Bokt.nl

Citaat:

1.

Rrrrring, rrrring, rrrring! Pff, weer een zware dag voor de boeg! Gisteravond was ik lang door gegaan met het huiswerk voor wiskunde. Wat een moeilijke formules en sommen had de leraar gegeven en ook nog eens heel veel. Gelukkig had ik het af gekregen maar ben ook laat naar bed gegaan, wat nu lijdt tot vermoeidheid. Het was vrijdag, dus dat zal betekenen dat het bijna weekend was en ik heerlijk kon genieten van mijn rust.
Langzaam aan liep ik de trap af richting de keuken, waar mijn moeder een boterham en een briefje had klaar gelegd. “Ik moest eerder richting mijn werk en ik zal deze avond ook later thuis komen. Mocht je problemen hebben, is de buurvrouw thuis”. Mijn moeder had het wel vaker druk met haar baan, dus dat was ik gewend. Alleen is het ’s avonds dan wel kaal in huis, op een vrijdagavond. Ik heb geen broers of zussen en mijn vader woont ver weg in het buitenland. Ik ken hem nauwelijks. Hij interesseert zich niet zoveel in mij en mijn moeder. Hij ondersteunt ons wanneer het nodig is, maar verder hoor ik weinig van hem. Ik at vervolgens rustig mijn boterham op en keek in de tv-gids of er vanavond misschien nog een leuke film op televisie was, waar ik in mijn eentje naar kon kijken. Hé bah! Alleen maar een actiefilm en een paar series die ik niet volg. Ik ben niet iemand die elke avond voor de buis zit om mijn favoriete series te kijken. Nee, ik klets vaak met wat vriendinnen op msn en maak mijn huiswerk tussendoor.
Ik keek op de klok en het was al kwart voor acht, dat betekende dat ik snel met de fiets naar school moest, want de bus was al een kwartier geleden vertrokken. Ik pakte snel de fiets van mijn moeder mee, want de mijne stond al een week met een lekkeband. Ik haaste me vervolgens richting school.
Later op school aangekomen, was ik nog net op tijd voor de les. De dag begon meteen goed met wiskunde. Gelukkig had ik mijn huiswerk gedaan en daar was de leraar zeer tevreden over, want de rest had niets tot weinig uitgevoerd. De leraar legde alles nog even goed uit.
De bel ging. Ik liep de deur uit, over de gang richting mijn kluisje om mijn gymkleren te pakken. Daar aangekomen kwam ik Gerbin tegen, een erg knappe maar mysterieuze jongen. Hij staarde altijd als ik voorbij kwam, maar ik keek niet op of om. Zodat het niet te opvallend was, wat ik voor hem voelde. Daarna liep ik richting de kledingkamer in de gymzaal. Ik kleede me rustig om, want ik was nog steeds niet helemaal wakker. Toen ik klaar was, liep ik richting de gymzaal. Ik was niet de laatste die binnenkwam, maar ook niet de eerste.
We moesten eerst tien rondes hardlopen en daarna gingen we een potje trefbal en voetbal spelen.Normaal moesten we altijd vijftien rondes rennen, dus waarschijnlijk was de leraar in een goede bui. Ik was met mijn laatste ronde bezig totdat er een grote pijn los breekt in mijn buik. Vervolgens zak ik in elkaar en werd het zwart voor mijn ogen.


2.


“Elize, hoor je me?” Klonkt het zacht. Ik probeerde mijn ogen open te doen maar dat ging niet. “Blijf maar even rustig liggen, de dokter komt er zo weer aan”. Ik vroeg me af wat er gebeurd was, want zo te horen lag ik in het ziekenhuis. Nogmaals probeerde ik mijn ogen te openen, dit keer met succes. Echter was alles om me heen onscherp en niet duidelijk. Ik hoorde voetstappen de kamer binnen komen. Ik keek naar de deuropening en vervolgens kwam daar een man in een witte jas aan, de dokter. Hij vroeg hoe het met me ging. Ik vroeg hem wat er gebeurd was, want het laatste wat ik me kon herinneren is, is dat ik in de gymzaal was. Hij zei dat ik in de gymles in elkaar was gezakt. Vermoedelijk een black-out of ik was flauw gevallen. Dezelfde dag kon ik nog naar huis, maar hij raadde me aan nog wel even rustig aan te doen.
“Je hebt me vreselijk laten schrikken zeg! Ik ben meteen naar het ziekenhuis gekomen toen ik het telefoontje kreeg” vertelde mijn moeder. “Is verder alles wel goed met je, geen pijn of wat?” Ik dacht nog even goed na, want wat was er nou precies gebeurd? Vaag herinner ik me nog een ontzettende steek die in mijn buik zat. Echter had ik nu geen pijn meer en voelde niets meer in mijn buik wat op die steek leek. Ik vertelde het verhaal aan mijn moeder en die zuchte diep toen ik vertelde dat ik er geen pijn aan over had gehouden. Ze vertelde dat ze even koffie ging halen en dat ik maar even goed moest uitrusten naar al die spanning.
Ik zag Gerbin in de gang van school. Voor het eerst liep ik naar hem toe. Hij staarde naar me, zoals hij altijd deed. Ik wist niet goed hoe ik een gesprek met een leuke jongen aanging, want ik was altijd een beetje terug houdend en afwachtend. Aller eerst begon ik me voor te stellen. Hij zei dat hij me al langer dan vandaag kende. Hij vertelde me dat hij me kwam halen in opdracht van zijn meester.
Plotseling schrok ik wakker en ik merkte dat ik weer in mijn eigen bed lag. Ik had niets gevoeld van de reis naar huis. Toen ik mijn ogen draaide richting de deur zag ik Gerbin in de deuropening staan. Het was al ochtend. Hij kwam binnen met een ontbijt op bed die mijn moeder voor me klaar had gemaakt. Hij vroeg hoe het met me ging, want hij hoorde dat ik was flauw gevallen. Ik vertelde hem dat de dokter gezegd had dat het enkel een black out was. Net naardat ik dat zei kwam de pijn weer. Dit keer viel ik niet weg maar schreeuwde het uit van de pijn. Gerbin ging gelijk mijn moeder halen en belde meteen de huisarts op. Nog geen uur later konden we daar terecht. Ik bleef steken voelen en de dokter onderzocht mij. Hij kon niets van de buitenkant zien en adviseerde me om nogmaals richting het ziekenhuis te gaan. Mijn moeder twijfelde niet en reed direct met mij door naar het ziekenhuis die 20km verderop was. De pijn ging niet weg. Het ene moment werd het erger en het andere moment wat minder. De dokter, die mij de dag daarvoor nog geholpen had zag bij binnen strompelen en vroeg wat er aan de hand was. Het enigste wat ik uit mijn mond kreeg was: “Het, het is er weer!” Ik moest in een rolstoel zitten, zodat ik niet zelf hoefde te lopen. Hij reedt mij snel naar een lege kamer en legde me op bed. Hij overlegde met een andere dokter wat het kon zijn, want het leek nu niet meer op een black-out of op een normale buikpijn. Ze besloten röntgenfoto’s te maken van mijn buik, in de hoop dat op de foto’s meer te zien was. Van mijn buik werd enkel een röntgenfoto gemaakt, omdat daar alle pijn vandaan kwam. Daarnaast had ik ook een ongelovelijke hoofdpijn, maar dat zal wel gekomen zijn door de pijn in mijn buik.
De dokter had de foto in de hand en ik zag aan zijn gezicht dat er iets niet goed was. Hij liep weg om er een andere dokter bij te halen. Ik hoorde ze zacht de situatie overleggen in de kamer ernaast. Ik kon er verder weinig van verstaan. Mijn moeder liep erheen, om te vragen of ik geen erge ziekte had zoals kanker. Ze was altijd er bezorgd om dingen. “Nee” zeiden de dokters, “het is geen kanker, maar wat het is weten we niet.” “Ze zal hier moeten blijven voor een paar dagen, zodat we kunnen onderzoeken wat het werkelijk is”.