Hallo allemaal, omdat ik weer een baaldag had door school begon ik zomaar even wat te typen. Het is niet in de stijl die veel gedichten hebben, maar meer vrije vorm en vers. Ik hoop dat jullie het wat vinden.
Weinigen die mij zullen begrijpen ook al zeggen ze van wel. De vooroordelen die er van af druipen komen neer, in een poel van teleurstelling en verdriet. Nooit goed genoeg geweest of zijn, dat is het gevoel.
Alleen omdat ik en de taal niet kunnen samen werken, met zijn regels in een niet te begrijpen taal. Iemand kan het voor me vertalen, maar lezen en begrijpen of onthouden. Dat is andere koek.
Mijn worstelingen met de taal zullen nooit overgaan, net als de vooroordelen over het probleem. Mezelf telkens proberen te bewijzen, tegenover alles wat ik tegen kom. Geen warm welkom voor jou,
Inderdaad. Ik had het laten lezen aan 1 van mijn vriendinnen en die vond dat ik het moest opdragen voor de klas. Maar dat gaat me te ver. Het feit dat ik over mijn woede en onvermogen kan dichten lucht wel op.