Bokt.nl

Citaat:

Proloog

Het gebeurde op het moment dat de middag langzaam overging in de avond, het moment waarop mensen hun weg naar huis zoeken of juist proberen te vergeten. Het was een ontmoeting van betekenis, maar zonder enige flair: er zouden geen liedjes over geschreven of films aan gewijd worden. En waarschijnlijk zou het in niets uitmonden. Het was eenmalig, interessant en spannend geweest, het zette me aan het denken; in zekere zin had het me zelfs even stil doen staan en dat gebeurde me zelden. Maar we waren kansloos. Het was slechts een alledaagse ontmoeting geweest, zoals die tussen de groenteboer en zijn klanten, elke dag opnieuw. Het zijn gezichten die je nodig hebt om je dag te vullen, maar niet blijven hangen. Al probeer je het nog zo, het lukt je niet. Het zijn er gewoon te veel. En al wist ik dat ik deze ontmoeting nooit zou vergeten; hij zou dat zeer zeker wel doen.


----


Ik keek schichtig achterom: Ja hoor daar is ze weer, mompelde ik in mijn gedachten. Het was iedere avond hetzelfde liedje. Op de weg van werk naar huis vergezelde ze me door als de slechtste detective ooit achter me aan te sluipen. Ik had al meerdere keren met mezelf afgesproken dat ik haar de volgende dag zou aanspreken, maar ik durfde niet. Ik was niet dapper, nooit geweest ook. En als ik zo door zou gaan, zou ik het ook nooit worden. Al kende ik de vrouw niet, ze had een bekende uitstraling. Ook zonder het zien van haar gezicht had ik het idee dat ik het wel kende, niet goed misschien, maar onbewust. Dat het een persoon was die vaak langskwam in de winkel, of een persoon die eens op het zelfde tijdstip als ik haar benen liet harsen bij Tanja.
Ik was geen persoon die elke week uren bij de schoonheidsspecialiste sleet omdat ik me er zo vermaakte; ik haatte zelfs andere mensen aan mijn lichaam, maar het probleem was dat ik het niet alleen kon. Vanaf mijn dertiende toen de eerste blonde haartjes naar zwarte stekels waren getransformeerd had ik het geprobeerd. Maar ik kon het niet. Alleen al van de geur van de harsstrips liepen de rillingen over mijn rug, laat staan dat ik ze eraf durfde te trekken. Zoals ik al zei, ik ben een bangerik. Een mietje van de bovenste plank.
Inmiddels hoorde ik de voetstappen achter me versnellen. Ze kwam dichterbij. Ik was gewoonlijk niet bang voor vrouwen, maar deze maakte me goed zenuwachtig. Wat moest dat mens van me? Ik kon me niet herinneren dat ik onlangs met echtgenoten had geslapen, correctie; dat ik met iemand had geslapen, dus dat kon het niet zijn. Terwijl ik me van alles in mijn hoofd haalde voelde ik hoe subtiel, maar toch dwingend een hand op mijn schouder werd gelegd. Mijn adem stokte. Ik draaide om en keek in de gitzwarte ogen van een donkere vrouw. ‘U moet me helpen,’ snikte ze wanhopig, ‘ik denk dat u de enige bent die dat nog kan.’
Verbaasd keek ik de vrouw aan. Ze meende dit serieus. ‘Ehm,’ aarzelde ik ongemakkelijk, ‘wat bedoelt u precies?’ We stonden nog steeds midden in de stille, donkere straat in Londen en het liep al tegen twaalven. Ik werd nerveus van dit vreemde tafereel. Ze sloot mijn handen tussen haar opmerkelijk brede vingers. ‘Alstublieft. Als het moment komt zal u weten wat u moet doen.’ En ze liet me los. Met open mond gaapte ik haar na, terwijl ze met snelle passen de straat achterliet. Ik kneep mezelf eens flink. Was dit nu echt gebeurd?

‘En toen was ze weg,’ vertelde ik, nog steeds met ongeloof naar mijn eigen verhaal toe. Rachel, mijn zus, keek me aan met een onderdrukte glimlach op haar gezicht. Om serieus over te komen, fronste ze en slaakte ze een nadenkende zucht. Het werkte alleen niet. ‘Je zit me gewoon uit te lachen hè?’ beschuldigde ik haar, enigszins gekwetst.
Al kon ik haar eigenlijk geen ongelijk geven. Mijn zus had namelijk geen alledaagse job. Ze was een “geheim agent” bij de CIA, en de enige in haar omgeving die er vanaf wisten waren ik en haar man Khalid. Niet dat het echt nut had om ingewijd te zijn in haar geheim, want de naam van het werk was het ook enige wat ze ons gaf. ‘Dit is niet zomaar een baan. Ik heb een belangrijke functie in het beschermen van de nationale veiligheid. Er hoeft maar iets uit te lekken, en het kan al misgaan. Het is niet dat ik je niet vertrouw, maar ik moet het zekere voor het onzekere nemen’, was wat ze zei als ik of Khalid naar de inhoud van haar werk informeerden.
Het leek even of Rachel zich zou overgeven aan haar lachbui, maar ze wist hem nog steeds te onderdrukken. ‘Hoe bedoel je? Ik lach toch niet?’ Ik fronste geïrriteerd, terwijl zij vervolgens haar ogen neersloeg zodat haar haren voor haar gezicht vielen. Haar lange bruine krullen sprongen op en neer van het aanhoudende schokken van haar schouders. Twee mogelijkheden; één, ze huilde. Twee, ze stikte van het lachen. Ik gokte op de tweede mogelijkheid. ‘Ree.’ Rachel boog voorzichtig haar hoofd naar mij toe. Haar ogen kwamen tevoorschijn, twinkelend met pretlichtjes. ‘Ja?’ Ik slaakte een diepe zucht. ‘Ga je me ooit nog serieus nemen?’ Ik staarde haar beschuldigend aan. Vervolgens barstte, ze nu recht in mijn gezicht, in lachen uit. ‘Sorry Anna,’ hikte ze, ‘maar waarom maak je jezelf hier in vredesnaam zo druk over? Er lopen zat vreemde mensen op straat en jij gelooft de eerste de beste gek die jou verteld dat je een, hoe zal ik het noemen, missie hebt? Kom op!’
Ik legde mijn handen om mijn dampende beker Mocca Latté. Behalve mijn voorkeur voor zoete, calorierijke koffie van Starbucks had ik inderdaad altijd al een voorliefde voor mysterie gehad. Ik staarde naar de mensen om me heen. Het was een prachtige dag in oktober, en hoewel de grond bedekt was met een dik kleed van warm gekleurde herfstbladeren voelde de temperatuur aan alsof het een zomerdag betrof. Het was dan ook erg druk in Central Park, mijn favoriete plek in New York. Er werk veel gepicknickt, en overal waren spelende kinderen en honden te zien. Een frisse wind aaide langs mijn wang, en ik rilde van genot toen de zon mijn gezicht raakte. Ik had geen zin om ruzie te maken met Rachel; een dag als deze mocht daar niet aan verspild worden.
‘Ree?’ noemde ik haar weer bij haar koosnaam. Ze keek me zielig aan, compleet met een pruillip. Ik strekte mijn armen naar haar uit, en lachte om haar gekke gezicht. ‘Geen ruzie in Central Park. Dat is niets voor niets ons plekje.’ Ze knikte instemmend, en ook op haar gezicht verscheen een glimlach. We omhelsden elkaar en Rachel gaf me een kus op mijn wang om daarna in mijn oor te fluisteren: ‘Maar het blijft grappig!’ Ik keek verstoord op, maar schoot gelukkig in de lach en sloot mijn ogen. Terwijl ik van de zon genoot, en oortjes in mijn oren stopte, opende ik mijn mond. ‘Maar ik ben niet de gene die over 3 maanden dertig wordt.’ Tegelijkertijd met de eerste klanken van Bruce’s “New York City Serenade” hoorde ik Rachels gemopper. Er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht, en ik draaide het volume wat harder. Ik hield van deze stad.

Ik keek tevreden in de spiegel. Ik zag er goed uit, met mijn nieuwe jurkje. Rachel en ik hadden vanmiddag echt even ouderwets op z’n New Yorks geshopt. Ik was in de logeerkamer op bed geploft met handenvol tassen en zeer pijnlijke voeten. Maar wel gelukkig. Rachel en ik hadden beiden in New York gestudeerd en hadden een appartement gedeeld. Het was een geweldige tijd geweest, totdat ik samen ging wonen met mijn vriendje destijds, Jason, tevens de beste vriend van mijn zus.
Ik staarde naar het plafond en slaakte een diepe zucht. ‘Jason,’ mompelde ik in mezelf. In de relatie met deze zeer charmante New Yorker had ik me gedragen zoals ik altijd gezegd had nooit te doen; ik had gedacht dat ik hem kon verbeteren. Jason was namelijk altijd een hele goede vriend geweest voor Rachel, maar nog nooit een goede partner voor wie dan ook. Maar toen ik merkte dat ik verliefd op hem was, deed ik niet wat ik eigenlijk had moeten doen; afstand nemen. Nee, ik raakte enkel steeds vastbeslotener hem voorgoed van geloof te laten veranderen. En in eerste instantie leek dit zelfs te lukken. Geen andere vrouwen, geen bedrog..
Ik schudde mijn hoofd om het vervolgens in het kussen te duwen. ‘Hoe naïef kon ik zijn?’ vroeg ik aan het kussen, wat duidelijk ook geen antwoord voor me had.
Na een relatie van vier jaar bekende Roger, een van zijn beste vrienden, zijn zonden omdat hij het niet meer kon aanzien. Het bleek dat Jason enkel beter was gaan liegen. Er waren volgens de nuchtere Roger meer periodes geweest van bedrog dan van trouw.
Even verscheen er een glimlach op mijn gezicht bij de gedachte aan Roger. Ik had Jason’s vrienden nooit gemogen, eigenlijk omdat ze gewoonweg zoveel op hem leken, maar met Roger had ik meteen die klik gehad; hij was al die jaren mijn rots in de branding geweest op alle verschrikkelijke etentjes en andere feesten. Hij was de oudste, en voormalig beste vriend van Jason. Eigenlijk representeerde hij al het goede aan Jason, en meer. Hij was dan ook degene geweest, bleek later, die verantwoording droeg voor de periodes van monogamie in onze relatie.
‘Je bent zo’n lieve meid, dit verdien je niet. Jason verdient jou niet,’ had hij letterlijk tegen me gezegd. Vervolgens was hij met me mee gegaan naar Jason en dat was de laatste keer dat we hem beiden gezien hadden. Bij het verbreken van een lange relatie verlies je vaak dingen aan de ander; Jason was Roger aan mij verloren. Jason was ook de reden waarom ik nu bij mijn zus sliep. Ons appartement was eigenlijk van mij geweest, als afgesproken, maar toen ik voor drie maanden in Londen verbleef, kon ik hem moeilijk weigeren. Alleen was meneer een beetje langzaam met zijn spullen inpakken. Pas morgen kon ik er weer terecht, zonder zijn gezicht ook maar te hoeven zien. Gelukkig.
Ik schrok op uit mijn frustraties bij het horen van het zachte klakken van Rachel’s stiletto’s op de gang. Dit deed me herinneren aan haar rol in dit hele verhaal. ‘Dat had ik je ook wel kunnen vertellen, Anna. Je wist hoe Jason in elkaar zat voordat je iets met hem begon, dus kom nu niet bij mij aan om hem zwart te maken. Ik heb hem geaccepteerd hoe dat hij is, als jij dat niet kan; prima.’ Dat is wat ze me te vertellen had toen ik aan haar bekend maakte dat ik Jason had verlaten. Ik had niet gereageerd op deze opmerking, maar slechts de telefoon neergelegd. Een maand later was ik naar Londen vertrokken en eigenlijk was dit de eerste keer dat Rachel en ik elkaar weer zagen. En al had ik het haar vergeven; ik was het niet vergeten.

‘Ik dacht het niet! Dat je dat alleen al kunt voorstellen,’ riep ik haar verwijtend toe. Rachel had zojuist voorgesteld om samen met Jason uit eten te gaan. Net als vroeger. Nou vroeger was nu geworden en ik hoefde die klootzak nooit meer te zien. Met onze armen over elkaar en een blik op onweer stonden we tegenover elkaar in de woonkamer. Khalid, de man van mijn zus, dook ondertussen wat dieper in de bank en drukte de krant bijna tegen zijn neus aan. De arme schat, hij was altijd het slachtoffer in dit huis. Rachel keek me bestraffend aan. ‘Anna,’ begon ze rustig, ‘is het niet tijd om eroverheen te komen? Ik bedoel, het is al maanden geleden.’ Ik snufte beledigt. ‘Je snapt er ook helemaal niets van hè? Hij heeft me gebroken. Ik ben jarenlang bedrogen door die eikel; vier jaren van mijn leven, verpest! Dus als jij die lieve vriend van je wilt zien, ga gerust je gang. Maar verwacht niet dat ik een beetje net kan gaan zitten doen alsof er nooit iets gebeurt is. Het hoofdstuk Jason is definitief voorbij.’ Tijdens mijn betoog had Rachel me met open mond aangestaard. Het was nu een norse streep geworden. Khalid wist wat die blik betekende en keek me medelijdend aan. Hij had sowieso nooit iets gehad met Jason en stond, zonder dat Rachel het wist natuurlijk, aan mijn kant. Misschien kon ik straks een hapje met hem gaan eten, ik had hem al zo lang niet meer gezien.. Nee, dat was niet handig. Ik kon beter langs Roger gaan. De stem van Rachel maakte me wakker uit mijn gedachten; ‘Prima. Tot morgen dan maar,’ zei ze kil en vervolgens trok ze Khalid van de bank af, die me nog een verontschuldigende blik toewierp, en liep zonder me nog aan te kijken het appartement uit. Alsof ik de boeman was.

Citaat:

Stampvoetend liep ik richting de lift. Hoe durfde ze zich zo te gedragen? Prima dat zij nog met Jason om wilde gaan, maar daar hoefde ze mij toch niet bij te betrekken? Ik had het gevoel dat er werkelijk stoom uit mijn oren kwam, zo boos was ik. Meestal hadden broers en zussen voornamelijk ruzie in hun kindertijd, maar bij mij en Rachel was dat nooit zo geweest. Het leek wel of het zich, des te ouder we werden, begon op te stapelen.
Ik was inmiddels de lift ingestapt maar had niet opgemerkt dat er meer mensen in stonden. Eentje, om precies te zijn. En het was er niet zomaar een; hij, ja het was een man, was waanzinnig knap. Niet op zo’n gladgeschoren, gespierde Ken manier, maar juist omdat hij zowel klasse en welvaart als een ruwe mannelijkheid uitstraalde. Hij kon zo gestapt zijn uit een of andere politieserie, CSI: New York besloot ik, aangezien we toch terplekke waren.
Het waren niet alleen zijn kleren die dit image droegen, want behalve een perfect uitgesneden pak van Hugo Boss had hij ook nog een pilotenbril van Ray Ban tussen zijn vingers, maar het was ook de manier waarop hij daar stond. Hij verroerde zich nog niet met de kleinste beweging, zijn schouders droeg hij naar achteren en zijn borst duwde hij als vanzelfsprekend naar voren; een houding die autoriteit uitstraalde. Daarnaast had hij ongetwijfeld ogen van het helderste blauw wat ik ooit gezien had, en ze stonden serieus, alsof hem een belangrijke missie te wachten stond.
Ik plukte onrustig aan mijn haar. Op de een of andere manier maakte hij me nerveus. Misschien zat hij in het leger, mijmerde ik. Een hoge positie dan wel met dat pak, hoewel zijn gemillimeterde haar meer deed denken aan een simpele baan als soldaat. Ik wist dat ik hem ongegeneerd aan zat te staren, maar het was toch niet alsof hij het merkte: het enige wat hij had bekeken in de lift was de schuifdeur.
Net toen ik mijn theorieën verder wilde gaan uitwerken, draaide hij zijn hoofd om in mijn richting. Zijn blik viel recht in de mijne, en mijn adem stokte. Wauw, tegen deze meneer zou ik niet zo snel kunnen liegen in een verhoor. Wat een intense blik. Ik verbaasde me nog meer toen hij zijn mond opende om een opmerking te plaatsen. ‘Duurt lang hè, van de 40e verdieping tot de begaande grond?’ zei hij, met zijn felblauwe ogen nog steeds dwingend. Hij had dus wel degelijk gemerkt dat ik zat te staren! Ik knikte wat ongemakkelijk, en perste mijn mond in de vorm van een glimlach. Met mijn ogen volgde ik zijn reactie. Hij boog zijn hoofd en een schuin glimlachje overtrok zijn hele gezicht. Hij zat me gewoon uit te lachen! Ik snoof nors, terwijl hij zich naar me toedraaide. ‘Michael,’ stelde hij zich voor, terwijl hij mij zijn hand aanreikte. Ik pakte hem aarzelend aan en voelde dat zijn hand zowel groot en mannelijk was als verrassend zacht. Zou hij naar de pedicure gaan, dacht ik grinnikend, iets wat hem vragend deed kijken. ‘Anna,’ knikte ik vlug naar hem. Hij herhaalde mijn naam alsof hij hem anders zou vergeten. ‘Leuk je te ontmoeten, Anna. Wat ga je over…,’ hij wierp een vlugge blik op het nummer van de etage, ‘zestien etages doen?’ Deze zekere Michael leek oprecht geïnteresseerd, wat weer eens wat anders was. Zijn ogen nodigden me uit te spreken, weer met die intense blik. ‘Ik heb zojuist knallende ruzie gehad met mijn zus, waar ik een weekje heb gelogeerd voordat ik mijn appartement weer in kon, dus ik heb geen idee. Misschien wat vrienden opzoeken, ik ben net drie maanden in Londen geweest,’ zei ik, verbaasd over mijn eigen eerlijkheid. ‘Ach familie hè,’ glimlachte hij een beetje afwezig en hij schakelde snel over. ‘Je komt wel uit New York?’ Ik knikte instemmend. ‘Ik ben geboren op Long Island, al zijn mijn ouders later vertrokken naar Conneticut. Ik heb ook gestudeerd aan de NYU.’ Michael floot goedkeurend. ‘Dat is een prima universiteit. Ik kwam hier om een zakenpartner te ontmoeten, maar ze is nergens te bekennen. Maar je blijft nu voorlopig hier als ik het goed begrijp?’ Ik schudde mijn hoofd. Nee, helaas niet. Ik hield van Londen hoor, maar ik had mijn vrienden erg gemist. Mijn werk verplichtte me gelukkig om nu ook weer even terug te komen, maar over twee maanden zou ik weer vertrekken. Al had ik een Londen ook een heel fijn leven opgebouwd. ‘Nee,’ antwoordde ik uiteindelijk zijn vraag, ‘over twee maanden zit ik voor onbepaalde tijd weer in Londen. Als het goed is wordt dat mijn thuis.’ Inmiddels was de lift tjokvol en stonden we tegen elkaar aangeperst met nog veertig anderen. Hij knikte nog even vlug. Het lampje sloeg de nul aan en voor ik het wist waren we door de menigte naar buiten gedrukt. Ik keek zoekend om me heen, maar Michael was nergens te bekennen. Even stond ik stil en dacht ik na. Apart. Raar. Bijzonder. Enigszins teleurgesteld liep ik naar de uitgang en eenmaal buiten floot ik voor een taxi, die me naar Roger moest brengen.

‘Ik kom voor Roger Moore,’ vertelde ik de portier die meteen het nummer begon in te tikken, na een snelle knik. Dat was weer eens wat anders dan mijn portier in Londen, Sam, die altijd warm en hartelijk was en klaar voor een grapje. De gedachte aan de breed glimlachende Surinamer maakte dat ik een grijns moest onderdrukken.
Nadat de portier me doorwezen had en ik weer in een lift was beland, dacht ik terug aan mijn ontmoeting met Michael. Hij had mijn nieuwsgierigheid opgewekt, en dat was één ding, maar zijn knappe verschijning had me ook niet onberoerd gelaten. Dit maakte dat ik de behoefte had om als een schoolmeisje te giechelen wanneer ik aan hem dacht. Ik zuchtte met een hopeloze ondertoon. Dat had ik weer.
Enkele minuten later werd ik binnengelaten door een blij verraste Roger. ‘Anna! Wat ben ik blij jou te zien, ik heb je gemist meid!’ Voordat ik het wist was ik verstrengeld in een van zijn welbekende berenknuffels. Roger was een schat van een kerel, maar hij kende zijn eigen kracht niet. Met zijn twee meter en brede postuur zorgde dat voor zowel hilarische als problematische situaties. ‘Roger,’ piepte ik, ‘lucht is vrij essentieel voor een verder voortbestaan.’ Vrijwel direct werd ik losgelaten en opgelucht voelde ik aan mijn potentiële blauwe plekken. ‘Sorry,’ verontschuldigde hij zich met zijn grote bruine ogen. ‘Er is vaker over geklaagd.’ Een puppy was er niets bij. Ik lachte daarom ook vrolijk naar hem een gaf hem een welverdiende zoen op zijn wang. Gelukkig dacht hij mee en boog hij naar voren, want ik was niet klein, maar ook niet groot genoeg voor dat soort hoogtes.

‘Echt weer iets voor jou, Anna,’ grinnikte Roger, die het duidelijk allemaal wel amusant vond. ‘Maar zeg nou zelf, hoe lang heb je de kerel gesproken? Vijf minuten?’ Ik had zonet over mijn ontmoeting met Michael vertelt, maar hij scheen de ophef niet te begrijpen. En hij had gelijk. Ik nam een nog een nipje van mijn glas wijn en sloot genietend mijn ogen. ‘Lekker hè?’ begon Roger, ‘Sauvignon Blanc, helemaal uit Nieuw-Zeeland.’ Even kwam de restauranthouder in Roger naar boven. Hij was een echte horeca man in hart en nieren, en zijn grootste interesse lag bij wijn. Zijn restaurant was een mekka voor echte genieters, en ik kwam er graag. Ik knikte, en staarde naar buiten. Zijn appartement kende een prachtig uitzicht, en mijn ogen schitterden bij de aanblik van de miljoenen lichtjes die de stad in een mysterieuze sfeer hulden. We hadden heel wat dagen gesleten aan deze keukentafel na onze gezamenlijke break-up van Jason. Ik keek diep in zijn vertrouwde ogen en het voelde alsof er een warme deken over me heen gelegd werd. Ik voelde me veillig en vooral geliefd en gewild bij hem. Hij was als een grote broer voor me. ‘Ik weet het,’ verzuchtte ik. Even keek Roger me vragend aan. ‘Ik ben een hopeloos geval.’ Hij zweeg, maar legde zijn hand op de tafel, reikend naar de mijne. Een warme, bemoedigende glimlach gleed over zijn gezicht, die zo oprecht en gemeend was dat de tranen spontaan in mijn ogen sprongen. En op het moment dat ik mijn hand in de zijne legde, wist ik dat hij begreep hoe ik me al die tijd gevoeld had. Eenzaam en verloren voornamelijk.
Hij was er voor me geweest de weken na Jason, en ik voor hem; we kenden elkaar op een manier zoals niemand anders dat deed. We waren in zekere zin elkaars soulmates, zonder dat er verliefdheid aan te pas kwam. Wel heel veel liefde. Vaak had ik gehoopt dat het om zou draaien, dat we toch voor elkaar zouden vallen op die manier, maar dat zat er gewoon niet in. En eigenlijk was dat maar goed ook. ‘Wat heb ik gedaan zonder jou?’ schudde ik mijn hoofd, met een enkel traantje dat vanuit mijn ooghoek naar beneden rolde. Hij stond op zonder mijn hand los te laten en pakte me op van de stoel, om me vervolgens in zijn schoot te leggen. ‘Hetzelfde als ik,’ zei hij zacht, terwijl hij over mijn wang aaide. ‘Overleven.’

Citaat:

Ik had een berichtje achtergelaten op Rachels voicemail dat ik bij Roger zou blijven slapen en dat ik morgenochtend terugkwam voor mijn spullen. We deden dit wel vaker, Roger en ik. We kropen dan in zijn gigantische bed om vervolgens te praten, muziek te luisteren en vooral film en televisie te analyseren tot in de vroege uurtjes. Op dit moment keken we een van onze favorieten, Dr. Dolittle. We hadden altijd de grootste lol om de pratende cavia, en dat maakte dan ook eigenlijk de hele film voor ons.
Terwijl Eddy Murphy een tijger opereerde en het einde van de film naderde, keek ik naar Rogers gezicht. Hij zag er moe uit. Zijn stralende bruine ogen werden onderdrukt door grauwe wallen en hij had meer rimpels in zijn voorhoofd gekregen terwijl hij eerst enkel lachrimpeltjes om zijn ogen en mond kende. Roger was een drukbezet man; in het restaurantleven waren de tijden onregelmatig en zijn taken zonder limiet. Zijn werk vergde veel van hem, maar ik wist dat het niet de enige reden was van zijn uitgeputte voorkomen. Hij miste echte vrienden, zoals Jason voor hem was geweest, en zoals ik dat zeker was, maar ik was er de laatste tijd niet voor hem geweest. Maar ook dit was niet zijn grootste probleem. Dat waren de vrouwen.
Roger was namelijk het type man dat vaak als ‘vriend’ werd gezien, maar niets meer. Dit was zijn grootste frustratie, en hij voelde zich duidelijk eenzaam. Het was zijn grootste angst om alleen achter te blijven; hij was inmiddels ook 34. Roger was absoluut de man voor een gezin en een fijn familieleven, maar de tijd begon te dringen. Bij de gedachte aan zijn angsten pakte ik zijn hand vast en kneep er bemoedigend in. Hij glimlachte zwakjes. Hij snapte wat ik bedoelde.

De volgende dag nam ik afscheid va Roger en zijn labrador Timo die inmiddels wakker was uit zijn coma. ‘Dag liefje, pas goed op jezelf,’ zei Roger terwijl hij me gedag kuste. ‘Maar je bent er nog even toch?’ Ik knikte bevestigend en hield twee vingers omhoog. Twee maanden. ‘Dan zal ik je nog genoeg zien. Kom je binnenkort gezellig met Khalid lunchen?’ Ik lunchte vaak met mijn zwager bij Roger, omdat we het heel goed konden vinden samen. Hij was een van mijn beste vrienden, en hij had ook vaak mijn schouder nodig om zijn frustraties op lost te laten over Rachel, die niet de makkelijkste was. ‘Ja, goed idee!’ Ik hurkte om Timo van een knuffel te voorzien. Helaas had ik geen tijd voor een hond.

Ik liep het appartementencomplex in met mijn hoofd nog steeds bij Roger. Wat een geweldige vent was het toch, ik moest hem toch echt eens gaan helpen om aan de vrouw te komen. Hij zou een geweldig vriendje en toekomstige man zijn. Rachel stond al te wachten met mijn spullen. Toen ik zag dat ze stampvoette met haar linkervoet wist ik dat het geen gezellig afscheid zou worden. ‘Hoi Ree,’ zei ik vlak en forceerde een glimlach. Ze negeerde mijn poging tot vrede. ‘Hier zijn je spullen. De groeten van Jason.’ Ze legde de nadruk op het laatste woord. Kreng. ‘Prima. Dag Rachel,’ antwoordde ik koud. Haar gezicht liet geen enkele emotie vrij. Ik haalde mijn schouders op en zette mijn zonnebril voor mijn ogen. Zonder nog een woord te zeggen liet ik mijn zus achter.

Ik keek uit het raam terwijl de taxi voor een rood stoplicht stond. Het was een normale ochtend in New York. Op het moment dat er het verlossende woord “Walk” groen verlicht werd begon een mensenmassa naar de overkant te stromen. De een rennend, compleet met zwarte koffer en beker Starbucks in de hand, de ander in rustige maar stevige pas, proberend haar kinderen op tijd in de schoolbanken te krijgen. Ik keek naar een verliefd stel, wat aan elkaar vastgeplakt leek met secondelijm, ik keek naar kinderen die tot wanhoop van hun ouders al spelend naar de overkant renden. Ik keek naar het leven wat zich in die luttele minuten, naast mijn eenzame bestaan afspeelde. Voor het eerst sinds gisteravond dacht ik weer aan Jason. Stomme Rachel. Ik zuchtte eens diep, en liet mijn telefoon gaan, die protesterend zong dat ik ‘Verdomme die telefoon op moest nemen’. Het was vast George. En dat was een grote jongen.
Het appartement was een zooitje toen ik aankwam. Jason had destijds al geen goede reputatie bij me gehad wat betreft opruimen, maar dit sloeg alles. De pizzadozen en chipszakken bedekten de vloer van de woonkamer. Meer dan dat ik hem wilde straffen, wilde ik hem absoluut niet spreken, dus besloot ik het zelf maar op te ruimen.
Na een uurtje of twee zwoegen zag de woonkamer er weer schoon uit als altijd. Een grote bak Ben & Jerry’s stond voor me, schreeuwend om aandacht. Ik keek naar mijn buik, die best een sportschooltje kon gebruiken, en tegelijkertijd naar mijn lepel die ik stevig in mijn rechterhand geklemd had. Nog geen minuut later proefde ik de heerlijke smaak van een grote hap ‘Chocolate Fudge Brownie’ op mijn tong. Pancakes, mijn veels te dikke pers, keek me bestraffend aan. ‘Net alsof jij de dunste bent,’ snufte ik op dezelfde manier. Ik gaf de rode kater een liefkozende aai over zijn kopje. Ik had hem ontzettend gemist deze drie maanden, maar Pancakes was de enige waar Jason dus wel goed voor gezorgd had. Al leek hij wel boos dat ik hem bij hem had achtergelaten. Ze waren namelijk nooit vrienden geweest. Jason was hopeloos met dieren.
Lusteloos smeed ik de lepel in de bak en plaatste hem op het aanrecht. Het leek of niets hielp. Ik kon niet begrijpen dat het vrouwelijk brein, zelfs al was dat van een 24-jarige die de frustraties had van een oude vrijster, zich zo druk kon maken om een verschrikkelijke klootzak, die ook heel lief kon zijn en het haar had uit een shampooreclame en …. zucht. Daar ging ik weer. Waarom was ik nog steeds zo gecharmeerd van die, die .. die prutsmuts! De tranen stroomden inmiddels alweer over mijn wangen. Was ik te dik? Was ik te afhankelijk van hem geweest? Waarom kon hij niet van mij houden? Waarom had hij een ander nodig om zijn behoeftes te vervullen? Was ik in tegenstelling tot hem zo’n slechte minnares? Kon ik hem niet beminnen, was dat het geweest?
De twijfels schreeuwden door mijn hoofd en hoe ik ze ook beval op te houden, ze gingen maar door. Het liefst zou ik een stapel taarten kopen en ze bij elk willekeurig persoon op straat in het gezicht gooien. Ik realiseerde me bij deze gedachte dat ik liever een vreemde strafte voor wat Jason mij had aangedaan, dan de boosdoener zelf. Hij had nog steeds een bepaalde macht over me, waardoor ik het niet in mijn hoofd haalde hem lastig te vallen. Het liefst wilde ik hem plezieren. Ik kon mezelf wel in elkaar meppen.
Op het moment dat zelfs mijn meubelstel me aankeek of ik een ontsnapte gek was ging de bel. Ik schrok op en maakte een reusachtige sprong richting de spiegel. Ik had gelukkig waterproof mascara op, dus met mijn make-up was niets mis, maar mijn haar was net een vogelnest. Ik pakte snel een borstel en haalde hem wild door mijn blonde haren. Het zat nog wat springerig maar dat paste wel bij de out of bed look die ik mezelf had aangemeten met mijn versleten spijkerbroek en tanktop.
Inmiddels was ik in een sprint op weg naar de voordeur. Ik nam nog een sprong en vlocht mijn vingers om de deurkruk. Ik dacht er verder niet bij na en liet het spiekgaatje bedekt. De deur vloog open en mijn tranen stonden lachend voor me. Jason.
Ik hield de deur wat verder open en maakte een nonchalant, oké, misschien iets gespannen gebaar naar binnen. ‘Hé meis,’ zei hij met een zachte stem terwijl hij naar binnenliep en zich tegen me aan drukte. Ik kreeg een lange kus op mijn wang. Te lang. Dit bezoekje rook naar problemen, nu al. Ik duwde hem van me af, mijn dierlijke instincten negerend en drukte hem in de richting van een stoel. Hij plofte neer alsof dit nog steeds zijn huis was en keek me verwachtingsvol aan. Het enige wat ik over mijn lippen kon krijgen was een droog ‘wat moet je van me,’ en keek daarna snel van hem weg. Hij wilde opstaan om dichterbij te komen, maar ik beval hem weer te gaan zitten. ‘Deze zone is verboden gebied voor jou,’ vermelde ik hem met een agressieve ondertoon, terwijl ik kinderachtig een luchtcirkel om me heen tekende. Jason hield zijn handen onschuldig omhoog en ging weer in de stoel zitten. Bijna op Pancakes. ‘Kijk uit!’ gilde ik, en ik graaide met mijn handen naar de kat, die natuurlijk al lang gevlogen was. In plaats daarvan verloor ik mijn evenwicht, en viel ik languit bij Jason op schoot. Zijn ogen straalden pret uit, evenals zijn mond, die tevreden glimlachte. ‘Dat hard-to-get spelletje van je gaat je nog niet zo makkelijk af hè?’ Gelijk was ik weer te woest om me opgelaten te voelen. Ik keek dreigend naar de vaas van zijn moeder. ‘Ik hoop dat je dat lelijke ding eindelijk op komt halen, want anders komt hij nu per expres jouw kant op. Wel een grote kans dat zowel jij als het ding er niet vlekkeloos van afbrengt.’ Hij glimlachte weer, net zijn spierwitte tanden tonend. Ik gromde om zijn flirtpraktijken. Hoe durfde hij! ‘Wat ben je toch een pittige dame, Ann. Jij bent de enige die mij kan temmen. Dat weet je toch schatje?’ Hij keek me aan als een puppy die me aanzag voor zijn favoriete speeltje. Als hij kon kwispelen had zijn staart overuren gemaakt. Hier kwam hij dus voor. De zielige slechte man uithangen, die de enige rust die hij heeft bij mij kan vinden. Oftewel, zijn vriendinnetjes weten van elkaars bestaan en hij heeft iemand nodig waarop hij kan vertrouwen om zijn behoeftes te vervullen. Nou, deze dame gaat daar niet mee akkoord. ‘Ik ben een tijdje zo naïef geweest om dat te denken, ja. Maar toen ik je in mijn bed tegenkwam met die kapster van 2 straten verderop, kwam ik erachter dat jij ontembaar bent. Een soort ‘Spirit’, ken je die Disney film? Bij hem heeft het alleen zijn charme, die bij jou ontbreekt. Schatje.’ Met een koele blik in mijn ogen keek ik hem aan. Dat deed hem slikken. Hij schraapte zachtjes zijn keel, terwijl hij zijn ogen liet gaan door het appartement wat we samen gedeeld hadden. ‘Je hebt opgeruimd zie ik,’ merkte hij op. Ik gromde. Op een lege plek, waar ooit een collage van ons leven samen had gehangen, bleef zijn blik hangen. ‘Waar is het?’ zei hij alleen maar. ‘Niet hier, in ieder geval.’ Ik keek hem grinnikend aan, een beetje arrogant misschien. ‘Rustig maar Jason, honnepon. Ik heb hem bewaard, voor het geval dat je het papier of de lijst nog wilde gebruiken. Ik wilde alleen niet meer naar het waardeloze ding kijken. Neem hem maar mee, hij ligt onder de bank.’ Zonder iets te zeggen dook Jason onder de bank en greep met zijn handen de lijst vast alsof het van plan was ieder moment weg te glippen. Hij trok hem onder de bank vandaan en nam hem nog net niet in de armen als een verloren geliefde. Vervolgens lachte hij er hartstochtelijk naar. ‘Je kunt niet zeggen dat dit je niets doet. Kijk nou hoe goed we het gehad hebben, samen. Weet je nog die ene keer dat..’ Ik onderbrak hem, inmiddels ziedend van woede. ‘Samen? Samen, Jason? Jij weet niet eens wat dat woord betekent! In jouw woordenboek bestaat enkel het woord ik. Oh, en misschien dat wijvendrankje wat je altijd drinkt, help me even wil je?’ Geschrokken van mijn harde toon rende Pancakes de kamer uit en liet mij en Jason, die duidelijk dacht dat hij gekwetst was, alleen achter. ‘Mojito. En dat is geen wijvendrankje, al mijn jongens drinken het,’ zei hij met een pruillip. ‘En je wil zeggen dat “jouw” jongens echte mannen zijn? Ik denk dat alles wel gezegd is. Wil je nu alsjeblieft uit mijn huis vertrekken?’ Ik stak mijn vinger uit in de richting van de deur. ‘Ik weet wel waar de deur is hoor. Dit is tenslotte ook mijn huis, we hebben het samen gekocht. En ik heb je net een grote dienst bewezen door er op te passen. Gaat er een belletje rinkelen?’ Ik had hem inmiddels al voor de deur gekregen, mijn vinger was kennelijk erg bedreigend. ‘Ik hoor geen bellen rinkelen, misschien last van dat snuifje teveel gisteravond?’ Ik lachte liefjes. ‘En nu mijn huis uit,’ meldde ik hem op ijzige toon. Jason had niet meer zo’n stoere attitude als toen hij hier binnenkwam. Hij was minstens een paar centimeter gekrompen, schatte ik zo. Hij ratelde nog wat toen ik de deur voor hem openhield, maar ik luisterde niet meer. Zodra hij beiden voeten over de drempel had gezet smeed ik de deur in zijn gezicht dicht. Ik hoorde hem mijn naam nog roepen maar ik negeerde het. En plotseling voelde ik me een stuk sterker.

Citaat:

‘Anna!’ schreeuwde George door het kantoor heen. ‘Anna, naar mijn kantoor komen. Nu!’ Ik was nog niet de lift uitgestapt of ik was alweer de meest felbegeerde vrouw van dit gebouw. Helaas kwam het niet door mijn onweerstaanbare looks of fantastische karakter, maar door de onvergeeflijke fouten die ik had gemaakt. George zou me er ongetwijfeld alles over gaan vertellen. Dan wist ik tenminste ook wat ik gedaan had. ‘Wat heb je nu weer gedaan?’ grinnikte Jennifer, een van mijn leukste collega’s. Ik mocht haar vooral graag vanwege haar heerlijke rechtdoorzee attitude: ze gedroeg zich zoals het een echte sterke vrouw betaamde. ‘Geen idee. Maar ik sta op het punt erachter te komen. Ik zie je straks, oké?’ Ze knikte, en wuifde me gedag. ‘Vertel alles over Londen!’ Op mijn knellende schoenen, die toch o zo mooi waren, snelde ik me naar zijn kantoor. ‘Kan ik naar binnen?’ vroeg ik aan Tina, zijn assistente schuine streep geheime minnares. Jammer dat het hele kantoor het wist. ‘Wat denk je zelf?’ bitste ze me toe. Nee, we waren niet bepaald beste vriendinnen. ‘Dat moet vast een ja betekenen. Bedankt Tien.’ Dit laatste voegde ik er nadrukkelijk aan toe, omdat ik wist dat ze hier een hekel aan had. Voordat ik naar binnenstapte, draaide ik me nog even om richting kantoor. Wat ik hiervoor nog niet had gezien, was dat iedereen me aanstaarde. Sommigen zelfs met halfopen monden waar een druppeltje slijm uithing. ‘Hé Brad, jij ook hier?’ lachte ik tegen mijn lieve, maar slome collega. Hij bleef me vreemd aanstaren, dus ik haalde mijn schouders lachend op en opende deuren van George’s veels te grote kantoor.
‘Hoi George, heb je gemist?’ zei ik vrolijk, terwijl ik op een van de stoelen neerplofte. ‘Wat kan ik voor je betekenen?’ Hij had toen ik binnenkwam met zijn rug naar me toe gezeten, maar nu draaide hij zich om. Ik had het niet erg gevonden als hij dat niet had gedaan. Want ik had hem zelden zo dreigend zien kijken. Ik kroop geschrokken terug in mijn stoel. George was altijd boos over kleine dingetjes en dat was hij binnen een uurtje vergeten. Maar het leek nu niet bepaald op zo’n situatie. ‘Wat je voor mij kan betekenen? Ik zal je eens zeggen wat jij voor me kunt betekenen! Kon jij maar eens iets voor mij betekenen!’ Zijn lip trilde terwijl hij deze woorden in mijn gezicht brulde. Normaal was het een knappe man, maar nu niet bepaald. Hij was een soort kruising tussen Arnold Schwarzenegger in Terminator en Silvester Stalone in Rambo. Erg angstaanjagend. Niet de fijne thuiskomst die ik had gehoopt. ‘Sorry George, maar ik ben een beetje verward. Wat heb ik precies misdaan?’ Dat had ik beter niet kunnen zeggen. Hij ontplofte zowat. ‘Wat heb je precies misdaan? Wat heb je niet misdaan kun je beter vragen Anna, wat niet!’ Ik kreeg het gevoel dat ik nog meer kans had dat een groep verpleegsters straks kwam binnenrennen met de crashkar om hem te reanimeren dan dat ik een duidelijk geformuleerd antwoord zou krijgen. Dus ik besloot in te grijpen. ‘Nou George, bewaar even de kalmte. Ik heb namelijk geen idee waar je het over heb. Dus zou je het me even rustig kunnen vertellen, dan kan ik het weer oplossen.’ Ik maakte
ademhalingsbewegingen om hem rustig te krijgen. Gelukkig had het effect. Hij leek in ieder geval iets rustiger, en dat was al heel wat. ‘Ik heb je van het weekend aantal keer gebeld. Kan je dat nog herinneren?’ begon hij rustig. Ik knikte instemmend. ‘Ja sorry dat ik niet opnam of terugbelde, maar ik had nogal een zwaar weekend.’ Een zwaar weekend vol ijs en nutteloze tranen, ja. Hij hield zijn hand afwerend op. ‘Ik zie nu ook wel in dat het jou schuld niet is, het spijt me van mijn gedrag, dat was niet eerlijk van me. In het weekend hoef je in principe helemaal niet beschikbaar te zijn voor ons. En Londen is nu tenslotte je afdeling.’ Ik knikte opnieuw, en gaf hem een blik waarmee ik duidelijk maakte dat het goed was. ‘Ik probeerde je dus te bellen. Zie je, we hebben een probleempje.’ Ik keek hem beduusd aan. De manier waarop hij ‘probleempje’ zei, gaf me het gevoel dat ik ‘pje’ wel kon wegdenken. ‘Je had toch het platencontract met Logan Softner geregeld, voordat je wegging?’ Ik legde mijn hoofd in mijn handen, en vloekte binnensmonds. Ik wist wat dit betekende. Het was dus niet geregeld. Logan Softner was een belangrijke ontdekking van de platenmaatschappij waar ik werkte, en omdat we de laatste tijd weinig succes met onze artiesten hadden gehad, had de New York afdeling echt weer eens een flinke hit nodig. Oftewel, we kwamen geld tekort. ‘Zijn vorige manager doet weer moeilijk,’ mompelde ik geïrriteerd. ‘Ja, zo zou je het kunnen zeggen.’ Ik voelde de woede van binnen opkomen. ‘Wat is toch het probleem van die man? Softner is akkoord gegaan met onze voorwaarden, tijd voor hem om los te laten. Hij is verstoten, zijn zanger is nu de onze.’ Ik schudde woedend mijn hoofd. ‘Waar bemoeit die man zich mee.’ ‘Nou ja,’ begon George onzeker, ‘Het is tenslotte nog zijn manager. En we kunnen hem moeilijk dwingen.’ Ik keek hem onderzoekend aan terwijl ik op het puntje van mijn stoel balanceerde. ‘So what? Hij moet gewoon zijn krabbel onder dat contract zetten! Ik dacht dat jij het daar ook mee eens was.’ George schoof ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel. ‘Ja maar..’ ‘Maar wat George?’ Hij keek onzeker. ‘Hij heeft Softner zo ver gekregen dat hij toch niet weg wil bij zijn oude maatschappij.’ Hij gaf me een onzekere blik, iets wat ik niet van hem gewend was. ‘Ik ben onderweg. Wat denken ze wel, allebei! We hadden een deal.’ George begon nu wit weg te trekken. ‘Wat?’ schreeuwde ik hem bijna toe. ‘Dat is waarom ik je probeerde te bellen. Hij tekent zijn contract eind van deze middag.’ Mijn mond viel open. Dit betekende dat ik voor het eind van de middag een nieuw contract opgesteld en Logan Softner overgehaald moest hebben. Welkom thuis.

Een uur later liep ik als een zombie het gebouw uit. George en ik hadden nog de laatste dingen doorgesproken, maar we waren vooral tot de conclusie gekomen dat ik zo snel mogelijk naar huis moest om de dingen aan te passen. Ik werkte namelijk voornamelijk thuis, en had de bestanden die ik nodig had alleen daar op de computer staan. Dus dat deed ik. Helaas hadden de hoge heren van New York juist vandaag besloten dat er onderhoud aan de metro’s gepleegd moest worden dus moest ik een taxi nemen. Liet ik nou net in een oude vertrouwde spits terechtkomen waar iedereen zo gek op is.
‘Het zit echt helemaal vast hè,’ jank ik tegen de taxichauffeur. ‘Ja meiske, dat klopt. Hoezo, heb je erge haast?’ De oude man keek medelijdend achterom. Arme man. Als taxichauffeur was hij het vast wel gewend, al die mensen die nooit tijd hadden en het staan in de file maar al te graag op hem afreageren. ‘Ja, nogal,’ zeg ik toch maar eerlijk ‘Ik heb wat problemen op het werk..’ De man knikte begrijpend. Maar toen viel mijn oog op het bordje wat op de hoek van de straat hing. Hier woonde Rachel en Khalid vlakbij! Ondanks de ruzie pakte ik gelijk mijn telefoon, en tot mijn verbazing werd er nog opgenomen ook. ‘Hallo?’ klonk het geïrriteerd aan de andere kant van de lijn. Ik slaakte een diepe zucht. Vast weet problemen met die baan van haar. Ik had medelijden met Khalid. ‘Hoi zus, ook fijn jou te spreken.’ Ik hoorde een man op de achtergrond praten. Goede timing, ze had vast mensen van de zaak thuis. ‘Sorry Ann, ik kan nu niet praten, ik heb een werkbespreking, maar fijn dat je belt. Ik bel je morgen terug, goed?’ Ze wilde al ophangen, maar ik greep snel in. Gelukkig was ze niet meer boos. ‘Luister zus, ik heb je nu echt even nodig. Ik sta hier in een enorme file en ik dreig mijn belangrijkste project ooit te verliezen als ik nu niet zo snel mogelijk achter een computer zit. En bij jullie thuis heb ik de juiste bestanden staan, omdat ik tijdens de verbouwing van mijn appartement bij jullie werkte, weet je nog? Dus zou ik alsjeblieft achter jullie PC mogen werken? Ik weet dat we ruzie hebben, maar ik ben hier maar 5 minuten van jou vandaan, en je zult geen last van me hebben, die staat toch in een aparte kamer.’ Nu was het Rachel die een diepe zucht slaakte. ‘Je weet wat je hiermee van me vraagt hè?’ ‘Ja dat weet ik heel goed, maar je snapt niet hoe erg het is als ik mijn project kwijtraak, maar je weet hoe hard ik er aan gewerkt heb.’ Ik wachtte gespannen haar antwoord af. ‘Nou.. vooruit dan maar. Beloof dat je geen herrie maakt, en niet zomaar naar beneden komt, oké? We zijn met onderwerpen bezig die niet voor jouw oortjes bestemd zijn. Enne, maak je niet druk over die ruzie. Het was van ons beiden stom.’ Eigenlijk was zij de koppige en egoïstische geweest, maar goed, ik had geen tijd voor wrok. Ik beloofde het en beëindigde daarmee het telefoongesprek. Vervolgens gaf ik de vriendelijke taxichauffeur zijn geld en wat extra’s en sprong de taxi uit.
Enkele minuten later stond ik voor het appartement van Rachel en Khalid. Jammer dat Khalid niet thuis was, ik trok graag met hem op. Ik had een sleutel, maar toch belde ik voor de zekerheid maar aan. Je wist maar nooit wat Rachel en haar mensen allemaal aan het bespreken waren. Rachel opende de deur. ‘Anna. Kom binnen.’ Ik stapte over de deurmat en gaf mijn oudere zus een kus op haar wang. ‘Boeven aan het vangen?’ grapte ik. ‘Was het maar zo simpel als in de films,’ verzuchtte ze. We stapten de woonkamer binnen, maar ik zag niemand. ‘Alleen aan het werk?’ vroeg ik nieuwsgierig. ‘Nee, hij zal wel even koffie aan het pakken zijn.’ Het was er maar eentje? Ze had toch al maanden geen partner meer? Normaal gesproken werkte ze alleen in de grote groep. Of haar fanclub, zoals ik het ook graag noemde. Rachel was een knappe vrouw, en dat konden de meeste van haar collega’s wel waarderen, tot mijn schik. Rachel vond het minder grappig. ‘Heb je een nieuwe partner?’ Ze keek me stralend aan. ‘Ja, eindelijk! Ik hoef nu gelukkig niet meer alleen kantoorwerk te doen, ik mag weer het veld op!’ Ik wist dat dit alles voor haar betekende, maar dit betekende niet veel goeds voor haar huwelijk. Als ze weer het “veld” op ging, betekende dat lange tijden weg van huis. Arme, arme Khalid. Hij was al zo eenzaam. ‘Wat, kun je soms niet blij voor me zijn?’ ze keek me geïrriteerd aan. Typisch Rachel, dacht net even teveel aan zichzelf. Voordat ik kon antwoorden, hoorde ik voetstappen de kamer binnenkomen. Ik wilde me omdraaien, maar Rachel duwde me de trap op. ‘Naar boven jij, we hebben veel te bespreken.’ Ik sputterde wat tegen, maar liep uiteindelijk toch omhoog. Ik wist dat Rachel me nakeek, dus ik had geen kans om me om te draaien. Al wilde ik dat maar al te graag: ik was erg nieuwsgierig naar haar nieuwe echtgenoot. Figuurlijk dan. Maar ik liep braaf naar de studeerkamer, waar ik de computer opstartte.