Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-05-11 22:39

[VER] Ze wou te graag winnen...

Geplaatst door de TopicStarter : 07-05-11 22:39

Dit verhaal heb ik 2 jaar geleden eens geschreven in een creatieve bui. Vond het weer terug op mijn PC en dacht jullie er misschien wel een plezier mee te doen. Ik heb dit verhaal ook al eens op een andere website gezet, daar staat hij nog steeds op. Veel leesplezier een laat maar eens horen wat je er van vindt. Ik ben trouwens bezig momenteel met een opvolger. Heb er trouwens ook nog ff snel wat tikfoutjes uit gevist.

"Hé Donna, wat is er met je?" Bezorgd kijkt Anneke naar haar roestbruine merrie. Ze heeft het dier net uit de stal gehad om haar klaar te maken voor de kringkampioenschappen vanmiddag, maar er is iets goed mis. Het paard loopt rechtsvoor duidelijk kreupel. Ze bindt de merrie vast aan de boxdeur en begint het been te onderzoeken. “Hoi Anneke, heb je al een beetje zin de wedstrijd?” Haar stalgenoot Toby is net binnengekomen en begroet haar vriendelijk. Ze schrikt een beetje en draait zich om. “Ik doe niet meer mee. Donna is ineens kreupel, rechtsvoor. Ik snap er niets van. Toen ik haar gisteravond op stal zette, was er nog niets aan de hand. Ik weet het zeker.” Toby knikt, terwijl Anneke het been verder bekijkt. “Klopt. Ik heb zelf gezien dat je haar na het rijden in de box zette. Er was inderdaad niets aan de hand. Ze liep zoals het hoort. Hoe kan een paard nou in één nacht kreupel worden?” Anneke is intussen klaar met het been, ze heeft niets gevonden. Dan tilt ze de hoef van de merrie op. “Als ik dat eens wist...” zucht ze, “zou dat het zoeken naar het probleem ook een stuk makkelijker maken.” Dan schrikt ze. “Toby, kom eens! Zie je dat? Ze heeft een wond in het zachte deel van haar hoef!” Haar stalgenoot, die de dierenartsopleiding volgt, komt meteen kijken en wijst op de verwonding. “Dat lijkt wel een snijwond. Maar niet van een scherf glas, die zien er meestal anders uit. Het heeft meer weg van een aardappelmesje of een zakmes.” Anneke zet de hoef weer neer en klopt Donna op haar hals. “Dus daarom loop je niet lekker meisje. Maar geen zorgen hoor, Toby weet vast wel iets om de wond te helpen genezen.” Dan kijkt ze om zich heen, maar de jongen ziet ze niet. Ineens is hij weg…

Ze loopt de gang in en kijkt in elke stal, maar ook in de zadelkamer, waar de ehbo-kast voor de paarden hangt. Daar ziet ze hem staan, hij praat met een meisje. Het lijkt Lisa wel! Lisa is het rijkste meisje van de stal, maar ook het meest verwende. Ze heeft hulpjes die alles voor haar doen, en ze denkt zelf dat ze heel goed is in paardrijden. Maar eigenlijk kan ze er helemaal niets van en dan is ze ook nog eens beledigd als ze niet wint. Voorzichtig sluipt Anneke dichterbij, dan kan ze horen waar ze het over hebben. Ze hoort Lisa praten: “Het paard van Anneke kreupel? Dat is niet best, hoe kan dat zo ineens? Want gisteravond was er nog niets aan de hand toch?” Toby knikt. “Donna heeft een wond in haar hoef, waarschijnlijk met een mes gedaan. Ik vraag me af wie zoiets doet.” Lisa schudt met haar hoofd. “Nou, volgens mij heeft ze het zelf gedaan. Ze heeft toch altijd een zakmes bij zich om de touwtjes van het stro mee door te snijden? Misschien wou ze vandaag helemaal niet meedoen en probeert ze er zo onder uit te komen.” Toby is het er niet mee eens: “zoiets zou ze nooit doen, dat weet jij ook. Zij houdt veel te veel van haar paard. Iemand moet haar hebben willen uitschakelen voor deze wedstrijd. Iemand die graag zelf wil winnen.” Anneke, die nog steeds staat te luisteren, kookt intussen van woede. Zij zou haar eigen paard iets hebben aangedaan! Belachelijk! Kwaad loopt ze terug naar Donna.

Toby heeft tijdens het gesprek de spullen gepakt die hij nodig heeft en loopt hiermee naar de box van de merrie. “Kijk eens Anneke, ik heb alles: kompressen, een zelfklevende bandage en spullen om de wond mee schoon te maken.” Hij tilt de hoef van de merrie op en behandelt de hoef. Dan legt hij er een kompres op en verbindt hem met de bandage. “Donna kan niet mee in de wedstrijd, maar dat wist je al denk ik.” Dan vervolgt hij: “Als je wilt, mag je op mijn paard rijden. Je kent Lancelot vast nog wel.” En of ze Lancelot nog kent! Afgelopen zomer, toen Toby met vakantie was, heeft zij een poosje voor het dier gezorgd en hem bereden. Wat een geweldig paard is dat, doet geen pas verkeerd! “Meen je dat echt?” vraagt Anneke, een beetje verbaasd. “Mag ik echt op Lancelot rijden vandaag?” De jongen knikt. “Alleen jij mag dat, omdat jij deze zomer zo goed voor hem gezorgd hebt.” Anneke is ongelooflijk blij, alleen moet de jury dit nog wel weten. “Dat regel ik wel,” knikt Toby. “Zet jij Donna maar in haar stal, dan ga ik even met hen praten. Daarna maken we samen Lancelot klaar voor de wedstrijd.” Anneke knikt, doet de box van haar merrie open, leidt haar naar binnen en doet het halster af.

“Pok!” Als ze uit de stal stapt, schopt ze tegen een voorwerp aan. Ze bukt zich om het op te rapen en ziet dat het een Zwitsers zakmes is. Een heel duur exemplaar ook nog, de duurste die verkrijgbaar is. Maar dan zit er ook echt alles op en aan. In het lemmet staan twee letters, een L en een B. “Lisa Bodeau,” denkt ze meteen. Er is immers niemand anders op stal met die initialen. En als ze het grootste mes uitklapt, ziet ze meteen dat daar een restje bloed aan zit. Op dat moment steekt Toby zijn hoofd om de hoek van de box. “Waar blijf je nou? Lancelot maakt zichzelf niet klaar voor de wedstrijd, hoor.” Dan ziet hij wat Anneke in haar hand heeft. “Deze lag in het stro, voorin de box. De initialen van Lisa staan erin en er zit een beetje bloed aan de punt. Ik weet zeker dat zij het was die Donna dit heeft aangedaan.” Toby is verbaasd: “Waarom zou zij dat doen? Zo ken ik haar niet.” Maar ook hier weet Anneke het antwoord op. “Haar moeder heeft beloofd dat Lady door een tophengst gedekt mag worden als ze vandaag kringkampioen wordt. Toevallig hoorde ik hen er gisteren over praten. Daarom wil ze koste wat kost winnen. En dus probeert ze de grootste concurrentie uit te schakelen.” Nu wordt Toby een beetje boos. “Die, die, die …” roept hij uit. “Als zij Lancelot maar niets heeft aangedaan.” Een beetje geschrokken gaan ze naar de stal van de ruin.

Het bruinbonte paard staat er kalm bij en kauwt rustig op een hapje stro. Aan het paard en de stal is niets bijzonders te zien. Intussen hangt er een behoorlijk opgewonden sfeer in de manege, en dat zijn niet alleen zenuwen voor de wedstrijd. Want er blijkt nog iemand in de problemen te zitten: uit de zadelkamer klinkt een gil. Toby en Anneke laten Lancelot even voor wat hij is en gaan kijken. Als snel blijkt wat er loos is. Gerlinde, net als Anneke een grote kanshebster op de titel, is haar hoofdstel kwijt. “Hoe kan dit nu? Ik had mijn zadelkast gisteren op slot gedaan, dat weet ik zeker. Vanmorgen was hij ineens open.” Ze is duidelijk wanhopig. Anneke troost haar: “Neem mijn hoofdstel maar, Donna doet vandaag toch niet mee.” Dan legt ze het hele verhaal uit en ook dat Lisa waarschijnlijk de dader is. Terwijl ze het hoofdstel van Donna wil pakken, haalt Toby de spullen van zijn ruin tevoorschijn. Ineens deinst hij achteruit. “Hoe komt dit hier?” Geschrokken pakt hij het hoofdstel van Gerlinde uit zijn kastje. “Dat heb ik hier niet neergelegd, iemand moet ingebroken hebben.” Terwijl hij het hoofdstel teruggeeft, bekijkt Anneke het slot van beide kasten. “Er is duidelijk met een voorwerp in de sloten geprutst,” oordeelt ze. Dan bekijkt ze het zakmes nog eens goed. Er zit een heel dunne schroevendraaier aan, die perfect in de sloten past. Het is een beetje beschadigd, alsof er iets mee gedaan is. Dan schiet haar iets te binnen en ze wijst op een camera boven de deur. “Die hangt hier, omdat er vaak zadels zijn gestolen. Misschien is de dader gefilmd.”

Op dat moment stapt instructeur Tom, die vandaag de proeven voorleest, de stal in. “Schieten jullie al op? Over een uur beginnen we!” roept hij luid, zodat iedereen het kan horen. Anneke, Toby en Gerlinde lopen meteen op hem af en leggen de hele toestand uit. Lisa is achter in het gebouw, dus zij hoort het gesprek niet, en dat is maar beter ook. Nadat Tom het hele verhaal heeft aangehoord, reikt hij naar de camera boven de deur van de zadelkamer en haalt de cd eruit. “Deze zullen we eens gaan bekijken met de laptop,” stelt hij voor. Vol goede moed loopt het viertal naar de kantine, aan de bar bekijken ze het schijfje. Inderdaad, op het scherm is haarscherp te zien hoe Lisa met het zakmes de twee kastjes open peutert, het hoofdstel verhangt en ze daarna weer dichtdoet. Tom weet genoeg, maar voor de hoef van Donna heeft hij nog niet genoeg bewijs. Dan krijgt hij een inval: de merrie staat bij de grote deur van de stal, en daar hangt ook een camera. Misschien kunnen ze daar nog wat mee. Meteen haalt hij het schijfje op en met zijn vieren bekijken ze hem. Heel duidelijk is te zien dat Lisa de punt van het mes in de hoef duwt. “Duidelijker kan niet,” knikt Tom. “Dit is genoeg bewijs om haar voor de rest van haar leven van de manege te schorsen.”

Kwaad loopt ij naar de stal, plukt Lisa uit haar box en vertelt haar meteen haar spullen te pakken. Haar ouders horen wat er gebeurd is, Lisa krijgt er ook nog een jaar huisarrest overheen. Na het vertrek van het meisje en haar paard, gaan Anneke en Toby vlug Lancelot klaar maken, dat is er bijna bij in geschoten. Terwijl ze bezig zijn, begint de wedstrijd. “Dat wordt haasten,” lacht Anneke. “Ik moet als vierde starten.” Als ze het gezicht van de jongen ziet ziet, voegt ze er aan toe: “nee hoor, grapje. Ik hoef pas als vijftiende.” Dan schieten ze allebei in de lach. Niet veel later staat het paard erbij alsof hij op de Olympische Spelen moet starten. “Volgens mij kan het zo wel,” knikt Toby. “Dat dacht ik ook wel ja,” bevestigt Anneke. Dan is het zover. Allebei rijden ze een super proef. En dat blijkt ook bij de prijsuitreiking: Anneke wordt eerste, Toby tweede. Gerlinde eindigt op de derde plaats. In de kantine barst het feestgedruis los. Aan het eind van de avond gaat Anneke nog even naar Donna. De merrie staat rustig in haar box een beetje te dommelen. Ineens voelt ze een hand op haar schouder. Ze schrikt, maar het is Toby. “Ik dacht al dat je hier zou zijn,” glimlacht hij. “Hoe is het met Donna?” Anneke knikt. “Ze staat wat te dommelen. Het komt wel goed met haar, dankzij jou.” Hij bloost een beetje bij deze woorden. “Ik vind je leuk,” vertrouwt hij het meisje toe. “Ik jou ook,” fluistert ze terug. Hun lippen vinden elkaar, langzaam wordt het donker...

Laatst bijgewerkt door EvelijnS op 08-05-11 00:05, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: [ver] -> [VER]

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-05-11 22:02

Geplaatst door de TopicStarter : 11-05-11 22:02

Thanks EvelijnS! Foutje van mij, excuses!

Heb trouwens nog ff vraagje: heb een vervolg hierop geschreven, ongeveer even lang. Mag dat in dit topic erbij in een nieuw berichtje of moet ik dan gelijk een nieuw topic openen?

**Geplaatst**: 12-05-11 16:58

Re: [VER] Ze wou te graag winnen...

Geplaatst: 12-05-11 16:58

het mag hierbij in die topic

Ik vind het wel een leuk verhaal hoor!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-05-11 12:26

Geplaatst door de TopicStarter : 14-05-11 12:26

Deel 2: Have fun!

“En, wat vind je van Diva?” Trots als een pauw haalt Toby zijn nieuwe paard uit de trailer. Anneke, zijn vriendin, kijkt haar ogen uit. “Wat een plaatje,” verzucht ze. “Echt, een schitterend dier.” Voorzichtig laat ze de schimmelmerrie even aan haar hand ruiken. “Ik dacht wel dat je haar leuk zou vinden,” lacht Toby. “Hopelijk denkt Lancelot er net zo over.” Anneke schiet in de lach. “Die vindt het vast alleen maar leuk, een vriendinnetje erbij.” Op dat moment sluit Tom, de instructeur, zijn les af en komt de bak uit. “Dus dat is de diva die onze stal onveilig komt maken?” grapt hij naar Toby. Die kan alleen maar lachen. “Eerlijk is eerlijk, ze is wel heel erg mooi,” bewondert hij het paard. Op dat moment draait de merrie haar hoofd naar hem toe en snuffelt aan hem. “Ja meisje, je bent braaf,” knikt hij en aait het dier. Toby glimlacht: “Enige minpuntje is dat ze een beetje te dik is. Maar dat zal met flink bewegen en niet teveel voer wel goed komen. Verder is ze helemaal gezond.” Anneke knikt: “Weet je nog toen Donna hier voor het eerst kwam, wat voor grasbuik zij toen had? En moet je haar nu zien! Ze is echt heel mooi geworden. Echt, Tom is een deskundige op dat gebied.” De instructeur bloost bij het horen van die woorden. “Maar deze merrie is toch echt anders dan Donna,” glimlacht hij. “Veel dikker en ronder. Dat zal nog een flinke klus worden om deze af te laten vallen.” Dan draait hij zich naar Toby. “Is ze niet stiekem gewoon hartstikke drachtig?” De jongeman schudt zijn hoofd. “Ze heeft niet eens bij een hengst gelopen, volgens de vorige eigenaar. Dus er kán geen veulen in zitten.” Hij is duidelijk erg zeker van zijn zaak. Dan begint de merrie ongeduldig met haar hoef over de grond te schrapen. “Ik ga haar naar haar stal brengen,” glimlacht Toby. “Eens kijken of ze Lancelot een beetje leuk vindt.”

Hij neemt het paard mee en zet het dier in de box tussen die van Donna en Lancelot in. Anneke loopt mee de stal in en kijkt tevreden toe. Diva snuffelt tussen de tralies door met haar beide buren en besluit dat het allemaal wel goed is. Tevreden neemt ze hap van het plakje hooi dat voor haar klaar ligt. “Nee maar, als we daar Diva niet hebben,” horen ze ineens een bekende stem achter zich. Het is Gerlinde, een stalgenootje en goede vriendin. Zij heeft haar paard, de zwarte hengst Sandor, in de box tegenover die van Diva staan. Toby staat even paf. “Ken jij Diva?” vraagt Anneke verbaasd? Gerlinde knikt. “Ja, vorig jaar heeft ze twee weken hier gestaan. Net na de kringkampioenschappen, in jullie vakantie. Haar eigenaar was toen net overleden en in afwachting van een nieuwe stond ze tijdelijk hier.” Dat verklaart voor Toby en Anneke een heleboel. In ieder geval waarom ze zo ontspannen hier in de stal staat, alsof ze hier eerder is geweest. Gerlinde kijkt over de deur en aait de merrie over haar hals. “Hoe is het met jou, meisje?” praat ze zachtjes tegen het paard. Dan ziet ze de dikke buik van het dier. “Jeetje meisje, je hebt een flinke buik gekregen hoor. Heeft jouw geheime nachtje met Sandor dan toch iets opgeleverd?” Nu snappen Toby en Anneke weer even niet wat hun medeamazone bedoelt. “Ik kan je even niet volgen,” knikt de jongeman. “Is er vorig jaar dan iets gebeurd in de tijd dat ze hier was?” Gerlinde knikt. “Dat hebben jullie natuurlijk niet meegekregen. Maar: ja, dat klopt. Sandor was het alleen staan in zijn wei waarschijnlijk een beetje beu en is door het hek gebroken. Diva stond in haar eentje in het weiland ernaast. Toen we de volgende morgen buiten kwamen, lagen ze bij elkaar. Alsof er die nacht niets was gebeurd.” Toby grinnikt. “Niets? Noem dat maar niets. Maar dan heeft de vorige eigenaar wel gelogen tegen mij. Hij zei dat ze geen contact had gehad met een hengst.” Gerlinde zucht. “Wij hadden dat toch duidelijk aangegeven, maar blijkbaar heeft die man daar niets mee gedaan.” Anneke begint te glimlachen. “Volgens mij heb jij een gevalletje ‘2 in 1’ gekocht, Toby. Kan met zo’n buik ook haast niet anders.” De jongeman knikt. “Als jij zeker weet dat Sandor haar toen gedekt heeft…” Gerlinde schudt haar hoofd. “Dat is het hem nou net. Dat weten we niet zeker. Toen Tom en ik die morgen hier kwamen om te voeren, lag Sandor in de wei bij Diva. En het tussenhek was kapot. Diva was toen behoorlijk hengstig, een paar dagen later was dat helemaal over.” Toby begrijpt het. “Als ik morgen bij de dierenkliniek ben, zal ik het mobiele scanapparaat wel even meenemen. Dan weten we het meteen zeker.” Anneke lacht. “Maar goed dat jij dierenarts bent, dan kun je dat soort dingen allemaal zelf.” De jongeman lacht. “Daar heb je gelijk in.”

De volgende morgen is Toby al weer vroeg op stal. In zijn handen heeft hij het mobiele scanapparaat. Anneke heeft Diva al op de buitenplaats vastgezet en flink gepoetst. Toby is blij verrast. “Ze vond het wel vervelend om op de buik geborsteld te worden,” geeft zijn vriendin aan. “Kan een teken zijn.” De jongeman pakt het scanapparaat en maakt het klaar. “We zullen het zo weten,” knikt hij. “Houd haar maar even goed vast.” Voorzichtig brengt hij het apparaat in bij de merrie. “Nou, geen twijfel meer mogelijk,” knikt hij, als hij op het scherm kijkt. “Die is echt wel drachtig. Maar ojee…” Ineens is hij even stil. “Wat is er?” vraagt Anneke bezorgd. “Toch niets ernstigs mag ik hopen?” Toby kijkt zijn vriendin aan. “Het zijn er twee,” mompelt hij. “Een tweeling. Dat wordt een risico bij de bevalling.” Anneke slikt, dit is niet helemaal het nieuws dat ze wilde horen. Een jaar geleden is de tweeling van een van de manegepaarden dood geboren. Slechts 1 op 1000 verwerkte veulentweelingen wordt levend geboren. En van deze levende tweelingen sterft er vaak nog een na de geboorte vanwege te weinig moedermelk.“Wanneer denk je dat ze komen?” vraagt ze haar vriend. Die schudt zijn hoofd. “Dat zou elke dag kunnen zijn, ze lijken er al helemaal klaar voor.” Dan draait hij zich om naar Anneke. “Zodra ze de eerste tekenen laat zien van de naderende geboorte, zal ik hier op stal logeren. Kom jij me dan gezelschap houden?” Dat belooft het meisje.

Een kleine twee weken later is het dan zover. Diva begint te kegelen en haar banden verslappen. Tom heeft een tentje opgezet naast de stal, bij de zijdeur. Daar nemen de twee hun intrek. Elk uur gaat een van hen even kijken bij de merrie. Om 2 uur is het zover. Anneke is aan de beurt om te controleren. Ze ziet dat de merrie flink zweet en knap onrustig is. Snel gaat ze Toby halen, en net als ze samen terugkomen, breken de vliezen. De jongeman wikkelt nog snel een bandage om de staart. Dan is het zover: een witte blaas verschijnt. In de blaas zitten twee hoefjes. Muisstil kijken de twee toe hoe Diva op haar zij gaat liggen en begint te persen. Op de beentjes verschijnt een neusje. Anneke knijpt even in de hand van Toby en kort kijken ze elkaar aan. Voorzichtig glijdt het veulentje naar buiten. Even lijkt het vast te zitten als de schoudertjes moeten komen. De merrie staat op, draait een rondje en ploft weer neer. Dan gaat het ineens snel. Binnen een minuut ligt er een prachtig pikzwart veulentje in het stro met witte kringetjes rond de oogjes. Toby stapt de stal in, haalt het vlies er af en schuift het in de richting van Diva’s neus. Die begint haar baby meteen te likken. Snel kijkt de jongeman nog even onder het staartje van de kleine. “Een merrie,” fluistert hij Anneke toe. “Een schimmeltje.” Dan doet hij een stapje achteruit. “Kijk schat,” fluistert zijn vriendin, en wijst op het achterwerk van de merrie. “Daar komt de tweede.” En inderdaad, Diva begint weer te persen en opnieuw verschijnen er twee beentjes. Op de beentjes kunnen ze het neusje al zien. Diva werkt hard en binnen een paar minuten ligt ook dit veulen achter de moeder. Tot grote verbazing van Toby en Anneke leeft deze ook. Maar de kleur verbaast hen nog meer. Het is een Voskleurig veulen met rond de oogjes een wit kringetje. Ook dit wordt dus een schimmeltje. “Het is een hengstje,” knikt Toby, na een snelle check tussen de beentjes. Anneke staat intussen ook in de stal, ze smelt bijna als ze de twee kleintjes ziet. “Ze lijken me erg sterk, ik hoop dat ze het allebei redden,” zucht ze zachtjes. “Als het aan mij ligt, wel,” bevestigt Toby. Dan draait hij zich om naar Anneke. “Maar ik kan het niet helemaal alleen. Wil jij me helpen?” vraagt hij zijn vriendinnetje. En dat wil ze wel! De weken die volgen, staan volledig in het teken van de veulentjes. Zoals voorspeld, heeft mama Diva inderdaad niet genoeg melk voor allebei. Toby en Anneke voeren de veulens zo vaak bij als het maar nodig is. Met als gevolg dat de twee groeien als kool.

Twee weken later komt Toby met leuk nieuws: “Ik heb de tweeling gisteren aangegeven bij het stamboek. Ze hebben nu dus ook een naam.” Anneke is reuze nieuwsgierig. “Vertel op,” maant ze haar vriendje aan. “Ze heten…,” begint deze geheimzinnig. “Nee, ik ga het je niet zeggen. Lees het zelf maar.” Met deze woorden overhandigt hij Anneke twee pakjes. “Hier, deze heb ik voor de twee gekocht. Maak jij ze maar open.” Dat laat de jongedame zich geen twee keer zeggen. Ze scheurt de papiertjes eraf. “Het zijn twee halstertjes,” fluistert ze zacht. “Wat mooi.” En inderdaad, ze zijn prachtig. Die voor het hengstje is lichtblauw met een donkerblauw neusbontje. Op het bontje staat de naam Granaat geborduurd. Het halstertje voor de merrie is lichtroze, met een donkerroze bontje met de naam Parel erop. Anneke mag ze meteen om doen bij de kleintjes. “Ze staan prachtig,” zegt ze, als ze het resultaat bewondert. Dan ineens ziet ze dat er aan het halster van Diva ook iets hangt, een cadeautje. “Dat is voor jou, pak het maar.” Knikt Toby. Voorzichtig haalt Anneke het pakje eraf en maakt het open. Het is een klein doosje. Het zal toch niet… Voorzichtig maakt ze het open. Een prachtige ring glanst haar tegemoet. Op dat moment gaat Toby op zijn knieën en vraagt: “Wil je met me trouwen?” “Ja,” stamelt Anneke, terwijl Toby haar de ring om schuift. “Ja, ik wil…"

**Geplaatst**: 14-05-11 18:37

Re: [VER] Ze wou te graag winnen...

Geplaatst: 14-05-11 18:37

Onwijs leuk geschreven! Ik smolt bij die veulentjes, hihi.
Heb eigenlijk geen tips, misschien ga je een beetje snel. Dat je het wat meer kan omschrijven, maar het is echt top! +:)+

**Geplaatst**: 27-05-11 22:26

Re: [VER] Ze wou te graag winnen...

Geplaatst: 27-05-11 22:26

ow, wat mooi! heb je mss nog meer

. erg leuk gedaan!

**Geplaatst**: 08-06-11 12:27

Re: [VER] Ze wou te graag winnen...

Geplaatst: 08-06-11 12:27

Het verhaal leest makkelijk weg maar ik vind het wel jammer dat het allemaal erg voorspelbaar is....

Na het eerste stukje van he tverhaal wist ik direct al hoe de rest van het verhaal ging verlopen...Dat is jammer!

Wel vind ik het fijn en leuk om te lezen, niet te ingewikkeld en een fijne en gemakkelijke zinsbouw.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-09-11 22:45

Geplaatst door de TopicStarter : 14-09-11 22:45

Weer een vervolg gemaakt! Veel leesplezier weer!

“Zo, dat was het voor deze les. Volgende keer gaan we nog even verder op de galopwissels, oefen die zelf deze week ook nog eens een paar keer. En nu lekker uitstappen allemaal.” Met deze woorden sluit Tom de dressuurles af. Toby, Anneke en Gerlinde laten hun paarden de halzen strekken. En natuurlijk belonen ze hun dieren uitgebreid. “Als jullie straks klaar zijn met alles, komen jullie dan nog even naar de kantine?” vraagt Tom nog, voor hij de bak uit gaat. “Erik en ik willen jullie iets vragen.” Toby gelooft zijn oren niet. De manege – eigenaar en de instructeur willen hen spreken? Ook de dames weten niet wat ze horen. Dat moet wel iets heel belangrijks zijn, wat de heren willen bespreken. Gerlinde wordt meteen een beetje zenuwachtig. En dat voelt haar paard. Sandor begint een beetje te dribbelen, al zal de hengstigheid van Anneke’s paard Donna ook wel meespelen. In de stal horen ze op dat moment Granaat en Parel hinniken, de veulens van Diva. Ze groeien als kool, mede door de goede zorgen van Toby en Anneke. Binnenkort zullen ze gespeend worden en dan gaan ze naar hun nieuwe baasjes. Dat zal een emotioneel moment zijn. Toby wil er nog niet teveel over na denken, maar zo lang mogelijk van die twee genieten. Intussen zijn de paarden goed uitgestapt. Ze houden halt op de A-C lijn en stijgen netjes af. De beugels worden opgestoken en de teugels over het hoofd gehaald. Dan brengen ze hun dieren rustig naar de stal. Zodra Toby zijn merrie erin zet, duikt de tweeling eronder. Toby krijgt de kans niet om het zadel eraf te halen, zo’n honger hebben de kleintjes. Gulzig zuigen ze aan Diva haar uier. Toby laat het zadel er nog maar heel even op liggen en vervangt eerst het hoofdstel even door een halster. Als de tweeling genoeg heeft gedronken, gespt hij de singel los en pakt het zadel eraf. Hij poetst de merrie nog even lekker en haalt tegelijk ook de borstel over de veulens. “Ben je zover?” Anneke kijkt de box in. “Gerlinde en ik zijn al klaar hoor.” Zijn verloofde heeft gelijk, het is tijd om naar de kantine te gaan en te horen wat Erik en Tom te zeggen hebben. Een tikje nerveus voegt hij zich bij de meisjes. En met zijn drieën stappen ze de kantine in. Aan een tafeltje achteraan zitten de twee mannen te praten, onder het genot van een glaasje fris. Erik ziet hen aankomen en verwelkomt hen. “Fijn dat jullie er zijn, ga zitten. Willen jullie ook iets drinken?”Als de drie ook een glaasje fris hebben, steekt Tom direct van wal: “Over drie maanden is onze jaarlijkse open dag. Zoals jullie weten zijn het steeds weer anderen die het geheel op poten zetten.” Dat weten ze. Zo gaat het al jaren. Dan vraagt Erik hen: “Willen jullie dit jaar deze dag organiseren?” De drie vrienden verslikken zich bijna in hun drankjes. Het is een hele eer om dat te mogen doen. Maar als blijkt dat de heren het menen, roepen ze alle drie volmondig “Ja!” Tom is blij met dit antwoord. “Ik wist wel dat jullie dat leuk zouden vinden.” Van onder de tafel haalt hij een map met papieren tevoorschijn en geeft deze aan Toby. “In de map zitten de gegevens die jullie nodig hebben. De datum, informatie over het budget, enkele nuttige adressen, kladpapier enzovoorts. Ik ben heel erg benieuwd wat jullie er van gaan maken”. De vrienden kunnen een grote lach van oor tot oor niet onderdrukken. “Heel veel succes alle drie,” knikt Erik, terwijl hij ze de hand drukt. “Wij gaan ons stinkende best doen,” glimlacht Gerlinde. “U kunt op ons rekenen,” glundert Anneke. Tom neemt zwijgend de map aan, maar zijn blik spreekt boekdelen. De handen worden nog even geschud, ze zetten de lege glazen op de bar en dan gaan ze weer naar de stallen. Als de anderen buiten gehoorsafstand zijn, draait Tom zich nog even om naar Gerlinde. “Doe jij het rustig aan?” vraagt hij enigszins bezorgd aan haar. Ze knikt zachtjes met haar hoofd. “Komt goed.” En alleen Tom ziet dat haar ogen een beetje stralen.

Als ze later bij haar paard komt, staan de andere twee daar ook al. “Waar bleef je nou?” vraag Anneke, terwijl ze Donna haar halster omdoet en er een touw aan hangt. “Moest nog even naar de wc,” verzint ze snel een smoesje. Toby, die intussen zijn eerste paard Lancelot uit zijn stal haalt, doet een voorstel. “Als we nou vanavond eens bij Anneke en mij afspreken? Dan kunnen we vast wat ideeën op papier zetten.” Anneke voegt daar nog snel aan toe: “Zorg ik voor koffie en thee.” Gerlinde is het hier helemaal mee eens. “Prima, neem ik wat lekkers mee voor erbij,” belooft ze, terwijl de drie vrienden met hun paarden naar de wei lopen. “Half acht dan maar?” knikt Toby. De dames vinden het meer dan goed. “Mooi zo,” knikt Tom. “Maar dan heb ik nog wel een andere vraag. Willen jullie mij even helpen met Diva en haar kinderen? De kleintjes moeten ieder een halster om en dan naar de wei. Met Diva kom ik dan wat later er achteraan.” Dat willen de dames wel, ze doen de veulens een halster om en brengen ze naar buiten. De merrie volgt kort daarna. Als het hele paardengezin in de wei staat, is het tijd om de spullen op te ruimen en naar huis te gaan. Tijd voor eten en een warme douche.

Om precies half acht gaat de bel. Anneke doet open en laat Gerlinde binnen. Tom zit al aan de tafel, de koffie en thee staan klaar. Op de tafel ligt de map open en staat een laptop aan. Op het beeldscherm staat Bokt, een groot paardenforum, open. “Hier staan hele leuke tips en ideeën op,” knikt Anneke. “Tom en ik zijn er vaak te vinden.” De site is Gerlinde bekend, ook zij blijkt er vaak op te zitten. Snel vist ze nog een pak cakejes uit haar tas. “Ik had beloofd iets lekkers mee te nemen,” knikt ze, terwijl ze de lekkernijen neerzet. Tom staat op, trekt een kastje open en pakt er drie gebaksbordjes uit. Al snel zitten ze met zijn drieën om de tafel. Onder het genot van koffie en thee speuren ze de site af naar tips voor leuke activiteiten op de open dag. “Het moet wel een veelzijdig programma worden, dat leuk is voor alle leeftijden,” vindt Gerlinde. Daar zijn de andere twee het mee eens. Anneke vult aan: “We moeten proberen alle leden erbij te betrekken. Maakt niet uit of ze zelf een demonstratie geven of dat ze helpen met hand- en spandiensten.” Toby noteert snel wat de andere twee zeggen. Dan duiken ze onder in de wereld die Bokt heet. Helaas wordt het organiseren daar niet makkelijke op. Er staan zoveel leuke ideeën op, dat ze niet kunnen kiezen. Anneke heeft wel een suggestie: “Als we nou eens een lijst maken met alle leuke dingen die we kunnen vinden en dan alle leden iets laten kiezen. Dan komen er vast ook nog wel weer een boel andere leuke dingen opborrelen.” De andere twee vinden het een uitstekend idee. De aankondiging plus intekenlijst zijn dan ook snel gemaakt. “Moeten we trouwens wel rekening houden met het weer,” oppert Anneke. “De shownummers kunnen met mooi weer prima in de buitenbak, en met slecht weer is de binnenbak dé place to be. Maar dan moeten we geen dubbele dingen plannen.” Toby is het met haar eens. “Goed punt Anneke,” knikt hij en maakt gelijk een notitie. “Moeten we in de kantine eigenlijk nog extraatjes verkopen, naast de gebruikelijke dingen?” vraagt hij zich dan af. Want in hun kantine is altijd koffie, thee, ranja en frisdrank te krijgen. Maar ook snoep, chips en koeken kun je daar altijd kopen. “Net als met de wedstrijden een frietje met saus en rundvleeskroket, frikandel of kaassoufflé? Of een broodje kaas, ham of gezond?” stelt Toby voor. “Dat is altijd voldoende gebleken.” Anneke knikt. “Lijkt mij ook wel hoor. Nog nooit klachten gehoord over dit soort dingen.” Tom kan niets anders doen dan de meiden gelijk geven en alles meteen opschrijven. Dan komt het lastigste punt: de randactiviteiten en de aankleding van de manege. Want behalve de paardenshows in de binnen- of buitenbak moet er in ieder geval een kraampje zijn waar je informatie over manege, folders en een programma kunt halen. “Dat programma kan toch wel op 1 a4-tje?” oppert Gerlinde. “Gewoon even een lijstje waarop je kunt zien waar en hoe laat er iets gebeurt.” Toby knikt. “Makkelijk. En anders is er ook nog de achterkant van dat a4-tje.” De dames schieten in de lach. “Dat klopt,” knikt Anneke, “die heb je ook nog.” Dan komt Toby nog met een handige opmerking: “Moeten we de week van tevoren nog een grote schoonmaak- en onderhoudsweek organiseren? Weet iemand dat?” Gerlinde schudt haar hoofd. “Tom wil dat al opzetten. Stond al iets over op de website.” Anneke knikt. “Dat is mooi, kunnen we een goede beurt maken met de open dag. Een schone en nette manege is al een heel erg mooi visitekaartje.” Toby is het helemaal met zijn vriendinnetje eens. “Gelijk heb je. Dan heb je eigenlijk ook geen versiering meer nodig.” Daar zijn ze het wel unaniem over eens. “Nu nog een paar randactiviteiten, gewoon om het geheel nog een beetje aan te kleden. Iemand een idee? Zelf dacht ik aan ponyritjes voor de kinderen. De pony’s zijn tenslotte al beschikbaar.” Gerlinde is meteen enthousiast. “Ja, goed idee. En misschien dat Rad van Avontuur uit de opslag weer eens gebruiken. Tom weet altijd wel aan goedkope en leuke prijsjes te komen.” Anneke kijkt bedenkelijk. “Dat rad is al zeker vijf jaar niet meer gebruikt. Het valt nog net niet uit elkaar, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Om dat op te knappen, hebben we al minstens een week nodig.” Toby stelt zijn vriendinnetje gerust. “Dat gaat helemaal goed komen. Tom is zó handig, die knapt dat ding zo op voor ons. Als we hem nou morgen eens aan zijn jas trekken en alles wat we nu hebben vast eens met hem bespreken?” Anneke vindt het prima. “Qua activiteiten dacht ik ook nog aan demonstraties van de veearts, de paardentandarts en de hoefsmid. Wat denken jullie hiervan?” Toby glimlacht. “Uitstekend idee! De heren kunnen uitleg geven over hun vakgebied en laten zien wat ze allemaal doen.” Dan draait hij zich naar Gerlinde, die heel even afwezig voor zich uit kijkt. “Ben je nog wakker?” roept hij. De jongedame schrikt ervan. “Euh… ja… sorry…” hakkelt deze. “Wat hebben jullie net besproken?” “Dat we de veearts, paardentandarts en hoefsmid willen uitnodigen voor uitleg en demonstraties tijdens de open dag,” vat Anneke even samen. “Toby, wil jij dit eens met jouw collega’s overleggen?” Toby gaat meteen akkoord. Zijn verloofde vervolgt: “Dan neem ik wel contact op met de hoefsmid en de tandarts. Gerlinde, jij bent administratief nogal handig. Wil jij alles wat we besproken hebben, even uitwerken? En met Tom overleggen over het Rad van Avontuur en de ponyritjes?” Dat wil ze wel doen. Op dat moment slaat de klok tien keer. Ze hebben zo fijn met elkaar gesproken dat ze de tijd helemaal vergeten zijn. Gerlinde raapt snel alle notities bij elkaar. Toby sluit de laptop af en Anneke ruimt de afwas op. Op dat moment gaat opnieuw de bel. Toby doet open en is blij verrast Tom op de stoep te zien staan. “Ik kom Gerlinde even oppikken, dat had ik haar beloofd,” knikt hij. Die trekt juist haar jas aan. “Bedankt voor de gastvrijheid,” knikt ze. “Spreek jullie morgen weer op stal.” Dan loopt ze met Tom mee, naar een auto, die langs de weg staat. Als zij ingestapt zijn, doet Toby de huisdeur dicht en gaan hij en Anneke even bij het raam staan. Ze zien nog net hoe de twee in de auto een innige zoen uitwisselen, net voor ze wegrijden. Ook legt Gerlinde even haar hand op haar buik. Anneke en Toby zijn met stomheid geslagen. “Zag jij wat ik zag?” vraagt Anneke. “Die twee hebben wat met elkaar, dat kan niet anders.” Toby knikt. “Heb jij trouwens gezien wat er vanmiddag in de kantine gebeurde? Na ons gesprek met Tom en Erik? Toen stonden ze ook nog even te praten. Ik kon niet horen wat ze zeiden, maar hij leek een beetje bezorgd om haar. En dan die hand op haar buik en die dromerige blik van vanavond…” “Wat bedoel je?” vraagt Anneke. Dan valt er ineens een kwartje. “Je denkt toch niet dat Gerlinde…?” Even verschijnt er een mysterieuze lach op het gezicht van haar vriend en hij knikt. “Volgens mij wel hoor. Volgens mij wel…”

**Geplaatst**: 15-09-11 11:50

Re: [VER] Ze wou te graag winnen...

Geplaatst: 15-09-11 11:50

T kan écht zo in de Penny

Vind t iig lekker weglezen, leuk geschreven, ben benieuwd hoe t verder gaat

**Geplaatst**: 15-09-11 17:07

Re: [VER] Ze wou te graag winnen...

Geplaatst: 15-09-11 17:07

Leuk, alleen wel wat foutjes.
Je hebt het regelmatig over Tom in het laatste stuk, terwijl dat Toby moet zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-11 17:13

Re: [VER] Ze wou te graag winnen...

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-11 17:13

Idd Kaspar, zie het nou ook. 2x noem ik Toby Tom. Erg stom.

Maar kan het nu ook niet meer veranderen, vrees ik...

**Geplaatst**: 15-09-11 20:12

Re: [VER] Ze wou te graag winnen...

Geplaatst: 15-09-11 20:12

Supergaaf

**Geplaatst**: 16-09-11 20:53

Geplaatst: 16-09-11 20:53

echt gaaf kan niet wachten op het vervolg!!!!:D:D:D

**Geplaatst**: 21-09-11 20:11

Re: [VER] Ze wou te graag winnen...

Geplaatst: 21-09-11 20:11

Echt super leuk verhaal!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-08-12 23:18

Geplaatst door de TopicStarter : 13-08-12 23:18

't heeft even geduurd

, maar hier dan toch een vervolg:

Vrijdagavond, de avond voor de open dag. Het is rustig in de kantine. De enige mensen die er nog zitten zijn Gerlinde, Toby en zijn verloofde Anneke, instructeur Tom en Erik, de eigenaar van de manege. Ze nemen nog even de laatste dingen door voor morgen. “Eerlijk is de eerlijk, de manege ziet er tip top uit,” vindt Erik. “Jullie hebben met zijn allen goed werk geleverd tijdens de grote poetsweek. Volgens mij is de boel nog nooit zo schoon en netjes geweest.” Tom is blij met dit compliment. “Iedereen heeft ook hard meegeholpen. Alle ruiters hebben gedaan wat ze konden.” Dan draait hij zich naar Anneke, Gerlinde en Toby. “Jullie hebben een prachtig schema voor de open dag uitgewerkt. Jullie hebben als een goed team samengewerkt en ik ben ook bij dat iedereen zijn volle medewerking verleent aan het geheel.” Erik knikt. “Ik ben het helemaal met Tom eens. De open dag wordt vast een groot succes. En daar draag ik ook graag mijn steentje aan bij.” Hij staat op en loopt naar de bar, pakt een grote doos en een schaar er achter weg en zet deze op tafel. “Dit is mijn bijdrage voor morgen. Maak het maar open.” Het viertal kijkt hem met grote ogen aan. Gerlinde pakt voorzichtig de schaar en knipt het plakband stuk. Toby vouwt de flappen open en even zitten ze met de mond vol tanden. De doos is namelijk gevuld met gloednieuwe folders over de manege en pensionstaling, en prachtig gedrukte programma’s. “De paar oude foldertjes die we nog hadden, waren niet goed meer. De tarieven zijn intussen veranderd, de foto’s en tekst waren erg oud. Kortom, genoeg redenen om ze eens goed op te frissen. De programma’s waren trouwens een cadeautje van de drukkerij, omdat ze ons al zo lang sponseren.” De vier vrienden bekijken de spullen en zijn even sprakeloos. “Vinden jullie het wat?” vraagt Erik, maar eigenlijk had dat niet eens gehoeven. Want aan de gezichten van de vier vrienden kan hij wel zien dat de gift zeer goed in de smaak valt. In de kantine blijft het nog even onrustig, maar tegen tienen gaat iedereen toch maar naar huis en naar bed. Morgen wordt immers een hele lange dag…

De volgende morgen is iedereen al weer vroeg op stal. Tom en Erik hebben de paarden al vroeg gevoerd en zijn net bezig het spandoek met ‘WELKOM OP DE OPEN DAG!’ op te hangen, als Tom en Anneke aankomen. Ze beginnen gelijk de handen uit de mouwen te steken. Gisteren hebben ze al heel veel kunnen doen, zo staat de informatiestand al helemaal klaar, alleen de folders en programma’s moeten nog neergelegd worden. De grote poetsplaats is al helemaal klaar voor de paardentandarts, de binnenplaats is klaar voor de veearts en de hoefsmid, en ook de parkeerplaats is zo goed als klaar. Tom zet er nog snel een paar prullenbakken neer en veegt hem, samen met Anneke nog even aan. Gerlinde is intussen druk bezig in de kantine. Ze vult alle voorraden aan, haalt een doekje over de tafels en stoelen en poetst de bar nog even op. De toiletten zijn nog schoon, dat heeft ze al gecontroleerd. Intussen druppelen de ruiters en amazones ook al binnen. Tom zet ze meteen aan het werk. De paarden en pony’s die vandaag niet meedoen aan het showprogramma, de kinderritjes of gebruikt worden op de binnenplaats of poetsplaats, mogen lekker de wei in. De rest moet gepoetst worden tot ze glimmen, en een aantal van hen moet ook gevlochten worden. Het scheelt wel dat de schimmels, bonten en andere lichte paarden de dag ervoor al gewassen zijn. Natuurlijk kun je mestvlekken nooit helemaal voorkomen, maar dan lijkt het tenminste nog iets. Intussen zijn Tom en Erik in de grote wei met hulp van balen hooi een route aan het uitzetten. Hier kunnen kinderen straks een rondje rijden op een pony, die wordt vastgehouden door een manegeklant. Gewoon om te ervaren hoe het is om te rijden. Natuurlijk worden hiervoor de makste pony’s ingezet. Toby en Anneke zijn klaar met het vegen van de parkeerplaats en zijn nu voor de kantine bezig. Ze zetten het ‘Rad van Avontuur’ op zijn plek, leggen de nummertjes startklaar, zetten het bord met de tijden neer en stallen de prijzen uit. Gerlinde heeft binnen alles helemaal voor elkaar en komt even buiten kijken. “Wauw, wat is dat rad mooi en kleurrijk geworden,” lacht ze. “Dat heeft Tom goed gedaan.” Toby is het met haar eens. “Inderdaad, dat kun je wel aan hem overlaten. Hij is een echte klusjesman.” Op dat moment komen Tom en Erik er net aan. “Ik hoorde wat jullie zeiden, dank voor het compliment,” knikt de eerste. “Ik heb het met plezier gedaan, om de open dag een succes te maken.” Dan kijkt hij naar de drie vrienden. “De hoefsmid en paardentandarts zijn er trouwens al, heb ze hun plek vast gewezen. Maar waar de veearts toch blijft…” Op dat moment gaat de telefoon van Toby. Het blijkt de assistente van de dierenkliniek te zijn. Toby voert een kort gesprek met haar en verbreekt dan de verbinding. “Mijn collega is iets later, hij heeft autopech,” vat hij het telefoontje samen. “Kan gebeuren,” knikt Erik, “Dan moeten we maar zonder hem beginnen.” Op dat moment zien ze de eerste bezoekers al rondkijken. Snel nemen ze hun plaatsen in. Tom en Erik bemannen de kraam met informatie en zijn de EHBO-ers. Diverse leden houden de kantine draaiend, begeleiden de ponyritjes en zijn parkeerwachters. Gerlinde leidt de wissels tussen de shownummers in goede banen, en Tom en Anneke houden alles in de gaten en kunnen overal invallen als dat nodig is. Ook draaien zij het ‘Rad van Avontuur’. De dag lijkt vlekkeloos te verlopen. Het is schitterend weer, de shows worden goed bekeken, de folders vliegen de deur uit en bij de ritjes staat altijd een rij. Ook de hoefsmid, paardentandarts en veearts trekken veel bekijks. Zoveel zelfs, dat ze tussen de demonstraties door ontzettend veel vragen moeten beantwoorden. De rondjes eten en drinken, die Tom en Anneke tussendoor doen, worden dan ook erg gewaardeerd.
Een aantal uur later, de dag is voorbij gevlogen. Nog een uurtje, dan zit het er helaas weer op. Anneke en Toby staan even bij de kraam van Tom en Erik als ze ineens geschreeuw horen. Het komt van de ingang van de buitenbak, waar net het laatste shownummer bezig is. Een mevrouw uit het publiek komt hun kant op gerend. “Er is iemand flauwgevallen, kom snel!” roept ze. De vier schrikken zich een hoedje. Tom snelt meteen naar de bak, Anneke en Toby rennen erachteraan, en Erik pakt nog snel de EHBO-koffer mee. Bij de bak zien ze Gerlinde liggen. Tom zit intussen naast haar. “Gerlinde?” fluistert hij, “Gerlinde? Hoor je mij?” Op dat moment knippert ze weer met haar ogen en komt weer bij bewustzijn. Even blijft ze liggen, dan gaat ze voorzichtig zitten. “Wat is er gebeurd?” vraagt Tom bezorgd. “Gaat het een beetje?” Gerlinde lacht: “Ik werd ineens heel duizelig, maar het gaat wel weer. Dank je.” Erik is vooral opgelucht. “Je hebt al weer kleur op je wangen, dat is een goed teken.” Anneke geeft haar wat te drinken, wat ze graag aanneemt. De vriendelijke mevrouw wordt nog even bedankt voor haar snelle reactie, zij blijkt de moeder van een van de lesruiters te zijn. Niet veel later is Gerlinde weer helemaal op de been en kan het laatste shownummer starten. Intussen wijkt Tom niet meer van haar zijde en dat ontgaat de anderen niet…
Een klein uur later is alles achter de rug. De bezoekers zijn naar huis, de paarden en pony’s zijn naverzorgd en uitgevlochten. Ze hebben eten gehad en staan weer lekker in de wei en alles is weer keurig netjes opgeruimd. De veearts, hoefsmid en paardentandarts hebben een flinke kilometervergoeding gehad en zijn ook weer tevreden huiswaarts gekeerd. Van de folders is bijna niets meer overgebleven, en ook de voorraden van de kantine zijn nagenoeg op. Iedereen die heeft geholpen, zit nog even in de kantine na te praten. Gerlinde, Tom, Toby, Anneke en Erik zitten aan de bar met een drankje. Die laatste staat op en vraagt even om stilte. Als snel krijgt hij wat hij wil, het geroezemoes verstomd en iedereen zwijgt. “Ik wil graag iedereen die vandaag heeft geholpen om van deze open dag een succes te maken, bedanken. Zonder jullie was dit niet gelukt. Dus: een applaus voor jezelf!” Een oorverdovend geklap barst los. Als het weer rustig is, vervolgt Erik zijn toespraak: “Maar ik wil een paar mensen specifiek bedanken: Toby, Anneke, Tom en Gerlinde. Kom er eens even bij.” De vier vrienden schrikken een beetje, maar komen dan toch onder luid applaus naar voren. Erik vervolgt: “Zij hebben dit jaar de open dag georganiseerd, zonder hen was dit niet mogelijk geweest.” Hij stopt even, kruipt achter de bar en komt met vier grote bossen bloemen weer tevoorschijn. “Daarom wil ik jullie graag even in de bloemetjes zetten,” lacht hij. “Nogmaals heel erg bedankt voor de geweldige organisatie.” Onder luid applaus deelt hij de bloemen uit. Dan neemt Tom nog even de microfoon over. “Ik denk,” begint hij, “dat ik ook namens de andere drie spreek als ik zeg dat we het geweldig vonden om dit op poten te zetten. Maar eerlijk is eerlijk, zij hebben het meeste werk gedaan.” Opnieuw wordt er luid geklapt. Dan kijkt hij even naar Gerlinde. “Kom eens hier, het wordt tijd dat we wat opbiechten.” Een beetje verlegen komt ze naar voren en gaat naast Tom staan. “Want jullie hebben het volgens mij al een tijdje in de smiezen. Ik kan hier niet meer op stal zijn of het wordt mij gevraagd of ik nou iets met haar heb of niet.” Gerlinde voelt dat ze begint te blozen. “Nou, daar heb je het antwoord al,” grapt hij. Dan pakt hij haar hand vast. “Maar even alle gekheid op een stokje. Het antwoord is ja, wij zijn een stel. Al ruim een jaar. Maarrr…” Verder komt hij niet, want in de kantine barst een gefluit en gejoel los. “Ik wist het!” fluistert Toby tegen Anneke. “Ik wist het!” Op dat moment maant Tom om stilte. “Ik was nog niet klaar. Er is nog meer nieuws, klein nieuws. Want dat ze vanmiddag flauw viel, heeft nog een reden. Ook daar gingen al geruchten over.” Liefdevol legt hij zijn handen op de buik van Gerlinde. “En ja, ook die zijn waar. Over vijf en een halve maand krijgen wij een klein paardengekje.” Opnieuw klinkt er gejuich en gefluit in de kantine. Anneke glimlacht naar Toby. “Je had gelijk,” knikt ze. “Je had helemaal gelijk…”

**Geplaatst**: 13-08-12 23:29

Re: [VER] Ze wou te graag winnen...

Geplaatst: 13-08-12 23:29

Ik heb alles nog niet gelezen, maar na alle positieve reacties heb ik alles tot nu toe gebundeld in een Word bestand.
Heb van elk deel een hoofdstuk gemaakt. Om precies te zijn zit je nu al aan de 12 pagina's.

Ben benieuwd wat eruit komt

**Geplaatst**: 18-08-12 17:07

Re: [VER] Ze wou te graag winnen...

Geplaatst: 18-08-12 17:07

ga doooor

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-13 23:18

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-13 23:18

Na een jaar toch weer een aanvulling. Have fun!

,,Hopelijk hebben we nu alles?” Toby kijkt vragend naar Anneke, die nog net een kilozak rijst in het winkelwagentje propt. Ze pakt het boodschappenlijstje erbij en kijkt het even na. ,,Macaroni, rijst, kruidenmixen, kaas, worst, zoet beleg…” somt ze de bovenste dingen van de lijst op. En dat is dan nog maar een klein deel... Terwijl zij alles nakijkt, pakt Toby in de koffiecorner even een bakkie. De lijst is lang genoeg om deze rustig te kunnen opdrinken. Als hij zijn lege bekertje in de vuilnisbak mikt, komt Anneke naar hem toe. ,,We hebben alles,” knikt ze. Daar is Toby erg blij mee, opgelucht rijdt hij het wagentje naar de kassa. ,,Dan kunnen de kampweken beginnen!” Hij juicht er nog net niet bij, maar het scheelt niet veel. Zijn verloofde is het met hem eens. ,,Dat is altijd weer het hoogtepunt van het jaar voor iedereen. Lekker de hele week met paarden en pony’s bezig zijn, een hoop lol maken en vooral: heel laat naar bed!” ,,En vergeet niet dat er voor iedereen wel een week bij zit, ongeacht of ze nou kind, jongere of volwassene zijn,” vult Toby haar aan. Ze hebben intussen betaald en rijden het wagentje naar de parkeerplaats. Het past allemaal maar nét in de auto, blijkt als ze klaar zijn. Anneke brengt het wagentje weg en dan gaan ze terug naar stal.
Daar wacht Gerlinde hen op. Toby parkeert de auto met de achterkant voor de deur van de ponystallen. Links is de voorraadruimte met diepvriezer, zo kan alles makkelijk uitgepakt worden. En met zijn drietjes is dat ook zo gedaan. Tom, de vriend van Gerlinde, komt even om de hoek kijken. Aan zijn arm heeft hij de Maxi-Cosi met hun zoontje Daniël er in. Het kleine, vrolijke mannetje van bijna vier maanden oud ligt lekker te slapen. ,,Zo, stelletje harde werkers,” lacht hij. ,,De voorraad voor komende zes weken weer binnen?” Anneke grapt: ,,Ja, tenzij je dit alleen wilt opeten?” De anderen barsten ook in lachen uit. ,, Nou nee,” grapt Tom terug. ,,Ik kan veel eten, maar zoveel krijg ik niet op.” Op dat moment stapt Toby in zijn auto en verplaatst deze naar de parkeerplaats. Gerlinde doet de deur van de voorraadkamer dicht, kijkt de stallen in en kijkt dan Anneke en Tom aan. ,, Wat denken jullie? Gaan we straks nog even rijden?” De laatste schudt zijn hoofd. ,,Ik rijd niet mee vandaag. Erik en ik gaan nog even de zadels van een aantal pony’s ophalen bij de zadelmakerij. Dat kan ik wel combineren met oppassen op deze knappe man.” Bij dat laatste kijkt hij liefdevol naar zijn zoontje. ,,Prima,” glimlacht zijn vriendin. ,,Jij en Toby gaan wel mee toch?” hoopvol kijkt ze naar Anneke. Op dat moment voegt die laatste zich ook weer bij de groep. ,,Ik hoorde mijn naam,” knikt hij. ,,Jullie zijn toch niet aan het roddelen over mij?” Anneke schudt haar hoofd. ,,Nee hoor, dat doen we toch nooit?” zegt ze gekscherend. ,,We wilden alleen nog even gaan rijden, en vroegen ons af of jij daar ook zin in had.” Toby lacht. ,,Dan is het goed. En rijden wil ik ook wel, maar dan wel een buitenrit. Daar heb ik echt zin in!” En dit is iets dat de meiden zich ook geen tweede keer laten zeggen. Binnen een half uur hebben ze hun paarden gezadeld en rijden ze het bos in. Halverwege de rit kijkt Anneke ineens vragend om zich heen. ,,Ruiken jullie dat ook? Het lijkt wel of er ergens brand is.” Toby en Gerlinde hebben het ook al geroken inderdaad. En naarmate ze dichter bij de manege komen, wordt de geur steeds doordringender. Ze besluiten hun paarden in galop te zetten en, zo snel ze kunnen, terug te rijden. Bij stal aangekomen, blijkt dat hun grootste nachtmerrie werkelijkheid is geworden…
Want de voorraadkamer en de kantine staan in lichterlaaie, de vlammen komen al uit de gebroken ramen! Ze springen van hun paarden, halen zo snel mogelijk het tuig eraf en zetten ze in de wei, op veilige afstand van het gebouw. Gerlinde grijpt haar mobieltje uit haar zak en belt de brandweer, terwijl Toby en Anneke om het gebouw heen lopen. Want omdat er noodweer is voorspeld voor vanavond, staan de pony’s al op stal. En die moeten er nu wel zo snel mogelijk uit! Gelukkig valt het in de stal nog mee. Erik heeft blijkbaar de tussendeur, die het kantinegedeelte en de stallen scheidt, dicht gedaan voor ze vertrokken zijn. Er hangt alleen veel rook in de stal, genoeg om de paarden flink in paniek te krijgen. Gelukkig hangen de halsters altijd aan de staldeuren, scheelt weer flink zoeken. Gerlinde, die ook Tom heeft gebeld, is intussen ook in de stal gekomen en grijpt er ook een paar. Met aan beide handen een pony lopen de drie de stal weer uit. De dieren worden in de wei achter de stallen gezet en dan gaan ze weer naar binnen voor de volgende. Maar omdat de rook steeds dikker wordt, durven deze hun stallen niet meer uit. Tom weet op oplossing. Hij snelt de zadelkamer in, komt terug met een paar dekens en deelt deze uit. ,,Leg deze over de hoofden van de pony’s, dan zien ze niets meer en laten zich makkelijker geleiden,” roept hij. Gerlinde en Anneke doen wat er gezegd is en inderdaad, de pony’s laten zich nu makkelijker meenemen en in de wei zetten. Als ze voor de derde keer terug willen de stal in, horen ze achterin een hoop gekraak. ,,De deur heeft het begeven”, knikt Anneke. ,,We moeten nu snel zijn, het vuur krijgt nu vrij spel”. Snel gaan ze de stal weer in, waar nu echt veel rook hangt. De gang fungeert nu als een soort schoorsteen en er komt nu extra zuurstof bij het vuur. Dit laait dan ook op, de vlammen slaan al uit het dak en de stallen in. Na even zoeken vinden ze de boxen die ze zoeken. Ze doen de pony’s hun halsters om , vouwen de dekens over de hoofden en geleiden ze naar buiten. Ze zijn heel onrustig, maar laten zich wel leiden. Net als ze met de dieren buiten lopen, horen ze sirenes het terrein op komen. De brandweer is er, gelukkig. Maar nu staan er nog wel drie pony’s in de stallen, die nu bijna helemaal vol rook staan. In een laatste poging kruipen de drie onder de rook door. Bijna op de tast vinden ze de grendels op de staldeuren en de halsters die aan die deuren hangen. Nog meer op de tast vinden ze de pony’s die bijna door het lint gaan. Ze weten ze met veel moeite de halsters om te doen en de dekens om de hoofden te krijgen. Met alle kracht die ze nog in zich hebben, weten ze de pony’s zover te krijgen dat ze de stal uit gaan. Ze proberen de hoofden van de dieren zo laag mogelijk te houden, zodat ze geen rook inademen, maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Net als ze weer richting de uitgang gaan, horen ze knisperende geluiden achter zich. Vonken dalen over hen neer, gecombineerd met brandende dingetjes. Eén dingetje valt vlak voor de voeten van Toby, die geschrokken vaststelt dat het brandend vlas uit de stallen is. Het vuur zit hen op de hielen, nu moeten ze echt snel zijn! Anneke kijkt omhoog en ziet een oranje gloed boven zich, door de rook heen. Ook hoort ze kraken. Ze wijst de andere twee omhoog te kijken en zijn schrikken ook. Zo snel ze kunnen, leiden ze de pony’s de stallen uit. En net op tijd. Want net als ze buiten lopen, zakt het dak achter hen in elkaar. Ze weten nog net de pony’s in de wei te krijgen, voordat ze hoestend op de grond ineenzakken. De brandweer is intussen aan de voorkant en de zijkanten aan het blussen, niet wetende wat zich achteraan afgespeeld heeft. Totdat ze om de hoek van het gebouw komen. Daar zien ze de drie dappere mensen op de grond zitten, bij een wei vol pony’s. De brandweerman ziet wel dat ze veel rook hebben ingeademd en laat medische hulp inschakelen.
Als ze even later met zijn drieën op dezelfde zaal in het ziekenhuis liggen, zijn Tom en Erik er ook. Zij zijn zich rot geschrokken toen ze bij de stal aankwamen, de brand zagen én drie ambulances. Dan komt de dokter binnen met de uitslagen van de onderzoeken. Het valt gelukkig mee. Ze moeten een nachtje ter observatie blijven, maar morgen mogen ze naar huis. Intussen is de oorzaak van de brand ook bekend, hier hadden brandweer en politie geen lang onderzoek voor nodig: kortsluiting in de diepvriezer in de voorraadkamer. Het hele gebouw is niets meer van over, maar de pony’s leven nog! Tom en Erik weten niet of ze nou trots of boos moeten zijn op de drie vrienden, maar voor nu houden ze het maar op trots! Want wat waren ze dapper vandaag!