Bokt.nl

Citaat:

Mike Jordan weet echt geen andere mogelijkheid meer dan iets te overvallen. Als hij niet morgenochtend om 8.00 uur het geld van twee maanden huur bij elkaar heeft weten te sprokkelen worden hij, zijn zusje en haar dochter het huis uit gezet wanneer ze het geld komen ophalen. Dat hij dan dakloos is dat is onprettig maar ach, dat is nog niet zo’n probleem. Maar Hilde, zijn zusje, heeft net eindelijk een baan gevonden en over een maand wordt ze uitbetaald. Maar als ze geen huis heeft kan ze zich niet passend houden en dat is volgens haar contract contractbreuk. Ze raakt dan ook nog eens haar baan kwijt. En dan hebben we het nog niet eens over Medre, jeugdzorg zou haar van hen afnemen en dat heeft geen van hen verdient en Medre nog het minst. Hij heeft het wapen al op zak, een goedkoop pistool dat hij voor nog minder tweedehands op de kop heeft weten te tikken een aantal jaren terug. Het magazijn zit vol maar meer kogels heeft hij dan ook niet. Voordat hij van huis vertrok heeft hij het wapen nog uitgebreid schoongemaakt zodat het niet per ongeluk hapert. Dat zou de situatie nog veel gevaarlijker kunnen maken. Hij had het gekocht zodat hij Hilde kon beschermen nadat ze verkeerde vrienden had gemaakt. Daar is Medre uiteindelijk ook het resultaat van, al was Hilde toen ze drie maanden zwanger was al bij die groep weg. Het heeft nog ruim een jaar geduurd voordat ze zich weer veilig thuis voelde. Ze was altijd welkom, maar het had fijn geweest als ze eerder voor werk was gaan zoeken. Nu had ze de tijd natuurlijk ook niet mee, ze is ongeveer een 9 maanden geleden begonnen maar er was gewoon niks. Twee maanden later was hij ook nog zijn baan kwijtgeraakt en toen was het helemaal raak. Ze waren al bijna blut en de huur en het gas, water en licht waren prijzig. Daarnaast dan ook nog het eten en het ging met het beetje geld dat ze nog konden lenen razendsnel. Nog drie maanden later was de huur het eerste dat niet meer betaald kon worden. Ze hadden zich laten afsluiten van het gas zodat ze minder kosten hadden en hadden ook het voorschot op water en elektriciteit laten verlagen, maar er moest toch gegeten worden. Vorige maand konden ze ook het water en de elektriciteit niet meer betalen, daar kwamen nu ook al flink brieven van binnen, maar ze konden gewoon niet meer. En de huurbaas wilde niet langer wachten. Zelfs met de baan en de mogelijkheid om vanaf volgende maand te betalen en de maand daarop ook beginnen met terugbetalen. Ze zouden eruit gezet worden, morgenochtend, net na achten, als ze geen geld voor 2 maanden huur bij elkaar hadden kunnen sprokkelen. Maar ze kwamen er gewoon niet. Ze hadden geld voor een halve huur en dan was er geen geld meer over om van te eten. Die supermarkt moest dus maar gewoon, ondanks het vreselijke gevoel dat hij erbij had, hij moest gewoon zijn zusje de kans geven om die baan waar te maken, het was maar voor één maand.

Ondertussen was hij vlak bij de supermarkt die hij in gedachten had, het was niet zo’n grote supermarkt, maar ze hadden er maar weinig personeel en het was er rond deze tijd vaak uitermate rustig. Het was namelijk vlak voor sluitingstijd, 19.55. Hij trekt zijn bivakmuts over zijn hoofd en houdt zijn pistool in de aanslag. Laat het maar snel voorbij zijn. Dan rent hij naar binnen, met het pistool boven zijn hoofd lost hij één schot. “Dit is een overval.” Roept hij. “Stop het geld in zo’n wegwerptas!” roept hij naar de caissière en hij loopt snel naar haar toe, ze ziet lijkbleek, maar hij moet zien hoeveel geld het ongeveer is. Ze krijgt van de zenuwen de kassa in eerste instantie niet open maar dan ziet hij hoe beperkt het geld is. Het is veel te weinig. “Waar is de rest van het geld?” beveelt hij haar. “A-a-achter.” oliebol, als ze klaar is met het geld in de tas doen, met die bibberende handen gaat het langzaam, zeg ik aan haar dat zij de tas moet neerzetten en dat ze achter de rest van het geld moet halen, als ze niet direct terugkomt zal dat haar een te hoge prijs zijn. Snel loopt ze naar het hok, dat blijkbaar niet achteraan de winkel zat, ze loopt naar binnen en ondertussen pakt hij de tas met geld. Hij vloekt zachtjes, hopelijk zit er meer in de andere kassa. Snel kijkt hij de winkel rond, een vrouw staat hysterisch te doen achterin maar een werknemer houdt haar onder controle. Ook een peuter is hysterisch, maar de zwerver die een kopje koffie bij het apparaat stond te drinken houdt deze stevig vast . Er zijn nog moeder met haar dochter en er is een jongen, een brugpieper gokte hij. Uit het hok komt een man gelopen, met een tweede en een derde kassa. Mike vloekt nogmaals zachtjes, de eigenaar was er ook. Achter hem loopt de caissière doodsbleek achter hem aan. “Maak ze open en stop het geld in de tas.” Beveelt Mike, terwijl hij kijkt naar hoeveel geld er uit de kassa gehaald wordt. De man doet kalm het geld in de tas waardoor Mike goed kon zien dat de man niks raars doet ondertussen. Maar het gaat hem te langzaam, “Tempo.” De man versneld, maar als hij de derde kassa begint leeg te halen ziet Mike al dat het aan de krappe kant blijft, dat gaat hem niet worden. Ze moeten iets eten, hij roept dat iedereen zijn portemonnee bij de hand moet houden en hun geld in de tas moet doen als de manager klaar is en die als hij het beveelt, langs gaat bij de mensen. “Opschieten!” het duurt allemaal te lang naar zijn zin, hoe lang is hij nu in de winkel? De klok geeft 19.58 aan. 3 minuten, maar de eigenaar heeft vast al de politie gebeld, hij moet snel weg.

Dan hoort hij de sirenes. Nee, dat mag niet. Ze zijn te vroeg. Met vijf minuten zijn ze al blij qua reactietijd. Snel loopt hij naar de caissière toe die nauwelijks nog op haar benen kan staan. Hij gaat zo staan dat hij naar buiten kan kijken maar dat zij tussen hem en de deur staat, direct kan hij ook het hok controleren, het is leeg, maar de politie staat al voor de deur met zwaailichten. En ze willen naar binnen lopen. Hij hoort nog meer sirenes … 3 … 4, hoe komt hij hier weg? De tas is door de eigenaar op de grond vooraan gezet. Mike kijkt de eigenaar aan met een blik dat hij niet dichterbij moest komen en zwaait dan met zijn wapen eenmaal naar de agenten om daarna deze op de caissière te richten. De agenten liepen al met getrokken wapens maar ze zien nu dat het al gruwelijk uit de hand is gelopen, ze komen niet dichterbij, maar staan al wel in het halletje. “Jullie agenten het gebouw uit, nu!” roept Mike. Ze twijfelen, “anders doe ik haar wat!” de knieën van haar begeven het zowat en de agenten lopen voorzichtig achteruit het gebouw uit. “Laat mij haar plaats innemen.” Biedt de eigenaar aan, “mijn naam is Doran.” Mike knikt en seint met zijn hoofd dat het mag. “Mike. Ga voor haar staan, als je daar staat mag ze naar achteren toe. De deur naar het magazijn draait ze op slot. Heeft ze daarvoor de sleutels?” Doran knikt en loopt naar haar toe en gaat voor haar staan. “Het is goed Lisa, doe wat hij zegt.” De eerste passen kan ze nauwelijks lopen maar daarna krijgt ze haar benen weer een klein beetje onder controle en loopt ze, nog wel lijkbleek maar toch niet meer instortend, naar achteren toe waar ze trillend de deur op slot doet. “Ook de haken boven en beneden.” Ze doet het, dat was al iets veiliger voor hem maar hij vloekt toch zachtjes. Zo had het allemaal niet moeten lopen. Ondertussen blijft die ene moeder maar hysterisch zijn en die peuter krijsen. Maar hij weet wel van Medre dat daar toch niks aan te doen valt. “Iedereen rustig naar links achterin lopen en voor de deur verzamelen. En ik wil de sleutelbos hierheen hebben van het magazijn. Ook van die andere medewerker.” De sleutelbossen krijgen een slinger naar voren toe terwijl de mensen naar achteren lopen. Opeens ziet Mike iemand die hem nog niet eerder opgevallen was, hij blijft stil zitten waar hij zit terwijl dat rechts- en niet links achterin is. Hij zit daar grotendeels verscholen en dat maakt Mike extra alert. “Jij daar in de andere hoek. Ga naar de rest!” de man had een legerkapsel en was flink bruin, het maakt Mike er niet geruster op, zeker niet met de rest van zijn plaatje. Gespierd en slank. Maar hij had het er maar mee te doen. De toilet in deze winkel zat gelukkig achterin de supermarkt in het publieke gedeelte. Dan zegt hij de eigenaar ook zijn sleutelbos rustig te pakken en naar hem toe te schuiven over de grond. Doran doet dit beheerst en langzaam bukt Mike om de bos op te pakken, terwijl hij het pistool op Doran gericht houdt. Dan loopt hij langzaam uit het zicht van de deur waar nog altijd agenten voor staan, “loop rustig naar de anderen toe.” Zegt hij tegen Doran, en terwijl hij zijn stem redelijk onder controle heeft loopt het zweet hem van zijn rug af. Dit had niet zo moeten gaan. Weer vloekt hij zachtjes, maar hij weet dat hij daar mee op moet houden, het heeft geen nut.

Hij zegt tegen de vakkenvuller en de soldaat dat ze de koffietafel naar het gangpad linksachter moeten verplaatsen, ongeveer 3 meter voor waar ze zich hadden moeten verzamelen. Als ze tussendoor willen steken zegt hij hen dat ze om moeten lopen, niks voor hem langs. En dus steken ze terug en gaan ze door de mensenmassa met de tafel. Ondertussen blijft hij twijfelen. Hij ijsbeert heen en weer tot de tafel en de tussensteek terwijl hij de beste strategie probeert te bedenken. Het is gewoon één grote puinzooi, één klere pokkezooi. Maar goed, hij moet maar wat bedenken. De zwerver heeft ondertussen het jochie kunnen kalmeren maar de moeder staat nog altijd op één plaats te stuiteren. Die is nog altijd totaal panisch, terwijl de andere moeder en Doran haar proberen te kalmeren. Hoe komt hij hier nou toch uit? Hij heeft het geld gewoon nodig, anders was het niet zo’n probleem geweest. Het is niet dat hij zich niet wil overgeven, maar hij wil gewoon niet dat ze op straat komen te staan. Het is allemaal de schuld van die klote huurbaas. Als hij hen gewoon die ene maand nou nog hadden gegund dan was dit allemaal niet nodig geweest, dan had hij dit niet hoeven doen, had hij hen dit niet aan hoeven doen. Maar dat deed hij niet. Mike stampt een keer op de grond terwijl hij nog sneller gaat ijsberen, er moet gewoon een oplossing zijn, maar wat? Eigenlijk weet hij het wel, hij moet ze gegijzeld houden en losgeld vragen. Maar hoeveel? En hoe krijgt hij het geld naar zijn zusje toe? Eerst hier maar de zaken regelen, het wordt waarschijnlijk een lange nacht. Dan ziet hij het meisje, doodsbang is ze. Hij komt naar de koffietafel toe en kijkt haar vriendelijk aan. Maar ze is alleen nog maar banger aan het worden, dan bedenkt hij dat de bivakmuts die hij op heeft natuurlijk niet helpt. Ze komen toch wel achter wie hij is, en zolang hij maar het geld naar zijn zusje toe krijgt maakt hem dat ook niet meer uit. Naar de gevangenis gaat hij toch wel, of erger… Nee, daar moet hij niet aan denken. Hij doet een paar passen naar achter en doet dan de bivakmuts van zijn hoofd. Die paar passen naar achter waren voor de veiligheid, hij zal toch even zonder zicht zitten als hij het doet. Maar iedereen is te verbaasd om snel genoeg tijd te reageren.

Hij slingert de muts naar de voorkant toe en loopt dan weer naar de koffietafel, rustig zakt hij op zijn hurken. “Is het zo beter?” vraagt hij aan het meisje, en ze knikt, terwijl ze duidelijk nog doodsangsten uitstaat, “Wat is je naam?” “M-m-mary.” Hij glimlacht, het meisje lijkt een beetje op hoe hij verwacht dat Medre eruit zal zien over een paar jaar. “Wat een prachtige naam, dat hebben je ouders mooi gekozen. Hoeveel jaren ben je al?” het meisje bloost een beetje als ze het complimentje krijgt, maar lijkt de vraag niet te snappen. “Hoe oud ben je?” nu snapt ze de vraag. “Ik ben 6½ jaar oud.” Mike knikt, “al een hele leeftijd. Dan ben je al een grote meid aan het worden. Ik heb een nichtje van 3 jaar, en hopelijk is ze op jouw leeftijd net zo dapper als jij, want je doet het goed hoor. Mijn naam is Mike.” “Hoi Mike.” Dan staat hij op en kijkt de vrouw die half voor Mary staat aan, ze was nog altijd bezig met de andere moeder kalmeren, hoewel die ondertussen al iets rustiger wordt. “Bent u de moeder van Mary?” ze knikt, “Wat is uw naam?” ze haalt diep adem, blijkbaar vertrouwt ze haar eigen stem niet, “Nina Adams.” Mike knikt, “Oké, goed om te weten.” Hij laat het erbij, zelf is hij ook te zenuwachtig om meer vriendelijke tekst te verzinnen. “Heeft hier iemand een voedselallergie?” de vraag klinkt stom als hij het zegt, het leek op het moment dat hij het bedacht belangrijk maar dat zakt op het moment dat hij het vraagt weer helemaal weg. Toch krijgt hij van iedereen min of meer een nee te zien. “Niemand heeft voedselallergie.” Zegt hij, alsof hij bevestiging vraagt en er komen geen reacties.

Citaat:

“Goed, vakkenvuller, regel voor de jongste twee appelsap en voor de anderen een flesje water. Zet die van mij op de koffietafel.” De jongen begint direct te lopen naar de afdeling drinken. Hij loopt weer naar de tussensteek toe, dan heeft hij beter overzicht op de jongen en kan hij beter nadenken. Het is stil geworden, de moeder is eindelijk gekalmeerd en ook haar zoontje is stil, zich strak vasthoudend aan de zwerver die beschermend zijn armen om hem heengeslagen heeft, hij zou die zwerver kunnen zijn over een paar maanden, of jaren, want hij zal wel moeten zitten waarschijnlijk wanneer dit voorbij is. Hij zal Medre dan niet op zien groeien, maar in ieder geval kan hij zorgen dat ze op kan groeien bij haar moeder. Het is gewoon een puinzooi. Hij begint weer met ijsberen. Minuten gaan voorbij maar er vormt zich nog geen plan, “meneer, uw water.” Zegt de vakkenvuller en ik sein dat hij het neer moet zetten. “Dank je.” Maar hij heeft nog geen behoefte aan water. Hij wilde alleen dat de spanning iets naar beneden ging en over het algemeen helpt het als ze iets te drinken hebben. Nog meer minuten gaan voorbij, dan gaat de telefoon die Doran bij zich draagt. “Neem op.” Beveel ik hem en dat doet hij dan ook. “Het is de politie.” Mike verwachtte dat al, maar hij heeft nog geen plan. “Ze willen met u praten.” “Maar ik nog niet met hen.” De eigenaar kijkt geschrokken, net als de rest van de mensen, “nog niet, meneer?”. Mike knikt, “laat ze over 15 tot 20 minuten terugbellen.” De eigenaar ontspant iets. “Over 15 tot 20 minuten terugbellen.”, herhaalt hij terwijl hij zijn hand nog voor de microfoon houdt. Mike knikt opnieuw en Doran geeft het door aan de politie. Dan wordt het even stil en zegt hij “ja, nee.” “Geen ge-ja/nee,” kapt Mike het bruut af. Direct stopt Doran, maar hij blijft kalm. “Ze vroegen of je op de telefoon het laatste inkomende gesprek kon terugbellen, daarop antwoordde ik ja. Daarnaast vroegen ze of er gewonden waren, daarop antwoordde ik nee.” Mike kalmeert weer iets. “Hang op.” En dat doet Doran dan ook. “Ze wilde zeggen dat als je zelf contact met hen op wilde nemen je dat dan vooral niet moest laten. Je kan terugbellen door tweemaal op bellen te drukken zonder een nummer in te voeren.” Mike kijkt nog altijd licht nijdig naar Doran, maar kalmeert toch verder. “Zet de telefoon op de tafel en haal je stoel en pen en papier uit het hok. Direct terugkomen en niet eens denken aan rare acties, begrepen.” “Ja Mike.” De eigenaar loopt vlot naar het hok en komt vrijwel direct terug met het gevraagde. Dan twijfelt hij en Mike ziet het, “zet de stoel maar bij de oversteek en loop door met het papier en de pen, leg dat op de koffietafel… omlopend.” de man doet zoals hem gezegd wordt en als de man eenmaal de spullen op de tafel heeft gelegd haalt Mike de stoel op en zet die aan zijn kant van de koffietafel.

Mike gaat aan de tafel zitten en krabbelt met links wat op het papier, slecht leesbaar maar goed genoeg. Gelukkig had Doran een notitieblok gepakt. Hij moet gewoon uitrekenen hoeveel geld hij wil. Hij wil niet onnodig veel vragen maar ook niet onnodig weinig. Het moet gewoon een realistisch getal worden. Maar hij wil eigenlijk toch wel 6x huur, a 900 dollar, dus 5400$, en dan nog 3x gas, water, licht. Dat is 200 dollar per maand, dus 600$. De grootste schulden terugbetalen, maakt nog eens 2000$. Fatsoenlijk eten voor 2 maanden. Dus nog 300$. Dan bedenkt hij dat als hij niet bij hen kan zijn, Medre naar de kinderopvang moet, en dat is duur, dat weet hij wel. Voor 3 maanden in eerste instantie dan maar. 600$ per maand, dus zo’n 1800$. Hij probeert de getallen op te tellen, maar het wil nog niet erg. Hij kijkt nauwelijks naar het papier om maar zicht op de mensen te houden. Iedereen zit stil op de grond, de meeste zijn doodsbang, maar de zwerver, Doran en de soldaat zijn kalm. De laatste heeft de brugpieper onder zijn hoede genomen. Het jochie zit trillend tegen hem aan. Met dat jochie moest Mike zo ook maar even praten, het lijkt Mary wat te hebben gekalmeerd en ook haar moeder is iets kalmer, maar dat laatste kan ook door de tijd komen, iedereen lijkt al iets minder bang als aan het begin, de meeste nog steeds wel doodsbang, maar toch minder dan eerst. Hij werpt nog een blik op het papier. 6000$ en dan nog eens 2000$ en dan nog 2100$. Net iets meer dan 10.000$. Maar hij besluit het toch maar af te ronden naar die 10.000 dollar. Dat is net genoeg om serieus genomen te worden zonder dat het absurd veel wordt. Daarmee moet Hilde de eerste tijd wel door mee kunnen komen terwijl ze een goedkopere oplossing zoekt om Medre te houden tijdens het werk. Gelukkig betaald haar baan zo’n 2000$ netto per maand, en dat hebben ze ook nodig ook. Nu houdt ze er nauwelijks iets aan over, maar zelfs als dat zo zou blijven zou ze alsnog het gewoon vol moeten houden, over een jaar kan Medre naar de kleuterklas, dan worden de kosten aan opvang al lager. En als ze daarna naar de klas 1 gaat wordt het nog beter betaalbaar. Nu kan ze in ieder geval rondkomen voor de komende maanden en kan ze beginnen met wat schulden terug te betalen zodat de rente ook wat lager wordt. Want daar zijn ze nu ook iedere maand een flink bedrag aan kwijt. En vluchten zal via de auto wel het gemakkelijkste gaan. Gewoon een automaat en dan met een mobieltje erin, hij heeft zelf wel een mobieltje maar dat hoeven zij niet te weten, en dan heeft hij meer kans op dat de auto niet gestoord wordt. Wie zou hij dan als gijzelaar meenemen? In ieder geval totdat hij het geld kan afgeven? Hij kijkt de groep persoon voor persoon rond en eigenlijk weet hij het wel. De soldaat vormt een te groot risico, kinderen en moeders blijven bij elkaar, dat jochie is ook geen succes. Dus het zou dan de vakkenvuller, de zwerver, Doran of die Lisa zijn. Doran is te actief, die onthoudt te veel. Lisa is doodsbang, die stort door haar benen voordat ze bij de auto zijn. Dus dan nog de vakkenvuller of de zwerver. De zwerver houdt waarschijnlijk zijn gemak nog het beste. Hij heeft de keus gemaakt, die hij overigens niet laat blijken.

Hij pakt het flesje water en draait met zijn tanden de dop eraf, hij durft niet zijn pistool neer te leggen om het even simpel te doen, maar al snel lukt het zo ook. Hij neemt een paar slokken, het gehele gedoe heeft hem dorstig gemaakt maar hij weet dat het nog wel een tijd zal duren en naar het toilet gaan zal riskant zijn, dus hij beperkt zijn drinken. Hij staat op en gaat weer ijsberend door de gang heen. Alles is gewoon zo verkeerd gegaan. Hij neemt nog een slok water en zet daarna het flesje op de koffietafel en gaat hij leunend tegen één van de rekken staan. Wat een puinzooi, wat een puinzooi. Hij haalt diep adem en probeert zichzelf te kalmeren. Enkele minuten later is hij voldoende kalm, hij iets voorbij de koffietafel en gaat daarna op zijn hurken richting de brugpieper zitten, vriendelijk begint hij tegen hem te praten “He bink, wat een mooi shirt heb je aan, ben je een grote fan van wolven?” de jongen knikt bang, en de soldaat houdt hem strak in het oog voor enige fouten die hij misschien maakt zodat hij een einde aan de situatie kan maken, dus dat voorkomt Mike. “Hoe heet je?” de jongen begint weer met trillen. “Todd.” Mike kijkt vriendelijk naar hem. “Todd, vast naar je mooie rode haren vernoemd. Ga je volgende schooljaar naar de middelbare?” Todd knikt, “ja, naar de havo.” “Nice, nog slim ook. Weet je al wat je later wil worden?” Todd ontspant iets, “Nee, misschien iets met dieren, maar ik vind met mensen werken ook leuk.” Mike glimlacht, “je hebt nog wel een paar jaar. Je vindt vast iets dat bij je past.” Dan gaat hij rechter op zitten, nog altijd gehurkt dat wel, en richt zich op de soldaat. “En wie ben jij?” de soldaat reageert automatisch, het is er overduidelijk in gedrild, “Soldaat Ward, meneer.” Mike knikt, “en je voornaam?” de soldaat kijkt lichtelijk verbaasd, “Patrick, meneer.” Mike kijkt hem rustig aan, “zeg maar gewoon Mike. Dat geldt voor iedereen trouwens. Ik heb niets met de titel meneer.” de soldaat kijkt wijs terug. “Waar ben je geweest?” vraagt Mike, “Afghanistan, Kunduz .” de houding van Patrick veranderd even, de pijn schemert even door maar gelukkig lijkt Todd het niet te merken, Mike wel. “Ik ben trots dat ik je een landgenoot mag noemen. Jullie doen daar goed werk.” Patrick kijkt verbaasd op, hij lijkt dat in ieder geval niet als reactie te hebben verwacht. Maar Mike spreekt vanuit zijn hart, hij vind echt dat er goed werk door hun oorlogsbroeders verricht worden. Ze doen hun best, zij zijn niet degene die de oorlog voeren, maar zij zijn wel de mannen, en vrouwen, die hem moeten vechten. Dan staat Mike op en gaat weer terug op de stoel zitten. De soldaat lijkt met zijn gedachten af te dwalen maar Todd is meer ontspannen dan eerst. Hij trilt niet meer en durft zijn ogen van de grond af te halen. Rustig zittend, nadenkend, gaan er vijf minuten voorbij, dan gaat de telefoon. Hij schrikt op, hij was behoorlijk diep in zijn gedachten gezakt. Maar hij herstelt zich snel en pakt na een keer diep ademhalen de telefoon.

Citaat:

“Met Mike.”
“Hallo Mike, mijn naam is Shawn Scott van Dienst Speciale Interventies. Spreek ik met de persoon die de leiding heeft?”
“Ik heb het wapen, als dat is wat je vraagt.”
“Oké Mike, ik ben hier om naar je te luisteren en om je te helpen.”
“Door me in te sluiten? KOM OP ZEG!”
Mike staat op en begint te ijsberen, terwijl hij aan de lijn blijft.
“Daar heb ik helaas niks over te zeggen.”
“Wat heb ik daar nou aan!”
“Kijk, ik zal heel eerlijk zijn. Het verstandigste is om rustig naar buiten te komen zonder wapen.”
Het blijft stil aan de lijn en Mike staat ook even stil, dan gaat hij weer verder met ijsberen.
“En dan, dan is alles voor niets geweest. Ik kan dat niet.”
“Oké, ik ben hier om je te helpen, soms besluiten mensen dat ze een overhaaste beslissing hebben genomen en willen zodra je het aanbied best direct naar buiten komen, dat is de enige reden waarom ik het vroeg.”
“Maar ik heb deze beslissing niet genomen, dat hebben jullie voor me gedaan. Ik moet dit doen.”
“Hoe hebben wij deze beslissing voor je genomen?”
“Door zo vroeg te zijn. Ik was er nog geen drie minuten en jullie stonden al voor de deur. En nog een aantal meer kwamen al aan stormen!”
“Er was een wagen in de buurt en de rest kwam er snel aan. Het is de taak van de politie om zo snel mogelijk te reageren.”
“Jullie waren nooit zo snel als ik of mijn zusje jullie nodig hadden!”
“Dat is spijtig om te horen, maar helaas kan ik daar niks aan doen. Hoe gaat het met je?”
Mike snuift, snel op een ander onderwerp overgaan, zwak.
“Wat denk je nou zelf, ik zit hier opgesloten, met binnen mensen die weg willen en buiten mensen die me dood willen hebben.”
“Mike, niemand hier wil je dood hebben. We willen dat iedereen, en daar hoor jij dus net zo goed bij, veilig naar buiten komt wandelen. Dat is ons doel.”
“Alsof jullie me weg laten wandelen, grapjas.”
“We kunnen je inderdaad niet weg laten wandelen, maar dat betekend niet dat we je willen doden. In tegendeel zelfs, ik wil je helpen. Maar daar heb ik wel jouw hulp bij nodig. Hoe gaat het verder met je?”
Mike zucht zachtjes uit wanhoop, hoe gaat hij ooit uit deze puinzooi komen? Maar hij weet dat die Shawn aan de telefoon waarschijnlijk zijn enige hoop is, hij moet het maar gewoon proberen. Hij stopt met ijsberen en leunt vlak voor de tussensteek tegen de planken aan, zodat er zoveel mogelijk afstand tussen hem en de anderen zit om zoveel mogelijk te voorkomen dat ze mee kunnen luisteren.
“Het gaat wel, niemand is gewond. Er was een panische vrouw maar de anderen hebben haar kunnen kalmeren.”
“Oké, dat is goed om te horen. Kan je me vertellen wie er bij je zijn?”
Mike twijfelt, doet hij daar verstandig aan? Uiteindelijk besluit hij dat hij het beste maar kan meewerken op dit punt, zover hij tot nu toe gekomen is in ieder geval.
“Er zijn 3 werknemers en 8 klanten. Eigenaar Doran, caissière Lisa en de vakkenvuller. Dan heb je 6-jarig meisje Mary, en haar moeder… hoe heet ze ook al weer”
Hij hapert even en roept dan, terwijl hij zijn hand voor de microfoon houdt, “moeder van Mary, wat was je naam ook al weer?” ze antwoordt dat het Nina was.
“Haar moeder Nina. Dan heb je de panische moeder met haar peuter zoontje die qua gedrag te veel over zijn moeder lijkt. Soldaat Patrick, en de bijna brugpieper Todd, en dan is er nog de zwerver.”
“Dat was heel behulpzaam van je. Er zijn dus 3 kinderen als ik het goed begrijp.”
“Ja, 3 kinderen, en ze maken het alle drie goed. Patrick heeft Todd onder zijn hoede genomen, de zwerver het jochie en Nina haar dochter.”
“Dat is heel fijn om te horen. Zo te horen let je goed op ze.”
“Het zijn mensen! En zolang jullie buiten blijven en mij geven wat ik wil gebeurd niks met ze.”
De opmerking dat hij op ze let beledigd Mike eigenlijk, alsof hij hen slechts als dingen ziet. Maar als hij opkijkt naar hen dan ziet hij dat ze toch weer een stukje verder ontspannen, doordat hij zijn stem verhefde bij het eerste stukje hebben ze hem kunnen horen. Hij voelt zich schuldig naar hen, maar er is gewoon geen andere manier. Hij moet gewoon Hilde en Medre die kans geven.
“Het is heel goed dat je dat beseft. Ik weet dat het stom klinkt, maar heel veel mensen beseffen dat op zo’n moment als deze niet. Dus dat is echt heel positief.”
Mike ontspant iets, het was vriendelijk bedoeld blijkbaar. Maar blij is hij er alsnog niet mee en hij wil ter zaken komen.
“Het zal wel. Ik wil voor morgenochtend 7 uur een auto voor de deur hebben staan, een automaat, met daarin een telefoon en 10.000$... in briefjes niet groter dan 50. En geen gps of dat soort troep aan boord, of worden gevolgd.”
“Oké, dus je wilt vervoer, telefoon en geld.”
“Ik wil 10.000$, en geen cent minder, voor 7 uur.” Het frustreert Mike dat zijn eisen afgevlakt worden, er zijn geen keuzes op dit vlak. De deadline staat vast, het bedrag staat vast. Hij kan niet anders.
“Je bent duidelijk, 10.000$, vervoer en een telefoon voor morgenochtend 7 uur. Heb ik het zo goed?”
“Dat klopt. Bel me over een half uur maar weer met de vorderingen.”
“Mike, niet ophangen. Het is …” Mike drukt hem weg, legt de telefoon neer even in één van de rekken en veegt het zweet van zijn voorhoofd. Dat is in ieder geval gebeurd. Hij werpt een blik op de klok, iets over half negen. Even legt hij ook het wapen in het rek, terwijl hij zijn wapenhand een beweegt om de kramp van het knijpen door de stress er een beetje uit te krijgen. Ondertussen let hij strak op zijn gasten, maar de meesten hebben het niet eens opgemerkt. Enkel de soldaat ziet het, maar die blijft kalm zitten, met zijn arm om Todd heen.

Mike hoort zijn maag knorren en pakt zowel de telefoon als zijn wapen op. De telefoon zet hij weer op de koffietafel en daarna loopt hij weer richting het keerpunt waar hij een paar pakken chips uit het rek pakt, hij schuift de drie zakken naar de gasten toe en zegt de vakkenvuller dat hij één zak moet openen en op de koffietafel moet zetten, de andere zakken mogen rondgaan. “Als jullie trek hebben tenminste.” “Bedankt, dat is erg aardig van je, Mike.” Zegt de zwerver. “We zullen het met elkaar moeten doen, dus zolang de politie niks stoms doet kan ik net zo goed maar ook voor jullie zorgen.” Antwoordt Mike vriendelijk. Nu de eisen gesteld zijn en de deadline duidelijk is begint hij iets te ontspannen. En voelt hij de vermoeidheid opkomen, hij heeft de afgelopen week nauwelijks geslapen van de stress van hoe hij aan het geld moest komen en nu is hij er en is er een oplossing, min of meer in ieder geval. Er wordt in ieder geval gewerkt aan een uitweg en dat geeft meer rust dan dat hij de afgelopen weken heeft gehad, hij besluit maar wat te eten, wat energie zijn lijf in te krijgen want hij merkt dat hij inzakt. En als hij niet scherp blijft dan is alles voor niets geweest, dat mag gewoon niet, dat kan hij gewoon niet laten gebeuren. De stress komt weer terug en hij houdt het deze keer vast. Hij gaat aan de koffietafel zitten en pakt de zak chips die de vakkenvuller al had neergezet, hij merkt dat hij flink honger heeft maar verplicht zichzelf rustig te eten, chipje voor chipje. Maar toch, ongemerkt, gaat de zak er vrij snel doorheen. De andere twee zakken gaan ook rond, iedereen neemt wat chips, niet wetend wanneer er weer wat komt . Als de zakken leeg zijn vraagt Mike of er mensen nog meer chips willen, maar er komt een ontkennend geluid. Mike klopt zijn chips-hand af aan zijn broek en staat weer op en loopt wat heen en weer maar dit keer minder om te ijsberen en meer omdat het wat af begint te koelen. Hij ziet het ook aan de rest, maar hij kan er niks tegen doen. “Doran, schenk eens een kop koffie voor me in.” Zegt hij, niet onvriendelijk terwijl hij heen en weer aan het lopen is. Eerst was hij van plan de koffie aan de andere mensen aan te bieden, maar ondertussen ziet hij in dat hij die koffie zelf veel te hard nodig gaat hebben, terwijl de gasten juist wat slaperig mogen zijn, dat verlaagt het gevaar juist. Als Doran weer naar terug gelopen is naar zijn plaats loopt Mike weer terug naar de koffietafel en slaat de lauwe koffie in één teug achterover, hij kan een rilling niet voorkomen, wat vindt hij koffie toch smerig. De zwerver glimlacht onwillekeurig, maar Mike vat het niet op als een belediging, hij weet hoe het eruit ziet.

Dan richt hij zich op het jochie dat nog altijd bij de zwerver hangt, hij is duidelijk slaperig maar Mike wil toch nog even met hem spreken, even ook aan hem laten zien dat hij niet eng is. Rustig gaat hij op zijn knieën zitten en verlaagt hij zich tot het jochies niveau. “Hoi stoere vent, wat is je naam?” het jochie probeert zich in de zwerver te verstoppen maar deze moedigt hem ook aan tot antwoorden, “zeg het maar, het is goed.” Zegt de zwerver tegen hem, “Mijn naam is Jackson. Ik ben al twee jaar oud.” Zegt hij zachtjes, Mike moet moeite doen om hem te verstaan. “Jackson?” het jochie knikt. “Wat een gave naam zeg, er zijn veel Jacksons die al hele bijzondere dingen gedaan hebben, en volgens mij ga jij daar gewoon ook bij horen later. Al ben je met twee natuurlijk al een flinke jongen, of niet soms?” het jongentje schudt zijn hoofd en verstopt zich weer in de zwerver, “Het komt wel goed joh. De politie gaat zorgen dat alles goed gaat.” Op dat moment klinken die woorden logisch om te zeggen, maar hij twijfelt er wel over. Wat als ze binnen vallen? Hij kan gewoon niet zonder het geld, hij kan zijn zusje niet in de steek laten. Ze moeten maar gewoon hebben geven wat hij wil, hij vraagt niet eens zoiets bizars. Dan richt hij zich op de zwerver, “Mijn naam is Joseph.” Zegt deze, zonder dat hij de vraag ook maar gesteld heeft. Mike knikt, de man is wijs. “Goed om kennis te maken Joseph.” “Eens gelijks, Mike.” Hun ogen rusten enige tijd in elkaars blik, dan staat Mike op en richt zich op de panische moeder, “Moeder van Jackson, wat is je naam?” puur het aanspreken alleen al lijkt zowat een nieuwe paniek aanval te veroorzaken, maar ze kan hem nog net onderdrukken. “Linda.” Zegt ze met een hoge piepstem, “Linda?” vraagt Mike bevestigend en ze knikt angstig. Hij besluit haar te laten rusten en richt zijn aandacht op de vakkenvuller naast haar. “En jij?” de vakkenvuller haalt rustig adem, “mijn naam is John.” “Werk je hier al lang John?” John schudt zijn hoofd, “anderhalve maand nu. “ “Je hebt geluk gehad, fijn dat je hier een baan kon vinden.” “Gelukkig wel, maar dat heb ik aan Doran te danken.” John probeert duidelijk de aandacht van hem af te schuiven en Mike laat het toe, hij wilde gewoon even met iedereen in contact gekomen zijn. Hij gaat weer zitten op de stoel aan de koffietafel, het zal een lange nacht worden en hij ziet in de ogen van zijn gasten dat zij dit ook beginnen te beseffen, en ze proberen zichzelf comfortabel te maken. Jackson gaat naar zijn moeder toe die hem snikkend in de armen sluit waarna zij beide gaan zitten en stil worden. Ook Nina en Mary gaan zitten op de grond waarna Mary al snel in slaap valt, net als Jackson trouwens. De vakkenvuller en de caissière zitten ook op de grond, waarbij John een beschermende arm om Lisa heeft geslagen. Joseph, Todd en Patrick zitten al lange tijd op de grond, hangend tegen de rekken aan waar ze tegenaan zitten. Alleen Doran staat nog, “Ga toch ook zitten joh, het wordt een lange nacht.” Zegt Mike vriendelijk, maar duidelijk tegen Doran, die daar dan ook braaf gehoor aan geeft. Maar hij verhuisd wel eerst wat verder naar de hoek waar ook Nina en Mary zitten. De soldaat blijft ondanks zijn relatief ontspannen houding toch scherp, hij zou het grootste probleem vormen op het moment dat Mike’s aandacht verslapt. Hij moet scherp blijven.

Citaat:

Opnieuw pakt hij pen en papier, hij slaat een bladzijde om en wisselt de hand waar zijn wapen in zit zodat hij met rechts kan schrijven terwijl hij gespannen afwacht of er een reactie volgt, Patrick reageert niet zichtbaar, dus hij ontspant weer iets. Dan schrijft hij iedereen hun naam op. Hij vreest dat hij anders er toch één of twee vergeet. Er gaat een rilling door hem heen, het wordt koud. Hij staat op en loopt nog wat heen en weer maar hij beseft ook dat zijn gasten dat niet kunnen, hij kan dergelijke onrust niet toelaten. Het is 30 april, het zou een aangename temperatuur moeten zijn maar hij weet wel beter. Gisternacht zat het tegen het vriespunt aan, dat zal vannacht wel niet veel beter zijn. Hij besluit dat hij het beste om dekens kan vragen aan de onderhandelaar. Voor zijn gasten. Hij kijkt op de klok, het is iets over negen, ze zullen zo wel bellen. Of zal hij contact opnemen, als teken dat hij daartoe best bereid is? Misschien is dat nog niet eens zo onverstandig. Hij besluit het te doen. Hij pakt zijn pistool weer in zijn rechterhand en pakt daarna de telefoon. Rustig loopt hij tot de doorsteek, net als hij wil bellen bedenkt hij opeens iets. Dat vasthouden van de telefoon irriteert hem en maakt dat hij altijd zo min mogelijk telefoneert. Hij kan ook direct om een telefoon met oortjes vragen, deze telefoon is toch bijna leeg. Bij de achterste gang hangt een spiegel weet hij, zodat de eigenaar vanuit de deuropening van het hok kan zien wat er in de achterste gang gebeurd. Andersom kan Mike die ook gebruiken, zodat hij kan zien wat er voor het hok wordt neergezet. Dat lijkt hem de beste oplossing. Hij belt.

“Met Shawn.”
“Met Mike.”
“He Mike, goed dat je belt. Contact houden zorgt ervoor dat we niet ongerust worden.”
“Ja, vast.” Mike vindt het eigenlijk wat slijmerig klinken.
“We willen graag weten hoe het binnen gaat dus het zou aardig zijn als je de lijn open houdt. Hoe gaat het nu?”
“Naar omstandigheden, goed. De meeste zijn slaperig, maar drie gasten zijn nog scherp. Maar over de lijn open houden, daar moeten we iets voor regelen.”
“Voor regelen, hoe bedoel je?”
“Nou, deze telefoon begint leeg te raken en ik heb een hekel aan constant een telefoon in mijn handen te moeten houden. Dus als je wilt dat ik aan de lijn blijf moet er voor beide een oplossing komen.”
“Oke, wat heb je in gedachten?”
“Een mobieltje met dopjes of eenoors headset. Die makkelijk werkt en die ik, als ik dat wil, ook kan loshalen voor gewoon bellen want meestal moet je bij die dingen harder praten. En ik moet jullie simpel kunnen bellen door nummer herhaling te gebruiken via tweemaal belknopje.”
“Oké, dus een mobieltje waarmee je handsfree kan bellen, maar ook gewoon. Ik ga dat proberen te regelen maar dan moet je de lijn wel open houden, wat vind je er van?”
“Ik kan niet beloven dat ik hem constant open hou, maar ik zal over het algemeen hem dan open houden.”
“Dat is goed, het is fijn dat je zo meedenkt. Zo komen we er wel.”
“Zolang jullie de eis en de deadline halen, komen we er.”
“Hoe is het verder daar binnen, hier buiten wordt het aardig fris.”
“Hier ook, daarom wil ik ook 14 dekens. Dan hoeft niemand kou te lijden.”
“Ik wil dat wel proberen te regelen, maar daar heb ik dan wel wat voor terug nodig om dat voor elkaar te krijgen.”
“Zoals wat?”
“Wat lijkt je redelijk? Je hebt een hoop mensen daar binnen, dat maakt het voor jou niet makkelijker.”
“Doe maar een voorstel.”
“De moeders met hun kinderen, dan wordt de situatie direct ook wat minder onvoorspelbaar.”
“4 is te veel.”
“Oké, wat vind jij dan passend?”
“Ik laat één gast vrij nadat jullie de telefoon hebben achtergelaten en zij deze heeft opgehaald, en als we de dekens hebben uitgewisseld dan laat ik er nog één of twee gaan, afhankelijk van hoe soepel alles verloopt.”
“Dat lijkt me een goede afspraak. Hoe wil je dat we de telefoon en de dekens bij je gaan krijgen?”
“Als je door de schuifdeuren komt is er een relatief grote open ruimte, links van je is een kantoortje, rechts zie je net de laatste kassa. Vanaf het achterste gangpad zal ik meekijken, en er zal een gast min of meer onder de spiegel staan. Wanneer ik het zeg mogen jullie beginnen met bezorgen. De telefoon wordt door één ongewapend persoon afgeleverd, deze loopt direct door tot een halve meter voor waar de rekken beginnen, en legt de telefoon voor het eerste gangpad neer. Hij zal dan de gast kunnen zien en ik zal jullie persoon zien. Geen geintjes, geen camera’s ofzo. Daarna loopt hij rustig weer in een rechte lijn de winkel uit. Als dit gedaan is en ik vertrouw de situatie dan lopen de gast en ik weer terug naar de groep waar ik degene die ik vrij zal laten zal ophalen. Zij en de andere gast lopen dan samen weer tot de spiegel, waarna zij de telefoon ophaalt en deze aan hem geeft. Hierna zal zij mogen vertrekken. Hij zal de telefoon aan mij afgeven en gaat daarna terug onder de spiegel staan, waarna ik zal doorgeven dat de dekens gebracht mogen worden. Ik wil er nog steeds 14, die reserve zijn handig voor als iemand het erg koud krijgt. De dekens worden door twee ongewapende personen geleverd op min of meer dezelfde plek op dezelfde manier. Stapel ze 3 hoog en 4 breed ongeveer. Als ze alle dekens gebracht hebben, hiervoor mag 2 keer gelopen worden, dan vertrekken ze weer. Ik zal dan opnieuw iemand extra halen om de dekens naar de groep de brengen en daarna zal ik de 1 of 2 gasten die mogen laten gaan.”
“Oké, volgens mij is het een duidelijk plan. Jij geeft aan wanneer er bezorgt mag worden, de telefoon wordt door één persoon gebracht die hem voor het eerste gangpad neerlegt. Jij haalt dan een gast op die de telefoon via een ander aan jou doorgeeft en dan mag gaan. Daarna geef je aan wanneer de dekens door twee personen gebracht mogen worden, weer voor het eerste gangpad. Zij mogen hier tweemaal voor lopen. Jij laat iemand de dekens naar de groep brengen en daarna laat jij één of twee gasten gaan. Er worden rechte lijnen gelopen zonder te treuzelen.”
“De personen moeten ongewapend zijn, en ze mogen geen camera’s of dat soort troep aanbrengen.”
“Oké, geen wapens en geen apparatuur. Heb ik het plan dan goed begrepen?”
“Zo klopt het wel ongeveer. Wanneer denken jullie dat jullie dat alles kunnen regelen?”
“We zijn er al hard aan bezig, de dekens worden gebracht, die zijn er met ruim 5 minuten, de telefoon zijn we even aan het testen en dan kan die al gebracht worden.”
“Ik heb nog 5 minuten nodig zonder oren. Daarna neem ik weer contact met jullie op.” Mike merkt dat hij naar het toilet moet en hij beseft dat hij dat beter nu kan doen dan straks als hij constant contact heeft. Zeiken doe je niet aan de telefoon, in ieder geval niet letterlijk. Het toilet zit gelukkig gunstig, ver weg van de groep tegen het hok aan. Voor nu in ieder geval gunstig, als straks anderen moeten wordt het een ander verhaal, maar eerst hijzelf. Iedereen zit op de grond dus alleen de zwerver heeft echt zicht op wat hij doet als hij de deur open laat, die maakt het toch niet uit. De rest heeft obstakels ertussen zitten terwijl hij dan wel overzicht op de groep kan houden. Een geruststellende gedachte.
“Dus je belt me over 5 minuten weer?”
“Zodra ik klaar ben bel ik weer.”
Als eerste gaat hij zeiken. De zwerver wendt zijn blik af en ook de soldaat doet minder moeite om hem te zien. Het lucht flink op, nu hoeft hij waarschijnlijk niet meer tot het einde. Nadat hij doorgetrokken heeft en alles weer terug goed zit loopt hij richting de koffietafel. “Joseph.” Mike seint hij moet komen. Stijf staat Joseph op, zijn gezicht laat zien dat zijn spieren pijnlijk zijn. Hij loopt weer terug naar achteren terwijl Joseph rustig achter hem aan loopt op voldoende afstand. Bij de tussensteek stopt hij en Joseph stopt ook, waarna Mike tegen hem zegt dat hij nog iets dichterbij moet komen.
“Joseph, zo meteen laat ik je naar voren lopen via het achterste gangpad. Dan moet je wachten onder de spiegel. Ik sta een stukje naar achteren zodat ik overzicht over het pleintje bij het hok heb. Één persoon zal wat neerleggen in het gangpad, jij zal blijven staan. Als deze man weer vertrokken is lopen we samen terug naar de groep waarna ik iemand wakker laat maken, opnieuw lopen we dan naar het achterste gangpad en blijf jij onder de spiegel staan, de ander haalt de telefoon op, geeft deze aan jou en mag daarna gaan. Het is niet dat ik je niet aardig vind, dat ik je niet laat gaan. Maar ik denk dat het beter voor de veiligheid is als ik sommige anderen eerst laat gaan.”
Joseph knikt begrijpend, “ik zorg niet voor problemen.”
“Dat klopt, je helpt mee met de oplossing. Als de ander vertrokken is breng jij de telefoon op een paar meter afstand van me en ga je daarna weer onder de spiegel staan. Ik zal de telefoon ophalen en wisselen van telefoon waarmee ik contact heb. Twee personen zullen dan in twee keer een aantal dekens brengen. Zodra zij vertrokken zijn lopen we weer terug naar de groep en halen we iemand op, deze zal de dekens naar de groep brengen. We lopen dan weer via het achterste gangpad waar jij onder de spiegel blijft staan. De ander gaat dan via het voorste gangpad de dekens heen en weer brengen. Als alle dekens naar de groep gebracht zijn gaan wij alle drie ook weer terug naar de groep, afhankelijk van hoe soepel alles verloopt laat ik dan nog één of twee personen gaan. Is het duidelijk?”
“Ja, ik wacht onder de spiegel en loop mee als je de anderen aanstuurt. Ook pak ik de telefoon aan en leg deze enkele meters van je af neer zodat jij deze op kan halen.”
“Kort samengevat is dat de bedoeling inderdaad. Laten we maar gaan lopen.”
Mike belt maar weer naar Shawn, terwijl ze lopen naar het gangpad. Mike seint dat Joseph direct naar zijn plaats moet lopen terwijl Shawn de telefoon opneemt.
“Fijn dat je je zo goed aan je woord houdt Mike, dat merken we echt.”
“Wij staan klaar, direct doorlopen, een halve meter voor het eerste gangpad klaarleggen en direct weer weglopen.”
“Onze man zal dat doen. Kijk, daar komt hij al.”
Mike hoort de schuifdeuren opengaan en ziet al snel de man via de spiegel naar binnen lopen. Hij loopt in een rechte lijn naar het eerste gangpad en legt daar een telefoon neer samen met een oortje met daaraan een microfoonstangetje. Luxe hoor. Daarna draait hij zich rustig om en loopt direct weer naar buiten. Tijdens het omdraaien kijkt hij in de spiegel, ondanks dat de spiegel vervormt hebben ze even oogcontact, daarna kijkt de man Joseph aan die rustig knikt. Mike is blij dat hij Joseph hiervoor gekozen heeft.

Citaat:

Als de man weer buiten is en de schuifdeuren zijn gesloten gaan ze weer terug naar de groep. Joseph loopt langs de koffietafel en gaat weer min of meer op zijn plek staan, terwijl Mike besluit dat hij maar beter direct door kan gaan. Hij legt de telefoon neer en roept dan “Lisa.” Ze reageert niet. John reageert wel maar probeert dit eigenlijk te voorkomen. “Maak haar wakker.” Zegt Mike tegen hem zonder lelijk te klinken, en hij begint met tegenzin aan haar te schudden. “Lisa, wakker worden. Je moet wakker worden.” Ze reageert niet en John schudt nog meer aan haar. Hij kijkt naar Mike met vragende ogen, “doorgaan,” En dat doet hij dan ook. Na ruim een minuut wordt ze eindelijk wakker. Ze schrikt op en kijkt gedesoriënteerd om haar heen. “Lisa, sta op en loop achterlangs naar de achterste tussensteek. Joseph, volg haar.” Lisa is direct weer zo gespannen als een veer en heeft in eerste instantie moeite om overeind te komen. Joseph biedt haar een hand aan en zegt iets, Mike kan het niet verstaan maar het kalmeert haar enigszins. Hij pakt de telefoon weer op. “We hadden enigszins vertraging doordat ze niet wakker wilde worden. Maar ik ga haar zo uitleggen wat ze moet doen, ik hou de lijn wel open maar ik hou jullie niet bij mijn oor.”
“Dat is begrijpelijk, maar het is fijn dat je de lijn openhoudt en ons op de hoogte houdt van hoe het loopt.”
Ondertussen zijn Joseph en Lisa bij de achterste tussensteek aangekomen en Mike loopt op hen af. “Lisa, Joseph blijft zo meteen onder de spiegel staan, maar jij loopt onder spiegel door en haalt de telefoon op die voor het eerste gangpad vlakbij het hok ligt. Deze geef je dan aan Joseph, hij zal je daarna vertellen wat de volgende actie is.”
Lisa kijkt verbaasd naar Joseph, die weer verbaasd naar Mike kijkt. Maar dan knikt hij en hij begint te lopen, Lisa loopt bang achter hem aan en twijfelt als hij onder de spiegel stil gaat staan. “Doe het.” Zegt Mike en ze loopt snel naar de telefoon en brengt deze naar Joseph toe. Mike houdt de telefoon weer bij zijn oor en zegt zachtjes dat ze er bijna aankomt, waarna hij de telefoon weer laat zakken. Als Joseph de telefoon in handen heeft kijkt hij Mike aan, die seint dat het goed is. “Je mag gaan, als je rustig loopt.” Zegt de zwerver. Lisa kijkt totaal verbijsterd en kijkt dan naar Mike. Hij knikt, met een glimlach en een knipoog wijst hij met zijn hoofd naar de deur. Ze ontspant en haar hele gezicht begint blijdschap uit te stralen. “Dank je.” Zegt ze en dan loopt ze weg. Ze moet duidelijk haar pas inhouden om niet te gaan rennen. De schuifdeuren gaan na elkaar open en hij hoort mannen haar snel bij de deur weghalen. Joseph is blij dat ze heeft kunnen vertrekken maar Mike ziet aan hem dat het hem eigenlijk spijt dat hij het niet is. Toch weet Mike dat hij de juiste keus heeft gemaakt. Hij heeft gewoon hen gewoon nodig om zijn geld te krijgen. En hij moet dat krijgen.

Joseph loopt naar hem toe, maar als hij op een meter afstand staat lijkt hij te twijfelen, alsof hij vreest om te bukken. “Wacht maar. Dan pak ik hem zo aan.” Joseph kijkt Mike dankbaar aan. Mike brengt de telefoon in zijn hand naar zijn oor en zegt dat hij deze nu gaat ophangen. Er komt geen reactie. Als hij kijkt naar de telefoon blijkt deze uit te zijn. Hij legt hem in het rek en steekt daarna zijn lege hand uit naar Joseph. Die geeft de telefoon rustig en voorzichtig aan. Ook deze optie is niet ideaal, maar hij is wel beter dan bukken voor hem. Toch begint hij Mike te vertrouwen dat hij, zolang hij daar in zijn ogen niet toe gedwongen wordt door de politie, geen mensen zal verwonden. Het zit gewoon niet in zijn aard. “Ga maar weer onder de spiegel staan, dan regel ik ondertussen deze telefoon.” Daarop loopt Joseph weg. Mike merkt dat hij handen te kort komt. Hij probeert door het raam naar buiten te kijken of er iemand is maar het is daar te donker voor, ze hebben de verlichting blijkbaar weggelaten. Joseph staat braaf onder de spiegel te wachten en niemand is achter hem. Hij besluit de gok te wagen en legt zijn wapen neer, snel wikkelt hij de headset uit en zodra het enigszins geregeld is pakt hij zijn wapen weer op, Joseph is gewoon blijven staan en knikt rustig naar hem. Weer is Mike blij dat hij hem heeft uitgekozen. Hij frutselt het oortje in zijn linkeroor en zorgt ervoor dat het stangetje waar de microfoon aan zit naast zijn mond zit. Hij heeft weleens gehoord dat anders iedere ademhaling te horen valt als een flinke windvlaag en dat veroorzaakt ruis. Hij moet dit gewoon goed afhandelen dus daar hoort ruis ver weg van te blijven. Dan draait hij het mobieltje in zijn hand en drukt op de belknop. Er staat “contactpersoon” als enige nummer. Hij belt het nummer.

“Met Shawn, ben je er weer, Mike?”
“Ja, de andere telefoon bleek leeg te zijn.”
“We hadden al zo’n gevoel, toen we je terug wilde bellen nadat je wegviel en je direct naar voicemail ging. Maar gelukkig hadden we de andere telefoon al afgesproken.”
“Gelukkig wel.”
“Met Lisa gaat trouwens alles goed, ze is nog wel een beetje bibberig en koud maar je hebt echt goed voor haar gezorgd.”
“Ik had toch gezegd dat ik dat zou doen?” Mike irriteert zich aan het feit dat hij blijkbaar niet op zijn woord geloofd.
“Natuurlijk, en ik geloofde je ook. Maar het is procedure dat ze nagekeken wordt door medisch personeel. En ik wil je graag op de hoogte houden. Ze is een klein beetje onderkoelt maar daarom hebben we ook de dekens afgesproken. Kunnen de twee mannen gaan lopen?”
Mike kalmeert weer iets als hij dat hoort, het is een logische verklaring en hij accepteert hem dan ook. Hij laat de mobiel in zijn zak schuiven, nu hij merkt dat het praten via de headset goed werkt en zegt dan dat ze mogen komen.

Al snel hoort hij de deuren open gaan en ziet hij twee mannen naar binnen lopen. Ieder met een stapel dekens. De mannen kijken even naar Joseph en zetten dan hun stapel dekens neer. Ze lopen naar buiten en komen al snel terug met een tweede set. Ze verdwijnen na het neerzetten al snel uit Mike’s beeld, de spiegel werkt toch maar beperkt. Maar hij leest aan Joseph zijn houding af, en het feit dat hij nogmaals rustig knikt dat ze doen wat ze moeten doen, vrij snel daarna hoort hij de deuren dichtschuiven, dit linke moment is ook weer geweest en ze lopen naar de groep terug. “Patrick, achterste tussensteek.” Bij zijn naam veert de soldaat op, hij was blijkbaar toch een beetje weggezakt. Als hij het vervolg hoort staat hij op en loopt achterlangs om. Joseph was bij de voorste tussensteek aan het wachten en Mike seint hem dat hij weer naar achter moet lopen. Dan loopt Mike zelf ook weer die kant op. Joseph wacht op het achterste gangpad en Mike stopt iets eerder totdat Patrick er ook is. “Loop naar voren toe en blijf onder de spiegel staan. Joseph loopt voorop en Patrick loopt er direct achteraan. Hij is gespannen, hij weet natuurlijk niet waar Lisa is en dat maakt hem zenuwachtig. Is er iets naars gebeurd, al heeft het dan stil moeten gebeuren, of heeft Mike haar vrijgelaten? Hij hoopt op het laatste maar hij kan deze Mike niet inschatten. Het is gewoon het type niet voor een roofoverval, gedraagt zich niet als een gijzelaar maar alsnog houdt hij hen wel onder schot constant en weigert hij zich over te geven. Wat is zijn verhaal? En nog belangrijker, hoe krijgt hij hem tot overgave? Hij weet het niet en dat bezorgt hem een slecht voorgevoel. Hij voelt dat Mike tot alles in staat is uiteindelijk als hij echt geen andere manier vindt om te krijgen wat hij wil. Maar waarom wil hij dat zo graag? En wat is het werkelijk? Want het lijkt niet om hem te gaan en geld is dus geen echte reden. Hij zal maar gewoon meewerken, in ieder geval tot blijkt dat de deadline niet gehaald kan worden. Hij heeft er weinig vertrouwen in dat de deadline door Mike genegeerd gaat worden. Het was dat hij zich focuste op wat Mike zei, anders had hij de eis en de deadline sowieso gemist. Maar het stemt het juist daarom ook niet gerust. Als hij onder de spiegel staat ziet hij vooraan een flink aantal dekens liggen en geen spoor van Lisa. Een deal, het stemt hem iets positiever.

“Patrick, ik wil dat je de dekens naar de koffietafel brengt, zeg de anderen dat ze eraf moeten blijven.” Hij snapt die Mike nu helemaal niet meer. Maar hij knikt en loopt er naartoe terwijl hij via de deur even naar buiten kijkt. Daar zitten manschappen te wachten, op wat? Hij weet het niet, maar hij weet dat als hij vlucht de kans groot is dat Mike uit angst begint te schieten, dat kan hij niet riskeren. Hij pakt een stapel dekens en loopt naar de koffietafel, binnendoor. Bij de tussensteek ziet hij dat Mike nog steeds bij de achterste tussensteek staat en deze seint hem door te lopen. De anderen zien de dekens en Todd wil al opstaan om ze uit te delen maar Patrick schudt zijn hoofd. “Jullie moeten wachten.” Teleurgesteld en koud kruipt tot weer in elkaar. Patrick vindt het naar maar hij weet dat het belangrijk is, dan loopt hij weer terug. Als hij in het voorste gangpad loopt en hij zeker weet dat Mike hem even niet kan zien kijkt hij kritisch naar de deur. Hij ziet een sticker geplakt zitten op handhoogte die er verdacht veel lijkt op een camera. Mooi, denkt hij, meer overzicht. Maar hij laat snel zijn blik weer zakken als hij bij het einde van de rekken aankomt. Hij pakt nog een stapeltje dekens en ook deze zet hij weer bij de koffietafel. Todd kijkt hem verdrietig aan, maar toch loopt hij weer weg, hij moet wel. Als hij weer tijdelijk uit het zicht verdwijnt seint hij naar de camera of er ingegrepen moet worden. De manschappen in de buurt van de deur seinen stand down, oftewel, op de achtergrond houden, hij seint kort terug dat hij het begrepen heeft en daarna is het gangpad al weer op. Hij pakt nog een stapel en loopt weer naar de koffietafel, Todd heeft zijn ogen nu neergeslagen en hij keert zich direct weer om zodat hij de laatste stapel kan halen. Nog steeds staat Mike in het achterste gangpad zoveel mogelijk alles in de gaten te houden. Als hij ziet dat de laatste stapel wacht hij totdat Patrick weer naast hem verschijnt, “pak voor jou, Todd en Joseph een deken en laat de rest wachten, blijf daar.” Patrick knikt dat hij het begrepen heeft en loopt verder. De rest heeft het kunnen horen, dus ze klagen niet als Patrick de dekens niet aan hen uitdeelt.

Mike seint naar Joseph dat hij moet komen. “Wacht weer op de tussensteek.” Zegt hij hem, dan loopt hij zelf door naar de koffietafel. Weer mensen wakker maken. “Linda, Jackson, wakker worden.” Linda reageert direct en schiet zowat in een zoveelste paniekaanval. Patrick kijkt hem strak aan, vragend wat hij nu weer van plan is. Maar hij negeert het. Na even heeft Linda zichzelf voldoende gekalmeerd en vraagt of ze Jackson echt wakker moet maken. Even denkt Mike na, daarna schudt hij zijn hoofd. “Je mag heb ook tillen.” Rustig tilt ze hem op, “ga naar de achterste tussensteek, daar staat Joseph op je te wachten.” Nogmaals kruisen zijn en Patrick’s ogen, maar nu ziet hij acceptatie in plaats van een vraag. Blijkbaar denkt Patrick te weten wat hij gaat doen. “Hij loopt verder naar voren en gaat door zijn hurken zodat hij dichter bij Patrick is, “deel de dekens uit als ik weg ben, geef Joseph een extra deken.” Fluistert hij, zodat de rest het niet hoort. Todd en Patrick knikken. Dan loopt Mike weg, om zijn schuld in te lossen. Linda staat al bij Joseph als hij aan komt. Jackson slaapt nog altijd diep, “loop tot onder de spiegel en wacht daar.”
“Shawn, ze komt eraan met Jackson in haar armen.”
“Je doet het juiste, laat ze maar gaan als jij er klaar voor bent.”
Mike haalt nog een keer diep adem. “Linda, je mag gaan. Als je rustig loopt.” Hij ziet dat Joseph nog iets zegt tegen haar maar hij kan het niet verstaan. Hij moet het maar vertrouwen en dat doet hij eigenlijk ook wel. Die Joseph is een wijs man. Veel wijzer dan hij waarschijnlijk. Hij hoort de deuren opengaan en daarna hoort hij een hoop voetstappen snel weglopen. Hij seint naar Joseph dat hij moet komen en laat hem voor bij de tussensteek. “Er liggen al dekens voor je klaar.” Zegt Mike in het voorbijgaan tegen hem. “Dank je, ook namens hen.” Mike knikt, “ik weet het, maar hoe nu verder?” antwoordt hij. “Je vindt wel een weg, er is altijd een oplossing.” Zegt Joseph zachtjes en daar laten we het bij. Hij loopt door naar zijn plaats en Mike ziet dat ondertussen iedereen een deken om of over zich heen heeft. Blijkbaar sliepen Nina en Mary al. Hij ziet voor het eerst dat Patrick ontspant, maar ook vragende naar hem is. Zijn ogen vertellen zoveel, niet alleen van nu, maar ook dat hij flink geleden heeft onder de oorlog. Toch blijft er ook een hoop twijfel in zijn ogen te zien. Maar goed, dat kan hij hem moeilijk kwalijk nemen. Hij pakt ook een deken en slaat deze om hem heen terwijl hij het wapen heel even op tafel legt. Patrick blijft ontspannen zitten, Todd ligt tegen hem aangekruld. Die is ondertussen in slaap gevallen. Hij was duidelijk bekaf.

Citaat:

“Mike?” het is Shawn.
“Ja?” Hij houdt zijn stem zachtjes, maar pakt het wapen wel weer op en laat het op zijn bovenbeen rusten.
“Kan je me vertellen waarom je dit doet?”
“Omdat ik geen keus heb.”
“Geen keus?”
“Nee, ik moet dit doen.”
“Ik probeer je te begrijpen zodat ik je kan helpen.”
“Ik heb gewoon geen keus.”
“Wat probeer je nu precies te doen.”
“Geld regelen.”
“Geld regelen?”
“Ja, ik heb het gewoon nodig.”
“En als je het hebt, wat dan?”
“Hoe bedoel je?”
“Je wordt dan gezocht.”
“Daar ben ik me van bewust.”
“Wil je een leven op de vlucht zijn?”
Mike zucht, zijn hele houding straalt pijn en verdriet uit. Patrick kijkt hem aan maar Mike merkt het niet eens.
“Nee, maar ik moet dit gewoon doen.”
“Kan je me vertellen waarvoor je dit geld nodig hebt?”
“En wat dan, dan weten jullie waar je het kan onderscheppen, dan werkt het nog niet.”
“Ik wil je helpen Mike, je lijkt me niet iemand die voor de kick zoiets doet. En je zorgt goed voor je gasten. Maar ik kan je alleen echt helpen als mij ook wat verder helpt.”
“Ik moet het gewoon doen, het had zoveel beter geweest als jullie een minuut later waren geweest. Normaal zijn jullie er nooit binnen 5 minuten.”
“Wat als we een minuut later waren geweest?”
“Dan had ik kunnen ontsnappen, dan was dit allemaal niet gebeurd.”
“Maar in de winkel was geen 10.000$, had je die wel verwacht.”
Mike schudt zijn hoofd, “Nee, maar dan had ik ook niet zoveel nodig gehad.”
“Wat maakt dan dat je dat nu wel hebt?”
“Dat ik moet vluchten, ik kan dan niet meer bijdragen.”
“bijdragen aan je zusje?” Mike valt even stil, hoe weet hij van zijn zusje? Had hij haar genoemd, tegen zijn gasten misschien? Of zouden ze zijn identiteit hebben achterhaald? Maar dan hadden ze het vast wel gezegd. Hij weet het niet, en blijft stil.
“Mike? Je zusje heel belangrijk voor je, of niet soms?”
“Ja, ze is alles en ik beloofd voor haar te zorgen.”
“Beloofd?”
“Ja, aan mijn moeder, op haar sterfbed liet ze me het beloven. En ik heb het eerst niet goed gedaan, en daardoor is het nu nog belangrijker geworden dat ik voor haar zorg.”
“Nog belangrijker?”
“Ja, ze is door de hel gegaan en op het moment dat ze terug wilde komen heb ik haar geholpen. Maar ik had haar van die hel moeten voorkomen.”
“Hoe oud was je toen?”
“Ik was 20, zij was 17, toen ik haar eruit hielp. Maar dat is geen excuus. Ik had de verantwoordelijkheid moeten nemen.”
“Je hebt hem uiteindelijk genomen, en daar gaat het om. Iedereen maakt wel eens fouten. Je leert iemand kennen door te zien hoe hij de consequenties van die fouten opnemen en oplossen.”
“Ik had gewoon eerder moeten ingrijpen.”
“Je kan lang niet altijd ingrijpen, je kan iemand de hand reiken maar uiteindelijk moeten ze zelf deze hand aanpakken.”
“En daar probeer je mij nu ook van te overtuigen.”
“Ik wil je helpen, dus ja. Ik probeer je mijn hand aan te nemen.”
“Maar er is gewoon geen andere mogelijkheid.”
“Is het nichtje van je, de dochter van je zus?” waar heeft hij het nichtje genoemd? Dan denkt hij aan Mary, en hij weet het weer. Dat zal Linda vast verteld hebben, ze zal vast met moederoren geluisterd hebben in haar hysterie.
“Ja, dat is ze.”
“Met drie jaar, dan was je zus zeker zwanger toen je haar hielp?”
“Drie maanden, dat was de reden dat ze hulp zocht. Ze wilde niet dat haar kind slecht zou opgroeien. En nu loopt Medre daar toch het gevaar in.”
“Het gevaar?”
“Als ik het geld niet heb voor morgenochtend.”
“Heb je een eigen deadline te halen?”
Mike zwijgt. Hij wil het gewoon niet vertellen, want dan wordt alles in één keer duidelijk en dan weten ze alles, dan loopt het alsnog allemaal in de soep.
“We willen alleen maar helpen Mike, je klinkt als een sympathieke broer die alles voor zijn zusje over heeft en haar dochter, en die eigenlijk helemaal niet in de situatie waar jij nu in zit thuis hoort. Maar we kunnen alleen maar helpen als je ook mee helpt. Tot nu toe is er nog niks ergs gebeurd, het is een poging tot overval, er zijn geen gewonden en je zorgt goed voor je gasten. Lisa heeft verteld hoe je binnen een kwartier al drinken voor iedereen had geregeld en hoe je iedereen op hun gemak probeerde te stellen. Dat betekend heel veel voor ons. Je zal voor de rechter moeten verschijnen, dat zal ik niet ontkennen, maar dit soort dingen helpen wel met de strafmaat. Ze zullen er rekening mee houden dat jij rekening met anderen houdt. En des te veiliger we dit afhandelen, des te sneller je weer terug bij je zusje en Medre bent.”
Mike blijft zwijgen, hij weet eigenlijk wel dat Shawn gelijk heeft, maar hij kan gewoon het risico niet nemen dat het allemaal niet werkt zoals het moet.
“Mike, ben je er nog?”
“Ik moet nadenken, ik zal de lijn openhouden, maar laat me het komende half uur met rust.”
“Oké, je mag altijd zelf eerder weer beginnen, dat is alleen maar goed. Maar denk er maar over na.”
“Tot over een half uur.”
“Tot straks.”

Het wordt stil aan de andere kant van de lijn. Maar in zijn hoofd tollen de gedachten door. Hij begint te twijfelen, het klinkt echt alsof Shawn hem wil helpen. Maar hij durft het eigenlijk gewoon echt niet aan. Hij heeft het geld gewoon te hard nodig. Hij mag Hilde en Medre niet laten zitten, koste wat kost moest hij hen beschermen. Hij staat op en begint te ijsberen, wat kan hij doen? Hij blijft behoorlijk ijsberen terwijl zijn gedachten niet tot rust komen, hij kan zo gewoon niet denken. De buzz van de vermoeidheid klapt er ook nog bovenop, hij is eigenlijk te moe om nog op zijn benen te staan maar veel te rusteloos om überhaupt stil te gaan staan, laat staan te gaan zitten. Wat moet hij doen? Wat kan hij doen? Hij weet het gewoon niet meer zo zeker, anders dan dat hij het geld moet regelen. Hij moet er zijn voor zijn zusje, hij moet er zijn voor zijn nichtje. Hij kan gewoon niet anders, hij heeft het aan zijn moeder beloofd. En aan zijn vader, toen hij nog heel klein was. En al heeft hij zich niet altijd aan die belofte gehouden, hij is nu volwassen, hij moet het doen. Hij kan haar gewoon niet laten zitten. En hij weet gewoon niet of hij Shawn wel kan vertrouwen, hij weet het gewoon echt niet. Hij houdt zich tot nu toe wel aan de afspraken maar straks is het alleen maar om hem naar buiten te krijgen, hij kan dat risico gewoon niet nemen. Hij kijkt naar de groep, de meesten slapen, alleen Patrick lijkt nog wakker te zijn, maar ook hij heeft slaperige ogen, half dicht en al. En hij moet gewoon wakker blijven, hij moet dat geld zien te krijgen. Waarom waren ze er nou zo vroeg. Nooit waren ze er op tijd, echt nooit. Hoe vaak heeft hij wel niet drugsdealers aan de deur gehad die dreigden de deur in te trappen als ze niet open deed, hoe vaak heeft hij wel niet moeten ingrijpen als mannen uit haar verleden Hilde lastig vielen. En de keren dat ze via brieven gedreigd hebben Medre wat aan te doen als Hilde niet terugkwam. Nooit werd er gereageerd, waarom nu dan wel. Waarom, die ene keer dat hij het absoluut niet kon gebruiken waren ze er wel zo snel? Ze waren gewoon tegen hem, er was gewoon niets wat hem helpt daar. Maar toch, toch twijfelt hij. Shawn is niet van de politie van hier, hij was van zo’n speciaal team. Maar dat betekende alleen dat hij niet zo van de buurt was, misschien niet zo corrupt als de politie hier. Maar dat maakt hem nog niet goed, nog niet te vertrouwen. Alleen minder te wantrouwen. Hij weet gewoon niet meer.

Na bijna twintig minuten ijsberen blijft hij staan, Patrick slaapt nu ook en hij besluit zelf zijn koffie in te schenken. Op dit moment voelt hij zich heel even bijna veilig. Daarna heeft hij eigenlijk even twee handen nodig en kijkt hij naar het wapen. Hij durft het eigenlijk niet neer te leggen, een schijnveiligheid, maar wel eentje waar vrijwel iedereen respect voor had. Hij kijkt nog een keer naar Patrick, maar met zijn ogen dicht en zijn hoofd schuin hangend weet Mike eigenlijk wel zeker dat hij echt slaapt. Zachtjes legt hij het wapen even neer en regelt hij de melk en suiker. Snel pakt hij het wapen daarna weer op. De koffie is ondertussen koud maar het valt toch niet te drinken. Hij roert het goedje er doorheen en klokt daarna de substantie achterover. Een rilling loopt over zijn rug, zo smerig. Hij besluit toch maar weer te gaan zitten, hij moet niet nog vermoeider raken, en dat ijsberen doet hem ook eigenlijk geen goed. Hij moet scherp blijven. Nogmaals kijkt hij naar de groep, 3 man weg maakt best wel een groot verschil. Maar goed, het is wel beter zo. Zouden ze hem het geld aan Hilde laten geven als hij zich dan overgaf? Hij schudt het idee weg, nooit. Ze zouden het misschien beloven, maar nooit werkelijk doen. Hij heeft gewoon die vluchtwagen nodig met het geld, dan kan hij haar bellen met zijn mobieltje en afspreken waar ze gisteren naar het speeltuintje met Medre waren geweest. Daar kan hij makkelijk het geld afgeven en direct weer doorrijden. Maar hoe komt hij weg met de vluchtauto? Dan moet hij Joseph nog langer vasthouden en hij voelt zich schuldig naar hem. Maar hij weet gewoon dat het niet anders kan en schud een deel van het schuldgevoel van zich af, Joseph begrijpt het wel. Hij zal meewerken. Ook is hij niet van plan lang te vluchten, hij wil niet brommen maar hij wil nog minder een leven lang op de vlucht zijn. Hij wil gewoon zo snel mogelijk zijn leven weer oppakken hierna, of in ieder geval zijn zusje kunnen helpen. Hoewel hij hoopt dat zij snel ook een fijne vriend vindt, ze verdiend het echt.

Citaat:

Hij haalt rustig adem en kalmeert zichzelf, hij moet kalm blijven, dat weet hij wel. De minuten gaan voorbij en de vermoeidheid zorgt ervoor dat hij wat duffig wordt, toch blijft hij wakker. Hij pakt het flesje water dat nog altijd voor hem staat en neemt nog een paar slokken, het frist hem op. Het deken houdt hem warm. Hij kijkt naar de verschillende groepjes op de grond, Nina en Mary zijn niet wakker geworden sinds de dekens zijn uitgedeeld, de dekens liggen nog altijd gewoon over hen heen. Doran en John liggen aan weerszijden van hen, als het ware de wacht aan het houden, slapend. Joseph lijkt ook te slapen, maar zijn hele houding toont dat hij gewend is zo te slapen en dat maakt het lastig om het echt in te schatten. Patrick slaapt eigenlijk onrustig, regelmatig beweegt hij wat maar nooit voldoende om wakker te worden. Maar eigenlijk begrijpt Mike dat wel, hij moet door de hel zijn geweest daar. Vast en zeker broeders verloren, mensen hebben moeten doden terwijl het eigenlijk niet eerlijk was, maar het anders toch voor zijn zijde te gevaarlijk was. Ontzettend zware omstandigheden om überhaupt in te leven, 12 uur shifts. Hij zou het niet kunnen. Maar hij had ook nooit van zichzelf gedacht dat hij dit zou kunnen, dat hij dit zou doen. Maar toch is hij hier nu, met het wapen, met de gasten, met de politie bij de deur. Je kan een hoop als het echt niet anders kan, maar je betaald de prijs toch wel, is het niet direct, dan is het wel later. Is het niet in de werkelijkheid, dan is het wel in de dromen. Maar toch moet hij het voortzetten, hij heeft geen andere keus.

“Mike?” het is Shawn, als hij op de klok kijkt ziet hij dat het halve uur voorbij is.
“Ja?”
“Fijn om je weer te horen.” Oftewel, je slaapt nog niet, denkt Mike.
“Ik heb niet het idee dat we tot een alternatieve oplossing gaan komen.”
“Kan je me vertellen waarom niet?”
“Hoe weet ik nou dat jullie de waarheid vertellen, dat het niet allemaal een leugen is. Ik kan daar niet op vertrouwen, daar ben ik al te vaak in gestonken.”
“Ik begrijp dat het eng is om me te vertrouwen, zeker als er eerder afspraken gebroken zijn. Kan je me vertellen wat er eerder is gebeurd?”
“Er is zo vreselijk veel gebeurd, en over zo’n lange tijd. Het zijn te veel voorbeelden om op te noemen.”
“Dat geeft niet, ik wil je begrijpen en we hebben een hoop tijd. Kan je beginnen bij het begin?”

“Poeh, dat is echt heel lang terug. Mijn vader vertrouwde de politie al niet, iedere keer als hij iets stoms deed werd hij te grazen genomen, alsof ze er een sensor voor hadden. Zelden dronk hij, en nog minder vaak stapte hij met een biertje te veel achter het stuur. Maar enkel dan werd hij gecontroleerd. Nooit waren het grote hoeveelheden te veel, maar net voldoende om thuis weer voor geldproblemen te zorgen. Want speling was er nooit. En dat laatste werd nog erger toen hij ziek werd. Domme pech, was het, volgens mijn moeder, maar dat maakte hem niet minder ziek. De politie is een aantal keer langs geweest om te beboeten. Ondanks dat ze wisten dat hij nauwelijks nog lopen kon bleven ze regelmatig controleren of de auto wel van de stoep af was. Zelfs al stond hij er maar een uurtje, het was regelmatig raak. Het kon ook gewoon niet anders, hij had de kracht niet meer om verder te lopen en zelfs bij zo’n klein stukje had hij vaak de steun van mij of mijn moeder nodig. Ik heb mijn moeder horen smeken om de boetes niet uit te schrijven, ‘waar moesten ze van eten?’ Huilde ze dan, maar de agenten waren onverbiddelijk, twee keer per maand gemiddeld zag ik later terug in een doos waar ze alle bonnen in had bewaard. Twee keer per maand brachten ze een boete naar een doodzieke man en zijn gezin. Terwijl we niks meer hadden. We aten om de avond brood, en op zondag hadden we een beetje vlees of een ei. Kleding kregen we nogal eens van de verschillende buren, die dan nog iets medelijden hadden. Na een half jaar is mijn vader uiteindelijk overleden. Hij liet me beloven op mijn zusje en mijn moeder te passen. Ik was vijf jaar oud en nog steeds hoor ik regelmatig mijn moeder wanhopig zijn over waar ze het geld nu weer vandaan moest halen, ze moest gewoon drie keer per week naar het ziekenhuis met mijn vader en daarna was ze altijd minimaal een uur bezig om hem weer helemaal klaar te maken om te rusten. Pas daarna kon ze de auto een straat verderop van de stoep parkeren. Dat autootje was ons enige grote bezit. 25 jaar oud en krakkemikkig, maar vroeger mijn vader en toen hij het niet meer kon, mijn moeder en ik, kregen hem altijd weer met weinig kosten aan de praat als hij weer eens kuren had. Een peugeotje 104. Mijn moeder ging er altijd mee aan het werk. Maar ook zij had nooit een geluk met de politie, al reed ze maar een paar kilometer te hard, en zelfs dat gebeurde zelden, altijd had ze een boete te pakken, nooit eens een waarschuwing. We werden ouder in armoede, iedere cent die op de spaarrekening stond verdween binnen no time weer naar één of andere boete die eigenlijk zinloos. De boete van dat we te luidruchtig aan het spelen waren midden op de dag zal ik nooit vergeten, geluidsoverlast was de reden, maar het bracht mijn moeder aan het huilen. We hebben daarna alleen nog maar heel stil gespeeld, veel te bang dat we weer een boete zouden veroorzaken. We gingen ondertussen naar school, altijd lopend. Mijn moeder zei dat het gezond was, ondanks dat het bijna een uur lopen was, maar eigenlijk was de reden gewoon dat ze geen buskaart kon betalen. Het eerste jaar bracht ze me. Het moet om geweest zijn van haar werk, maar ze zag waarschijnlijk geen andere mogelijkheid, toen ik zes was ging ik zelf het lopen en het jaar erop nam ik mijn zusje mee. Naar mijn klasgenoten heb ik altijd volgehouden dat het was omdat het gezond was, maar eigenlijk wist iedereen wel beter. Ook op school moest de politie altijd ons hebben. Tijdens de lessen die ze geven probeerde ik altijd zo onopvallend mogelijk te zijn, maar het hielp nooit. Vrijwel ieder naar voorbeeld hadden ze mij, of bij mijn zusje, mijn zusje voor nodig. Jaar in, jaar uit. Ik accepteerde het, mijn vrienden zagen het ook en vonden het net zo goed oneerlijk, maar die gingen zich er toch niet mee bemoeien. Ze waren veel te bang dat de politie hen de volgende keer zou uitkiezen, dat hadden ze namelijk al een paar keer gedaan bij iemand die voor ons op kwam. Dat soort risico’s nam niemand bij ons in de buurt. Iedereen was eigenlijk wel bang voor de politie, op een paar na dan, maar dat waren niet bepaald te types die in mijn vriendengroep zaten. In eerste instantie zaten dat soort types ook niet in mijn zusjes groepje, maar mijn zusje raakte meer gefrustreerd dan ik. Misschien was het omdat je als meisje meer je aan mode dingen hoort te houden of zo, of dat ze gewoon in een minder leuke klas zat, maar zij werd niet zo geaccepteerd. En toen dat groepje haar een beetje begon binnen te halen liet ze het toe. Ze wilde gewoon ergens bij horen, niets meer dan dat. Ik heb haar toen geprobeerd er weg te houden, keer op keer op keer. Maar ze vervreemde eigenlijk van me, en ik kreeg het niet goed meer voor elkaar. Ook mijn moeder praatte met haar erover, maar het hielp niet. Het enige fijne was, dat toen zij bij dat groepje hoorde, de boetes minder werden. Het was niet zo dat we ze nooit meer kregen, maar duidelijk minder. Er was weer iets meer ruimte voor kleine dingetjes, maar voornamelijk was er meer ruimte voor iets gezonder eten. Iedere dag warm eten bijvoorbeeld, wat een luxe vonden we dat. En mijn moeder kon stukje bij beetje de schulden afbetalen die ze nog had van toen vader ziek werd, al die ziekenhuiskosten. Maar dat was waarschijnlijk ook het enige goede aan dat ze bij dat groepje zat. Maar mijn zusje ging er wel steeds slechter uit zien. Ze begon met stelen en waar de boetes eerst minder waren geworden liepen ze al snel weer hoog op. Mijn zusje zei dat ze het wel moest doen, anders mocht ze niet in het groepje blijven, maar het avondeten ging weer op het oude regime en mijn moeder kreeg het er zwaarder mee dan ooit. Of dat de oorzaak is geweest of dat ze toch wel ziek zou zijn geworden, we zullen er nooit achter komen. Maar de winter dat mijn zusje 16 zou worden werd mijn moeder ziek, heel ziek. Die twee maanden van haar ziekbed bracht ons dichter bij elkaar dan in een hele lange tijd was geweest, en mijn zusje had mijn moeder beloofd dat ze nooit meer zo zou worden als mijn moeder maar beter werd. Maar ze werd niet beter, na twee maanden, een dag nadat mijn zusje 16 werd, is ze overleden. Ik had ondertussen de baan van mijn moeder over kunnen nemen. In eerste instantie was het tijdelijk, maar toen ze gestorven was mocht ik blijven. Een rare manier om aan een baan te komen maar ik had weinig om kieskeurig voor te zijn. Het betaalde flink beter dan de baan die ik eerder had en nu was ik de hoofdkostwinnaar. Maar het was niet goed genoeg, ik kreeg minder betaald dan mijn moeder en het huis moest verkocht worden, de bank nam het over en ik moest snel een andere woonplek zoeken. Niks was te vinden op een slecht geïsoleerd huisje met een hoge huurprijs na dan. De huurprijs is sindsdien alleen nog maar hoger geworden en de kansen op een andere plek nog kleiner, maar het is ons thuisje. Nu nog ten minste, nu ten minste, want na het overlijden van mijn moeder veranderde mijn zusje weer, en niet naar de goede kant…”
Mike zwijgt, eigenlijk is het te pijnlijk om boven te halen.

Citaat:

“Mike, ik snap dat je zegt dat het niet eerlijk is, zo klinkt het ook niet. En ik wou dat ik het kon veranderen. Maar ik kan niet het verleden veranderen, ik kan alleen het bij het heden helpen. En ik snap dat je het lastig vindt, maar ik wil je echt helpen. Je hele verhaal geeft eigenlijk aan hoe ontzettend je constant anderen aan het helpen bent of wil helpen. En natuurlijk, iedereen maakt wel eens verkeerde keuzes, dat gebeurd, of je dat nou wil of niet, maar dat mag ook. Maar op een keer werkt deze wereld op vertrouwen, en ik vertrouw je dat je de juiste keuzes zult maken en ik hoop dat je mij toch ook een beetje vertrouwt zodat we er samen uit kunnen komen. Kan je me vertellen hoe je zusje veranderd is?”
Mike zwijgt in eerste instantie, maar zijn diepe ademhaling is te horen in de microfoon, hoe deze trilt, dus ook Shawn blijft stil. Uiteindelijk begint Mike weer…
“Ik kan dat niet, nu niet in ieder geval. Ik moet nadenken. Het is ook niet dat ik je niet wil vertrouwen, maar ik weet gewoon niet meer of ik het kan. Waarop zou ik dat dan moeten baseren?”
“Het is goed Mike, ik weet dat wat ik van je vraag lastig is, en dat je twijfelt of je dat kan is heel begrijpelijk. Ik kan niet meer dan mijn best doen om te zorgen dat het vertrouwen ontstaat, maar tot nu toe is iedere transactie positief verlopen, of wat is jouw mening daarover?”
“Ja, tot nu toe is het ook allemaal goed gegaan. Maar hoeveel keus hebben jullie? Jullie willen de gasten veilig houden en dat kan het beste door mee te werken. Net zoals dat ik de grootste kans heb om te krijgen wat ik wil door mijn gasten veilig en gezond te houden en rustig te blijven. In ieder geval tot de deadline. Heet dat vertrouwen? In mijn ogen is dat gewoon verstandig.”
“Ik zie het het liefst als een stukje van beide. Je geeft ons wat ruimte, je laat ons naar binnen toe, en wij misbruiken die ruimte niet. We vertrekken nadat we hebben afgeleverd wat je had gevraagd en andersom heb jij gasten laten gaan. Jij vertrouwt erop je als we een afspraak maken waarbij jij als eerst iemand laat gaan, je alsnog je spullen krijgt en andersom vertrouwen wij erop dat jij doet wat de afspraak was nadat wij onze spullen hebben afgegeven, nadat wij ons deel hebben gedaan. Het is zeker verstandig, maar wel gebaseerd op vertrouwen. En ik kan niet voor de volledige politiemacht spreken, maar ik kan wel spreken voor mijn team, en voor mijn afspraken. Ik hou me eraan, wij zijn eerlijk.”
“Op zo’n manier vertrouwen. Ja, dat is er, maar dat is ook voornamelijk omdat ik nog meer gasten hier hebt en ik wil iets groters van jullie dan dat ik tot nu toe gekregen heb. Als ik me niet aan mijn deel hou dan riskeer ik dat de kans op datgene terwijl als jullie je niet aan de afspraak houden riskeren jullie de gasten. Als ik me overgeef riskeren jullie niets meer. Dan heb ik niks meer om mijn kant van de deal te krijgen. En iemand die zegt dat hij eerlijk is kan dit ook liegen, dat kan ik toch niet inschatten.”
“Goed, daar heb je een punt. Dat blijft lastig, eigenlijk een kwestie van vertrouwen. Maar ik kan je wel iets geven dat misschien wel goed is om te beseffen. Zelfs als je je overgeeft blijf je voor ons een risico houden, namelijk het risico van een nieuwe gijzeling. En als wij niet eerlijk zijn is dat risico zeker aanwezig, terwijl ik het gevoel heb dat als we eerlijk zijn bij jou, en we een goede afspraak met je kunnen maken, je dit helemaal niet nogmaals wil. En zelfs als jij niet degene ben die een tweede gijzeling doet, als je uitgebreid begint te klagen over hoe oneerlijk wij zijn geweest betekend dat, dat we bij de volgende gijzeling iemand hebben die zegt, jullie zijn toch niet te vertrouwen, kijk maar hoe jullie daar met jullie woord zijn omgegaan. Dat is voor ons een hele belangrijke reden om eerlijk te zijn en ons aan de gemaakte afspraken te houden, zeker met betrekking tot naar buiten komen.”
“Dus eigenlijk zeg je, het is voor ons veel veiliger om je neer te schieten als naar buiten komt, dan kun je tenminste niet gaan banketstaaf.”
“Dat was niet wat ik bedoelde, en zeker niet wat er gaat gebeuren. Voor ons telt ieder mensenleven, en iemand doden is dan ook absoluut een allerlaatste optie. Als je ongewapend naar buiten komt volgens de afgesproken handelingen dan doen we dat echt niet. Sowieso hebben we alles op script staan en ieder dodelijk ongeval wordt tot in den treure onderzocht. Maar ook beseffen we ons heel goed dat we een mensenleven nemen en dat maakt het voor ons zelf ook heel zwaar. Uiteindelijk blijven wij ook mensen. We willen echt iedereen in veiligheid krijgen, dus ook zeker jou. Zolang je geen onverwachtse of gevaarlijke dingen doet tijdens het naar buiten komen zullen wij niet schieten.”
Mike zucht, zijn hoofd zit zo vol.
“Is dat een belofte?”
“Dat is absoluut een belofte.”
“Oké, ik moet nu echt nadenken. Als je stil bent hou ik de lijn open. Neem over een half uurtje maar weer contact op.”
“Oké Mike, denk er maar over na. Straks spreken we elkaar weer.”

Het wordt stil aan de lijn en Mike ontspant iets. Het klonk opeens zo aantrekkelijk om zich gewoon over te geven maar hij wist dat dat niet de oplossing was. Zelfs als hij besluit zich over te geven moet hij eerst regelen dat Hilde die 10.000$ krijgt en dat wordt dan nog een hele klus. En dat is als hij hen daarvoor genoeg vertrouwt, en eigenlijk doet hij dat niet. Hij doet dat eigenlijk van geen kant. Hij neemt nog een paar slokjes water en staat dan op. Hij pakt een pak koekjes uit het rek, eigenlijk heeft hij niet echt trek maar hij is zo moe dat hij besluit dat hij toch maar gewoon moet eten. Wat heeft hij voor andere keus, hij lijkt gewoon geen touw meer aan alle mogelijkheden en onmogelijkheden vast te kunnen knopen. Hoe moet hij deze weer war van gedachten nou kunnen ontwarren, alle lijnen van de gedachten lopen door elkaar heen. En Hilde zal ondertussen ook wel flink bezorgd zijn, voor één keer is hij blij dat ze geen televisie of radio meer hebben, anders zou ze van de gijzeling horen en misschien zou ze het verband wel hebben kunnen leggen als hij er nog niet is. Of misschien heeft de politie wel zijn naam genoemd op de radio, dan is het helemaal geen kunst meer. “Oh Hilde.” Zucht hij, wat moet hij nou toch, wat kan hij nou het beste doen om haar een zo goed mogelijke kans te geven. Want hij begint te twijfelen of de tas met geld vanuit de vluchtauto wel de meeste kans voor haar geeft, wat nou als ze haar weten te pakken? Dan is het nog niet gelukt. Als hij besluit dat hij Shawn kan vertrouwen en hij met hem een deal maakt dan heeft ze het geld sowieso, maar kan hij Shawn wel vertrouwen? Hij zei dat hij niet over de gehele politiemacht kon spreken, maar wel over hem en zijn team. Het scheelt wel dat hij niet bij de algemene politie hoort, met die corrupte bende heeft hij nu niet te maken, maar misschien pakken die wel weer extra hard terug op Hilde, dat kan hij ook niet riskeren. Dan maakt hij het alsnog alleen maar slechter. Als hij dat kan voorkomen dan scheelt het wel dat Shawn niet bij die bende hoort, de DSI is toch een totaal andere klus. Eentje die ander type werk doet en normaal met grote criminelen werkt, eigenlijk is hij nu ook een grote crimineel, want hoe goed hij ook voor zijn gasten zorgt, hij houdt hen wel tegen hun wil en bedreigt hen met de dood om te krijgen wat hij wil. Maar hij kan niet anders. En Shawn heeft wel gelijk, als ze zijn vertrouwen schaden zou hij erover gaan kletsen tegen een ieder die er oor voor heeft, en in de gevangenis zijn dat er waarschijnlijk een hoop. Dat zou Shawn’s werk een stuk lastiger maken, want hoewel hij dan geen typische crimineel is en geen contacten in dat soort netwerken heeft en daardoor niet weet hoe iemands reputatie is, dat ligt waarschijnlijk wel anders bij de meesten waarmee Shawn werkt. En dat betekend dat als iedereen weet dat de beloftes verbroken worden, dat het eigenlijk geen doen meer is om mensen eruit te praten. En tot nu toe zijn alle beloftes nagekomen. Daar moet hij hem gelijk in geven. De twijfel en de vrees overheersen, wat moet hij nou doen? Hij weet het gewoon niet meer. Hij neemt uiteindelijk maar een paar koekjes en begint met op zijn ademhaling te letten. Eerst maar de rust terug krijgen.

Citaat:

De minuten gaan ongemerkt voorbij, Mike neemt af en toe een koekje maar probeert voor de rest voornamelijk zijn hoofd leeg te krijgen. Echt tot rust te komen, de vermoeidheid maakt dat hij bijna wazig ziet en dat hij alsnog scherp moet blijven om te voorkomen dat hij in slaap valt. Na een kwartiertje besluit hij een kop koffie te nemen, het smerige goedje zou ondertussen zelfs voor een vervend koffiedrinker niet meer te drinken zijn, maar met flink melk en suiker en het zo achterover klokken merkt hij het niet eens meer. Smerig is het toch wel. Met het koffie regelen heeft hij zijn wapen neergezet, hij kijkt er naar, het is zijn wapen, maar het voelt gewoon als een vreemde. Dit is hij niet, die dit doet. Zo is hij niet, zo zou hij nooit zijn. Maar hij is het wel, hij moet wel, hij kan niet anders. Uiteindelijk pakt hij het wapen weer op, voor de zekerheid. Nog tien minuten voordat Shawn weer contact opneemt, wat zal hij zeggen, wat zal hij doen? Wat is de beste weg, hij weet het niet. Dan schrikt hij op, Patrick springt op en gooit daarbij een kist van het rek waar hij tegen zit af, “What the…” begint Mike, maar hij valt stil. De doodsangst staat in Patrick’s ogen terwijl hij manhaftig zoekt naar een vuurwapen wat hij tijdens zijn dienst altijd bij zich had. Hij heeft geen idee waar hij is, nog half slapend, nog half heel ver weg in het oorlogsgebied. De meeste zijn ook wakker geschrokken, Todd is angstig weggekropen onder de groenterekken, zijn grote beschermeling is nu opeens ook zijn angstveroorzaker, hij weet niet waar hij steun moet zoeken. Als Patrick zijn wapen niet vindt begint hij om zich heen te kijken, op zoek naar iets dat als een wapen kan dienen. Mike heeft ondertussen zijn pistool op Patrick gericht, terwijl hij staat te trillen op zijn benen van angst. Maar Joseph schat de situatie in en weet hoe hij moet ingrijpen. “Soldaat Ward, je bent in ’t kamp. Het is veilige grond. Op de plaats rust.” Patrick kijkt met een glazige blik naar Joseph maar gehoorzaamt wel, hij kalmeert en langzaam komt hij weer terug naar de werkelijkheid. Dan ziet hij Mike staan en even schiet hij bijna terug, “Ward, ga zitten, dat is een bevel.” En Patrick gehoorzaamt hem, met het leger nog strak in zijn geheugen. De huidige situatie komt bij hem terug, en hij kijkt Mike aan. Die het wapen langzaam laat zakken en daarna weer op zijn stoel gaat zitten. “Mike, wat is er aan de hand?” het is Shawn, “Een nachtmerrie en een rek werd omgestoten, er is niks gebeurd.” Antwoordt Mike, en daarna kijkt hij naar de rest van de groep. Alleen Nina en Mary slapen nog, de rest is allemaal wakker. Hij is nogmaals dankbaar dat hij de andere moeder met zoon en de caissière heeft laten gaan, dan was het echt uit de hand gelopen waarschijnlijk. “Dank je Joseph.” Mike valt even stil, niet goed wetend wat hij tegen Patrick moet zeggen, dus richt hij zich naar Todd, “Todd, kom er maar onder vandaan. Het is veilig. Hij zal je niks doen.” Todd komt er heel voorzichtig onder vandaan gekropen, maar hij durft eigenlijk niet naar Patrick toe te gaan. “Kom aan.” Zegt Mike, en omdat Todd het wapen meer vreest gaat hij voorzichtig naar Patrick toe, die ondertussen voldoende gekalmeerd is en ook zegt dat het goed is, het was een nachtmerrie. “Kan je vertellen wat het was? Mijn moeder zegt altijd dat het helpt, dat hij dan niet meer terug komt.” Wat was Todd toch een lief knulletje. Patrick zucht, “ik kan het wel proberen. Maar je moet wel beseffen dat dit gebeurd is in Afghanistan en dat het dus best wel heftig is. Ik wil niet dat jij straks de nachtmerrie ook hebt.” Todd kijkt hem aan, “Ik kan dat wel aan, mijn nachtmerries zijn ook ooit echt geweest. Maar het is juist het praten dat het makkelijker maakt om er mee om te gaan.” Patrick kijkt naar hem met die sprekende ogen van hem, vragend op dit moment. “Wat is er dan bij jou gebeurd?” Todd kijkt hem recht terug aan. “Dat vertel ik als jij jouw verhaal hebt verteld. Want jij was eerder aan de beurt.” Op Patrick’s gezicht verschijnt iets van een glimlach, klein maar zichtbaar. Dan haalt hij diep adem en begint hij te vertellen.

“Het is iets dat gebeurd is toen ik nog maar een paar keer op patrouille was geweest. Tot dan toe waren er geen onregelmatigheden geweest maar je weet gewoon dat het gevaar overal kan zijn en je bent constant aan het zoeken naar tekenen van IEDs en hinderlagen. We waren met deze patrouille al een tijdje onderweg, twee wagens deze keer. In de voorste wagen zat sergeant Torre, en de mannen Lord, Mann en Hughen. Wij, Johnson, Perez, Turner en ik, zaten in de achterste wagen. Ergens voor in de verte zag ik iets glinsteren, ik kon het niet direct opmaken wat het nou precies was dus ik wees ernaar tegen Perez, maar hij zag het niet. Ik zag het ondertussen ook niet meer maar toch besloot Perez het door te geven aan de voorste wagen, die over het algemeen het grootste risico loopt. Hij pakt de radio maar nog voordat hij de knop heeft kunnen indrukken gebeurd hetgeen dat ieder van ons vreest, een IED blaast de voorste wagen op en opeens verschijnen vanuit allerlei huizen vijanden. We gaan eraan, was het eerste wat ik dacht, maar ik wist dat dat de verkeerde gedachte was en vormde het om naar, maar we nemen zoveel mogelijk gewapenden mee. En we probeerden allemaal elkaar te beschermen terwijl Johnson, die achter het stuur zat, vrijwel direct werd neergeschoten. Hij was niet dood, maar het zag er niet best uit en op dat moment werd de situatie nog nijpender want nu konden we dus ook niet meer via de auto ontsnappen, we moesten ons er een weg doorheen zien te vechten. We schoten, en schoten. Perez werd geraakt in zijn schouder maar de adrenaline zorgde ervoor dat hij alsnog door kon gaan. Turner en ik waren nog ongedeerd en we probeerden overal de vijand weg te krijgen, maar het waren er te veel. We waren door onze eerste lichting kogels heen en terwijl Turner met zijn pistool mij dekking gaf, herlaadde ik mijn geweer, toen ik hem dezelfde ruimte wilde geven om te herladen, hij was nu helemaal zonder ammo, ging er een schot recht door het raam, recht door zijn voorhoofd. Hij was op slag dood en lag op dat moment tegen mij aan.

Ondertussen was ook Perez door zijn kogels heen en moest hij herladen, terwijl Turner tegen mij aanlag probeerde ik gewoon zo goed mogelijk de vijand bezig te houden zolang als Perez nodig had om te herladen maar nu helemaal zonder rugdekking werd het lastig. Het was een wonder boven wonder dat ik nog altijd niet geraakt was, de kogels zoefden namelijk constant rond me heen, maar ik bleef terugschieten. En uiteindelijk begonnen ook zij te moeten herladen en begonnen hun slachtoffers ook te tellen. Perez was ondertussen weer begonnen met schieten en dat leverde wat rugdekking voor me op. Terwijl ik een blik over mijn schouder werp zie ik dat er twee patrouillewagens aankomen en tegelijkertijd voel ik een kogel mijn achterhoofd schampen, meer was het niet en de adrenaline zorgde ervoor dat ik de pijn niet voelde. Maar dat was veel dichterbij dan ik ooit nog eens een kogel wil hebben. Had ik niet over mijn schouder gekeken was het einde verhaal geweest maar dat bedacht ik me pas later. Op dat moment ging ik door met schieten, ik moest en ik zou hier levend vandaan komen, al had ik nog geen idee hoe. Ik moest alweer bijna herladen en ondanks dat Perez door de adrenaline de pijn niet voelde, dat betekende niet dat hij niet het effect van bloedverlies had en hij was er ondertussen flink onderdoor aan aan het gaan. Ik bleef schieten, ik zag mensen neervallen, bloedvlekken ontstaan waar ik mensen achter buurtjes raakten, maar ik moest wel. Als ik het niet zou doen zouden we het niet overleven. De andere twee patrouillewagens waren ondertussen ook ter plaatse en begonnen mee te helpen. Het was zo’n treurig gezicht, overal lichamen, maar het kon gewoon niet anders. Maar de scherpschutter die Turner te grazen had genomen hadden we nog niet te pakken en Earl van patrouille 4 stortte ter aarde. Nu had ik het gezien, weer die flits en wist ik wel waar hij zat. Ik begon als een idioot op het huis te schieten, de rest van de patrouilles hadden ondertussen de rest van de situatie onder controle en ik heb gewoon mijn kogels opgeschoten op dat huis. En daarna, daarna was er niets... Er was een stilte, waarbij alle geesten van de gestorvenen naar het hiernamaals vertrokken, ik keek naar Perez en zag dat hij ondertussen nauwelijks nog bij bewustzijn was. Snel stapte ik uit en probeerde het bloeden te stelpen. Maar het hielp niet, ik kreeg het bloeden niet aan het stoppen. Hij reikte nog eenmaal naar mijn hand en ik pakte deze voorzichtig aan, wetend dat ik hem niet meer kon redden en hij keek me aan en ik zag vrede in zijn ogen, hij had het geaccepteerd, maar ik niet. "Kom op, vechten. Je kunt het soldaat, we krijgen je wel opgelapt." maar hij had een vredige blik en een zachte glimlach, hij voelde geen pijn en terwijl ik zijn hand vast hield stierf hij, hij stierf in mijn handen.

Daarna controleerde ik Johnson, maar eigenlijk wist ik het van hem al, hij had niet meer bewogen sinds het gevecht gestopt was, ook hij was gestorven. Ook hij was er niet meer. De andere patrouille kwam mij controleren maar ik weet dat gewoon nauwelijks meer. Ik herinner me er zo weinig van, alles leek als een waas voorbij te gaan. Uiteindelijk gingen we de huizen controleren, huis voor huis gingen we af, daarbij tellend hoeveel mensen we hadden gedood, en hoeveel van hen wapens hadden. Buiten hadden we vrijwel geen burgers geraakt, maar binnen was het een ander verhaal. Mensen, mannen, vrouwen, kinderen. Er waren veel meer levens omgekomen die ronde dan de 8 van ons. Waarom hadden ze dit nou veroorzaakt, hoe konden ze dat nou doen? En waarom hadden ze nou niet in ieder geval hun eigen mensen in veiligheid gebracht, hun eigen vrouwen, kinderen? Dan hadden we in ieder geval alleen de vijand geraakt, maar het was nou eenmaal niet anders, we hadden niet anders kunnen reageren. Toen kwamen we het huis binnen waar de scherpschutter in had gezeten. Het huis dat ik vol kogels had geschoten. Er lagen 2 vrouwen en 3 kinderen op de grond, doorboort met kogels. Mijn kogels, ik had dat gedaan. In de hoek lag nog een 6e persoon. Een man met een scherpschuttergeweer, ook hij was dood. Ik had in ieder geval mijn doel bereikt, maar met welke prijs? Ze hebben me teruggeleid, op dat moment was ik zo moe, zo stunned, dat ik nauwelijks meer mijn geweer kon vasthouden. Dit had nooit mogen gebeuren. Maar ik wist, ik wist dat ik geen andere keus had gehad, ik wist dat er geen andere mogelijkheid was geweest dan schieten. Ik kon niet door de muren kijken, maar wat had ik een schade aangericht. En dan mijn team, het team waar we op elkaar vertrouwde. Het team waar ieder van ons een even grote verplichting had om iedereen veilig te houden, waarom was ik de enige die het overleefd had? Waarom ik wel, en zij niet. Ik blijf de beelden maar zien, en ik blijf ze maar herbeleven. Later is er nog een hoop gebeurd, maar deze beelden, deze beelden, dat zijn de beelden die mij maar blijven achtervolgen. Ik had dat gedaan, en ik had mijn team niet voldoende beschermd. Ik heb gefaald.”

Citaat:

Patrick zwijgt, en iedereen blijft met hem stil. Dat er vreselijke dingen gebeuren in de oorlog, dat weten de meesten wel. Maar om te horen wat voor impact het heeft vanuit een soldaat zelf, dat is totaal iets anders. En Mike voelt zich nog schuldiger, zelfs al kan ook hij niet anders, hij houdt deze dappere soldaat wel onder schot. Hij keert zich tegen één van de helden van zijn eigen land. Maar hij weet gewoon niet hoe hij het anders moet oplossen, hij moet gewoon Hilde beschermen en Medre een toekomst gunnen. Hij haalt diep adem terwijl zijn blik afwend is. Wat voelt hij zich schuldig, uiteindelijk kijkt hij op, Patrick zit nog altijd beduusd waar hij weer was gaan zitten en Todd heeft een arm om hem heengeslagen. “Je hebt gedaan wat je moest doen, je hebt gedaan wat je kon, soms heeft het lot gewoon een weg die je eigenlijk niet wilt nemen maar geeft het je geen keus. Dan is het beste om het te accepteren en ermee te leren leven, want wat er in het verleden gebeurd is kan je niet meer veranderen, je kan alleen veranderen wat er nu gaat gebeuren, want wat er in de toekomst gebeurd dat weet je nog niet.” Patrick kijkt naar Todd met een liefkozende blik, als het ware als een vader, “Dat zijn wijze woorden.” “Ik heb ze niet zelf verzonnen, ik heb er alleen maar steun aan gehad en ik hoop dat jij dat ook een beetje er in vindt.” Patrick geeft Todd een aai over zijn hoofd. “Dat is heel aardig van je.” Even blijft het stil. Dan vraagt Patrick wie deze woorden aan hem verteld heeft. “Dat is de mevrouw van de jeugdzorg geweest, ik heb haar maar een paar keer ontmoet, maar ik geloof dat ze Tineke heet. Ze heeft mij geholpen toen mijn ouders waren overleden.” Mike kijkt geïnteresseerd naar Todd, maar hij weet te voorkomen dat zijn gezicht boekdelen spreekt. Patrick kijkt Todd ook aan met een vriendelijke blik. “Gaat daar jouw verhaal over?” Todd knikt, “ik kan het maar niet vergeten. En ik vind het heel lastig om te accepteren nog altijd maar ik doe wel heel erg mijn best. Het is ondertussen al weer bijna 2 jaar terug.

Het blijft wel raar om erover te praten," zegt Todd, maar Patrick moedigt hem aan, "het is goed om erover te praten, ook al is het praten soms wat lastig, het helpt wel." Todd knikt, "dat weet ik. Daarom wilde ik mijn verhaal ook niet vertellen voordat jij het jouwe had vertelt. Van uitstel komt afstel zei mijn moeder altijd, en ik zou het toch wel vertellen, want ik had het dan beloofd." Patrick knikt, "Vertel het dan maar."
"Het was 17 mei 2009 toen dit allemaal begon. Ik was wezen logeren bij Dereck, een goede vriend van mij, hoewel ik hem al heel lang niet meer heb gezien, maar ik was wezen logeren bij hem en het was echt supergaaf geweest. We hadden frieten gegeten en films gekeken, we zijn allebei een groot fan van NCIS, hoewel mijn moeder liever nooit wilde dat ik het keek toentertijd, ze zei altijd dat ik daar nog te jong voor was, dat ik minimaal 12 jaar ervoor moest zijn. Maar toen luisterde ik lang niet altijd naar haar, als ik haar ermee terug zou krijgen zou ik nu echt alles voor haar doen en helemaal braaf zijn. Want ik mis haar heel erg en mijn papa ook. Maar goed, we hadden dus NCIS gekeken wat echt ontzettend gave afleveringen waren. En we mochten nog laat opblijven ook dus na twee afleveringen zijn we lekker achter de computer gekropen. Omstebeurt hebben we toen spelletjes gespeeld op het internet. Gewoon van die simpele spelletjes van spele.nl enzo, maar wel leuk en we waren ons vreselijk aan het vermaken. Uiteindelijk zijn we toch maar gaan slapen, Dereck's ouders waren al naar bed gegaan en hadden ons gevraagd zachtjes te doen, ze hebben ons niet meer gehoord zeiden ze de volgende dag. Maar wij waren best wel heel moe aan het worden en hoe leuk samen feesten ook is, nadat we de nieuwe dag hebben gevierd zijn we rond half één toch maar gaan slapen. Dereck's ouders waren echt altijd super chill, die lieten ons gewoon slapen totdat we wakker werden. Maar goed, we waren dat meestal ook wel rond 10 uur en dan gingen we ontbijten, ik kwam er namelijk eigenlijk best wel vaak logeren, en Dereck ook regelmatig bij mij. Hoewel dat toch minder gebeurde want bij Dereck mocht zoveel meer. Na het ontbijt werd ik deze zondag vroeg opgehaald, we moesten namelijk nog naar de stad om kleren te kopen en ik heb daar altijd een hekel aan mijn moeder was er altijd onverbiddelijk in. "Als je bij mensen wilt spelen en slapen dan moet je ook zorgen dat je goede kleding hebt." en aangezien ik dat wel wilde mopperde ik eigenlijk nooit zo veel erover, maar die ochtend had ik er echt geen zin in. Het was wel heel gezellig geweest bij Dereck maar ik was deze keer toch best wel heel moe en ook wat grieperig. Dus ik had eigenlijk niet echt zin om wat dan ook te passen en eigenlijk vond ik alles stom qua kleding, ook als ik het eigenlijk wel acceptabel vond.

Uiteindelijk gaf mijn moeder het op en gingen we nog even wat drinken. Met twee shirts en een broek gingen we terug, eerst gingen we papa nog oppikken want hij had moeten werken op zondag en dan carpoolen mijn ouders altijd, dat vinden ze gezelliger. Ik moest dan altijd achterin gaan zitten maar als ik alleen met mijn mama of papa in de auto zat dan mocht ik altijd voorin op de bijrijderstoel. Maar bij de carpoolplek moest ik weer naar achteren toe en ik was net uitgebreid aan het vertellen over hoe het was geweest bij Dereck, want ik was daar helemaal blij over, en heel erg moe van en daardoor nog steeds toch best wel mopperig. Ik zei tegen mijn ouders dat ik ze stom vond dat ik niet gewoon voorin mocht blijven zitten, maar het haalde niks uit behalve dan een waarschuwing dat als ik me zo op bleef stellen, ik de komende tijd niet bij Dereck mocht logeren, dus ik hield op, maar ik heb nooit sorry gezegd tegen ze en niet meer gezegd dat ik van ze hield. Eigenlijk was het laatste dat ik tegen ze zei dat ik ze stom vond, en dat alleen omdat ze samen wilden praten, terwijl ik al de hele middag met mijn moeder had gepraat." Todd zwijgt even en zucht diep, zijn ooghoeken vullen zich met tranen maar Patrick moedigt hem toch aan om door te vertellen, "Uiteindelijk zaten we allemaal in de auto en mijn pa had net een grote verkoop gedaan bij zijn bedrijf. Hij verkoopt, nee, hij verkocht daar allerlei dingen en ik weet eigenlijk niet precies wat nou. Maar het was iets groots en hij was heel enthousiast en mijn moeder was ook helemaal blij. Ze was daardoor afgeleidt, maar dat was niet de reden dat het ongeluk gebeurde. Zelfs als ze wel had opgelet was er geen mogelijkheid geweest tot uitwijken, tenminste, dat heeft de politie me verteld. Er was een meneer die tegemoet kwam in zo'n grote auto, een Hummer, hij was in plaats van het standaard zwart, rood met zwart gespoten, eigenlijk was het best een mooie auto. Maar de meneer in de auto was niet goed, hij had heel veel gedronken en slingerde alle kanten op. "Mam! Pas op!" riep ik nog, toen mijn moeder niet naar voren aan het kijken was en de auto hard op onze weghelft aan kwam, maar het was al te laat. Met een harde klap belandde de auto's op elkaar en ik herinner me daarna een tijdje niets meer.

Wanneer ik weer wakker wordt hoor ik allemaal sirenes en als ik naar voren kijk zie ik mijn mam en pap hangen in de gordels. Zo horen ze niet te hangen! "Mam, pap, horen jullie me?" riep ik, maar ze reageren niet. "Mam, wordt wakker! Pap, wordt wakker!" mijn hoofd doet pijn en mijn zicht wordt wazig. Ik kan nauwelijks mijn ogen open houden maar ik wil dat mijn ouders wakker worden. Ik probeer de gordel los te maken waar ik nog altijd in zat maar ik krijg het niet voor elkaar. Mijn handen willen niet, en als ik mijn voeten wil optillen om tegen de leuning van mijn moeder aan te tikken willen die ook niet. "Mam! Pap! Wordt wakker!" blijf ik maar schreeuwen maar ze worden niet wakker, ze reageren niet." Todd trilt en de tranen rollen over zijn wangen, "Ik blijf maar roepen, "Mam! Pap!" maar het helpt niet en ondertussen begin ik het benauwd te krijgen. Het wordt lastig om adem te halen. Er staat iemand bij de auto maar ik kan niet zien wie, "Help mijn mam en pap!" roep naar hem, maar ik krijg bijna geen geluid meer uit mijn keel. Er wordt aan de deurklink gerotzooid maar hij gaat niet open. De persoon loopt weg en daarna hoor ik aan de andere kant aan de deurklink gerotzooid worden, ook daar gaat de deur niet open en dan hoor ik allemaal brekend glas. "Het is goed jochie, we gaan voor je zorgen." zegt hij, maar opnieuw probeer ik te zeggen dat hij mijn mam en pap moet helpen. Maar ik krijg het niet voor elkaar. Ondertussen zie ik zowat niets meer en de man zegt nog wat tegen me maar ik kan het niet meer verstaan. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren hoor ik gekraak naast me, het geluid van uit elkaar getrokken metaal zoals ik weleens bij mijn pap op het bedrijf heb gehoord, maar ik kan het niet meer plaatsen. Dan hoor ik iets zwaars vallen en vlak daarna voel ik iets over mijn mond gezet worden. Het ademen gaat makkelijker maar ik krijg nog altijd mijn zicht niet terug en ik hoor ook eigenlijk nauwelijks meer. Ik wil mijn handen optillen om te voelen wat ze op mijn hoofd hebben gezet maar ik kan het niet, ik krijg ze niet in beweging. " Todd kijkt naar zijn handen terwijl hij zijn vingers buigt, eigenlijk lijkt het wel met ongeloof.

Citaat:

"Uiteindelijk word er iets aan mijn hoofd geprutst, ik voel dat ze iets om mijn nek plaatsen en er wordt tegen mij gepraat maar ik kan echt niet horen wat ze zeggen. De persoon die naast me staat heeft een luchtje op, het is een vrouwenluchtje, mijn moeder heeft het soms ook op, maar de naam weet ik niet. Ik probeer mijn hoofd naar haar te draaien maar ook dat gaat niet, maar nu niet omdat ik het echt niet kan maar omdat dat iets om mijn nek het tegenhoudt. Ik probeer nog harder maar het lukt gewoon niet en ik geef het op, nut heeft het toch eigenlijk niet. Ik kan me niet bewegen... Langzaam voel ik me afdrijven op een wolk, ik laat mijn lichaam los en zie hoe mensen aan de auto van mijn ouders aan het knutselen zijn, hij is heel erg ingedeukt, maar hoewel er allemaal mensen om mij heen staan kijkt niemand naar mijn mam en pap, waarom kijkt niemand naar mijn mam en pap? vraag ik me af, even kwam de gedachten al in mij op dat ze niet meer leefde maar ik wilde dat gewoon niet geloven. Er komen nog meer mensen bij mij staan, ze zijn constant aan het wisselen, maar ik weet niet waarom. Zien ze niet dat ik ook hierboven ben? Mijn hoofd ontspant, ondanks dat ik wil dat ze naar mijn mam en pap kijken begin ik tot rust te komen. Ze zullen wel naar hen kijken, wanneer zij denken dat het verstandig is. Blijkbaar moeten ze eerst naar mij kijken, maar zien ze niet dat ik hierboven ben. Dan voel ik dat mijn geest weer in mijn lichaam getrokken wordt. Ik voel de begrenzingen van mijn lichaam en ik probeer nog eenmaal mijn ogen te openen, maar het lukt mij bijna niet en ik word er zo moe van. Ik hou op met het te proberen, mijn gedachten zijn leeg. Er komen gewoon geen gedachten meer in mij op en ik laat alles over mij heen komen, ik voel een naald in mijn lijf geplaatst worden, in mijn linkerarm. Ook zit er iemand aan mijn linkerarm, ik weet niet wat hij doet. Maar ik voel dat ik nog rustiger word, er zijn nog altijd mensen aan het praten. Ik weet niet of ze het tegen mij hebben, ik kan het niet verstaan. Maar ik laat het ook gewoon, mijn hersenen kunnen geen grip krijgen op wat ze meemaken, ik kan gewoon geen dingen herkennen. Dan hoor ik een luid gekraak en ondanks dat ik mijn ogen dicht heb merk ik toch dat het wat lichter is, maar nog belangrijker, het wordt opeens een stuk kouder. Dan beginnen de mensen nog verder met aan mij te schuiven. Ik voel dat er iets langs mijn rug geschoven wordt, iets hards, maar ik weet niet waarom ze het doen. Dan maken ze allemaal banden om mij heen, mijn lijf wordt tegen de plank aangetrokken als het ware. Ik word bang, maar ik kan het niet aangeven, waarom doen ze dit allemaal? En waarom is niemand bezig met mijn mam en pap, ze zijn met zo velen, waarom kan er dan niet ook iemand naar mijn mam en pap kijken? Maar de gedachten, de angst, ze zakken allemaal heel snel weer weg. Alsof ik gewoon geen gedachten kan vasthouden, wat is er aan de hand met me? Ik weet het gewoon niet meer.

Ik voel dat de gordel voor mijn buik losgemaakt wordt, dat is de autogordel, weet ik, waarom ik dat weet, weet ik eigenlijk niet. Maar ik ben er zeker van dat het de autogordel is. Bij hen gaat hij wel open, waarom lukte het bij mij dan niet? Ik weet het gewoon niet meer. Ik voel dat de achterbank naar achteren wordt gelaten, zodat ik platter kom te liggen. Wat zijn ze aan het doen? Ik voel de angst toch weer opkomen, maar ik kan het nog altijd niet laten merken. Ik probeer mijn ogen weer open te krijgen en het lukt me een heel klein beetje. Ik zie alleen maar wazig, er wordt voor mijn hoofd bewogen en iemand pakt mijn hand en geeft er een kneepje in. Ik probeer het ook te doen maar ik voel dat ik nauwelijks kan knijpen. Toch geeft de persoon mij twee kneepjes terug, en ik probeer er ook weer twee aan die persoon te geven. Ik weet niet eens of de persoon het voelt, maar er komt een lang kneepje voor terug. Het maakt me heel moe, die kneepjes geven, en ik antwoord niet meer. Ik ben te moe, mijn ogen vallen weer dicht en ik kan het niet voorkomen. Dan voel ik dat ik verplaatst wordt. Ik voel handen onder mijn bovenbenen en het ding waar ik vastgebonden aan zit wordt ook opgetild met mij erop. Even lijk ik door de lucht te zweven, het voelt vrij, zelfs al ben ik vastgebonden, dan word ik weer neergelegd. Maar nu lig ik helemaal plat. Er worden allemaal riemen los gemaakt en dan schuiven ze het harde ding onder mij uit, maar dan lig ik op weer een hard ding, en ik word weer helemaal vastgebonden. Opnieuw word ik opgetild, nu hoeven ze mijn benen niet meer los te tillen, die liggen nu ook op die harde plank. Ik begin weer in het oneindige af te zakken, het voelt net alsof mijn mam en pap mij roepen en ik probeer te antwoorden, maar ik krijg mijn mond niet open. Dan voel ik dat ik weer neergelegd word, heel voorzichtig en er begint een hard zwiepend geluid te zijn. Daarna lijk ik op te stijgen, maar ik word niet opgetild. Ik hoor het harde zwiepende geluid en het is heel monotoon, het oneindige roept, zelfs al hoor ik mijn mam en pap niet meer. Het voelt daar veilig en ik laat mijn gedachten wegzakken erheen. Rust omarmt me." Todd valt even stil. "Meer herinner me niet, ik word dan wakker in een ziekenhuis. Mijn nek ligt helemaal vast en er zitten allemaal slangen en draden aan me. Later krijg ik te horen dat ik wel drie weken bewusteloos ben geweest. Maar dat merk ik niet, voor mijn gevoel is het eigenlijk net na het ongeluk. Als ik wil praten lukt het niet. Er zit een buis in mijn keel maar als ik hem eruit wil halen heb ik daar de kracht niet voor. Ik kan mijn handen wel bewegen, maar niet optillen. Ik krijg ze gewoon niet omhoog, ze zijn zo zwaar. Later leggen ze dat verder uit, blijkbaar heb ik mijn nek gebroken, maar eigenlijk is het ziekenhuis een ander verhaal. Het ongeluk is mijn nachtmerrie." Todd stopt met praten en iedereen zwijgt met hem.

Joseph komt als eerste weer tot de huidige situatie, maar hij blijft zwijgen. Het is in dit geval niet aan hem om de leiding te nemen. Dan komt ook Mike tot de situatie maar die weet eigenlijk niet wat het verstandigst is en zwijgt daardoor ook. Patrick heeft het moeilijker met het slikken, hij beseft nu dat hoe zwaar het voor hem ook geweest is, en hoe zeer zijn team ook als familie voor hem was, het hele leger is als familie voor hem en hij heeft nog altijd ook een echte familie. Ouders waar hij welkom is, die trots op hem zijn. Maar hij beseft ook dat Todd dat niet meer heeft, hij heeft niet de mogelijkheid om uit te huilen bij zijn vader of moeder, of om op schoot te kruipen als hij het even niet meer ziet zitten. Of tegen aan te zeuren zoals een tiener dat hoort te doen. Hij heeft hen niet meer en juist dat hij hen niet meer heeft zorgt ervoor dat hij hen eigenlijk nog veel harder nodig heeft, gewoon om zijn verhaal kwijt te kunnen en om te laten merken hoe het voor hem was, dat ongeluk. Hij weet het trouwens wel te vertellen, hoe alles gebeurde enzo, maar of dat iets positiefs is weet Patrick eigenlijk niet, zou het voor hem niet beter zijn geweest als hij het zich niet meer kon herinneren totdat hij in het ziekenhuis wakker werd? Hij beseft dat iedereen nog altijd stil is en wrijft met de arm die hij om Todd heeft geslagen op Todd's arm. "Je kan het duidelijk vertellen, het was vast heel zwaar om te beseffen wat er was gebeurd en ik ben ontzettend trots op je dat je dat zo goed kan vertellen. Dat is echt heel dapper van je, woon je nu bij een oom en tante?" Todd schudt zijn hoofd, "mijn ouders waren enige kind en mijn opa's en oma's konden niet voor mij zorgen dus ik woon nu in een groepshuis. Dus ik heb nu 8 broertjes en zusjes, ik ben de oudste. Daarom word ik meestal voor een boodschap gestuurd als er iets niet meer is en het eigenlijk wel direct nodig is." "Omdat je het zo goed kan regelen." Todd knikt, "Je zijn vast heel trots op je." maar Todd kijkt naar de grond, blijkbaar is trots niet bepaald het woord dat hij aan hen zou koppelen. "Ik ben in ieder geval heel trots op je, want je bent een hele moedige jongen. Met alles." Todd glimlacht zachtjes. Dat vindt Mike een goed punt om ook in te stappen. "Daar ben ik het helemaal mee eens, want je doet het allemaal heel goed. En je bent al heel stoer geweest." Todd krijgt een beetje een kleur van de complimentjes en Patrick geeft hem nog een aai over zijn bol.

Citaat:

"Patrick, kan jij even naar Nina en Mary kijken, ze zijn nog niet wakker geweest sinds de dekens over hen heen gelegd zijn en" Mike hapert even, "Je twijfelt of het wel goed met ze gaat." maakt Patrick het af. Mike knikt, "Ga maar even bij Joseph zitten." zegt Patrick tegen Todd, die dan ook maar naar Joseph opschuift die een arm en een stuk deken voor hem openhoudt. Todd maakt daar dankbaar gebruik van, hij vindt het eigenlijk toch echt best wel eng de hele situatie, hoeveel complimentjes ze hem ook geven hoe dapper en stoer hij is. Toch lijken ze het te beseffen dat het misschien toch niet helemaal zo is als ze het doen voort komen, want hij mag iedere keer toch bij iemand schuilen. Ondertussen loopt Patrick naar Nina en Mary toe en controleerd hen. "Ze zijn flink onderkoelt en de hartslag van Mary is niet zo sterk en snel als dat hij hoort te zijn voor een kind, ook die van Nina is wat zwak." "oliebol." zegt Mike zachtjes, wat moet hij nu weer? Nog twee opgeven? En hoe dan, hij weet het eigenlijk gewoon niet. "Kan je er niet wat aan doen?" hij weet dat het er stom uit komt maar hij weet niet hoe hij het anders zou moeten formuleren. "Ik zal ze proberen wakker te maken, als ze wakker worden en wat heen en weer mogen lopen is de kans groot dat ze wel weer opwarmen, maar eigenlijk hebben ze gewoon medische zorg nodig." Mike knikt, "maak ze maar wakker." Patrick begint tegen ze te praten en aan ze te schudden maar er lijkt geen enkele reactie uit hen voort te komen. Na anderhalve minuut houdt hij er mee op. "Dit wordt hem niet. Ze hebben echt medische zorg nodig." Mike bijt op zijn lip, eigenlijk wil hij niet nog twee gasten kwijt, het worden er namelijk zo wel steeds minder. Dan maakt hij een besluit. "Probeer maar zo goed mogelijk voor ze te zorgen, ik moet eerst overleggen." Patrick knikt, "mag ik nog een deken pakken?" "Natuurlijk." en Patrick loopt even snel heen en weer. Hij pakt zijn eigen deken en één van de reservedekens. Hij vouwt eerst Mary in één van de dekens en daarna wikkelt hij Nina zo zorgvuldig mogelijk in, als deze klaar is dan pakt hij het deken waar Mary in zit op en vouwt deze open, waarna hij Mary tegen zich aanhoudt. Hij vraagt aan Doran om de andere twee dekens om hem en Mary te slaan waarna hij tegen de wand gaat zitten naast Nina. Hij knikt naar Mike, hij is klaar, meer kan hij niet doen. Mike staat op, en loopt wat richting de tussensteek.

"Shawn?"
"Ja Mike, hoe gaat het daar?"
"Ik weet niet hoeveel je van de afgelopen paar minuten heb meekregen, maar ik heb een probleem."
"Ik dacht zoiets te begrijpen, kan je me precies vertellen wat er aan de hand is?"
"Nou, we krijgen Nina en Mary niet meer wakker, ze zijn volgens Patrick onderkoelt en zeker Mary's hardslag is zwak en langzaam."
"Dat is een serieus probleem. Als ze geen medische verzorging krijgen lopen ze ernstig risico."
"Zoiets dacht ik al, maar ik loop dan wel een groot risico, dan moeten jullie nogmaals naar binnen namelijk."
"Ik snap dat het lastig is Mike, maar we zullen er echt geen misbruik van maken. We willen alleen dat het met iedereen goed gaat. Vertrouw me alsjeblieft, ze hebben echt hulp nodig. En die hulp kunnen ze alleen krijgen als jij ons toestaat voor ze te zorgen, door hen aan ons over te dragen. Het is echt de enige manier, het spijt me, maar als je je gasten inderdaad geen schade wil aandoen zolang wij ons aan de afspraken houden, dan is er geen andere manier als hen aan ons over te dragen, onderkoeling zorgt voor hoop schade.”
“Verdomme.” Vloekt Mike zachtjes, hij begint te ijsberen, “het dunt zo te hard uit. Ik kan gewoon niet met te weinig gasten blijven, dan loop ik een te groot risico, hebben jullie te veel kansen. Maar ik kan hen ook niet verder laten lijden, wat een klote situatie!” hij merkt dat hij harder gaat praten en dwingt zichzelf te stoppen met ijsberen. Hij moet zich kalm weten te houden. Toch lijkt Shawn er niet op te reageren.
“Mike, ik begrijp heel goed dat je dat risico liever niet neemt, maar je hebt dan alsnog 5 gasten onder je hoede, dat zijn er nog steeds een hoop. En je doet echt het juiste als je hen laat gaan. Dat toont dan nog maar weer eens dat je echt een man bent met een goed hart die dit niet doet omdat hij zo graag rijk wil zijn, maar puur omdat hij zijn zusje wilt helpen. Dat voor hem juist de mensenlevens belangrijk zijn.”
“Het is gewoon een klote situatie, ik begon met 10 gasten, en dan zou ik nu de helft al kwijt zijn en het is nog niet eens middernacht. Het gaat gewoon te hard. Maar ik kan hen ook niet de medische zorg ontzeggen, ze hebben het nodig. Godver de godver…” Mike zucht diep, wat moet hij nou. Shawn laat hem even zijn gedachten bij elkaar rapen en blijft stil. Mike begint weer te ijsberen en eigenlijk weet hij het gewoon niet meer. Hij is zo moe, zijn hoofd zit zo vol. En nu nog meer problemen.
“Mike.” Shawn besluit in te grijpen.
“Wat!?” Mike snauwt, heel even van hij vergeten dat hij met Shawn aan het bellen was.
“Het klinkt wel heel veel, de helft van je gasten kwijt zijn. Maar je moet bedenken dat je elke keer de zwakste van de groep hebt laten gaan.”
“Nou en, het blijft de helft.” Maar Shawn heeft wel Mike’s aandacht weer en deze stopt bij de tussensteek.
“Ja, het blijft de helft, maar de kans is groot dat hierna er geen problemen meer komen met de gasten, immers zijn de probleemgevallen dan allemaal vertrokken.”
“Nou en, dan gebeurd er vast wel weer iets anders. Het risico is gewoon zo groot.” Mike klinkt eigenlijk gewoon wanhopig. Waarom kunnen zijn plannen niet ook maar één keer gewoon werken?
“Ik kan daar helaas niks aan veranderen, het spijt me. Ik kan alleen zeggen wat in mijn ogen het verstandigst is. We komen sowieso wel tot een oplossing, meer gasten geven daar geen grotere garantie op, Mike, ze vormen alleen een grotere ballast. Zeker als het niet goed met ze gaat.”
Mike zwijgt, zijn hoofd wil gewoon niet meer. Maar hij heeft geen mogelijkheid om het even rust te gunnen. “Mike, Nina verslechterd.” Het is Patrick, dan neemt hij een besluit. Het moet maar.
“Oké, maar hoe moeten we het regelen. Ik wil niet meer dan twee ongewapende personen in de zaak hebben.”
“Wat wil je zelf? Zou je twee mannen Nina bij jou kunnen laten ophalen en dat daarna eentje terug komt voor Mary? Of heb je liever dat er eerst één en daarna pas twee komen?”
“Eerst één, daarna pas twee man. Net als de vorige keer.”
“Oké, duidelijk. Waar wil je dat we ze ophalen? Je hebt er het minste gesleep aan als we ze bij de tussensteek op halen lijkt me. Dan brengt één van je gasten eerst Mary daarheen, en de volgende ronde brengen één of twee gasten Nina daarheen. Of één van onze medewerkers haalt Nina samen met een gast uit de groep, als dat je beter past.”
“De tussensteek?” Mike twijfelt,
“dan hoef je niet zo ver naar voren te komen.”
“Maar jullie wel naar achteren. , maar je vraagt me constant je te vertrouwen. Ik geef je een kans. Eerst haalt één persoon Mary op, bij de voorste tussensteek. Deze persoon loopt ongewapend in een rechte lijn naar Mary, tilt haar op, draait zich om en loopt in een rechte lijn weer naar buiten toe. Geen gehaper, geen treuzel, geen gepraat. Afhankelijk van hoe dat loopt, praten we wel verder over hoe we het met Nina gaan regelen.”
“Dat lijkt me een duidelijk plan. Één ongewapend persoon haalt Mary op bij de voorste tussensteek zonder te vertragen. Daarna kijken we samen verder.”
“Ik laat een gast halverwege het achterste stuk van het voorste gangpad staan, ik sta erachter.”
“Oké, je houdt de persoon in de gaten. Dat is prima, heel begrijpelijk.”
“Wanneer kan er iemand komen?”
“Zodra jij wilt dat er iemand komt.”
“Ik ga alles klaar regelen, daarna zal ik het doorgeven.”
“Afgesproken.”
Mike loopt naar voren toe, “Patrick, wikkel Mary in één deken en kom dan langs de koffietafel deze kant op.” Patrick slaat de dekens rustig terug waarna hij opstaat. Dan legt hij één van de dekens van Mary af en wikkelt haar voorzichtig maar vlot in de ander. “Met haar?” vraagt hij, Mike knikt, en Patrick tilt haar op, waarna hij naar Mike toe komt. Als Patrick vrij dicht bij Mike komt loopt deze verder richting de tussensteek en vraagt Patrick hem te volgen. “Leg haar maar op de voorste tussensteek neer en kom daarna richting mij.” Terwijl Mike naar achteren is gelopen in het voorste gangpad. “Stop.” Zegt hij, en Patrick stopt. Hij staat strategisch tussen Mike en Mary in, net zover dat er niet tussen hem en de ophaler gefluisterd kan worden maar met voldoende ruimte tussen hem en Mike om te voorkomen dat hij de mogelijkheid heeft om Mike het wapen afhandig te maken. Dan vindt Mike het veilig genoeg.

Citaat:

“Shawn?”
“Mike.”
“Laat maar iemand komen.”
“Oké, hij komt er nu aan.”
De schuifdeuren gaan open en heel even valt er heen en weer te kijken, er staat nu geen arrestatieteam of iets dergelijks voor de deur, eigenlijk is er alleen maar één persoon te zien, de ophaler. Dezelfde persoon als die de telefoon kwam brengen. Rustig loopt hij vastberaden naar voren toe, hij zoekt oogcontact, eerst met Patrick, die knikt, en daarna met Mike, die ook knikt terwijl hij Patrick onder schot houdt. Bij Mary blijft hij heel even staan, hij werpt een vlugge blik over de winkel, maar hij vertraagt eigenlijk nauwelijks en Mike laat het gaan. Dan pakt de man Mary voorzichtig op en als hij haar goed in handen heeft loopt hij weg. Nadat hij door de schuifdeuren is gegaan loopt hij naar rechts, blijkbaar hebben ze daar de mensen klaar staan. Het ging verbazingwekkend soepel, Mike zucht, nu besluiten hoe hij Nina weg kan krijgen, op de veiligste manier voor iedereen. Zou hij het vertrouwen om één van andere partij samen met Patrick haar uit het gangetje te laten halen? Eigenlijk niet, maar John lijkt weer in slaap te zijn gevallen, Doran vertrouwt hij eigenlijk ook steeds minder, iets aan die man knaagt bij hem. Maar hoe kan hij het dan oplossen? Doordat Doran, John en Nina tegen de linkerwand aan zitten en Todd en Joseph een rek naar voren kan hij nu ook veilig achterlangs lopen. Hij kan eerst één persoon laten komen, die dan met Patrick Nina ophaalt door voorlangs te gaan terwijl hij achterlangs hen in de gaten houdt, en als hij helemaal achterin staat kan hij altijd nog John onder schot nemen als hij het niet vertrouwt. Daarna kan Patrick weer halverwege gaan staan en kan er een tweede persoon binnenkomen. Dat lijkt hem het veiligst. De mensen van de DSI hebben een minder grote kans om iets stoms te doen dan John of Doran. Ze zijn opgeleid om hun hoofd cool te houden en hij moet nu maar vertrouwen op Shawn dat hij inderdaad niet hem direct neer zal schieten als hij de kans krijgt. Maar de afgelopen keer hebben ze dat ook niet gedaan, ze hadden zelfs niemand staan die naar binnen kon kijken en dat maakt hem iets rustiger.
“Mike?”
“Ja.”
“Ik wil je vertellen dat het ambulancepersoneel nu met Mary bezig zijn en ze willen zeggen dat je er waarschijnlijk op tijd bij was, en dat je de juiste keuze hebt gemaakt want de situatie is wel dusdanig ernstig dat nog een half uur wachten behoorlijke kans op schade had opgeleverd.”
“Dank je voor het doorgeven.”
“Je hebt er echt heel goed aan gedaan. Heb je al een idee hoe je Nina wilt laten gaan?”
“Ja, ik wil dat één iemand naar binnen komt, deze loopt door tot de tussensteek, waarna Patrick ook daarheen loopt. Daarna steken ze naar het gangpad waar de gasten zich bevinden, ik zal achterin doorsteken. Zij zullen samen, zonder te praten, naar Nina toelopen en haar optillen waarna ze haar naar de tussensteek brengen. Dan zal Patrick teruglopen naar waar hij ook stond bij het ophalen van Mary en kan de tweede persoon ook binnenkomen. Deze zal samen met de eerste persoon Nina naar buiten brengen en ze doen dit zonder dralen. Uiteraard zijn beide ongewapend en hebben ook geen andere zooi bij zich.”
“Dat lijkt me een heel goed plan. Je wilt dus eerst één persoon laten helpen om Nina uit de groep te halen en daarna, als iedereen weer op zijn plek is, een tweede persoon laten komen om Nina naar buiten te brengen. De mannen zijn beide ongewapend.”
“Dat klopt.”
“Helemaal duidelijk, wanneer jij er klaar voor bent mag je het zeggen. Wij kunnen komen op het moment dat jij het zegt.”
“Ik moet eerst nog het plan aan Patrick vertellen, en tegen de groep moeten zeggen dat ze moeten blijven zwijgen, maar daarna zal ik jullie vragen te komen.”
“Oké, we wachten op je.”
Mike haalt nog een keertje diep adem, daarna laat hij zijn gespannen spieren bewust wat losser. Laat het maar gewoon gebeuren dan is hij er vanaf.
“Patrick.” Patrick kijkt hem recht in de ogen aan, maar niet om hem te provoceren, het lijkt wel alsof hij daarmee extra wil communiceren. Maar eigenlijk is Mike te moe om dat soort subtiele taal nog te doen.
“Ja, meneer.”
“In hoeverre heb je de uitleg gehoord?”
“Volledig, meneer.”
“Oké, ik had al het vermoeden dat je je oren open had. Kan je het voor mij herhalen.”
“Er wordt niet gesproken, ik wacht hier totdat de persoon op de tussensteek staat. Als u het zegt loop ik naar hem toe en begeleid ik hem voorlangs naar Nina toe. U loopt achterlangs. Daar pakken de persoon en ik Nina op en brengen haar naar de tussensteek, wederom voorlangs. Daarna loop ik als u het zegt terug naar halverwege, waarna u een tweede persoon laat komen. De personen brengen Nina naar buiten.”
Mike knikt, “en alles zonder dralen.”
“Duidelijk meneer, alles zonder dralen.”
Mike haalt een keer diep adem en ziet dat Patrick hetzelfde doet, ook hij voelt zich blijkbaar minder op zijn gemak dan dat hij toont. Hij lijkt zo kalm te zijn. Of spiegelt hij hem alleen maar? Mike weet het niet en zijn hersenen willen gewoon eigenlijk niet meer.
Dan loopt hij naar de groep toe, dus 3 passen naar rechts.
“Hebben jullie het ook verstaan?”
Hij hoort positief gemompel, maar kan niet goed horen of iedereen nou mompelt. Joseph wel, maar Todd? “Iedereen zwijgt dus de gehele tijd dat de personen binnen zijn en verplaatst zich niet. Wel wil ik dat jullie twee,” hij seint met zijn hoofd naar Doran en John, die toch weer wakker geworden is, “Nina een meter naar voren toe verplaatsen en jullie zelf naar die hoek toe gaan en daar gaan zitten.” Hij wijst naar de achterste hoek. “Joseph, Todd, hebben jullie het ook gehoord?” “Ja Mike.” Dat is Todd, “ja, meneer.” Dat is Joseph. Ondertussen hebben John en Doran Nina verplaatst en verhuizen ze zelf naar de hoek. Heel even denkt hij iets te zien vanuit zijn ooghoek en razendsnel draait hij om maar er is niemand, die verdomde vermoeidheid ook, denkt hij. Hij loopt weer terug naar de tussengang, Patrick heeft zich niet verplaatst.
“Shawn?”
“Ja Mike?”
“Laat de persoon maar komen.”
“Oké, hij komt eraan… Hij komt nu door de schuifdeuren.” Mike hoort de schuifdeuren opengaan en wacht gespannen totdat hij kan zien wie er uit het donker komt. Het is dezelfde man als die Mary ophaalde, Mike ontspant iets.
Weer maakt de man even contact met zowel Patrick als Mike en daarna stopt hij op de tussensteek. Patrick zoekt even oogcontact met Mike en deze knikt. Dan loopt Patrick naar de man toe en steken ze voorlangs de tussensteek door. Mike steekt gelijktijdig achterlangs door en daardoor kan hij ze vrijwel de gehele tijd in het oog houden. Rustig lopen de mannen langs de koffietafel, de ophaler maakt met iedereen even oogcontact en knikt naar ze, zover Mike kan zien knikt iedereen terug. Dan lopen ze naar Nina toe. Patrick seint dat de man de voeten van Nina moet pakken terwijl hij voorzichtig zijn armen onder die van Nina schuift zodat haar hoofd tegen zijn borstkas aan leunt. Daarna beginnen ze te lopen, Patrick loopt achteruit en kalm manoeuvreren ze langs de groenterekken en daarna langs de koffietafel. Ze lopen het gangpad verder door en zijn dan bij de tussensteek. Weer maakt Patrick oogcontact met Mike, die nog altijd gespannen toekijkt. Mike knikt, eigenlijk aarzelend, maar het was duidelijk genoeg en ze steken de tussensteek door. Direct steekt Mike ook tussendoor en na opnieuw een vorm van oogcontact en toestemming door te knikken laten ze Nina voorzichtig zakken en leggen ze haar op de grond. Patrick controleert haar hartslag in haar nek en loopt daarna naar het midden van het gangpad. Als hij daar is blijft hij staan, Mike haalt diep adem en neemt dan weer contact op met Shawn.
“Shawn?”
“Ja Mike?”
“Laat de ander maar komen.”
“Oké, hij komt er aan en… hij gaat nu door de schuifdeuren.”
Weer kijkt Mike gespannen wie het is, deze keer is het niet degene die er ook bij was bij de dekens. Het is een vrouw. Even is hij van slag maar hij probeert het zo min mogelijk te laten merken. Ook zij neemt even oogcontact met zowel hem, als Patrick, als de mannelijke ophaler. Allemaal knikken ze rustig. Aangezien de mannelijke ophaler nog altijd bij de voeten staat loopt zij rechtstreeks naar het bovenlijf. Weer maakt ze oogcontact met Mike en weer knikt hij. Eigenlijk vertrouwt hij zijn stem ook niet voldoende op dit moment om te zeggen dat ze het moeten doen, en de stilte geeft rust en kalmte. Precies wat hier zo hard nodig is. Dan tillen ze Nina rustig op en deze keer loopt de mannelijke ophaler achteruit. Ze lopen op een kalm tempo en daardoor duurt het even voordat ze de gang door zijn. Dan gaan de schuifdeuren open en ze passeren ze. Als ze erdoor zijn blijven de schuifdeuren nog even openstaan, buiten lijkt er niemand te zijn, maar Mike weet dat het schijn is. De ophalers slaan weer rechtsaf na de deuren, blijkbaar willen ze de rust zoveel mogelijk in zijn zicht behouden en staat alles buiten zijn ogen geparkeerd. Dan gaan de deuren rustig weer dicht, Mike haalt een paar keer diep adem om de spanning af te laten vloeien. Als hij merkt dat hij weer voldoende zijn spanning is kwijtgeraakt seint hij naar Patrick dat hij mag gaan lopen. Deze loopt naar de tussensteek en maakt dan oogcontact om verder te lopen, maar Mike seint naar hem dat hij heel even moet wachten. Hij ziet namelijk de ijskoffie staan. Caramel-smaak, die gaat nog wel weet hij. Hij pakt met zijn vrije hand twee blikjes, daarna knikt hij naar Patrick, die dan doorsteekt. Hij loopt achter Patrick aan, even staat Patrick stil en wijst met zijn hoofd naar een pak koekjes, “het is goed.” En als hij Mike dat hoort zeggen pakt hij een pak mee, daarna loopt hij door. “Mag ik er mee rond gaan?” vraagt hij terwijl hij loopt en Mike antwoordt bevestigend. Als Patrick langs de andere gasten loopt om de koekjes uit te delen zet Mike de ijskoffies op tafel. Hij zet ze wat naar de gastenkant en vraagt, als Patrick klaar is met uitdelen, om ze open te maken. “Ook een koekje?” vraagt Patrick aan hem terwijl hij de blikjes openmaakt, “Ja, graag.” Patrick legt er ook voor Mike twee klaar. Daarna pakt hij zijn deken en gaat hij naast Todd zitten, zodat deze veilig tussen Joseph en hem in zit. Hij geeft Todd een aai en daarna eet hij zijn koekjes op, hij had eigenlijk best wel trek ondertussen, ondanks dat ze ook al chips hadden rondgedeeld gekregen. Dat waren de zenuwen, wist hij. Er was zo vaak op gehamerd te blijven eten tijdens stressvolle situaties dat het nu als een natuurlijke reactie voelde.