Bokt.nl

Citaat:

‘Cabin crew, ready for take-off.’ Ik was in slaap gesukkeld en schrok wakker van de krakende stem van de gezagvoerder. Wazig keek ik om me heen. Het “telefoon uitschakelen” - lampje brandde vurig. Ik bukte snel naar voren om mijn tas te pakken. Ik zag dat ik exact 23 gemiste oproepen van Rachel had. Ik glimlachte. Ze had me vast nog even willen spreken voordat ik meer dan tien uur onbereikbaar zou zijn. Ik nam me voor haar meteen te bellen wanneer ik geland was, en drukte op het rode telefoontje totdat het scherm zwart werd.
Ik zakte onderuit in mijn stoel en keek opzij. Ook Logan was duidelijk nog moe van gisteravond; zacht gesnurk kwam voort uit zijn openhangende mond. Vertederd staarde ik even naar het tafereel, voordat ik me op het raampje richtte. De motors begonnen te ronken en het vliegtuig kwam op snelheid. De horizon kantelde achter het glas en ik voelde me nooit verder verwijderd van mijn vrienden en familie dan op dat moment. Michael leek een steeds terugkerende droom die eindelijk voorbij was. Londen was mijn nieuwe realiteit. Ik voelde mijn oogleden weer zakken en liet het gebeuren. Het zou nog een lange vlucht worden.

“Anna, Logan! Hier!” Bij het horen van Macy’s stem, staakte ik mijn zoektocht naar een bekend gezicht in de massa en draaide me richting geluid. Logan tikte me op de schouder. “Daar is ze,” fluisterde hij in mijn oor alsof het een geheim betrof. Op het moment dat ik het gezicht van mijn lieve vriendin zag, was het beklemmende, angstige gevoel in mijn onderbuik spontaan verdwenen. Ze lachte een brede glimlach, die ik met plezier retourneerde. “Mace!” riep ik enthousiast en als een klein kind rende ik met zwaaiende armen op haar af. We vlogen elkaar om de hals en hielden elkaar stevig vast. Declan schudde ondertussen Logan de hand. “Goed je te zien, jongen,” zei hij vrolijk, terwijl hij Logan op de schouder klopte. “Goede reis gehad?” Logan knikte instemmend. Macy pakte ondertussen mijn gezicht tussen haar handen. “Gaat het een beetje? Was het afscheid zwaar?” Ik hield mijn hoofd schuin en haalde mijn schouders op. “Ja. Maar het gaat.” Om mijn statement kracht bij te zetten, knikte ik even flink. “Mooi zo,” antwoordde Macy en ze drukte haar voorhoofd kort tegen het mijne. “Je bent een kanjer.”
“Zo, Mace, mag ik haar ook nog even?” Het lachende gezicht van Declan verscheen naast ons. “Heerlijk dat je weer terug bent, Anna,” knipoogde hij. Ik knikte weer flink. “Kom hier,” zei hij en hij greep me bij zijn vriendin vandaan. “Ook goed om jou weer te zien,” grinnikte ik en ik gaf hem een kus op zijn wang. Hij hield quasi-geschokt zijn hand op zijn wang. “Niet waar mijn vriendin bij is!” riep hij overdreven. “Wanneer spreken we af?” voegde hij er op een opvallende fluistertoon aan toe. Hij was overduidelijk Macy aan het uitdagen, al was zij duidelijk de meesteres in dat spel. Ze negeerde hem volkomen. “Willen jullie eerst een hapje eten, of meteen naar huis?” vroeg ze aan mij en Logan. We wisselden even een blik uit, meteen wetend wat we wilden. “Naar huis,” zeiden we in koor.
Logan zou nog een nachtje bij Declan en Macy slapen voordat hij in zijn eigen appartementje kon intrekken, maar aangezien ik nog een plekje had, kon ik meteen naar huis. Het was vreemd me te bedenken dat alles precies zo was gebleven als hoe ik het een aantal maanden geleden had achtergelaten; alsof er in de tussentijd niets gebeurt was.

“Liefje, ga je het redden?” vroeg Declan bezorgd toen we voor mijn gebouw stonden. “Natuurlijk,” zei ik op neutrale toon, “geen probleem.” De waarheid was dat het in mijn buik flink kriebelde. Alleen zijn klonk op dit moment niet erg aantrekkelijk. Hij keek me even onderzoekend aan, maar besloot het hierbij te laten. Hij omhelsde me en stapte weer in de auto. Logan draaide inmiddels het raampje van de achterbank naar beneden. “Nou, eh, dan zie ik je morgen?” zei hij een beetje onzeker. Ik legde mijn hand op de zijne. “Ik zie je morgen.” We keken elkaar nog even aan, voordat ik mijn hand weer terugnam en hij het raampje dichtdraaide. Onder luidgetoeter verlieten mijn vrienden de straat. Ik stond er weer alleen voor.
Ik draaide me om en meteen vormde zich een grote glimlach op mijn gezicht. Een donker gezicht lachte zijn tanden bloot. “Sam!” gilde ik van enthousiasme en voordat ik het wist, had ik me in de armen van de gigantische Surinamer geworpen. Hij lachte zijn luidruchtige bulderlach en nam de knuffel met genoegen aan. We kwamen los van elkaar, en even stonden we enkel naar elkaar te grijnzen. “Volgens mij hadden we nog nooit eerder geknuffeld,” grinnikte ik. “Voor alles is een eerste keer,” grijnsde hij terug. “Fijn om u terug te hebben, miss Stiller.” Streng hield ik mijn vinger in de lucht. “Hier hebben we het over gehad. Miss Stiller is mijn moeder.” Sam schudde zijn hoofd; weer zo iemand die me onverbeterlijk vond. “We hebben het hier inderdaad over gehad. Miss Stiller.” Ik schudde mijn hoofd wijselijk, maar hield verder mijn mond. Sam ging me toch nooit Anna noemen. “Hoe is het met je?” vroeg ik dus maar. “Prima, miss. Al is de winter niet echt de beste tijd voor een portier.” Hij wees met een gek gezicht naar zijn bontmuts. “Ik vind het wel wat hebben,” grapte ik. Sam lacht even, maar zette toen een serieus gezicht op. “U bent gemist, miss.” Ik glimlachte warm terug. “Jij bent ook gemist, Sam. Vind je het erg als ik nu naar boven ga?” Ik wreef even mijn verkleumde handen tegen elkaar. “Helaas heb ik niet zo’n warme bontmuts als jij. Maar we zien elkaar morgen.” Sam gaf me een knipoog. “Fijne avond.” We grijnsden nog even naar elkaar, in een momentje van klein geluk, voordat we elkaars blik loslieten en ik naar binnen ging. Ik draaide even een rondje in de lobby, de lucht opsnuivend van het gebouw wat ik zo gemist had, voordat ik naar de lift liep om op het knopje te drukken. Mijn bedrijf had me zeker niet verwaarloosd wat betreft mijn woning. Het historische pand was prachtig, met zijn hoge plafonds waar de prachtigste reliëfs ingehouwen waren. De vloeren waren van marmer en de deurknoppen bedekt met een laagje goud. Het was een plek waar ik nooit had kunnen wonen als ik het zelf had moeten betalen, maar ik had het geluk gehad dat dit het enige pand in hun bezit was wat op dat moment beschikbaar was geweest. Het bedrijf had namelijk meerdere appartementen voor medewerkers die voor korte tijd vanuit New York in Londen kwamen werken, of andersom. Daarnaast had ik het geluk een direct lijntje met de grote baas te hebben.
Nu ik voorgoed in Londen zou blijven, moest ik helaas mijn eigen woning gaan regelen en zou ik mijn appartement op moeten geven. En ik had zo’n idee dat ik daarbij ook mijn geliefde Notting Hill zou moeten gaan verlaten; de huur was hier echt vreselijk hoog.
Inmiddels stond ik in de lift en brachten mijn gedachten me even terug bij Michael. Ik zag hem zo weer in de lift staan; nonchalant hangend tegen de muur, sterk. Al wist ik dat hij zich ook heel kwetsbaar op kon stellen. Misschien was het juist die combinatie wat hem zo’n krachtige persoonlijkheid maakte. Ik vroeg me af wat hij nu aan het doen was en of hij misschien ook aan mij dacht. Het was al laat op de avond, maar ergens had ik het idee dat hij aan het werk was. Misschien zelfs wel met mijn zus. Mijn zus! Ik was haar helemaal vergeten te sms’en dat ik was geland; ik had zelfs nog niet eens mijn telefoon aangezet. De deur van de lift ging open en ik liep de gang op, terwijl ik mijn mobiel in mijn tas zocht. Mijn voeten brachten me al snel bij de blauwe deur van mijn appartement en met mijn telefoon inmiddels in mijn handen zocht ik naar de sleutels.
Het eerste zintuig wat aansloeg bij het openen van de deur was mijn neus. De geur die uit het appartement kwam was muf; een beetje zoals bij een stoffige kelder. Je kon ruiken dat er een tijd niemand geweest was. Ik trok de deur achter me dicht, negeerde de geur en liep het halletje verder in. Alles was nog precies hoe ik het achtergelaten had. Ik liep langzaam langs mijn schilderijen en de liet mijn handen glijden langs de lijsten van de vele zwart-wit foto’s die ik had opgehangen. Dit appartement ademde mijn stijl veel meer dan in New York; daar was alles nog veel meer gebonden aan Jason en ons leven samen. Deze plek was helemaal van mij. Het waren vier mooie ruimtes met dezelfde hoge plafonds als in de lobby. Toch had het weinig statigs; waarschijnlijk door de vele verschillende meubels die ik bij de kringloop vandaan had gehaald. Het was een georganiseerde chaos, wat het juist knus en gezellig maakte. De muren waren wit; de houten keuken was ouderwets met een granieten keukenblad en een gootsteen met zwarte en witte tegeltjes. Het was net grootmoeders keuken, en ik vond het prachtig. Het mooiste vond ik de gigantische kraan met de gouden knoppen, die waarschijnlijk net zo oud was als het huis zelf.
Ik voerde mezelf langs de grote ramen via de openslaande deuren naar het balkon, waar ik even de tijd nam om een sigaret uit het pakje van gisteravond te roken. Ik had geen intenties om weer te beginnen, maar na alle emotionele stress vond ik dat ik het wel even verdiend had. Mijn ogen dwaalden over de straat, waar rust heerste, net zoals dat de vorige avond in New York het geval was geweest. De stad was even prachtig, misschien mooier zelfs, maar een totaal andere wereld. De lantaarnpalen straalden de sfeer van de jaren ’20 uit; de huizen de beau monde uit dezelfde tijd. Ik keek hoe de rook omhoog cirkelde en boog daarna mijn hoofd in een glimlach naar beneden. Ook hier waren de sterren verborgen achter het licht van de stad. Ik hing over de rand van het balkon, zong zachtjes London by Night van Frank Sinatra en wist dat ik de goede keuze gemaakt had. En weer vergat ik mijn telefoon.

Onder mijn balkon gaf nog een persoon toe aan zijn zwakte; ook hij bestudeerde de rook die omhoog cirkelde in een sterrenloze hemel. Hij sloeg zijn jas wat steviger om zich heen om zich tegen de kou te wapenen, maar merkte nu al dat de nachten in Londen zwaarder zouden worden dan die in New York. De lucht was hier meestal vochtig en zwaar; zelfs als het niet regende. De man was bezorgd over de vrouw die boven hem stond, maar hij wist dat hij haar niet kon helpen. Hier moest ze alleen doorheen komen. Hij inhaleerde de rook diep en vroeg zich af of ze zich eenzaam voelde; net zo eenzaam als hij.

Citaat:

“Een grande mocha latté met een extra shot, graag!” riep ik vrolijk tegen de mannelijke barista van Starbucks. “Geen probleem, miss.” Vervolgens keken we samen vragend naar Logan. “Ehmm…” mompelde hij vertwijfeld. Een frons vormde zich op zijn voorhoofd. “Te veel keuze.” Ik trok mijn wenkbrauwen naar hem op. “Dit is toch niet de eerste keer dat je in een Starbucks bent, mag ik hopen?” Logan schudde zijn hoofd.
De irritaties in de rij liepen ondertussen hoog op. Het was een doordeweekse dag en iedereen had haast. Mensen begonnen hardop hun ergernis uit te spreken en ik hoorde hun voeten ongeduldig schuifelen over de grond. Amerikaanse clichés staken weer eens de kop op.
“Kom op, man. Wil je nog iets, of niet?” vroeg de barista met een diepe zucht. “Eh, eh,” hakkelde Logan, “doe dan maar een doodnormale cappuccino.” “Welke maat?” Logan keek me hulpeloos aan. “Een grande,” zei ik snel en trok Logan aan zijn capuchon mee naar de kassa. Een opgeluchte zucht stroomde door de wachtende rij. “Jij betaalt,” meldde ik Logan, die zonder te morren zijn portemonnee te voorschijn trok.
We zaten aan een tafeltje voor het raam, de mensen te bekijken die Oxford Street vereerden met een bezoekje. Ik kon ze geen ongelijk geven; de prachtige etalages van de winkels lachten je tegemoet en er waren veel leuke tentjes om een hapje te eten of een kop koffie mee te pakken. Ik draaide me hoofd naar de persoon naast me. Logan was duidelijk net zo gefascineerd van wat zich buiten afspeelde als ik. Zijn ogen twinkelden in de nieuwsgierigheid van een kind, verwachtingsvol, alsof alles zomaar kon gebeuren. Ik glimlachte naar hem en liet hem nog even begaan, voordat we verder ging op de dringendere zaken.
Ik kuchte even kort. “Goed. We gaan zo meteen naar de studio.” Ik keek Logan even kort aan, als teken dat het even serieus was en hij knikte in begrip. “Ik zal je voorstellen aan onze Engelse collega’s, maak je geen zorgen; er hangt hier dezelfde, zo niet een betere sfeer als in New York.” “Zijn Declan en Marly er ook bij?” vroeg Logan, duidelijk hopend op wat bekende gezichten. “Declan in ieder geval, Marly weet ik niet. Ze werkt tenslotte niet bij de platenmaatschappij, maar volgens mij voelt ze zich wel betrokken bij jou als artiest.” Ik dacht even na. “Wie weet is ze er wel.”
“Het is de bedoeling dat jij een aantal van je liedjes gaat voorspelen. Ze hebben natuurlijk opnames van je gehoord, maar ik vind dat jouw kracht in het hier en nu ligt. Je bent een performer, en dat wil ik ze laten zien.” Logan keek een beetje benauwd, dus legde ik even mijn hand op zijn arm. “Niets om je druk over te maken, ze zijn al over je te spreken en zoals ik al zei, dit is je sterkste punt. Ze zullen je geweldig vinden.” Ik staarde even naar buiten, en mompelde met een klein lachje: “en mij ook.” Logan lag in een deuk om mijn beroerde grap en ik was blij dat de spanning er in ieder geval voor even vanaf was.
Toen onze koffie op was, stond ik op mijn jas aan te trekken. “Gitaar?” vroeg ik aan Logan. Hij hield hem omhoog. “Plectrum?” Ook deze verscheen in de lucht. “Muziek?” Hij ritste zijn tas open en liet me de blaadjes zien. Ik knikte tevreden. “Haar?” Hij nam een modellenpose aan en haalde langzaam zijn hand door zijn haar. “Heel goed,” zei ik zo serieus mogelijk en vroeg naar zijn popsterren glimlach. Toen hij zijn tanden bloot lachte, kon ik me niet meer inhouden en gierde het uit. “En jij bent mijn baas,” zei Logan hoofdschuddend, maar met een glimlach. “Jep,” grinnikte ik, “problemen mee?” Logan sloeg zijn armen om mijn schouders en trok me mee naar buiten. “Totaal niet.”

Even later stonden ik en mijn Engelse collega’s te luisteren naar Logan op zijn best. Hij zong op dit moment “Lie to me” en ik kon aan de gezichten van de anderen zien dat ze enthousiast waren. Macy, normaal gesproken een koele kikker, pinkte weer een traantje weg. Ik wist mijn emoties er deze keer buiten te laten en voelde alleen een groot gevoel van trots opwellen in mijn buik. Hij was fantastisch.
Declan zag dit aan me en hij boog naar me toe. “Dit is groots, Anna. En jij hebt hem binnengehaald.” Op dat moment wist ik dat de trots die ik voelde niet alleen maar voor Logan bestemd was, maar ook een beetje voor mezelf.
Toen Logan’s optreden aan zijn einde was toegekomen, was er een informele borrel om elkaar beter te leren kennen. Ook Taneesha, mijn andere protegee, was aanwezig met haar tijdelijke manager Thomas. Na het applaus voor Logan barstte de gesprekken los en vloog ik de jazz muzikante direct aan. “Taneesha!” gilde ik, voordat ik haar in een omhelzing trok. “Anna,” glimlachte ze op haar eigen, bedaarde manier, maar knuffelde me innig terug. Ik liet haar los en keek haar in haar amandelkleurige ogen. Het was een mooie meid om te zien met haar exotische uiterlijk. Aan haar weerbarstige krullen, chocoladebruine huid en voluptueuze vormen was duidelijk te zien dat ze uit Suriname afkomstig was. “Hoe is het nu met je?” vroeg ik na een korte stilte. “Heel goed,” zei ze zacht. “De tour is heel voorspoedig verlopen. Ik neem aan dat je dat allemaal al van Thomas hebt gehoord?” Ik knikte. “Dat klopt. Ik ben zo blij voor je!” Taneesha legde haar arm over mijn schouders en leidde me naar een hoekje van kamer. “Maar die nieuwe van je! Logan, zo heet ie toch?” Ik knikte weer. “Wauw! Zo veel bezieling.. Echt een mannetje voor jou.” Ik wilde weer knikken, maar iets aan haar toon beviel me niet. “Wacht. Hoe bedoel je?” Ze wiebelde even met haar wenkbrauwen en keek me veelbetekenend aan. Haar vingers klemde zich om mijn pols en ze trok er zachtjes aan. “Vertel het maar. Er is meer tussen jullie, hè?” Verbaasd keek ik haar aan. “Eh.. nee, Taneesha. Echt niet. We zijn wel goed bevriend geraakt, als je dat bedoelt.” Ze schudde lachend haar hoofd. “Wat schattig. Jullie weten het zelf nog niet. Wacht maar..” Ze plantte een kus op mijn wang en gaf me een knipoog, voordat ze me losliet en zich naar de andere kant van de kamer bewoog. Even stond ik daar alleen, maar Logan kreeg me al snel in zijn vizier en kwam naar me toe. Hij pakte meteen mijn handen.
“Het viel goed hè?” zei hij blij. Mijn mondhoeken krulden. “Heel goed!” zei ik terwijl ik in zijn handen kneep. “Je hebt het fantastisch gedaan. Kom hier!” Ik sloeg mijn armen om hem heen en omhelsde hem vol overgave. Zijn handen gleden langs mijn lichaam en ik voelde hoe het zich vormde naar het zijne. Ik legde mijn hoofd in het kommetje van zijn nek en schouder. Zachtjes bewoog hij zijn vingers over mijn ruggengraat, langzaam, van boven naar beneden. Ik slaakte een diepe zucht en schrok vervolgens van mezelf. Beelden van Michael schoten voor mijn ogen voorbij en ik duwde Logan ruw van me af. “Dit gaat te ver,” zei ik afstandelijk en zonder hem nog aan te kijken, ging ik richting collega’s.

Die avond liep ik door de slecht verlichte straten van Londen naar huis. Altijd wanneer ik de stad in het donker verkende, kreeg ik het gevoel alsof ik me in een andere tijd begaf. Een tijd met meer klasse, en overduidelijk meer klassenverschillen. Hoge huizen met gouden deurknoppen wisselden kleine arbeidershuizen af voordat ik in mijn eigen, welgestelde buurt terecht kwam.
Ik merkte aan mezelf dat ik, sinds ik weer terug was, schichtiger was dan in New York. De herinnering van de vreemde vrouw, inmiddels maanden geleden, kleefde nog steeds aan me. Ik kon haar gitzwarte ogen en hun wanhopige blik nog zo voor me halen. Ergens geloofde ik nog steeds niet dat ze psychische problemen gehad had; daarvoor kwam het te echt over. Al wist ik best dat de angsten van psychiatrische patiënten voor henzelf de realiteit waren.
Het viel me op dat ik steeds achterom bleef kijken. Een ritselende struik, de voetstappen van een voorbijganger.. er leek niet veel nodig om zenuwachtige gevoelens in me aan te wakkeren. Tegen beter weten in voelde het net alsof iemand me achtervolgde. Ik versnelde mijn pas en besloot niet meer om te kijken, niet wetend dat mijn angst gegrond was.
Een man vervloekte zichzelf omdat hij te veel geluid gemaakt had. Hij was over een tak gestruikeld aan de rand van het park. De jonge vrouw die hij volgde had omgekeken, maar hem door de in duister gehulde bosjes niet kunnen zien. Hij haalde even opgelucht adem en stak nog een sigaret op, terwijl hij zichzelf uit de struiken werkte en de afstand tussen hem en zijn object vergrootte. Het zou weer een lange nacht worden.

Ik trok de deur van mijn appartement achter me dicht en knipte de lichten aan tijdens mijn weg door de kamers. In de keuken maakte ik een kop thee voor mezelf voordat ik in de woonkamer achter de laptop kroop. Met stoute hoop in mijn hart opende ik mijn mailbox, waar ik vele lieve mailtjes van mijn familie en vrienden vond. Ze misten me nu al, net als ik hen. Een glimlach verspreidde zich over mijn gezicht. Er ontbrak alleen iets. Ik had me kwetsbaar opgesteld door mijn email adres voor Michael achter te laten, maar tot dusver had hij er niets aangedaan; en we waren inmiddels al ruim een maand verder. De tijden van acclimatiseren waren nu voorbij, wat betekende dat Logan en ik nu aan de slag moesten en ik New York nu echt een beetje achter me moest laten. Met een klap deed ik de laptop dicht en wist ik dat het in Michael’s handen lag en ik daar niets aan kon veranderen. Zo lang hij niets van zich zou laten horen, moest ik verder. Waarschijnlijk deed hij hetzelfde.
Ik stond op en riep Pancakes bij me. De bolle rode kater kwam nukkig aanhobbelen en streek met zijn lichaam tegen mijn benen. Ik nam even de tijd om hem te aaien, voordat ik hem onder mijn arm nam en de deur uit liep. De kat keek me verbaasd aan, terwijl ik nog een slokje van mijn thee nam en een deur opende waarachter zich een trap naar boven schuilhield. We beklommen de trap tot we weer voor een deur stonden en ik ook deze opende.
Toen we eenmaal buiten stonde voelde ik hoe ik mijn tanden bloot lachte. Een prachtig uitzicht strekte zich over mijn horizon; verlichte huizen, lantaarnpalen en andere doodnormale objecten die ’s nachts iets magisch over zich heen kregen. Tevreden liet ik Pancakes los, die duidelijk de plek ineens herkende en op het muurtje langs de rand ging zitten. Als een echte kat staarde hij de verte in, op zoek naar onkuise activiteiten. Ik liet mezelf in de kussens vallen die ik er vorige week al weer had neergelegd en dronk mijn thee in stilte. Michael was van dan misschien van het podium verdwenen, maar Logan was hier; wie wist wat er zich kon ontvouwen? Zo snel als deze gedachte kwam, stopte ik hem weer weg. Ik wist best dat ik zo niet mocht denken; hij was tenslotte mijn protegee. Verliefd worden op hem was geen optie. Daarnaast was ik nog lang niet over Michael heen. Toch?

Enkele meters beneden mij stond er nog steeds een man in de kou. Hij wreef zijn handen in een rap tempo tegen elkaar aan, hopend op een beetje warmte. Zijn muts was ver over zijn oren getrokken. Plotseling doemde er een stem op in de stilte. “En hoe gaan de zaken hier?” De man schrok duidelijk van deze bekende en draaide zich snel om. “Prima, meneer,” antwoordde hij de oudere man die voor hem stond. “Heeft er al toenadering plaatsgevonden?” De man schudde zijn hoofd. “Nee, meneer. Ik vermoed dat ze door hebben dat we haar schaduwen. Ik weet dat ze in de buurt zijn, maar ze durven niet dichterbij te komen.” De oudere man knikte naar zijn mindere. “Goed. Bezwaar als ik hier vannacht polshoogte blijf nemen?” De man keek wat sip, maar antwoordde ontkennend. “Geen bezwaar, meneer. De nachten zijn eenzaam. Ik kan wel wat gezelschap gebruiken.”