekem wel een beetje van lachen. Zo had ik hem nog nooit gezien. Op de set was hij altijd zo’n jongen die altijd zijn woordje klaar heeft, maar nu. Nee ik herkende hem niet meer terug! Het was echt een lief gezicht, bijna schattig hoe hij dromend voor zich uitkeek met een flinke blos op zijn wangen en een glinstering in zijn ogen. Ik moest bekennen, dat ik, toen ik hem leerde kennen, best wel onder de indruk van hem was. Hij was een grotere jongen, goed gespierd en had meestal wel een kleurtje. Hij had donker, goudblond haar en blauwbruine ogen. Hij was een verschijning op zichzelf en had de looks voor een goede acteur, en dan zijn acteerwerk. Hij was de beste tegenspeler die ik ooit heb gehad! Hij was echt fantastisch, en om hem nu zo kwetsbaar te zien zitten deed me wel wat. Ik moest en zou hem helpen. “Volgens mij heb ik haar wel eens gezien op school ja!” Jesse en ik zaten op dezelfde school, daar moest ik wel wat mee kunnen! “Ik zal haar wel even op facebook zoeken en dan begin ik morgen!” zei ik enthousiast, maar volgens mij had Jesse niets gehoord van wat ik zei. Ik gaf hem een duw en hij keek me verontwaardigd aan, waardoor ik moest lachen. Op dat moment kwam een ober onze bestelling opnemen. We namen allebei een broodje gezond met een verse jus. We kletsten nog wat en toen we uitgegeten waren, was het al weer tijd om terug te gaan, want de opnames gingen gewoon weer verder. We betaalden, pakten onze spullen en liepen weer terug. Helaas waren de opnames al begonnen zonder ons! Maar daardoor had ik wel tijd om op facebook te kijken naar Maud en wat achtergrond informatie over haar te zoeken. Ik had al een tijdje geen mensen meer hoeven koppelen en ik had er echt zin in om hem te helpen! Hij was al vanaf dag één een goede vriend van mij geworden, ondanks dat hij al 20 was.
Ik kon precies vinden wat ik nodig had, en ik had nog tijd over. Ik besloot naar Jesse te gaan om nog even het script door te nemen voor de volgende scène. Ik pakte mijn laptop en liep naar zijn kleedkamer. Toen ik op de deur klopte, bleef het stil. Pas na 4 keer kloppen en een keer roepen kreeg ik antwoord. Blijkbaar was hij in slaap gevallen en had ik hem wakker gemaakt. Hij opende met een duffe kop zijn deur. “Hé, lekkerding!” riep ik lachend. Hij rekte zich flink uit en gaf me een knuffel waarbij hij me bijna plat drukte. “Rustig!” riep ik piepend van het lachen. “Wat komt zo’n schone dame doen bij mijn kleedkamer?” grapte Jesse en hield zijn kleedkamerdeur voor me open zodat ik naar binnen kon lopen. “Nou, nu ze toch onze volgende scène hebben verlaat, dacht ik dat het misschien wel handig was om het script nog eens te oefenen.” Ik zette mijn laptop neer op zijn tafeltje en ging erachter zitten. Ik haalde het script tevoorschijn en luisterde naar zijn antwoord: “Niet zo’n slecht idee! Maar als je het niet erg vindt, wil ik me eerst nog even opfrissen.” Hij knipoogde en liep de deur uit. Daar zat ik dan, in Jesse’s kleedkamer, me alvast te bedenken hoe ik het aan ging pakken om Maud en Jesse te koppelen. Ik moest sowieso eerst Maud ‘tegen het lijf lopen op school’ en dan letterlijk. Zo zou ik met haar aan de praat kunnen raken en vragen of we iets af konden spreken, of vragen of ze zin had om samen te gaan lunchen of zo. Ik was zo in gedachten verzeild, dat ik niet door had dat Jesse al weer binnen was gekomen en voor me stond om te beginnen met de scène. “Hé! Wel bij de les blijven!” riep hij heel hard. Ik schrok gigantisch en sprong meteen op. Tja, toen kon je Jesse opvegen. Ik was een beetje beledigd, maar moest toch ook wel lachen om mijn reactie. Het was ook altijd zo gezellig op de set! Ik trok een serieus gezicht en begon met onze scène: “Wie denk je in hemelsnaam wel niet dat je bent!” riep ik met mijn gezicht in de plooi. Jesse had alleen niet door dat ik al begonnen was met onze scène en begon zich te verontschuldigen. Toen was het mijn beurt voor de slappe lach. Hij keek naar zijn script en had toen pas door dat ik was begonnen. Hij probeerde heel serieus verder te gaan, maar het klonk totaal niet! Het was echt zo grappig hoe hij probeerde zijn gezicht in de plooi te houden maar het niet voor elkaar kreeg. Uiteindelijk gaf hij het maar op en plofte naast mij neer op de bank. “Zeg, wat ben je allemaal aan het doen?” zei hij vol interesse. Het enige wat ik open had staan was mijn facebookpagina en het script. “Nou, niet veel eigenlijk” zei ik met nog wat naschokken van de slappe lach. Plots werd er op de deur gebonkt: “Jullie scène over 3 minuten!” werd er door de deur geschreeuwd. “Ik moet nog naar de make-up!” zei ik verschrikt en stormde de kamer uit. Jesse had natuurlijk weer de plezier van zijn leven. “Vrouwen en make-up, dat zijn net een getrouwd stel!” zei hij altijd.
‘Wat is een goede strategie’ dacht ik. Ik had een kop warme chocolademelk in mijn handen en zat met een fleece-dekentje op de bank tv te kijken, nou ja, de tv stond wel aan, maar mijn aandacht zat toch wel ergens anders. Mijn moeder kwam bij me zitten en hield een dienblaadje met koekjes voor mijn neus. “Waar zit je toch met je gedachten, meis.” Zei ze. “Je weet wie Jesse is?” zei ik terug? “Natuurlijk! Dat is je tegenspeler!” zei ze vol interesse. “Hij heeft me gevraagd hem te helpen met zijn ‘grote liefde’, en ik ben nu aan het bedenken hoe ik het het best kan aanpakken.” Mijn moeder schudde haar hoofd en zei: “Ga nou eens opzoek naar een jongen voor jezelf, in plaats van altijd maar andere mensen te helpen.” Ze legde haar hand op mijn been en keek me hoopvol aan. “Die tijd komt echt wel mam.” Zei ik met een diepe zucht. Iedere keer als ik iemand aan het helpen was, zei ze precies diezelfde zin. In het begin vond ze het wel leuk, maar toen er nog steeds niemand voor mij was kwam ze steeds weer met diezelfde vraag. Om moe van te worden. Maar ook wel lief. Ze stond op en gaf me een kus op mijn voorhoofd. “Maak je het niet te laat? Morgen moet je naar school en je hebt ook nog een draaidag.” Ik knikte afwezig en nam een slok van mijn chocolademelk. Een uur later ging ik naar bed, maar slapen kon ik niet. Ik had een hele rare droom. Eigenlijk kan je het niet eens een droom noemen, maar toen ik wakker werd, viel ik niet meer in slaap. Ik pakte mijn laptop maar en ging het script voor morgen oefenen, gelukkig had ik niet veel scènes zodat ik tussendoor ook nog huiswerk kon maken. Na school moest ik namelijk meteen naar de set toe omdat school nou niet echt bepaald rekening hield met mijn draaischema. Toen ik mijn scènes, en die van alle anderen, uit mijn hoofd wist ging ik maar opzoek naar nog meer informatie over Maud. Ik kwam erachter hoe laat ze moest beginnen, ik wist haar rooster, en waar ze woonde. Het koste wel veel tijd, maar ik kwam steeds meer te weten over haar, zonder dat ik haar ooit had gesproken. Ik had nu ook een beeld bij Maud zelf. Haar foto’s had ik goed bestudeerd en ik kon al voor een groot deel zien wat voor persoon zij was. ‘Gelukkig kan ik mensen lezen’ dacht ik tevreden. Ook maakte ik een lijstje van de ideeën die ik had om met haar aan de praat te raken en streepte er steeds één weg totdat er maar eentje overbleef. Dat besloot ik maar te proberen. Tijdens de pauze op school moest ik haar zoeken en dan ‘per ongeluk’ tegen haar aanbotsen. Ik zou zeggen dat ik haar ergens van herkende en zou zouden we aan de praat kunnen raken. De rest zou ik op het moment zelf er wel bij verzinnen, maar de hoofdlijnen stonden al vast. Uiteindelijk was het ochtend. Veel geslapen had ik niet, maar ik was totaal niet moe. Alleen had ik niet echt rekening gehouden met de tijd. Ik kwam opgewekt beneden, waar mijn moeder al ontbijt aan het maken was. Ik werkte in een paar happen een broodje weg, gooide een appel in mijn tas en rende de deur uit, ik was zoals gewoonlijk weer aan de late kant. Snel haalde ik mijn fiets uit de schuur, gooide de deur dicht en sprong op mijn fiets om er snel vandoor te gaan. Als ik flink doorfietste kon ik het nog net de laatste bel halen en was ik niet al te laat. Het was wel een mooi idee, maar helaas werkte niets mee. De stoplichten sprongen voor mijn neus op rood, de trein bleef stil staan, en voor een ritje van normaal 10 minuten fietsen, was ik nu meer dan drie kwartier kwijt. Mijn eerste les kon ik al niet meer in, dus besloot ik maar in de kantine te wachten tot het volgende uur begon. Gelukkig kon ik die tijd goed gebruiken, om mijn script nog eens door te nemen en mijn zakelijke mail te checken, wat ik al in geen dagen meer had gedaan. Ik opende mijn mail en zag dat ik 20 ongelezen berichten had. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan! Ik was helemaal vergeten dat ik me had opgegeven voor een musical auditie via dat mailadres. Van die 20 berichten waren er al 3 van de casting director dat ik was uitgenodigd om auditie te komen doen voor 3 verschillende rollen, en nog één van de regisseur, dat ze nog niets van mij gehoord hadden. Ik voelde me zo dom! Ik stuurde meteen een mailtje terug dat ik erg graag auditie wilde doen, maar dat ik het wel druk had met de opnames van de film en school natuurlijk. Ik vroeg ze wat ze van mij verwachtten en of ze een script en nummer wilden sturen wat ik zou kunnen instuderen. Ik sloot af met mijn naam en nog een excuses voor de late reactie. Ik hoopte zo dat ik nog auditie zou kunnen doen!
“Wat doe jij hier nou?!” hoorde ik ineens achter me. Haar stem herkende ik uit duizenden. “Lola!” riep ik verrast. “Waarom ben je hier nog? Ik dacht dat je in Friesland zat!” Lola draaide haar hoofd schuin en lachte geheimzinnig: “Geen zin in…” zei ze nonchalant en plofte naast me neer. Ze trok zich niets aan wat anderen vonden en dat was wat ik zo aan haar bewonderde. “Heb je je haar geverfd?” zei ik met een lach. Dat was iets wat ik de laatste jaren al bijna iedere maand zei. Ze was snel op iets uitgekeken en blijkbaar had ze haar haar weer in een nog opvallendere kleur geverfd. Het begon met kleine plukjes donker rood, en nu, tja, je hield ervan of niet, maar het was typisch Lola. Haar haar had ze altijd in een lange bob, en dit keer had ze het paars geverfd. En ik kon niet zeggen dat het lelijk was, want het stond haar echt fantastisch! Ze keek naar me toen ik die vraag stelde met die zo bekende blik van haar. We begonnen allebei te lachen, want het antwoord wisten we allebei. Eigenlijk was het gek dat wij zo close waren. Lola was echt precies het tegenovergestelde van wat ik ben, zij is wild, leeft haar eigen leven en is super artistiek! Ze zou zelfs nog van een blikje cola een kunstwerk kunnen maken. Ik, ik was gewoon een simpel meisje, altijd braaf en sprak niemand tegen. Acteren en zingen deed ik super graag, maar het enige artistieke aan mij was dat ik wel aardig kon tekenen. Maar toch leken we ook in heel veel dingen op elkaar. “Zeg…” begon Lola terwijl ze in mijn zij porde met haar elleboog “…Hoe gaat het met de liefde?” terwijl ze dat zei knipoogde ze. En we wisten allebei het antwoord. “Die tijd komt nog wel!” zeiden we in koor en we lagen weer plat van het lachen. “Zeg, heb je wat te doen vandaag?” ging Lola verder. “Sorry, ik heb vandaag tot 5 uur les, en daarna moet ik meteen naar de set om te filmen…” zei ik een beetje bedroefd. Lola keek me met haar puppy ogen aan en haar hoofd schuin. Het was de perfecte imitatie van een puppy, die alleen zij kon doen. Ik had haar al een week niet meer gezien. Ze zou naar Friesland gaan met haar ouders, dus zocht ik ook geen contact.
We hadden het super gezellig zoals altijd en toen ging de bel. “oliebol!” riep ik en ik sprong op en griste mijn laptop van de tafel. “Zo kom ik weer te laat!” ik gaf Lola snel een knuffel en rende weg. Ze keek hoe ik snel weg rende en lachte in zichzelf. Ze draaide zich om en liep het gebouw uit.
Ben benieuwd naar je vervolg. 
