Geplaatst QUALITY PRIDE "een droom wordt werkelijkheid",
is een verhaal over een meisje (Emma genaamd) dat jarenlang droomde van een eigen paard.
Op een dag gaan haar ouders geheimzinnig weg.
Vanaf die dag komt de roetzwarte hengst Quality Pride in haar leven.
Pride blijkt echter een bijzonder paard te zijn,
hij heeft een wild karakter maar kan toch heel lief en aanhankelijk zijn.
Samen beleven ze mooie en minder mooie tijden.
QUALITY PRIDE
Een droom wordt werkelijkheid
Hoofdstuk 1
Ik herinner het me nog alsof het gisteren was. Het was op een warme lentedag in mei. Mijn ouders werden opgehaald door mijn opa en samen reden ze weg. Ze gedroegen zich al enkele weken geheimzinnig. Ik was de hele dag alleen thuis, en kon dus rustig doen wat ik wou. Ik zette de muziek in mijn kamer op luid en zong uit volle borst mee.
Om half 1 ging de bel, Ik was benieuwd en ging kijken wie het was. Het was een man die ik niet kende dus was ik erg voorzichtig. De man gaf mij een doos en zei dat die speciaal voor mij was, maar vertelde verder niks over hetgeen wat erin zit. Hij reed zonder nog iets te zeggen weg. Ik zette de doos in de hal neer en haalde een mes om de tape los te snijden.
Toen ik de doos opendeed zag ik daarin een andere doos maar op die doos plakte een envelop met mijn naam erop. Snel opende ik de envelop, het was een brief van mijn tante aan mij gericht.
Lieve Emma,
Zodra je deze brief gelezen hebt, zul je snel te weten komen waar uw ouders zijn,
en waarom ze zo geheimzinnig doen.
Kijk eens in de doos,
je zult vast heel blij zijn met het cadeau wat ik je geef.
Veel succes!
Tot binnenkort
Veel liefs je tante.
Snel maar voorzichtig opende ik de doos en keek vol verwondering naar het pakje dat erin zat. Het waren ruiterkleding met mijn naam erop geborduurd. Het was echt prachtig. Ik dacht even na waarom ik dit gekregen had en liep te ijsberen rond de doos.
Toen viel mij ineens vanalles te binnen, mijn ouders spraken vaak over paarden en vroegen mij vaak welke rassen ik graag zie, wat ik van de verzorging weet en ze vroegen me zelfs een quiz door hun opgesteld op te lossen.
Ik wist dat ik bij de thuiskomst van mijn ouders dus een trailer kon verwachten aan de auto.
Ik verveelde me en ging even in bed liggen, toen ik uiteindelijk weer uitgerust was startte ik de computer op en ging ik gezellig met mijn vriendinnen chatten op www.penny.nl.
Omstreeks 5 uur in de namiddag stopte er een grote vrachtwagen voor het huis en de auto van mijn opa reed de oprit op.
Ik deed de deur open en zag dat de vrachtwagen een grote trailler was voor het vervoer van sportpaarden. Ik rende op mijn ouders af met de brief van mij tante in mijn hand. Ik gaf ze een knuffel en mijn moeder zei dat ik mijn ruiterkleding moest aantrekken.
Toen ik in ruiterkleding terug buiten kwam werd de trailler opengedaan. De man die de trailler bestuurde ging naar binnen en kwam terug buiten met een paard zo zwart als roet met een blauwe glans en tussen de ogen een mooi wit kolletje. Op het eerste gezicht leek het een KWPN maar in de papieren van het paard kon ik lezen dat het een Oldenburger was met de naam Quality Pride from Olden Burcht Ranch, zijn roepnaam was Pride. Ik mocht even kennis maken en hem naar de weide tegenover ons huis begeleiden. Daar mocht ik hem opzadelen en mijn eerste testrit maken.
Die dag vergeet ik nooit meer. Het was de mooiste dag uit mijn leven, maar een week later ging het helemaal verkeerd.
Tijdens een onweerachtige avond, wanneer ik hem pas op stal gezet had en de hond nog even uitliet, sloeg de bliksem in de weide van Pride in waardoor hij opschrok en uit z’n stal brak. Hij steigerde bij de donderslag en rende recht op de prikkeldraad af, mijn hond Ringo rende om de weide heen en zorgde ervoor dat Pride bleef stilstaan.
Ik wandelde rustig en behoedzaam op hem af want ik wou hem niet nog meer laten schrikken. Toen ik met mijn zaklantaarn naar Pride scheen zag ik dat hij zich toch nog verwond had aan de prikkeldraad.
Ik nam hem vast aan z’n halster en wandelde met hem terug naar zijn stal. Vlak voor de stal rukte hij zich los, ik stapte naar achter en opnieuw steigerde hij. De stal in gaan leek mij nu geen goed idee.
--------------------------------------------------------------------------------
Hoofdstuk 2.
Ik probeerde hem te kalmeren door zachtjes tegen hem te praten, hij spitste zijn oren, keek recht naar mij en duwde toen met z'n hoofd tegen mijn arm. Rustig trachtte ik zijn halster weer beet te nemen en zodra dat lukte besloot ik hem in de tuin te gaan zetten.
Mijn moeder zag me aankomen en rende naar buiten om de poort te openen. “Pride is gewond aan zijn borst!” riep ik haar toe. Ze antwoordde dat ze de dierenarts zou bellen, waarna ze meteen naar binnen liep. Toen ze weer buiten kwam was ik bezig met de garagepoort te openen. “Wat ga je nu doen?” vroeg mama met een bezorgde toon. “Ik ga Pride in de garage zetten, daar staat hij warmer en kunnen we de wonden beter zien.” antwoordde ik terwijl ik Pride naar binnen bracht.
De wondden bloedden ook nog hevig en ze waren ook redelijk diep.
“Mama, kun je misschien een warm deken halen voor Pride?” vroeg ik toen ik zag dat Pride koorts begon te krijgen. “Hier.” Zei mama terwijl ze binnengestapt kwam. Ik omhelsde haar, nam het deken aan en gooide het zorgvuldig over Pride heen. Hij brieste zachtjes en liet z'n hoofd een beetje omlaag hangen. Ik aaide hem over z'n neus en zei lieve woordjes tegen hem om hem gerust te stellen. Hij hief zijn hoofd op en spitste zijn oren. Ringo begon te blaffen en al snel hoorden wij autodeuren dichtslaan. “Dat zal de dierenarts zijn.” zei mama om de stilte te verbreken. Ze liep naar buiten en even later kwam ze terug met de dierenarts naast haar zijde.
“Zo, dat is een mooi paard.” Zei ze meteen en knikte goedendag naar mij. Terwijl ze rustig naar het paard stapte kwam Ringo aan haar koffer snuffelen. “Suffie, daar zit niks voor jou in.” Zei ze speels en aaide hem over zijn kopje. “Die wonden moeten gehecht worden, van het litteken zul je achteraf niet veel zien.” Vertelde ze ons nadat ze de wonden onderzocht had.
Ze vroeg aan mij of ik Pride even rustig kon houden, aangezien hij heel zenuwachtig deed toen hij de vreemde geuren die uit de koffer kwamen rook.
Ze verdoofde Pride plaatselijk zodat hij niks van de pijn zou voelen. Nadat ze klaar was met het hechten van de wonden, onderzocht ze Pride op andere wondjes en eventueel afwijkingen. En gaf hem nog een antibiotica-spuit en een wormenkuur.
“Deze hengst is echt een prachthengst, je mag er trots op zijn.” Zei ze terwijl ze hem over de neus streelde. Ik kon even niks anders zeggen dan gewoon een bedankje. “Heb je er eigenlijk al bij stil gestaan dat je dit niet meer zo vaak ziet?” Vroeg ze toen met een ernstige toon. “Wat bedoelt u precies?” Vroeg ik aangezien ik het niet helemaal begreep. “Wel je ziet niet vaak meer paarden die écht zwart zijn met een blauwe schijn. De meeste mensen denken dat ze een 'zwart' paard hebben maar deze hebben dan vaak een bruine schijn en meestal lichtere plekken waar je goed het bruine ziet.
Maar deze hengst is wel écht roetzwart. Je zou hem kunnen gebruiken als dekhengst of ermee op shows gaan.” vertelde ze ter verduidelijking. “Wel dat zou leuk zijn, maar ik wil hem opleren in springen, want ik wil meedoen met de wedstrijden in de manege waar ik rijd. En ik wil een professionele Springruiter worden en meedoen aan internationale- en nationale wedstrijden.
“Je kan hem opleren over 2 maanden, dan kom ik de wonden nog eens bekijken en dan zal ik mijn zoon meebrengen. Hij kan je tips geven om een dressuurgericht paard ook voor springen op te leren.”
Ik bedankte haar voor de goede zorgen en de hulp. Toen ze wegreed ging ik terug naar Pride en keek in z'n mooie donkere ogen die zo glinsterden als sterren in de nacht. “Ja, jij bent een mooi paard... Mijn mooi paard.” fluisterde ik zachtjes in zijn oor. “en jij blijft voor altijd bij mij’’ zei ik terwijl ik hem een dikke knuffel gaf.
Die weken vernaderen er veel tussen ons, het ging slechter. Ze gezondheid van Pride ging achteruit en daarbij werd hij ook nog vervelend. Opnieuw belde ik de dierenarts. Ze zei dat ze die middag even langs zou komen. Ik verzorgde Pride heel goed, en maakte de wonden iedere dag schoon.. Maar hij was het er blijkbaar niet mee eens. Op het moment dat ik de stal binnenkwam, gingen zijn oren al in de nek en beet hij al woest in mijn richting. Ik huilde er vaak om. Ik hoopte dat Pride mij mocht en dat we samen veel plezier zouden beleven, en nu liep het zó, dit verdiende ik toch helemaal niet.
Hoofdstuk 3.
Die middag kwam de dierenarts. Ze onderzocht Pride helemaal en bekeek alle wonden nog eens goed. “de wonden zijn zo goed als genezen, en lichamelijk kan ik verder niets aanmerken’’. Zei de dierenarts. “ik denk dat Pride zelf het idee heeft dat jij hem die pijn had gegeven, wel erg jammer dat het zo met hem moest lopen, en zeker met jouw, want je verzorgde hem zo goed.” Zei de dierenarts voorzichtig. Ik knikte, het dringde nu pas tot me door, het moest veranderen en mijn moeder zou niet mogen weten dat het nu zo slecht ging, dan moest Pride vast en zeker weg. De tranen begonnen te branden. Ik knuffelde Pride zodat de dierenarts het niet zou zien, maar dat had ze al lang gedaan, ze sloeg een arm om me heen. “Ik zal mijn zoon vragen of hij je komt helpen, dat lukt jullie echt wel” zei ze terwijl ze mij probeerde te troosten. “Maar nu even goed nieuws, de wonden van Pride zien er netjes uit en ik denk dat je binnenkort mag beginnen met rijden, als het natuurlijk goed gaat met jullie vertrouwen..” bij de laatste zin begon ze zachter te praten. Ik knikte en vroeg me af, of het nog wel goed ging komen. Net toen de dierenarts verder wilde praten, ging haar mobiel. Ze nam op en knikte aandachtig. Toen ze klaar was met bellen gaf ze me een hand. “Ik houd nog contact met je, ik kreeg net een spoedgeval te horen waar ik nu meteen naartoe moet, ik zal mijn zoon je laten bellen deze week ergens. Ga maar gewoon door met het verzorgen van Pride, laat je niet klein krijgen hé” Ik knikte en liep samen met haar de stal uit. “zet Pride maar weer eens op het weiland, daar word hij vrolijk van” zei de dierenarts. Ik nam het halstertouw van haar over en liep voorzichtig richting de wei, ik was bang dat Pride steigerde en weg wilde rennen, dus hiel ik hem heel strak vast. Maar dat maakte alles alleen maar erger. Pride stond stil en wilde niet meer verder lopen. “Pride, loop nu”! zei ik. Maar het hielp niet. Ik zag de auto van de dierenarts net verdwijnen aan het einde van de straat, daar stond ik dan.. Pride luisterde niet en ik durfde hem niet te dwingen. Ik schrok toen ik mijn moeder aan het slaapkamerraam zag staan, nu moest het gebeuren, nu moest ik laten zien dat Pride wel naar me luisterde. Ik liet het touw iets vieren en liep zonder erbij na te denken richting de wei, en ja, het lukte!! Pride liep zonder problemen achter me aan. Toen ik mijn moeder niet meer zag staan, haalde ik opgelucht adem. Toen ik bij de wei was begin Pride zenuwachtig te dribbelen op zijn plaats. Ik gaf een rukje aan het touw. “doe even normaal Pride, je gaat alleen even de wei op, niks speciaals”. Toen ik eenmaal bij het hek was, wilde Pride niet meer verder, hij zag de prikkeldraad waar het ongeluk was gebeurd. Ik gaf hem een aai en praatte rustig tegen hem. Snel maakte ik het hek open en liep met hem het weiland in, toen ik hem met de neus naar het hek draaide, zette Pride het op lopen, hij wilde voor geen goud weer in die wei staan. Het halstertouw schuurde langs mijn handen, wat deed dat een pijn. Maar daar dacht ik op dat moment even niet aan, ik moest Pride vangen, dadelijk rende hij nog de drukke weg op en dan…. Nee, daar moest ik niet aan denken, verstand op nul zetten, en gaan!!!
___________________________________________________________________________
Het vervolg komt nog,
Ik ben van plan dit boek te laten uitgeven. (limburger.nl/mijnboek)
Houd het netjes
