
Toen ik erdoorheen liep waren bijna alle afdelingen al vertrokken en was het ziekenhuis bijna uitgestorven. Ik liep tussen de laatste verhuisdozen, lege stoeltjes en afscheidskreten op de muren door en besefte dat ook al hadden de mensen het ziekenhuis nu verlaten, het gebouw zelf heeft ook al die duizenden mensen hier geboren zien worden, zien sterven, ziek zijn en beter worden. Toen ik verpleegkundigen van de afdeling die nog wel draaide vertelde hoe de rest van het ziekenhuis eruit zag, vonden ze dat maar griezelig, zo leeg en spookachtig, maar zo voelde het juist helemaal niet. Ik vond het heel ontroerend.